![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhaPx_xmELhi5BlCxciXzA07tGdz4g_2HK96VJqItJ80ffVorIL_U2L1hl57g54Dw4TEwJsz2NZ7NY_kWuNELclFJfemZrl3nVIXr6OOgkJOGdl00aDNY4pkz_XEsu6V53qAu_TxzspJcK0/s400/%CE%AC%CE%B3%CE%B9%CE%BF%CF%82+%CE%B9%CE%BF%CF%85%CF%83%CF%84%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CF%82+%CF%80%CF%8C%CF%80%CE%BF%CE%B2%CE%B9%CF%84%CF%83+2013.jpg)
Η πικρία του χρόνου προέρχεται από τον θάνατο και την αμαρτία• και γίνεται γλυκύς ο χρόνος με την αθανασία και την αναμαρτησία. Χωρίς τον Χριστό, τον Μόνο Παντοδύναμο, ο χρόνος είναι ένα βαρύ φορτίο. Μαζί Του γίνεται ελαφρό.
Άλλα και ο παράδοξος δίδυμος αδελφός του χρόνου, ο χώρος, με ότι περικλείει μέσα του, και αυτός με όλο το βάρος του πιέζει και συντρίβει τον άνθρωπο.
Φοβερό λοιπόν και τρομακτικό είναι το φορτίο του άνθρωπου• βαρύς και ακανθώδης ο ζυγός του.
Μόνον με τη βοήθεια του πανάγαθου και παντοδύναμου Θεανθρώπου ο ζυγός αυτός γίνεται «χρηστός» και το φορτίο «ελαφρόν». Κατά τον αληθινό λόγο της Αλήθειας: «Ό ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί» (Ματθ. 11,30).
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς