Ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση
Χρειάζεται πολύ προσοχή. Ο κόσμος της αμαρτίας είναι κακός. Και επομένως είναι δυνατό ενώ πηγαίνει κανείς να ωφελήσει και να σώσει, να εμπλακεί στα δίχτυα τους και στην παγίδα τους και να πέσει αυτός από τα σύννεφα.
Έχουμε τέτοια παραδείγματα:
Να θυμηθούμε τον Ιούδα τον Ισκαριώτη; Τι ήταν αυτός; Ήταν ένας άνθρωπος ο οποίος άκουσε τον Κύριο.
Γοητεύθηκε από τη διδασκαλία Του. Άφησε το σπίτι του. Άφησε τους δικούς του. Άφησε την εργασία του και πήγε και έγινε μαθητής Του. Μαθητής τον οποίο ο Κύριος είχε στείλει στα χωριά της Ιουδαίας και Γαλιλαίας να κηρύττει, να θαυματουργεί. Και όμως δεν πρόσεξε, από τα λόγια που έλεγε ο κόσμος. Επηρεάστηκε και το αποτέλεσμα ήταν να γίνει προδότης, να γίνει υιός απωλείας. Ενώ ήταν μαθητής από τους δώδεκα!
Τέτοια παραδείγματα έχουμε και άλλα.
Θυμηθείτε τους 40 μάρτυρες. Όλοι με αυταπάρνηση βαδίζουν στο μαρτύριο. Και όμως ένας βλέπει ότι υπάρχει σε μια άκρη φωτιά αναμμένη και ότι του φωνάζουν «έλα να ζεσταθείς. Μη θυσιάσεις τη ζωή σου». Γοητεύεται. Δελεάζεται. Και εγκαταλείπει τους συναθλητές του και βγαίνει για να σωθεί. Βέβαια, πέθανε τελικά κατά τρόπο άθλιο.
Γι’ αυτό χρειάζεται πολύ προσοχή, καθώς θα πλησιάζουμε τους αμαρτωλούς ανθρώπους για να τους βοηθήσουμε. Διότι πρέπει και πάλι να το πούμε: ο κόσμος είναι πονηρός. Ο αρχηγός του κόσμου ονομάζεται πανούργος. Έχει τεχνάσματα. Και πολύ εύκολα παρασύρει τον απρόσεκτο. Χρειάζεται να είναι πολύ προσεκτικός ο χριστιανός.
Ο Κύριός μας στους μαθητές Του έλεγε και επέμεινε. Τι τους έλεγε; «Βλέπετε, αγρυπνείτε και προσεύχεσθε» (Μαρκ. ΙΓ΄ 33). Και πάλι συνέχισε: «Γρηγορείτε» (Μάρκ. ΙΓ΄ 35). Και πάλι στην ίδια ομιλία: «α δε υμίν λέγω, πάσι λέγω∙ γρηγορείτε» (Μάρκ. ΙΓ΄ 37). Αυτά που λέγω τώρα σε σάς, αυτά τα λέγω για όλους, τους οπαδούς Μου, μέχρι της δευτέρας Μου παρουσίας.
Τι τους λέω; Σηκωθείτε, έχετε άγρυπνα μάτια, προσέχετε, μη συλλάβετε τους καπνούς της αμαρτίας αφύλακτοι. Και για να κάνει κανείς ένα έργο τέτοιο, πρέπει να προσεύχεται, πρέπει να ετοιμάζεται.
Πρέπει να επικαλείται τη θεία βοήθεια και πρέπει να πηγαίνει ταπεινά, με προφύλαξη. «Ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση» (Α΄ Κορ. Ι΄ 12). Όποιος νομίζει ότι είναι σταθερός, αυτός πρέπει να κοιτάξει μήπως γλιστρήσει και πέσει.
«Η Εκκλησία, η αήττητη Βασιλεία»,
Αρχιμ. Καλλίστρατος Ν. Λυράκης, Αθήνα - Νοέμβριος 2007
