Με αφορμή ένα θάνατο...
Ο απροσδόκητος θάνατος του γνωστού τραγουδιστή γέννησε προβληματισμούς. Συγκίνηση, σχόλια πάνω στην ματαιότητα της ζωής, ένα αίσθημα αδικίας, οργή εναντίον εκείνων που τόλμησαν να τον κρίνουν για επιλογές του, θαυμασμός για το ότι υπήρξε ουσιαστικά αυτοδημιούργητος, κριτική από κάποιους για το ότι, παρασυρμένος από την επιπολαιότητα της νεότητας, δεν τήρησε τους κανόνες του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας, θυμός για το κράτος που δεν συντηρεί τους δρόμους όπως πρέπει και... θέαμα.
Όλα ένα θέαμα! Δηλώσεις ανθρώπων του χώρου, αναρτήσεις στο Facebook από επώνυμους και ανώνυμους, μία απόπειρα έκφρασης της κατάπληξης για την απώλεια, αίσθηση συμμετοχής με την παρακολούθηση της κηδείας.
Είναι σύμπτωμα παρακμής της κοινωνίας μας ό,τι έγινε;
Όσοι αντιτίθενται στην λαϊκο-ποπ κουλτούρα έσπευσαν να υπενθυμίσουν ότι καθημερινά στην άσφαλτο σκοτώνονται στην Ελλάδα πέντε άνθρωποι. Άλλοι σύγκριναν τον θόρυβο με το ότι ελάχιστοι ασχολήθηκαν με τους τρεις πιλότους που σκοτώθηκαν για την πατρίδα. Άλλοι πάλι επεσήμαναν ότι η κοινωνία μας εκφυλίζεται τόσο ώστε να θεωρεί ως πρότυπα τους διασκεδαστές. Να περιμένει από αυτούς να εκφράσουν συναισθήματα, απορρίψεις, ματαιώσεις.
Ο τραγουδιστής δε μιλούσε για έρωτες που ήθελε να ζήσει, αλλά για έρωτες που χάθηκαν, ουσιαστικά εκφράζοντας ασυνείδητα την απογοήτευση της εποχής για την απώλεια της ευμάρειας, της άκριτης κατανάλωσης, της ικανοποίησης κάθε επιθυμίας. Υπήρξαν κι αυτοί που αρκέστηκαν να σχολιάσουν το κύμα συμπάθειας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ως ένα ακόμη σημείο κατάρρευσης της παιδείας μας, διότι πολλοί νέοι, μαθητές και φοιτητές συμμετείχαν με τον τρόπο τους στη θλίψη.
Για μία φορά ακόμη δεν ακούστηκε ο λόγος της Εκκλησίας. Ότι ο θάνατος δεν είναι το τέρμα της ύπαρξης. Βεβαίως είναι χωρισμός. Απώλεια. Ιδίως ο απροσδόκητος, ο αιφνίδιος. Η πίστη στην ανάσταση απαλύνει κάπως τη θλίψη.
Από την άλλη δεν μπορούμε παρά να φιλοσοφούμε πάνω στην ροπή που οδηγεί στην διαδοχή των πάντων από τον θάνατο. Και να αισθανόμαστε ότι κάθε στιγμή στη ζωή μας είναι κρίσιμη, όπως και μοναδική. Μετριούνται τα πάντα με την αγάπη που έχουμε και δείχνουμε. Με τη δημιουργικότητα που μας κάνει να γεννούμε αλήθεια και νόημα. Με τη δύναμη που η σχέση με τον Θεό μάς παρέχει. Με τη βεβαιότητα ότι όσα ελπίζουμε θα λάβουν υπόσταση, ακόμη κι αν τα πράγματα του μέλλοντος αιώνος δε φαίνονται.
Δεν είναι παρακμή η λύπη μπροστά στον θάνατο. Παρακμή είναι να μην υπάρχει το νόημα της ανάστασης. Κι αυτή ξεκινά από το ότι δε βιώνουμε το αναστάσιμο ήθος, μικρότεροι και μεγαλύτεροι. Παραμένουμε στον θαυμασμό για τη δόξα και την επιτυχία, χωρίς να μπορούμε να σκεφτούμε ότι αυτά θα τελειώσουν, και αδιαφορούμε να ερμηνεύσουμε τη ζωή στην προοπτική της συνάντησης με τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Εκεί όπου ο εαυτός μας συνειδητοποιεί ότι δεν είναι όλα ένα παιχνίδι, αλλά ότι χρειάζεται ευθύνη για να τον αγαπήσουμε ως εικόνα Θεού και να τον προστατέψουμε από το ψεύτικο.
Πρωτίστως όμως να τον μπολιάσουμε όχι με την κατανάλωση κατασκευασμένων συναισθημάτων, όπως η σύγχρονη κουλτούρα επιτάσσει, αλλά με την αυθεντικότητα που πηγάζει από την καρδιά. Αυτή που αισθάνεται, μοιράζεται, δίνει και παίρνει, συγχωρεί, ακόμη κι αν πληγώνεται. Τότε πολλαπλασιάζονται τα χαρίσματα που ο Θεός μας δίνει και τα πάντα φωτίζονται αλλιώς!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 2 Μαρτίου 2016
