Δεύτερη Θεία Λειτουργία τὴν ἴδια μέρα στὴν ἴδια Ἐκκλησία στήν ἴδια Ἁγία Τράπεζα ἤ σέ διάφορα τραπεζάκια ἀπό τόν ἴδιο ἱερέα ἤ ἀπό ἄλλον
Ἐρώτηση: Εἶμαι κάτοικος ἐξωτερικοῦ καὶ θὰ ἤθελα νὰ ρωτήσω ποῦ βασίζεται θεολογικὰ ἡ ἀπαγόρευση τέλεσης δεύτερης Θείας Λειτουργίας μέσα στὴν ἴδια ἡμέρα ἀπὸ τὸν ἴδιο Ἱερέα; Καί τί προτείνετε γιὰ τοὺς Ἱερεῖς ἐδῶ στὸ ἐξωτερικὸ ποὺ τὸ κάνουν κατὰ κόρον γιὰ νὰ ἐξυπηρετήσουν τὸν κόσμο;
Ἀπάντηση:
Θεολογικῶς ἡ μία θεία Λειτουργία τήν ἡμέρα, βασίζεται στό Ἕνα καί μοναδικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἕνα τό Σῶμα, μία ἡ Κεφαλή, μία ἡ Ἐκκλησία, μία ἡ Εὐχαριστία πού μᾶς ἑνώνει ὅλους τούς βαπτισμένους καί μυρωμένους μεταξύ μας ἀλλά καί μέ τήν κεφαλή.
Στούς ἱερεῖς πού τελοῦν δύο θεῖες λειτουργίες, θά προτείναμε νά τούς ἐνημερώνατε πρῶτα ταπεινά μέ τή σχετική αὐτή ἀπάντηση. Ὅσον ἀφορᾶ δέ στό κουλτουριάρικο ἐπιχείρημα πού φέρνουν, δηλ. τό περί ἐξυπηρετήσεως τοῦ κόσμου, ἄς μᾶς ἀπαντήσουν, ἄν ἀγαποῦν περισσότερο ἀπό τούς ἁγίους μας, οἱ ὁποῖοι μᾶς παρέδωσαν τούς θεόπνευστους κανόνες, σύμφωνα μέ τούς ὁποίους ἀπαγορεύεται ρητῶς δεύτερη θεία Λειτουργία τήν ἴδια μέρα.
Ἐκτός αὐτοῦ ὅμως ἡ θεία Λειτουργία ἔχει καί ἀσκητικό χαρακτήρα. Ὅποιος πραγματικά ἀγαπᾶ τόν Χριστό, δέν μπορεῖ νά θυσιάσει αὐτό τό ἐλάχιστο πού τοῦ ζητᾶ κάθε Κυριακή; Νά σηκωθεῖ δηλ. νωρίς γιά νά ἐκκλησιασθεῖ;
Ἀλλά καί πρακτικῶς εἶναι ἀδύνατον νά γίνουν δύο ὁλοκληρωμένες θεῖες Λειτουργίες τήν ἴδια μέρα. Ἄν ἡ πρώτη διαρκεῖ ἀπό 7.00 ὡς 10.15 ἡ δεύτερη θά ἔπρεπε νά διαρκεῖ ἀπό 10.30 ὡς 13.45. Ἀναγκαστικά λοιπόν, συνήθως ἀπό τήν δεύτερη, κόβονται τουλάχιστον τά μισά λόγια καί αὐτά πού μένουν βιάζονται νά τά τελειώσουν μέ γρήγορο τέμπο. Ἐμπαίζουμε δηλ. τόν ἴδιο τόν Χριστό μας γιά νά ἔχουμε ἥσυχη τή συνείδησή μας ὅτι ἐκκλησιασθήκαμε.
Ἄν ὡστόσο δέν πεισθοῦν μέ ὅλα αὐτά τά ἐπιχειρήματα, ἴσως νά χρειασθεῖ νά ἀπευθυνθεῖτε διά τοῦ ἰδίου εὐγενικοῦ καί διακριτικοῦ τρόπου καί στόν οἰκεῖο ἐπίσκοπο. Στή συνέχεια ὁ καθένας ἀναλαμβάνει τίς εὐθῦνες του.
Ἀκόμη ἀναλυτικότερα, στὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας ἐδῶ καί 2000 χρόνια μόνον μία λειτουργία γίνεται σὲ κάθε θυσιαστήριο κάθε μέρα. Εἶναι ἐπίσης γνωστὸ ὅτι ἅπαξ τῆς ἡμέρας κατὰ ἀνώτατο ὅριο κοινωνοῦν οἱ Χριστιανοὶ καὶ οἱ ἱερεῖς (πρβλ. τελευταία Θεία Κοινωνία π. Ἀθανασίου Χαμακιώτη καὶ σχετικὴ ρήση του).
Ὁ κληρικὸς ἄλλωστε χειροτονεῖται γιὰ συγκεκριμένο θυσιαστήριο καὶ ὄχι γιὰ "διάφορα τραπεζάκια".
Ἐκτός τῶν παραπάνω ὅμως, ἡ μοναδικότητα τῆς σταυρικῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ δὲν εἶναι σοβαρὸς λόγος γιά τήν τέλεση μίας καί μοναδικῆς θείας Λειτουργίας ἀνά τήν ἡμέρα; Ὑπάρχει σημαντικότερος;
Πόσα χωριά δἐν ἔχουν λειτουργία, οὔτε καί τὸ Πάσχα ἐλλείψει Ἱερέων; Ὄχι μόνο σήμερα ἀλλὰ καὶ στὸ παρελθόν. Δὲν ἤξεραν τότε νὰ κάνουν 5-10 λειτουργίες γιὰ νὰ καλύψουν ὑποτιθέμενες ὅπως καί σήμερα ἀνάγκες τῶν εὐσεβιστῶν τοῦ ἐξωτερικοῦ;
Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν εἶναι super market ποὺ ψωνίζεις ὅ,τι θέλεις, ὅποτε θέλεις!
Οἱ παλαιοὶ ἀσκητὲς τῆς Ἐρήμου ἐκκλησιάζονταν καὶ κοινωνοῦσαν συνήθως μιὰ φορά τὸ χρόνο. Οἱ σημερινοὶ μεταπατερικοὶ χριστιανοὶ εἶναι καλύτεροι;
Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Γραικὸς δὲν μπόρεσε νὰ κοινωνήσει 18 χρόνια γιατί τὸν ἐμπόδιζαν οἱ συνθῆκες (καταδίκη ἀπὸ Ρωσικὴ Σύνοδο καὶ φυλάκιση) καὶ ὅμως ἁγίασε καὶ θαυματουργεῖ.
Ὁ ἅγ. Νικόδημος ὁ ἁγιορείτης ἑρμηνεύοντας τόν ΞΗ΄ Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅπου γίνεται ρητῶς λόγος περί τῆς ἀπαγορεύσεως τῆς δευτέρας χειροτονίας, [ἑρμηνεία ὑποσ.(1), Πηδάλιο, σελ. 90], ἐπισημαίνει κατ᾿ ἐπέκτασιν ὅτι ὁ ἱερεύς εἰς τοῦτο συνίσταται, στό νὰ ἱερατεύει. Δηλαδὴ νὰ θυσιάζει τὸ μυστικὸ ἱερεῖο, τό ὁποῖο εἶναι ἡ ἀναίμακτος θυσία διὰ τῆς ὁποίας καταγγέλλεται ὁ ἕνας θάνατος τοῦ Κυρίου. Γιὰ νὰ μὴν διπλασιάζεται ὁ μοναδικὸς θάνατος τοῦ Χριστοῦ διώρισε ἡ έν Ἀντισιοδώρῳ τοπικὴ σύνοδος ἐπί Ἡρακλείου (913 μ.Χ.) νὰ μὴ γίνονται δύο λειτουργίες μέσα στὴ μία μέρα στὴν ἴδια μάλιστα ἁγία Τράπεζα. «Οὐκ ἔξεστιν ἐν μιᾷ τραπέζῃ κατά τήν αὐτήν δύω λειτουργίας εἰπεῖν, οὐδέ ἐν τῇ αὐτῇ τραπέζῃ, ἐν ᾖ ὁ ἐπίσκοπος ἐλειτούργησε, τόν πρεσβύτερον ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ λειτουργῆσαι».
Οἱ ἱερεῖς μας, προτρέπει αὐστηρά ὁ ἅγιος Νικόδημος, ἄς πάψουν εἰς τό ἑξῆς τό ἄτοπο τοῦτο, τό ὁποῖο κάνουν οἱ παπικοί. Μήπως ἀκόμη καί ἐδῶ θέλουμε νά τούς μιμηθοῦμε;
