Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

 

Κυριακάτικο Κήρυγμα

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ (Λουκ. ιστ΄ 19-31)

«Ἄνθρωπός τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ’ ἡμέραν λαμπρῶς»

Στὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ, Χριστιανοί μου, ὁ Εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς μᾶς ἀφηγεῖται τὴν παραβολὴ τοῦ πλουσίου καὶ τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου, ποὺ εἶπε ὁ Κύριος. Μία παραβολὴ μὲ πολλὰ μηνύματα.

Στὴν παραβολὴ αὐτὴ βλέπουμε τὸν πλούσιο νὰ ζεῖ μία ζωὴ γεμάτη χλιδή. Νὰ σκέφτεται μόνο τὸν ἑαυτό του καὶ κανένα ἄλλο. Ὁ πλοῦτος τὸν ἔχει κάνει τυφλὸ στὴ δυστυχία τῶν συνανθρώπων του. Ἀνάλγητος, ἰδιοτελής, ἐγωιστὴς ὁ πλούσιος.

Ὁ σκοπὸς τῆς ζωῆς του ἦταν οἱ ποικίλες ἀπολαύσεις, οἱ ἁμαρτωλὲς ἀπολαύσεις, οἱ ἡδονές, ἡ ἱκανοποίηση τῶν αἰσθήσεών του μὲ κάθε τρόπο, τὰ πολυτελῆ ἐνδύματα καὶ ἡ λαμπρὴ ἀμφίεση. Τὰ συμπόσια ἦταν καθημερινὰ καὶ γεμάτα λαμπρότητα. Τὰ φαγητὰ καὶ τὰ ποτὰ ἦταν τὰ πιὸ ἐκλεκτὰ καὶ γαργαλιστικά, ἐξάπτοντας, μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ, τὶς ἁμαρτωλὲς ὁρμές του. Οἱ συνδαιτυμόνες τῶν συμποσίων του, τοῦ ἰδίου φυράματος, γεμάτοι γέλια καὶ θόρυβο. Ἡ μουσικὴ ἀνάλογη συνόδευε τὰ δεῖπνα. Τὰ πάντα χρησιμοποιοῦσε γιὰ νὰ εὐφραίνεται ὁ φιλήδονος καὶ φίλαυτος πλούσιος.

† Κυριακῇ 31 Ὀκτωβρίου 2021 (Ε' Λουκᾶν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. ιστ' : 19-31

Εἶπεν ὁ Κύριος· ῎Ανθρωπος τις ἦν πλούσιος, καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον, εὐφραινόμενος καθ᾿ ἡμέραν λαμπρῶς. Πτωχὸς δέ τις ἦν, ὀνόματι Λάζαρος, ὃς ἐβέβλητο πρὸς τὸν πυλῶνα αὐτοῦ ἡλκωμένος, καὶ ἐπιθυμῶν χορτασθῆναι ἀπὸ τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπὸ τῆς τραπέζης τοῦ πλουσίου· ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἀπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτοῦ. Ἐγένετο δὲ ἀποθανεῖν τὸν πτωχὸν καὶ ἀπενεχθῆναι αὐτὸν ὑπὸ τῶν ἀγγέλων εἰς τὸν κόλπον ᾿Αβραάμ. Ἀπέθανε δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη. Καὶ ἐν τῷ Ἅδη ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ, ὑπάρχων ἐν βασάνοις, ὁρᾷ τὸν ᾿Αβραὰμ ἀπὸ μακρόθεν, καὶ Λάζαρον ἐν τοῖς κόλποις αὐτοῦ. Καὶ αὐτὸς φωνήσας εἶπε· Πάτερ ᾿Αβραάμ, ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον, ἵνα βάψῃ τὸ ἄκρον τοῦ δακτύλου αὐτοῦ ὕδατος, καὶ καταψύξῃ τὴν γλῶσσάν μου· ὅτι ὀδυνῶμαι ἐν τῇ φλογὶ ταύτῃ. Εἶπε δὲ ᾿Αβραάμ· Τέκνον, μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες σὺ τὰ ἀγαθά σου ἐν τῇ ζωῇ σου, καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά· νῦν δὲ ὧδε παρακαλεῖται, σὺ δὲ ὀδυνᾶσαι· Καὶ ἐπὶ πᾶσι τούτοις μεταξὺ ἡμῶν καὶ ὑμῶν χάσμα μέγα ἐστήρικται, ὅπως οἱ θέλοντες διαβῆναι ἔνθεν πρὸς ὑμᾶς μὴ δύνωνται, μηδὲ οἱ ἐκεῖθεν πρὸς ἡμᾶς διαπερῶσιν. Εἶπε δέ· Ἐρωτῶ οὖν σε, Πάτερ, ἵνα πέμψῃς αὐτὸν εἰς τὸν οἶκον τοῦ πατρός μου· ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς· ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοῖς, ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τὸν τόπον τοῦτον τῆς βασάνου.

Ποιά ἡ θέση τῶν παιδιῶν στήν Ἐκκλησία

Τὰ παιδιὰ στὴν Ἐκκλησία μας εἶναι πλήρη μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Δὲν ἔχουμε εἰδικὲς ἀκολουθίες γιὰ παιδιά, ἐπειδὴ γνωρίζουμε ὅτι ἡ ἐμπειρία τῶν λειτουργικῶν ἀκολουθιῶν δὲν εἶναι ἀποκλειστικὰ καὶ μόνον λογική.

Ἀκόμα κι ἕνα παιδὶ δὲν μπορεῖ νὰ καταλάβει ὅλα ὅσα συμβαίνουν μπορεῖ νὰ δεῖ, νὰ ἀκούσει, νὰ ὀσφρανθεῖ, νὰ γευθεῖ, νὰ ἀγγίξει… καὶ νὰ ἀποκτήσει ἐμπειρία τῆς παρουσίας τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Δὲν πρέπει νὰ στεροῦμε τὰ παιδιὰ ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἐμπειρία· πρέπει νὰ τὰ προετοιμάζουμε ὥστε νὰ ἐκτιμήσουν τὴν ἀξία της, νὰ τὴν περιμένουν μὲ χαρὰ καὶ νὰ συμμετέχουν σ’ αὐτὴν μὲ τὴν προσευχὴ καὶ μὲ ὅλους τοὺς δυνατοὺς τρόπους.

Οἱ γονεῖς δὲν πρέπει νὰ φορτώνουν ὑπερβολικὰ τὰ παιδιὰ μὲ προσευχὲς μεγάλης διάρκειας στὸ σπίτι ἢ πηγαίνοντάς τα σὲ ὅλες τὶς ἀκολουθίες, ἐπειδὴ οἱ ἴδιοι θέλουν νὰ συμμετέχουν σ’ αὐτές. Δὲ θὰ θέλαμε νὰ κυριεύει τὰ παιδιά μας ἡ τεμπελιά, ὅταν πρόκειται νὰ πᾶνε στὴν ἐκκλησία, ἀλλά, ἂν στὰ μάτια τους ἡ ἐκκλησία δὲν εἶναι παρὰ μία βαρετὴ ὑποχρέωση, εἶναι πιθανὸν νὰ ἐπαναστατήσουν ἐναντίον της.

Διμηνιαῖο Πρόγραμμα Λειτουργικῆς Ζωῆς Ἐνορίας

 

Το αντικλείδι

Η προσευχή είναι ένα πνευματικό όπλο, με το οποίο ο άνθρωπος, λύνει όλα τα προβλήματά του. 

Η προσευχή είναι το αντικλείδι για όλες τις κλειδαριές του κόσμου, όλων των δυσκολιών του βίου μας. 

Ο άνθρωπος που πιστεύει σωστά, κατεβάζει με την προσευχή τον ουρανό στη γη και είναι ο Θεός στη διάθεσή του. 

Τί σημαίνει νά ἀνήκω στήν Ἐκκλησία;

- Ἐρ.: Ἂν κανεὶς πιστεύει στὸν Χριστό, διαβάζει τὸ Εὐαγγέλιο, ἀλλὰ δὲν θέλει νὰ ἀνήκει στὴν Ἐκκλησία, δὲν εἶναι καλὸς χριστιανός;

Ἀπ.: Ὄχι! Χριστιανισμὸς δὲν σημαίνει νὰ πιστεύουμε θεωρητικὰ μερικὰ πράγματα, ἀλλὰ νὰ ζοῦμε μέσα στὴν Ἐκκλησία. Παραθέτουμε ὅσα πολὺ ὡραῖα γράφει σχετικὰ ὁ Φλορόφσκυ: 

«Ὁ Χριστιανισμὸς ἐξ ἀρχῆς ὑπῆρχεν ὡς συγκεκροτημένη πραγματικότης, ὡς κοινότης. Τὸ νὰ εἶναι κανεὶς Χριστιανὸς ἐσήμαινεν ἀκριβῶς τὸ νὰ ἀνήκῃ εἰς τὴν κοινότητα. Κανεὶς δὲν ἠμποροῦσε νὰ εἶναι Χριστιανὸς ἀπὸ μόνος του, ὡς ἀπομονωμένον ἄτομον, ἀλλὰ μόνον μαζὶ μὲ τοὺς "ἀδελφούς", εἰς συνάφειαν μὲ αὐτούς. Unus Christianus - nullus Chtistianus. Ἡ προσωπικὴ πεποίθηση ἤ ἀκόμη ἕνας κανὼν ζωῆς δὲν καθιστοῦν τὸ ἄτομον Χριστιανόν. Ἡ χριστιανικὴ ὕπαρξις προϋποθέτει ἐν-σωμάτωσιν, συμμετοχὴν εἰς τὴν κοινότητα. 

Αὐτὸ πρέπει εὐθὺς ἀμέσως νὰ προσδιορισθῆ: εἰς τὴν ἀποστολικὴν κοινότητα, δηλαδὴ εἰς μίαν κοινωνίαν μὲ τοὺς Δώδεκα καὶ τὸ μήνυμά των. Ἡ χριστιανικὴ "κοινότης" συνεκλήθη καὶ συνετάγη ἀπὸ τὸν ἴδιον τὸν Ἰησοῦν κατὰ τὰς ἡμέρας τῆς ἐν σαρκὶ ζωῆς του, καὶ ἀπὸ αὐτὸν τῆς ἐδόθη ἕνας, ἔστω καὶ προσωρινός, καταστατικὸς χάρτης διὰ τῆς ἐκλογῆς καὶ τοῦ διορισμοῦ τῶν Δώδεκα, ποὺ τοὺς ἔδωσε τὴν ὀνομασίαν, ἤ μᾶλλον τὸν τίτλον τῶν "Ἀποστόλων", διότι ἡ "ἀποστολὴ" τῶν Δώδεκα δὲν ἦταν μόνον μία ἁπλὴ ἀποστολή, ἀλλ' ἀκριβῶς μία ἐντολὴ ποὺ δι' αὐτὴν περιεβλήθησαν μὲ "ἐξουσίαν" (Μκ. 3, 15• Μθ. 10, 1• Λκ. 9, 1). 

«Ρύπος της ψυχής είναι η ζήλεια και ο φθόνος»

Ρύπος της ψυχής είναι η ζήλεια, ο φθόνος, που γεννιέται από την υπερηφάνεια.

Μη ζηλεύεις, αδελφέ μου, κανέναν άνθρωπο για την ευτυχία του εδώ στη γη. Μη ζηλεύεις τον πλούσιο και τον ένδοξο. Μη ζητάς «θησαυρούς επί της γης, όπου στις και βρώσις αφανίζει, και όπου κλέπτεται διωρίσουν και κλέπτουσι» (Ματθαίος 6. 19). 

Να ζηλεύεις και να μιμείσαι τον εργάτη της αρετής, τον άνθρωπο του Θεού τον χαριτωμένο από το Άγιο Πνεύμα, τον πιο ένδοξο από τους ένδοξους και τον πιο πλούσιο από τους πλουσίους, που από ταμιεύει «θησαυρούς εν ουρανώ, όπου ούτε στις ούτε βρώσις αφανίζει, και όπου κλέφτες ου διωρίσουν ουδέ κλέπτουσιν» (Ματθαίος 6. 20).

“Κάθε παιδάκι που φυτρώνει μέσα στην κοιλιά της μάνας, είναι κρίνο του ουρανού”

Κάτι τους έλειπε…

Που αν λείπει αυτό από το σπίτι, το σπίτι δεν είναι ευτυχισμένο. Τους έλειπε το παιδί!

Δεν ήταν τα χρόνια εκείνα σαν τα σημερινά, τα μοντέρνα χρόνια, που το παιδί δεν θεωρείται πια στο σπίτι μια ευλογία, αλλά το παιδί και ιδίως τα πολλά παιδιά θεωρούνται συμφορά.

Σήμερα οι μανάδες και οι πατεράδες, με μέσα φοβερά, με σατανικά μέσα, προσπαθούν να ξεριζώσουν μέσα από τα σπλάχνα τους τη ζωή.

Κάθε παιδάκι που φυτρώνει μέσα στην κοιλιά της μάνας, είναι κρίνο του ουρανού. Δεν είναι ούτε του αντρός ούτε της γυναικός. Άμα δεν θέλει ο Θεός, δεν γεννιούνται παιδιά.

Η θεραπεία του θυμού

Μη δικαιολογείς τον θυμό σου

1. Ποτέ να μη δικαιολογούμε τον θυμό μας, όσο δυσμενείς κι αν είναι οι περιστάσεις. Μη λέμε αβασάνιστα εκείνο το επιπόλαιο και ένοχο, που είναι ασυγχώρητη δικαιολογία:

“Ο δικός μου θυμός περνά γρήγορα”. Περνά ίσως γρήγορα, αλλά τι αφήνει πίσω του; Είναι πολύ δύσκολο -και συχνά αδύνατο- να επανορθώσουμε ό,τι καταστρέψαμε με το θυμό μας. Μετά τη θύελλα και το χαλάζι ξαναβγαίνει ασφαλώς ο ήλιος, αλλ’ όμως πίσω ολόκληρες εκτάσεις παραμένουν καταστρεμμένες.

Ο Μέγας Αλέξανδρος για λίγο θύμωσε, όμως πάνω σ’ αυτό τον θυμό του φόνευσε τον εκλεκτό φίλο του και στρατηγό του Κλείτο. Και πέρασαν τρεις μέρες που τον θρηνούσε, μάταια όμως διότι το κακό έμεινε ανεπανόρθωτο.

Ποιος είναι ο σκοπός της χριστιανικής άσκησης, πως διατηρείται και που σταματά;

«Το να θαυμάζη κανείς τους κόπους των Αγίων είναι καλό. Το να ζηλεύη να τους μιμηθή είναι σωτήριο. Αλλά το να θέλη διά μιάς να τους μιμηθή είναι παράλογο και ακατόρθωτο».

Όλοι οι όσιοι και οσίες της Εκκλησίας μας έφτασαν στο ποθούμενο μέσω της άσκησης. Ο όρος άσκηση χρησιμοποιείται ευρέως θα λέγαμε από τους θεολόγους και ιερείς στα κηρύγματα. Όλοι προτρέπουν τους πιστούς να ασκηθούν, να αποκτήσουν ασκητικό φρόνημα διότι διαμέσου αυτού όπως υποστηρίζεται θα καταφέρουμε όλοι μας να συναντήσουμε τον Χριστό.

Τι είναι όμως η άσκηση και που τελειώνει;

Κατ’ αρχήν να αναφέρουμε ότι χριστιανική ζωή και άσκηση θα πρέπει να νοούνται σαν δύο έννοιες ενός κοινού βιώματος. Δεν μπορεί να νοηθεί χριστιανική ζωή χωρίς άσκηση και ορθόδοξη άσκηση εκτός χριστιανικής μυστηριακής ζωής.

Τα τραύματα της ψυχής

«Εμείς που πέσαμε, ας πολεμάμε προπαντός τον δαίμονα της απογοητεύσεως.

Διότι αυτός έρχεται κοντά μας την ώρα της προσευχής και, υπενθυμίζοντας την προηγούμενη κατάσταση της καθαρότητας, επιδιώκει να μας απομακρύνει από την προσευχή.

Μη παραξενεύεσαι λοιπόν κι’ αν ακόμη πέφτεις καθημερινά, ούτε να δραπετεύεις απ’ τον αγώνα, αλλά να στέκεσαι γενναία. Έτσι ο άγγελος, που σε φιλάει, θα σεβασθεί την υπομονή σου. Όταν το τραύμα είναι ζεστό και πρόσφατο, εύκολα γιατρεύεται.

“Όταν έλθει ο Χριστός στην καρδιά, η ζωή αλλάζει”

“Όταν βρεις τον Χριστό, σου αρκεί, δεν θέλεις τίποτε άλλο, ησυχάζεις. Γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Ζεις παντού, όπου υπάρχει ο Χριστός.

Ζεις στα άστρα, στο άπειρο, στον ουρανό με τους αγγέλους, με τους αγίους, στη γη με τους ανθρώπους, με τα φυτά, με τα ζώα, με όλους, με όλα. Όπου υπάρχει η αγάπη στον Χριστό, εξαφανίζεται η μοναξιά. Είσαι ειρηνικός, χαρούμενος, γεμάτος. Ούτε μελαγχολία, ούτε αρρώστια, ούτε πίεση, ούτε άγχος, ούτε κατήφεια, ούτε κόλαση.

Ο Χριστός είναι σ΄ όλες σου τις σκέψεις, σ΄ όλα σου τα έργα. Έχεις την χάρι και μπορείς όλα να τα υποφέρεις για τον Χριστό. Ακόμη μπορεί να πάσχεις και αδίκως. Να υποφέρεις αδικίες για τον Χριστό και μάλιστα με χαρά. Όπως έπαθε Εκείνος, το ίδιο κι εσύ μπορείς να πάσχεις αδίκως. 

Διάλεξες τον Χριστό για να μην πάθεις; Τι λέει ο Απόστολος Παύλος; “Χαίρω εν τοις παθήμασί μου”. Αυτή είναι η θρησκεία μας. Να ξυπνήσει η ψυχή και ν΄ αγαπήσει τον Χριστό, να γίνει αγία. Να επιδοθεί μόνο στον θείο έρωτα. Έτσι θα την αγαπήσει κι Εκείνος.

Nα κοιτάμε προσεκτικά τον εαυτό μας

Ρωτήθηκε κάποτε ένας ερημίτης.

Πως πρέπει να αντιμετωπίζουμε τους επαίνους και τα εγκώμια;

Και απάντησε.

Να έχετε ταπείνωση και να γνωρίζετε καλά τον εαυτό σας.

Να σας πω ένα παράδειγμα.

Όταν σκαλίζω στο ξύλο την μορφή αγίου και τελειώνω, νομίζω ότι είναι καλή.

Την ξανακοιτάω μετά από λίγο και βλέπω ότι έχει ελλείψεις.

Αν βάλω τον φακό θα δω ότι δεν είναι τίποτα το σπουδαίο.

Δύο παγίδες του διαβόλου

Πολλές εἶναι οἱ παγίδες που στήνει ὁ διάβολος, για να πιάσει τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί νά τίς ὁδηγήσει στόν ὄλεθρο. Δυό ἀπ᾿ αὐτές εἶναι ἡ ἀργία καί ἡ πολυπραγμοσύνη. Καί ἡ ἀργία, δηλαδή τό νά κάθεται κανείς καί νά σαπίζει σέ μιά ἀξιοκατάκριτη ἀπραξία, καί ἡ πολυπραγμοσύνη, δηλαδή τό νά μπλέκεται κανείς μέ χίλιες ὑποθέσεις καί δουλιές, εἶναι ἐμπόδια γιά τή σωτηρία.

Πολλοί χριστιανοί, προπαντός οἱ νέοι, περνᾶνε τή μέρα τους χωρίς ἐργασία. Περπατᾶνε στίς πλατεῖες, μιλᾶνε γιά τά διάφορα νέα, κοροϊδεύουν τούς διαβάτες, καί ὅταν πηγαίνουν στήν ἐκκλησία, τό κάνουν γιατί δέν ἔχουν νά κάνουν τίποτ᾿ ἄλλο. Ἔτσι σπαταλᾶνε τό χρόνο τους χωρίς κανένα κέρδος. Τό Ἅγιο Πνεῦμα στή Σοφία Σειράχ λέει, ὅτι «πολλήν κακίαν ἐδίδαξεν ἡ ἀργία»1.

Θά λέγαμε, ὅτι ὁ διάβολος ἄνοιξε ἕνα σχολείο πονηρίας καί κακίας, καί ἐπειδή εἶδε πώς δέν ἐπαρκοῦσε ὁ ἴδιος γιά ὅλα τά μαθήματα τοῦ κακοῦ, ἔβαλε τήν ἀργία σάν βοηθό-δάσκαλο, γιά νά κάνει αὐτή ὅσα μαθήματα δέν πρόφταινε νά κάνει ἐκεῖνος!

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

 

Αφάνταστα μικρή

Η ζωή στη γη είναι πολύ μικρή, αφάνταστα μικρή. 

Αλλά μας έχουν δοθεί πολλά σ’ αυτή τη μικρή χρονική περίοδο της ζωής μας, προκειμένου να μπορέσουμε να στραφούμε προς τον Θεό εκ βάθους καρδίας. 

Πειρασμοί

Η προσβολή στην ψυχή ακαθάρτων σκέψεων, συναισθημάτων και επιθυμιών είναι φαινόμενο συνηθισμένο και καθολικό. Μόνο με την προσβολή αυτή δεν έχουμε αμαρτία. Η αμαρτία αρχίζει όταν συγκρατήσουμε μέσα μας και υποδεχθούμε τους εμπαθείς αυτούς λογισμούς. 

Όταν όμως τους διώξουμε αμέσως και με οργή, είμαστε καθαροί και ανεύθυνοι. Είμαστε επιπλέον και αξιέπαινοι για την απόκρουσι του πειρασμού, όπως οι στρατιώτες που πολέμησαν και κατεδίωξαν τους εχθρούς. Κάθε φορά που νικηφόρα αποκρούετε τον πειρασμό, να μη σταματάτε σ’ αυτό, αλλά να καταφεύγετε στην προσευχή, μέχρις ότου στην ψυχή σας επικρατήσουν αντίθετοι λογισμοί, δηλαδή καθαρές σκέψεις και επιθυμίες. Έτσι θα ολοκληρώνετε τον αγώνα σας εναντίον των εχθρών.

“Ανδριζεσθε! Ο εχθρός σας πολεμά. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι είσθε άμαρτωλός. Ούτε οι επιθέσεις του πρέπει να σας κλονίζουν ή να σας συγχύζουν. Οι πειρασμοί προέρχονται από τον φθόνο τον εχθρού και επιστρέφουν στο κεφάλι του. Εσείς είσθε όχι μόνον ανεύθυνοι αλλά και κερδισμένοι, εφ’ όσον αγωνίζεσθε. Κάθε φορά που αποκρούετε μια εχθρική επίθεσι, εξασφαλίζετε μια νίκη και ευαρεστείτε τον Θεό!

Οἱ ἄνθρωποι μέ τίς ἁμαρτωλές συνήθειές τους μᾶς δίνουν τό δικαίωμα νά κυριεύσουμε τίς καρδιές τους

"Ένας Ερημίτης ρώτησε τον διάβολο. 

- Ποιά είναι τα πιο φοβερά πράγματα στην ζωή μας ;

Απάντησε ο διάβολος.

- Είναι φοβερά και ανυπόφορα για μας.

- Ποιά είναι αυτά; ρώτησε ο Γέροντας.

- Να ποια είναι. Το μυστήριο του Βαπτίσματος, με το οποίο χάνουμε εντελώς την εξουσία και το δικαίωμα επάνω σας.

Ο Σταυρός, ο οποίος μας βασανίζει, μας διώχνει και μας αφανίζει, και ιδίως η Κοινωνία. Η Κοινωνία, συνέχισε ο διάβολος, είναι πιο φοβερή για μας και από την γέενα του πυρός. Όχι μόνο δεν μπορούμε να πλησιάσουμε εκείνον που άξια έχει κοινωνήσει, αλλά φοβόμαστε και να τον αντικρύσουμε ακόμη. 

Η πραγματική ελευθερία

Μόνο ο Υιός του Θεού μπορεί να μας ελευθερώσει, γιατί Αυτός είναι η πραγματική ελευθερία. 

Μόνο αν ακολουθούμε τον Σωτήρα, μπορούμε να παραμείνουμε ελεύθεροι και να απαλλαγούμε από τη δουλεία της αμαρτίας.

Κάθε πράγμα που δεν το θέλει η ψυχή είναι ολιγοχρόνιο…

Έλεγαν για ένα αδελφό ότι επειράσθηκε σε βλασφημία και ντρεπόταν να το πει- κι όπου άκουγε ότι υπήρχαν μεγάλοι γέροντες, τους επισκεπτόταν, για να τους το εξομολογηθεί- αλλά όταν έφθανε εκεί, ντρεπόταν να το ομολογήσει.

Πολλές φορές λοιπόν επισκέφθηκε τον αββά Ποιμένα. Κι’ έβλεπε ο γέρων ότι είχε λογισμούς κι’ ελυπόταν που ο αδελφός δεν το φανέρωνε.

Μια μέρα λοιπόν καθώς τον προέπεμπε, του είπε:

-Τόσο καιρό τώρα έρχεσαι εδώ έχοντας λογισμούς για να μου τους εξομολογηθείς, και όταν έρχεσαι δεν θέλεις να τους πεις, αλλά φεύγεις αμέσως θλιβόμενος διότι τους διατηρείς.

Νέοι και Εκκλησία: Φταίει κανείς;

Πριν λίγο διάβασα ακόμα ένα άρθρο με θέμα που ενδιαφέρει πολλούς. Σεβαστός αγιορείτης γέροντας, μακαρίτης πλέον, αναλύει το θέμα: Νέοι και Εκκλησία.

Δηλαδή ποιός ή τί φταίει που οι νέοι δεν πάν στην Εκκλησία.

Δεν το πιστεύω ότι οι νέοι δεν παν στην Εκκλησία. Πάν και παραπάν. Αλλά οι νέοι έχουν κάποιες αξιώσεις και τις εκφράζουν πιό έντονα από όσους έπαθαν πλέον αρτηριοσκλήρυνση και κατάντησαν ωχαδερφιστές. Αλλά γιά αυτά άλλη φορά.

Το κείμενο που θα ακολουθήσει το σκέφτηκα άπειρες φορές και, να πω την αλήθεια, κάθε φορά που ετοιμαζόμουν να το γράψω με έπιανε ένας αδιόρατος φόβος. Φόβος γιατί αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω δεν λέγονται εύκολα.

Δυστοκία μεγάλη και πολυχρόνια. Και νά, τώρα, το απότοκον. Και αφού είμαστε μέσα στην Σαρακοστή,στο δεύτερο μισό, στην κατηφόρα, που είναι και πιό δύσκολη, ζητώ προκαταβολικά το συμπάθιο τών αναγνωστών μας.

1.Σε ένα ταξίδι από τον ιερό Άθωνα γιά την Θεσσαλονίκη, με λεωφορείο της γραμμής, έζησα το εξής.

«Κανόνισε όπως σε φωτίσει ο Θεός»

Πολλές φορές λέω σε μερικούς: «Κανόνισε όπως σε φωτίσει ο Θεός». 

Όταν λέω «όπως σε φωτίσει ο Θεός», εννοώ ο άνθρωπος να δη τα πράγματα με Θείο φωτισμό και όχι με την ανθρώπινη λογική. Να μη νομίζη πως ό,τι αναπαύει εκείνον είναι και η φώτιση του Θεού.

-Γέροντα, πώς έρχεται ο Θείος φωτισμός;

Γνωρίσματα Θεού και γνωρίσματα ανθρώπου

Ο Θεός είναι, για όσους θέλουν, η ζωή και η σωτηρία τους, όλων, και των πιστών και των απίστων, και των δικαίων και των αδίκων, και των ευσεβών και των ασεβών, και των απαθών και των εμπαθών, και των μοναχών και των κοσμικών, και των σοφών και των αγραμμάτων, και των υγιών και των ασθενών, και των νέων και των ηλικιωμένων.

Είναι κάτι παρόμοιο με την ακτινοβολία του φωτός, με την θέα του ηλίου και με την εναλλαγή των εποχών τα οποία προσφέρονται εξ ίσου σε όλους τους ανθρώπους. Και δεν μπορεί να είναι διαφορετικά, διότι «δεν υπάρχει προσωποληψία στον Θεόν» (Κολ. 3,25).

Άνθρωπος ασεβής είναι μία ύπαρξις λογική και θνητή, η οποία θεληματικά αποφεύγει την ζωή, και τον Δημιουργό της, πού υπάρχει αιώνια, τον θεωρεί ως ανύπαρκτο.

«Δῶστε στά παιδιά σας χριστιανική μόρφωση»!

Ὅπως δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ δικαιολογηθοῦμε γιὰ τὰ προσωπικὰ μας ἁμαρτήματα, τὸ ἴδιο καὶ γι' αὐτὰ τῶν παιδιῶν μας. Καὶ εἶναι λογικό. Γιατί ἂν ἡ κακία ἦταν ἔμφυτη, θὰ ὑπῆρχε δικαιολογία. 

Εἶναι γνωστό, ὅμως, ὅτι μὲ τὴ θέλησή μας ἀκολουθοῦμε εἴτε τὸ δρόμο τῆς ἁμαρτίας εἴτε τὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς. Πῶς θὰ δικαιολογηθεῖ ἑπομένως ὁ γονιός, ποῦ ἄφησε τὸ πιὸ ἀγαπημένο του πλάσμα, τὸ παιδί του, νὰ παραστρατίσει;

Ἂν τὰ παιδιὰ ἀνατραφοῦν μὲ καλὲς συνήθειες, δύσκολα ἀλλάζουν συμπεριφορὰ ὅταν μεγαλώσουν. Γιατί ἡ παιδικὴ ψυχὴ εἶναι σὰν τὸ κάτασπρο, τὸ ὁλοκάθαρο πανί, πού, ἂν τὸ βάψουμε μὲ κάποιο χρῶμα, βάφεται τόσο καλά, ὥστε, ὅσες φορὲς κι ἂν θελήσουμε νὰ τὸ ξαναβάψουμε, πάντα φαίνεται ἡ ἀρχικὴ βαφή. Ἔτσι, λοιπόν, εἶναι καὶ τὰ μικρὰ παιδιά. Ὅταν συνηθίσουν στὸ καλό, δύσκολα ἀλλάζουν.

Τό κερί εἶναι ἡ πίστη μας, τό φυτίλι ἡ ἐλπίδα μας, καί ἡ φλόγα ἡ ἀγάπη πού ἑνώνει τήν πίστη

Στον άγιο Σεραφείμ άρεσε να παρομοιάζει την ανθρώπινη ζωή με ένα κερί. Ένα πλήθος από κεριά έκαιγαν μέσα στο κελί του μπροστά στις εικόνες. Όσο περισσότεροι έρχονταν- και οι επισκέπτες όλο και αυξάνονταν χρόνο με τον χρόνο-τόσο περισσότερα κεριά του έφερναν.

Η ζωή μας έλεγε ο Στάρετς, μπορεί να συγκριθεί με μια λαμπάδα καμωμένη από κερί με φιτίλι, που καίει με μια φλόγα που εμείς ανάψαμε.

Το κερί είναι η πίστη μας, το φιτίλι η ελπίδα μας, και η φλόγα η αγάπη που ενώνει την πίστη μαζί με την αγάπη, όπως το κερί και το φιτίλι καίνε μαζί με αποτέλεσμα τη φωτιά.

Η χάρη της Θείας Κοινωνίας την κρατούσε όλη την βδομάδα χωρίς ανάγκη τροφής

Ζούσε κάποτε μια ενάρετη και αγία γυναίκα, η οποία κοινωνούσε κάθε Κυριακή με ευλάβεια και ταπείνωση.

Το θαυμαστό ήταν ότι μετά την χάριν της αγίας αυτής Μεταλήψεως ήτο υγιής όλη την εβδομάδα, χωρίς καθόλου να δοκιμάζει τροφή επίγεια, παρά μόνον την αγία Αναφορά.

Κάποιος ενορίτης, ανέφερε το θαύμα στον επίσκοπο κι αυτός του ζήτησε να της δώσει να φάει απλό άρτο, για να δουν αν από τη Θεία Χάρις είχε τόσο μεγάλη βοήθεια ή από φαντασία και πλάνη του δαίμονα.

Η γυναίκα έφαγε τον άρτο, νομίζοντας ότι είναι σώμα Κυριακό, όπως τις άλλες φορές και μόλις επέστρεψε στην οικία της, πείνασε τόσο πολύ που δεν κατάφερε να κρατήσει νηστεία. 

Μην ζητάς αγάπη, γίνε

Μας κυνηγούν δυστυχώς οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες και οι προσδοκίες που έχουμε για τους άλλους με αποτέλεσμα όταν αυτές δεν ικανοποιούνται μας έρχεται θλίψη και απογοήτευση.

Κάνουμε παράπονα και ζητιανεύουμε αγάπη, φιλία, και καλοσύνη από τους άλλους και δυστυχώς απογοητευόμαστε. Η λαχτάρα να ξεδιψάσουμε από τους ανθρώπους βρίσκει τελικά την πηγή χωρίς νερό και εμάς τραυματισμένους και πονεμένους.

Προσπαθούμε στην έρημο της ζωής να φυτεύουμε προσδοκίες και επιθυμίες αλλά τελικά αντί αυτή η έρημος να βγάλει καρπούς μετατρέπεται σε ναρκοπέδιο. Όλα αυτά διότι έχουμε στρέψει την ύπαρξη μας σε λάθος κατεύθυνση. Αντί να στραφούμε στην ανατολή και να αναζητήσουμε τον ήλιο της δικαιοσύνης Χριστό επιλέγουμε την δυτική κατεύθυνση και τρικλίζουμε στα μονοπάτια του σκότους και του θανάτου.

Θεέ μου Σ’ ευχαριστώ και Σε δοξολογώ, για την ημέρα που μου χάρισες

Θεέ μου Σ’ ευχαριστώ και Σε δοξολογώ, για την ημέρα που μου χάρισες.

Η ζωή μας σηκώνει το αλφαβητάρι του σταυρού μας, μαθαίνουμε την πνευματική ΑλφαΒήτα στο φως της ημέρας και την κάνουμε επανάληψη στον Θεό μέσ’ την σιγαλιά της νύχτας, μεγαλωμένα παιδιά που δεν σταμάτησαν ποτέ να κάνουν αταξίες, τρέχουν, κλαίγοντας στην αγκαλιά της Μάννας Παναγιάς να βρουν στοργή και στα χέρια του Πατρός Θεού να πάρουν την συγχώρεση, απλό είναι το μετερίζι της αναβαίνουσας ζωής μας, το γεμίσαμε λίρες και τζιβαέρια σαν υπερφορτωμένη λατέρνα, χορεύουμε στις μουσικές νότες μιας ασταμάτητης βιωτικής μανιβέλας.

Το ξύπνημα της ημέρας, είναι ευχαριστιακή κατάθεση ψυχής στα πόδια του Παντοκράτορος, ανάταση ζωής στην νέκρωση του φθαρμένου σώματος, ραψωδοί απαγγέλοντες το σάλπισμα της εγερμένης, φωτεινής αυγής, κάθε πρωί που ανατέλλει είναι μια ακόμη πιστωμένη ημέρα για μετάνοια, μια ακόμη ανανέωση χρόνου για άρδην συγχωρητικότητα, τα πρωινά έχουν την μορφή της κατάλευκης αγνότητας που αλλοιώνονται στο διάβα της ημέρας, ροδοκόκκινα μάγουλα νηπίου που χάσκει αφελώς μέσα στην μαυρίλα των μεγάλων, τα παιδιά είναι τα πρωινά της εαλωμένης αθωότητάς μας, οι γαλάζιες ποδιές με τους άσπρους γιακάδες, που δήλωναν τα πλουμιστά κάλλη του αυθόρμητης Καλημέρας στο στόμα τους.

Δεν χάνεται

Να μη βάζουμε ποτέ κακό στον νου μας. Να μη φοβούμαστε.

Να μη νοιαζόμαστε. Να μην αγωνιούμε. Μα και όταν δέχεσθε αδικίες, πάθη, συκοφαντίες εκ μέρους άλλων, μην ταράσσεστε, μην ασχολείσθε. 

Όταν μπορούμε να αφυπνίσουμε τον άνθρωπο που κοιμάται με χάδι, γιατί να τον χτυπήσουμε με μαστίγιο;

«Λέγεται για κάποια μοναχή, ότι εξομολογήθηκε στον Άγιο Σεραφείμ του Σάρωφ και του ομολόγησε ότι πάσχει από δυνατή οργή και νευρικό θυμό.

Ανέμενε από τον άνθρωπο του Θεού μεγάλη επίπληξη και βαρύ κανόνα. Αλλά αντί επιπλήξεων και κανόνα τα αυτιά της χάιδεψαν οι παρακάτω στοργικές λέξεις του πνευματικού γέροντα:

«Μα τι λες αδελφή; Κοίταξε βαθιά μέσα σου, υπάρχει ένας υπέροχος ήσυχος χαρακτήρας, πραγματικά μαγευτικός, μετριόφρων και σεμνός!». 

Σαν απαλή βροχή που πέφτει στη διψασμένη γη, έπεσαν αυτές οι στοργικές λέξεις στην ψυχή της γυναίκας. Ντράπηκε πολύ για τον εαυτό της, αλλά ταυτόχρονα γέμισε αυτοπεποίθηση.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

 

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Κυριακή Δ΄Λουκᾶ, τοῦ σπορέως

Ὁ σπόρος ἐστίν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ

Σύμφωνα μέ τήν παραβολή τοῦ σπορέως ὁ γεωργός ἔσπειρε στό χωράφι του σπόρο καλό. Οἱ σπόροι ἔπεσαν σέ διάφορα μέρη τοῦ χωραφιοῦ, μά δέν καρποφόρησαν ὅλοι. Αὐτό συμβολίζει τούς ἀνθρώπους, πού δέν ἔχουν ὅλοι γόνιμο ἔδαφος στίς ψυχές τους. Αὐτό γινόταν τότε πού τά ἔλεγε ὁ Κύριος καί δυστυχῶς ἐξακολουθεῖ νά συμβαίνει ἀκόμη καί σήμερα.

Εἶναι μεγάλη εὐλογία τό ὅτι στήν πατρίδα μας ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀκούγεται πλούσια. Τόσα κηρύγματα γίνονται, ὁμιλίες, κατηχητικά, τόσα θαυμάσια βιβλία κυκλοφοροῦν, τόσες θρησκευτικές ἐκπομπές σέ ραδιόφωνο καί τηλεόραση πραγματοποιοῦνται, μά οἱ περισσότεροι ἀδιαφοροῦν, γιατί ὅπως εἶπε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος πνίγονται στά προβλήματα τῆς καθημερινότητας, στίς μέριμνες τοῦ βίου, ἔχουν ἄλλα ἐνδιαφέροντα καί καταντᾶ ἡ καρδιά τους χέρσα γῆ, ἀκαλλιέργητη, πετρώδης, γεμάτη ἀγκάθια.

Γιατί ὅμως ὁ Κύριος παρομοιάζει τόν λόγο του μέ σπόρο; Γιατί ὁ σπόρος κρύβει μέσα του πολλές καί μεγάλες μυστικές δυνάμεις. Ὅταν ὁ σπόρος πέσει μέσα στή γῆ καί βρεῖ τίς κατάλληλες προϋποθέσεις, ἀναπτύσσεται καί φέρνει ζωή. 

† Κυριακῇ 17 Ὀκτωβρίου 2021 (Δ' Λουκᾶν)

† Τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ζ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. η' : 5-15

Εἶπεν ὁ Κύριος τήν παραβολήν ταύτην· Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι τὸν σπόρον αὐτοῦ· καὶ ἐν τῷ σπείρειν αὐτὸν ὃ μὲν ἔπεσε παρὰ τὴν ὁδόν, καὶ κατεπατήθη, καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ κατέφαγεν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐπὶ τὴν πέτραν, καὶ φυὲν ἐξηράνθη διὰ τὸ μὴ ἔχειν ἰκμάδα· καὶ ἕτερον ἔπεσεν ἐν τῷ μέσῳ τῶν ἀκανθῶν, καὶ συμφυεῖσαι αἱ ἄκανθαι ἀπέπνιξαν αὐτό· καὶ ἕτερον ἔπεσεν εἰς τὴν γῆν τὴν ἀγαθήν, καὶ φυὲν ἐποίησε καρπὸν ἑκατονταπλασίονα. ᾿Επηρώτων δὲ αὐτὸν οἱ Μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· Τίς εἴη ἡ παραβολὴ αὕτη; Ὁ δὲ εἶπεν· Ὑμῖν δέδοται γνῶναι τὰ μυστήρια τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ, τοῖς δὲ λοιποῖς ἐν παραβολαῖς, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ συνιῶσιν. Ἔστι δὲ αὕτη ἡ παραβολή· Ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ· Οἱ δὲ παρὰ τὴν ὁδόν ,εἰσιν οἱ ἀκούσαντες· εἶτα ἔρχεται ὁ διάβολος, καὶ αἴρει τὸν λόγον ἀπὸ τῆς καρδίας αὐτῶν, ἵνα μὴ πιστεύσαντες σωθῶσιν.

Κάνε τόν σταυρό σου καί, πρίν κάνης οτιδήποτε, πές: Χριστέ µου, Παναγία µου, βοήθησε µε»

Ή εµπιστοσύνη στον Θεό έχει µητέρα την πίστη Γέροντα, νιώθω µιά ανασφάλεια, έχω!!

Άσφαλίσου, βρέ παιδάκι µου, στον Θεό. Μόνον την ασφάλεια τού αυτοκινήτου ξέρεις; Τήν ασφάλεια τού Θεού δέν τήν ξέρεις; Κάνε τόν σταυρό σου καί, πρίν κάνης οτι...δήποτε, πές:

«Χριστέ µου, Παναγία µου, βοήθησε µε».

Υπάρχει µεγαλύτερη ασφάλεια άπό τήν εµπιστοσύνη στον Θεό; Όταν ό άνθρωπος εµπιστεύεται τόν εαυτό του στον Θεό, δέχεται συνέχεια άπό τόν Θεό βενζίνη «σούπερ» καί τό πνευµατικό του όχηµα δέν σταµατάει ποτέ- τρέχει συνέχεια. 

Πόλεμος μέ τόν οὐρανό

Ἀτέλειωτοι οἱ πόλεμοι πάνω στὴ γῆ. Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τῆς ­ἱστορίας μας μέχρι σήμερα ­ἀμέτρητες φορὲς ποτίσθηκε μὲ τὸ αἷμα τῶν ­ἀν­θρώπων ἡ γῆ μας! Χιλιάδες, ἑκατομμύρια ἄν­θρωποι ἔχασαν τὴ ζωή τους στὰ πεδία τῶν μαχῶν. Τεράστια ἔξοδα ­ἔγιναν γιὰ πολεμικοὺς ἐξοπλισμούς, γιὰ νὰ ἀλ­ληλοσκοτώνονται οἱ ἄνθρωποι, νὰ ἀλληλοεξοντώνονται τὰ ἔθνη, νὰ τυλίγεται στὸ σκοτάδι ἡ γῆ, νὰ βυθίζεται στὸν πόνο, στὴ θλίψη, στὸ δάκρυ ὅλος ὁ πλανήτης.

Ὑπάρχει ὅμως ἕνας πόλεμος διαφο­ρετικὸς ἀπ’ ὅλους αὐτοὺς τοὺς ­πολέμους. Ἀσύγκριτα πιὸ φοβερός, καταστρε­πτι­κὸς καὶ ὀλέθριος. Δὲν εἶναι ­πόλεμος μιᾶς πόλεως ἐναντίον ἄλλης, ἑνὸς ἔθνους ἐναντίον ἄλλου ἔθνους. Τὰ ὅπλα ποὺ χρησιμοποιοῦνται δὲν ἔχουν ἐπίγειους στόχους, δὲν πολεμοῦν ἄνθρωποι μὲ ἀνθρώπους στὸν πόλεμο αὐτό.

Πολεμεῖ ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Θεό!

Ναί! Ὁ μικρὸς καὶ ἀδύναμος ἄνθρωπος ὑψώνει τὸ ἀνάστημά του ἐνώπιον τοῦ ἀπείρου καὶ παντοδυνάμου Θεοῦ! Ὁ μικρὸς καὶ ἀσήμαντος κάτοικος τῆς γῆς σημαδεύει μὲ τὰ ὅπλα του τὸν οὐρανό!

Δεν κατακτά αλλά αγιάζει

Η Εκκλησία του Χριστού είναι Καθολική με την έννοια, ότι κατέχει όλο το πλήρωμα της αληθείας και της χάριτος διά τον φωτισμό και την απολύτρωση του κόσμου· και επί πλέον είναι Καθολική με την έννοια ότι «δυνάμει» τείνει, όχι να κατακτήσει, αλλά να αγιάσει τον κόσμο. 

Κεφαλή της Εκκλησίας ο Χριστός και ημείς μέλη εκ μέρους συνδεόμενοι διά της κοινής πίστεως «εν τω συνδέσμω της αγάπης». 

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

 

Οι κεκοιμημένοι βλέπουν ότι κάνουμε για τις ψυχές τους (Θαυμαστή διήγηση!)

-Ο ευλαβέστατος ιερέας και η θυγατέρα του-

Σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος. Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.

Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι. Έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της. Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.

Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του. Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.

Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο, που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Είχε δημιουργήσει περιουσία κι απολάμβανε πλέον τους κόπους του.

Για την αγάπη. Για εκείνους που δεν έχουν αγάπη

Για την αγάπη

Είναι μακάριος ο άνθρωπος εκείνος που έχει αγάπη Θεού, γιατί περιφέρει με την παρουσία του τον Θεό, διότι ο Θεός είναι αγάπη, και αυτός που μένει μέσα στην αγάπη, μένει « ἐν τῶ Θεῶ». Εκείνος που έχει αγάπη υπερέχει, με τη βοήθεια του Θεού, από όλους. Εκείνος που έχει αγάπη δε φοβάται, διότι η αγάπη βγάζει έξω από την ψυχή το φόβο.

Εκείνος που έχει αγάπη δεν αποστρέφεται ποτέ κανέναν, ούτε μικρό, ούτε μεγάλο, ούτε ένδοξο, ούτε άδοξο, ούτε φτωχό, ούτε πλούσιο, αλλά γίνεται ακάθαρτο αποσπόγγισμα όλων. Όλα τα σκεπάζει, όλα τα υπομένει. Εκείνος που έχει αγάπη δεν αλαζονεύεται εναντίον κάποιου, δεν ξιππάζεται, κανέναν δεν κακολογεί, αλλά και αυτούς που κακολογούν τους αποφεύγει.

Εκείνος που έχει αγάπη δε σκέφτεται με πανουργία, δε θέλει να υποσκελίσει, ούτε υποσκελίζει τον αδελφό.

Όσοι έχουν σταθερή ελπίδα προς τον Θεό πλησιάζουν κοντά Του και φωτίζονται με τη λάμψη του αιωνίου φωτός

Αλλοίμονό μας αν, φροντίζοντας υπερβολικά για τον εαυτό μας, δεν επιρρίπτουμε την μέριμνά μας και την ελπίδα μας στον Θεό, ο οποίος φροντίζει για μας!

Αν δεν ομολογούμε ότι οφείλουμε σ’ Εκείνον τα αγαθά που χρησιμοποιούμε στην παρούσα ζωή, πως μπορούμε να προσδοκούμε από Αυτόν τα αγαθά που μας υποσχέθηκε στην μέλλουσα ζωή; Ας μην είμαστε ολιγόπιστοι, αλλά καλύτερα ας ζητούμε «πρώτον την βασιλείαν του Θεού και ταύτα πάντα προστεθήσεται ημίν» σύμφωνα με τον λόγο του Σωτήρα μας (Ματθ. στ΄ 33).

Όσοι έχουν σταθερή ελπίδα προς τον Θεό πλησιάζουν κοντά Του και φωτίζονται με τη λάμψη του αιωνίου φωτός.

Ο άνθρωπος, που για την αγάπη του Θεού δεν μεριμνά για τον εαυτό του, έχει ελπίδα αληθινή. Πιστεύει ότι μεριμνά γι’αυτόν ο Θεός.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

 

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Τὸ κλειδὶ

«Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6,31)

Ἀκούσατε, ἀγαπητοί μου, τὸ ἱερὸ καὶ ἅγιο Εὐαγγέλιο. Θέλω νὰ πιστεύω, ὅτι ἀγαπᾶ τε τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὸ διαβάζετε τακτικά, καθημερινῶς. Καὶ ὄχι μόνο τὸ διαβάζετε, ἀλλὰ καὶ προσπαθεῖτε νὰ τὸ ἐφαρμόσετε στὴ ζωή σας.

Ὑπάρχουν ὅμως ἄλλοι, ποὺ ἅμα τοὺς πῇς, Διάβασε Εὐαγγέλιο, κάνουν ἕνα μορφασμὸ εἰρωνείας καὶ λένε·

–Οὔφ, καημένε! Τὸ Εὐαγγέλιο ἦταν γιὰ «τῷ καιρῷ ἐκείνῳ». Τώρα πάλιωσε. Νέες ἰδέες, νέα συστήματα ἐπικρατοῦν στὸν κόσμο… Τί ἔχουμε ν᾿ ἀπαντήσουμε σ᾿ αὐτούς; Δυστυχισμένοι ἄνθρωποι!

Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν παλιώνει. Μένει αἰώνιο. Ὅπως ὁ ἥλιος δὲν παλιώνει, ἔτσι καὶ τὸ Εὐαγγέλιο. Εἶνε ἥλιος πνευματικὸς ποὺ φωτίζει τὸν κόσμο.

Ἀπόδειξις ὅτι τὸ Εὐαγγέλιο δὲν παλιώνει εἶνε καὶ τὰ σημερινὰ λόγια του. Τί μᾶς λέει; «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. 6, 31). Δώδεκα λέξεις. Ἀλλὰ μέσα σ᾿ αὐτὲς τὶς δώδεκα λέξεις περικλείονται τὰ πάντα.

Ὁ Κύριος μᾶς δείχνει τὸν τρόπο νὰ ζήσουμε ἁρμονικὰ στὴν κοινωνία. Μᾶς δίνει ἕνα χρυσὸ κανόνα, ἕνα χρυσὸ κλειδί, μὲ τὸ ὁποῖο λύνονται καὶ τὰ δυ- σ κολώτερα προβλήματα. Γιὰ νὰ σᾶς δείξω, ὅτι ὁ κανόνας αὐτὸς εἶνε αἰώνιος καὶ ἔχει ἰσχὺ καὶ σήμερα καὶ σὲ κάθε ἐποχή, ἀναφέρω μερικὰ παραδείγματα.

† Κυριακῇ 3 Ὀκτωβρίου 2021 (Β' Λουκᾶν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. στ' : 31-36

Εἶπεν ὁ Κύριος· Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως. Καὶ εἰ ἀγαπᾶτε τοὺς ἀγαπῶντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τοὺς ἀγαπῶντας αὐτοὺς ἀγαπῶσι. Καὶ ἐὰν ἀγαθοποιῆτε τοὺς ἀγαθοποιοῦντας ὑμᾶς, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ οἱ ἁμαρτωλοὶ τὸ αὐτὸ ποιοῦσι. Καὶ ἐὰν δανείζητε παρ᾿ ὧν ἐλπίζετε ἀπολαβεῖν, ποία ὑμῖν χάρις ἐστί; καὶ γὰρ ἁμαρτωλοὶ ἁμαρτωλοῖς δανείζουσιν, ἵνα ἀπολάβωσι τὰ ἴσα. Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε, μηδὲν ἀπελπίζοντες· καὶ ἔσται ὁ μισθὸς ὑμῶν πολύς, καὶ ἔσεσθε υἱοὶ τοῦ Ὑψίστου· ὅτι αὐτὸς χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς. Γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθὼς καὶ ὁ Πατὴρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί.

Ὁ Ἀπόστολος

Προκείμενον. Ἦχος πλ. β΄ [Ψαλμός κζ΄ 27]

Φοβάμαι όταν λέω «γενηθήτω το θέλημά Σου»

Μία κυρία στο Παρίσι πριν από λίγα χρόνια μου έλεγε ότι δεν τολμούσε να απαγγείλει την προσευχή αυτή μετά τα λόγια «ελθέτω η Βασιλεία Σου».

Φοβόταν τόσο πολύ ώστε αν έλεγε στον Θεό έντιμα, «γενηθήτω το θέλημά Σου», τότε όφειλε να δεχθεί «όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή» με την ετοιμότητα να τα υπομένει χωρίς γογγυσμό, χωρίς μικροψυχία και τα παρόμοια. 

Πρόσφατα ένα άλλο πλάσμα μου έλεγε ακριβώς τα ίδια λόγια με σένα, σχετικά με το «και άφες ημίν… ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις ημών».

Ο ίδιος όμως θεωρώ ότι, αν εμείς λέγαμε μόνο τις δύο πρώτες λέξεις της προσευχής αυτής, δηλαδή Πάτερ ημών, αντιλαμβανόμενοι το βαθύ τους νόημα, τότε όλη μας η ζωή σε όλα τα επίπεδα και τις εκδηλώσεις της θα άλλαζε ριζικά. 

Ο μοναχός που έλεγε συνέχεια την ευχή της Παναγίας

Ένας Χριστιανός ονόματι Ιωάννης ήταν πολύ ευλαβής και πλούσιος αλλά αγράμματος. Είχε λίγη περιουσία, την μοίρασε όλη στους φτωχούς και πήγε στο Μοναστήρι.

Όμως στενοχωριότανε επειδή δεν ήξερε να διαβάζει προσευχές όπως οι άλλοι μοναχοί, γιατί είχε δύσκολο νου και δεν έπαιρνε καθόλου τα γράμματα. Δεν γνώριζε ούτε μία ευχή να πει απ’ έξω, ούτε το Πάτερ Ημών.

Οι πατέρες προσπάθησαν να του μάθουν γράμματα, του ερμήνευσαν προσευχές, ψαλμούς. Δεν μπορούσε να μάθει τίποτα. Κάποιος όμως έμπειρος και ενάρετος γέροντας προσφέρθηκε τότε να τον βοηθήσει. Του διάβασε μια-μια λοιπόν όλες τις ευχές και τον ρώτησε ποια του φαινόταν ωραιότερη για να την μάθει. Πιο πολύ μ’ αρέσει, λέει, το Θεοτόκε Παρθένε. Και ο ενάρετος αυτός μοναχός έβαλε κόπο πολύ και του ‘μαθε την ωραία αυτή ευχή προς την γλυκιά μας Παναγία, που λέει: