Η Θεία Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Τιμίων Δώρων

Mποροῦμε νά ὀνομάσουμε χωρίς ὑπερβολή τή Λειτουργία αὐτή, μαζί μέ τά λειτουργικά χειρόγραφα, «Λειτουργία τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς», γιατί πραγματικά ἀποτελεῖ τήν πιό χαρακτηριστική ἀκολουθία τῆς ἱερᾶς αὐτῆς περιόδου.

Εἶναι δυστυχῶς ἀλήθεια ὅτι πολλοί ἀπό τούς χριστιανούς ἀγνοοῦν τελείως τήν ὕπαρξί της, ἤ τήν ξεύρουν μόνο ἀπό τό ὄνομα, ἤ καί ἐλάχιστες φορές τήν ἔχουν παρακολουθήσει. Δέν πρόκειται νά τούς μεμφθοῦμε γι᾿ αὐτό.

Ἡ Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων τελεῖται σήμερα στούς ναούς μας τό πρωί τῶν καθημερινῶν τῆς Τεσσαρακοστῆς, ἡμερῶν δηλαδή ἐργασίμων, καί γι᾿ αὐτό λίγοι εἶναι ἐκεῖνοι πού δέν δεσμεύονται κατά τίς ὧρες αὐτές ἀπό τά ἐπαγγέλματα ἤ τήν ὑπηρεσία των. Τά τελευταῖα χρόνια γίνεται μιά πολύ ἐπαινετή προσπάθεια ἀξιοποιήσεώς της. Σέ πολλούς ναούς τελεῖται κάθε Τετάρτη ἀπόγευμα, σέ ὧρες πού πολλοί, ἄν ὄχι ὅλοι οἱ πιστοί, ἔχουν τή δυνατότητα νά παρευρεθοῦν στήν τέλεσί της.

Ναι, αλλά...

Πολλές φορές η δικαιολογία μας τα χαλά όλα και φεύγει η χάρις του Θεού. Αν δεν δικαιολογεί ο μοναχός τον εαυτό του και ταπεινώνεται έρχεται πάλι η χάρις του Θεού.

Έλεγα σε κάποιον για αρκετή ώρα κάτι και αυτός μου είπε:

-Ναι, αλλά...

Σέ εὐχαριστῶ Κύριε, γιά ὅλα…

Κύριε, ὅλη ἡ φύση ὑμνολογεῖ καί δοξάζει τό Ἅγιο Ὄνομά Σου…Ὅλα τά δημιούργησες μέ τάξη, ἁρμονία, ἰσορροπία καί ὀμορφιά.

Ἐσύ Πανάγαθε Θεέ, μέ τοποθέτησες πάνω στή γῆ. Ἐσύ, Ἄριστε Τεχνίτη, στερέωσες γιά χάρη μου τό θόλο τοῦ οὐρανοῦ.

Ἐσύ μοῦ ἀνάβεις τό φῶς τοῦ ἡλίου κάθε ἡμέρα. Ἐσύ ἀναβλύζεις τίς πηγές μέ γάργαρο νερό.

Μέ τή Θεία καί Ἀγαθή βουλή Σου δημιούργησες τά δέντρα μέ τούς καρπούς, τά καταπράσινα βοσκοτόπια, τά ὑπέροχα καί εὐωδιαστά λουλούδια.

Μέ τό Θεῖον πρόσταγμά Σου ἐμφανίστηκαν ἐπάνω στή γῆ ὅλων τῶν εἰδῶν τά ζῶα, μικρά καί μεγάλα.

Δεν χάνουν με τίποτε

Οι ψυχές των ανθρώπων που πλέον έγιναν φίλοι με τον Θεό αναπαύονται και χαίρονται και αγάλλονται, επειδή έχουν τη δυνατότητα απερίσπαστοι να βρίσκονται σε σχέση και επικοινωνία μαζί Του. 

Γι’ αυτούς τότε η έρημος γίνεται παράδεισος, η μόνωση τρυφή, η σιωπή πολύγλωσσος ευφράδεια, η καρδία τους γίνεται μία πηγή που αναβλύζει ειρήνη και χαρά. 

Πρόγραμμα Ακολουθιών Μεγάλης Τεσσαρακοστής (2023)

 

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακή της Τυρινής: Είμαστε έτοιμοι να αγωνιστούμε στο στάδιο των αρετών;

Βρισκόμαστε στην τελευταία Κυριακή, πριν την έναρξη της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Από το απόγευμα, αρχίζει η πιο κατανυκτική περίοδος της Αγίας μας Εκκλησίας.

Στο σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, ο Χριστός μιλάει για 3 χαρακτηριστικά που χρειάζεται να έχει ένας χριστιανός.

Πρώτον, «ἐάν ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος· ἐὰν δὲ μὴ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, οὐδὲ ὁ πατὴρ ὑμῶν ἀφήσει τὰ παραπτώματα ὑμῶν», («ἂν συγχωρήσετε τοὺς ἀνθρώπους γιὰ τὰ παραπτώματά τους, θὰ σᾶς συγχωρήσει κι ἐσᾶς ὁ οὐράνιος Πατέρας σας. ῍Αν ὅμως δὲν συγχωρήσετε στοὺς ἀνθρώπους τὰ παραπτώματά τους, οὔτε κι ὁ Πατέρας σας θὰ συγχωρήσει τὰ δικά σας παραπτώματα»).

Λόγος Κατηχητήριος επί τη ενάρξει της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής (2023)

+ Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ,

ΧΑΡΙΣ ΕΙΗ ΚΑΙ ΕΙΡΗΝΗ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ ΚΑΙ ΚΥΡΙΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ,

ΠΑΡ᾿ HΜΩΝ ΔΕ ΕΥΧΗ, ΕΥΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΗΣΙΣ

* * *

Τιμιώτατοι ἀδελφοί Ἀρχιερεῖς καί τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,

Εὐδοκίᾳ καί χάριτι τοῦ πανοικτίρμονος καί πανδώρου Θεοῦ, διάγοντες ἤδη τήν εὐλογημένην περίοδον τοῦ Κατανυκτικοῦ Τριῳδίου, εἰσερχόμεθα αὔριον εἰς τήν Ἁγίαν καί Μεγάλην Τεσσαρακοστήν, εἰς τό στάδιον τῆς παθοκτόνου νηστείας καί τῆς «πανσέπτου ἐγκρατείας», κατά τό ὁποῖον ἀποκαλύπτεται τό βάθος τοῦ πλούτου τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Παραδόσεως καί ἡ ἀνύστακτος μέριμνα τῆς Ἐκκλησίας διά τήν πνευματικήν προκοπήν τῶν τέκνων της. Ὡς ὑπενθυμίζει ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Κρήτης (Ἰούνιος, 2016), «ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπαρεγκλίτως στοιχοῦσα εἰς τε τά ἀποστολικά θεσπίσματα καί τούς συνοδικούς κανόνας καί εἰς τήν καθ᾿ ὅλου πατερικήν παράδοσιν, διεκήρυξε πάντοτε τήν ὑψίστην ἀξίαν τῆς νηστείας διά τόν πνευματικόν βίον τοῦ ἀνθρώπου καί τήν σωτηρίαν αὐτοῦ» (Ἡ σπουδαιότης τῆς νηστείας καί ἡ τήρησις αὐτῆς σήμερον, § 1).

Λεπτότερη και δυσδιάκριτη

Ο διάβολος χρησιμοποιεί τριών ειδών περιεκτικές πλάνες, για να στερήσει στον άνθρωπο την κοινωνία του με τον Θεό. 

Πρώτον, την απιστία, κατά την οποία ο άνθρωπος αρνείται την ύπαρξη του Θεού και τις εντολές Του. 

Ένας άγγελος ζήτησε από εμένα να προσευχηθώ γι’ αυτόν!

Ἕνας Γέροντας εἶπε ὅτι ὑπῆρχε κάποιος ἀναχωρητής, ποὺ κατοικοῦσε στὴν πιὸ βαθιὰ ἔρημο ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια κι εἶχε ἀποκτήσει χάρισμα διορατικό, ὥστε νὰ συναναστρέφεται μὲ τοὺς ἀγγέλους.

Καὶ συνέβη τὸ ἑξῆς: Δυὸ ἀδελφοὶ μοναχοὶ ἄκουσαν τὰ σχετικὰ μ᾿ αὐτὸν καὶ εἶχαν τὴν ἐπιθυμία νὰ τὸν γνωρίσουν καὶ νὰ ὠφεληθοῦν. Βγῆκαν ἀπὸ τὰ κελιά τους καὶ πήγαιναν πρὸς αὐτὸν μὲ ἐμπιστοσύνη στὴν καρδιά. Καὶ ἀναζητοῦσαν τὸν δοῦλο τοῦ Θεοῦ στὴν ἔρημο.

Ὕστερα ἀπὸ μερικὲς μέρες πλησίασαν στὴ σπηλιὰ τοῦ Γέροντα. Ἀπὸ μακριὰ βλέπουν κάποιον σὰν ἄνθρωπο ντυμένο στὰ λευκὰ νὰ στέκεται πάνω σὲ ἕναν ἀπὸ τοὺς λόφους ποὺ ἦταν κοντὰ στὸν ὅσιο σὲ ἀπόσταση περίπου τριῶν σημείων.

Τοὺς φώναξε: «Ἀδελφοί, ἀδελφοί».

Αὐτοὶ τὸν ρώτησαν: «Ποιὸς εἶσαι καὶ τί θέλεις;»

Ένα αλλοιώτικο Θυσιαστήριο

Ο Άγιος Χρυσόστομος λέει: Μπορεί ο άνθρωπος, ο οποίος από ανάγκη δεν πηγαίνει στην εκκλησία, να κάνει τον εαυτό του Θυσιαστήριο, λέει, προσευχόμενος.

Οι άνθρωποι στον κόσμο είναι και επιστήμονες, ούτε το Σαββάτο δεν μπορούν να πάνε στην εκκλησία, την Κυριακή, έχουν την υπηρεσία αυτήν την ώρα. 

Όταν ο Χριστός εγκύψη μέσα μας…

Ο Χριστός –είπε ο άγιος Πορφύριος– είναι παντού και όλοι οι Άγιοι είναι παντού. Τώρα αυτό εξηγήστε το και εσείς, εγώ δεν μπορώ να το εξηγήσω.

Μόνο σας λέω, όπου σκέφτεσαι τον Άη-Αντώνη, και τώρα μπορεί να τον σκεφτώμαστε εμείς εδώ, άλλοι τον σκέφτονται στην Θηβαΐδα, άλλοι στην Αίγυπτο, άλλοι στα Ιεροσόλυμα, άλλοι στο Σινά. Αυτήν την ώρα είναι κι εδώ κι εκεί κι εκεί. Τι λέτε; Είναι στον κόσμο τον πνευματικό.

Και ενώ είμαστε χριστιανοί τίποτα δεν ξέρουμε, ρε παιδιά, τίποτα, τίποτα δεν ξέρουμε από Χριστό. Και ζούμε οι καημένοι και διαβάζουμε και κανένα λόγο, ωραίος είναι, ωραία τα είπε και ο πατήρ Αυγουστίνος και ο πατήρ Νικόλαος, πώς τον λένε;… Πολύ ωραία κι όμως μένουμε πιστοί εις την ορθότητά μας, εις την απερισκεψία μας και ζούμε χωρίς Χριστό.

Ο Χριστός είναι άλλο πράγμα. Όταν έλθη ο Χριστός στον άνθρωπο, στην ψυχή μας, η ψυχή γίνεται αλλοιώς, ζει παντού, ζει στ’ άστρα, ζει στον κόσμο τον πνευματικό, ζει στο χάος, ζει στο σύμπαν. Μιλάνε με το τηλέφωνο στην Νότιο Αφρική, στον Ινδικό Ωκεανό και τους λέει (ο χαρισματούχος) για το σπίτι τους, για τα κορίτσια τους, για την οικογένειά τους και αυτός είναι εδώ. Καταλάβατε;

Δεν μπορείς εύκολα να ξεκολλήσεις

Όπως όταν ένας ισχυρός μαγνήτης κολλήσει με το σίδερο, το τραβάς με όλη σου τη δύναμη αλλά δεν ξεκολλά, έτσι και ο νους όπου συναντά τη βασιλεία του Χριστού μέσα στην καρδιά, έλκεται, γλυκαίνει, κολλά τόσο πολύ, ώστε αν τύχει και κάποιος σε φωνάξει, σου κτυπά την πόρτα, ακούς μεν αλλά και θέλοντας δεν μπορείς εύκολα να ξεκολλήσεις. 

Κοινώνησε με φόβο Θεού. Αλλιώς, μείνε μακριά…

Και σαν έρθει η στιγμή της θείας Κοινωνίας και πρόκειται να πλησιάσεις την αγία Τράπεζα, πίστευε ακλόνητα πως εκεί είναι παρών ο Χριστός, ο Βασιλιάς των όλων. 

Όταν δεις τον ιερέα να σου προσφέρει το σώμα και το αίμα του Κυρίου, μη νομίσεις ότι ο ιερέας το κάνει αυτό, αλλά πίστευε ότι το χέρι που απλώνεται είναι του Χριστού. Αυτός που λάμπρυνε με την παρουσία Του την τράπεζα του Μυστικού Δείπνου, Αυτός και τώρα διακοσμεί την Τράπεζα της θείας Λειτουργίας.

Παραβρίσκεται πραγματικά και εξετάζει του καθενός την προαίρεση και παρατηρεί ποιος πλησιάζει με ευλάβεια ταιριαστή στο άγιο Μυστήριο, ποιος με πονηρή συνείδηση, με σκέψεις βρωμερές και ακάθαρτες, με πράξεις μολυσμένες.

Ἡ ἀδυναμία μας καί ἡ παντοδυναμία Του

Φαίνεται κάποτε ὁ ἄνθρωπος δυνατός. Ἐπιχειρεῖ ἐγ­χειρήματα μεγάλα καὶ πετυχαίνει. Σχεδιάζει ἔργα θαυμαστὰ καὶ τὰ πραγματοποιεῖ. Προσπαθεῖ νὰ δαμάζει τὶς δυνάμεις τῆς φύσεως, νὰ ἀλλάζει τὶς συνθῆκες τῆς ζωῆς, νὰ ἐπινοεῖ νέους τρόπους ἐκμεταλλεύσεως τοῦ πλούτου τῆς γῆς, καὶ τὸ κατορθώνει. Δυνατὸς ὁ ἄνθρωπος!

Πολὺ συχνὰ ὅμως ἀποδεικνύεται τελείως ἀδύνατος. Ὅταν ἕνα ἀδιόρατο μικρόβιο τὸν ἐξαντλεῖ τελείως. Ὅταν μία ἀποτυχία στὰ σχέδιά του τὸν ἀπογοητεύει πλήρως. Ὅταν ἡ κακία τῶν συν­ανθρώπων του τὸν σημαδεύει καὶ τὸν ἐξουθενώνει. Ὅ­ταν δὲν μπορεῖ νὰ διαχειρισθεῖ τὶς ψυχικές του καταστάσεις καὶ νὰ ξεπεράσει τὸν ἑαυτό του. Ὅταν ἕνας σεισμὸς σωριάζει σὲ ἐρείπια τὰ ἔργα του. Ὅταν ὁ θάνατος κόβει ἀναπάν­τεχα τὸ νῆμα τῆς ζωῆς του.

Ναί! Εἶναι πλῆθος οἱ περιστάσεις ποὺ ἀποδεικνύουν ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἴμαστε μικροὶ καὶ ἀδύναμοι, ἀνήμποροι νὰ ἀντιμετωπίσουμε καὶ τὶς μικρὲς δυσκολίες τῆς σύντομης καὶ πρόσκαιρης ζωῆς μας.

Σώζει από την τρικυμία

Με λιμάνια μέσα στο πέλαγος μοιάζουν οι ναοί, που ο Θεός εγκατέστησε στις πόλεις, πνευματικά λιμάνια, όπου βρίσκουμε απερίγραπτη ψυχική ηρεμία όσοι σ’ αυτά καταφεύγουμε, ζαλισμένοι από την κοσμική τύρβη. 

Με το Σώμα και το Αίμα του Αυτός θέλει να σε κάνει, πάλι, όπως ήσουν στην αρχή!

Καταλαβαίνεις, άνθρωπε, πόσο μεγάλη χάρη σού κάνει ο Κύριος όταν σου δίνει να τρως το Πανάγιο Σώμα Του και να πίνεις το δικό του Τίμιο Αίμα;

Αυτή η χάρη είναι τόσο μεγάλη ώστε μόνο η δική του αγαθότητα και πανσοφία γνωρίζουν την αξία αυτού του δώρου. Για να μπορέσεις όμως και εσύ να το εκτιμήσεις, σύμφωνα πάλι με το μέτρο σου, θυμήσου ποιος είσαι, γιατί μεταλαμβάνεις τα θεία δώρα και γίνεσαι κοινωνός της θείας ζωής και ποιους καρπούς έχεις, όταν μεταλαμβάνεις αξίως των αχράντων μυστηρίων.

Η φύση σου από τη μία πλευρά είναι σάρκα και αίμα, χώμα, στάχτη και δύσοσμο πύον. Δεν είναι δύσκολο να το καταλάβεις· φτάνει να δεις το νεκρό ανθρώπινο σώμα. Τι είναι αυτό παρά μόνο το χώμα; Αλλά ο Θεός δεν σε περιφρονεί. Θεός αΐδιος και ζωοποιός ενώνεται μαζί σου, γίνεται μαζί μας ένα σώμα. Γιατί; Για να υπάρχει, στην ψυχή και στο σώμα σου, στη φθαρτή και γήινη φύση σου, η θεία ζωή, για να διώξει από μέσα σου τη φθορά και να την κάνει ζωντανή και αθάνατη.

Εἶδες τόν ἀδελφόν σου; Εἶδες τόν Θεόν σου!

ΜΕΓΑ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ

Φιλοξενία

Όταν σ' επισκέπτεται κάποιος Αδελφός διώξε το πένθος από το πρόσωπό σου, συμβουλεύει ένας από τους Γέροντες, και κρύψε το στην καρδιά σου, έως ότου φύγει. Μετά φέρε το πάλι, γιατί όταν σε βλέπουν μ' αυτό οι δαίμονες, φοβούνται να σε πλησιάσουν.

Έτσι περιγράφει ο Παλλάδιος την υποδοχή των ξένων στις σκήτες και στα ερημητήρια της Αιγύπτου και της Θηβαΐδος: «Όταν φθάσαμε από την Παλαιστίνη στην Αίγυπτο, επισκεφθήκαμε πρώτα τον Αββά Απολλώ. Μόλις έμαθαν τον ερχομό μας βγήκαν με παράταξη οι Μοναχοί της συνοδείας του να μάς προϋποντάσουν. Σαν έφθασαν κοντά μας, έβαλαν μετάνοια και μας χαιρέτησαν. Ύστερα με παράταξη, πάλι, οι γεροντότεροι εμπρός, οι νεώτεροι πίσω κι εμείς στη μέση, μάς οδήγησαν στα κελλιά. Εκεί μάς περίμενε ο Προεστώς. Όταν μάς είδε, έβαλε πρώτος εδαφιαία μετάνοια και μάς ασπάστηκε.

Μάς πήγε στο κελλί του κι αφού έκανε τη συνηθισμένη γι' αυτές τις περιστάσεις προσευχή, μάς έβαλε να καθίσουμε. Ο ίδιος έφερε νερό και μάς έπλυνε τα πόδια κι ευθύς αμέσως μάς οδήγησε στην τράπεζα, όπου μάς περίμενε λιτό, μεν, αλλά καλοπεριποιημένο φαγητό.

…Εμείς, πάμε μπροστά από το Θεό!

Ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός, κάθε μέρα πού ξυπνοῦσε, ἔκανε μία σύντομη προσευχή πού ἔλεγε: Πήγαινε Χριστέ καί σήμερα μπροστά μας! Ὁ Χριστός εἶπε, ὅποιος θέλει ἄς μέ ἀκολουθήσει.

Ἀλλά ἐμεῖς, πᾶμε μπροστά ἀπό τό Θεό, νομίζοντας ὅτι τά ξέρουμε καλύτερα ἀπό Αὐτόν ἤ πᾶμε δίπλα Του, γιά νά Τοῦ ὑποδείξουμε, λές καί ὁ Θεός ἔχει ἀνάγκη ἀπό τίς δικές μας ὑποδείξεις. Δέν ἀκολουθοῦμε τό Χριστό, δέν Τόν βάζουμε μπροστά μας καί δέν Τόν ἐμπιστευόμαστε, γι΄ αὐτό καί ἡ ζωή μας γέμισε βάσανα καί τραγωδίες.

Η ιστορία ενός μικρού κεριού (Διδακτική ιστορία!)

Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα μικρό κεράκι που βρισκόταν σε ένα δωμάτιο μαζί με πολλά άλλα κεριά. Τα περισσότερα απ’ αυτά όμως ήταν πολύ μεγαλύτερα και πολύ ομορφότερα από αυτό.

Μάλιστα, μερικά ήταν δεμένα με κορδέλλες πολύχρωμες και τραβούσαν την προσοχή όλων. Δεν ήξερε τον λόγο που βρισκόταν εκεί, και τα άλλα μεγάλα κεριά το έκαναν να αισθάνεται μικρό και ασήμαντο.

Όταν έπεσε ο ήλιος και σκοτείνιασε το δωμάτιο, είδε έναν άνθρωπο να μπαίνει μέσα στο δωμάτιο… Έρχονταν προς το μέρος του κρατώντας ένα αναμμένο σπίρτο. Κατάλαβε τότε ότι θα του έβαζε φωτιά.

Μη!!! φώναξε, σε παρακαλώ μη!

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

«Συμβουλές Γέροντος σέ χριστιανούς πού ζοῦν στόν κόσμο»

Ἄν δέν ἀπαρνηθεῖ ὁ ἄνθρωπος τό δικό του θέλημα, δέν θά μπορέσει νά βάλει ἀρχή στό ἔργο τῆς σωτηρίας του οὔτε, πολύ περισσότερο, νά σωθεῖ. Γι᾿ αὐτό, παιδιά μου, ζητᾶτε ἀπό τόν Κύριο νά σᾶς βοηθήσει γιά νά κόψετε τό θέλημά σας.

***

Γιά τήν ψυχική σας ὠφέλεια, ὑποταχθεῖτε τελείως στά προστάγματα τοῦ οὐράνιου Πατέρα μας, ἀγαπῆστε τήν ἡσυχία καί ἀσκηθεῖτε στήν ἀδιάλειπτη προσευχή τοῦ Ἰησοῦ. Ὅσο ὁ Κύριος παραμένει στήν καρδιά σας, τόσο θά αὐξάνουν μέσα σας ἡ ὑπομονή, ἡ ἀγάπη καί ἡ ταπείνωση.

Ο κανόνας του πνευματικού δεν λύνεται από κανέναν!

Ο γέροντας Ιάκωβος Τσαλίκης (1991) εξομολόγησε κάποτε μία γερόντισσα και της έβαλε κανόνα νά μην κοινωνήσει για τρία χρόνια.

-Γιατί δεν κοινωνάς; τη ρώτησε μία μέρα ο ιερέας της ενορίας της.

-Μου έβαλε κανόνα ο π. ‘Ιάκωβος, απάντησε εκείνη, και του είπε την αιτία.

-Όχι γιαγιά, μη στενοχωριέσαι. Αυτός είναι αγράμματος καλόγερος.

-Εγώ είμαι μορφωμένος και σου λύνω τον κανόνα. Νά έρθεις την Κυριακή νά σε κοινωνήσω.

Καθώς όμως πλησίασε ή γιαγιά νά μεταλάβει, ένιωσε στο στόμα της την άγία λαβίδα άδεια και κρύα, δεν κατάλαβε τη γεύση της-θείας Κοινωνίας.

«Νηστεία»

Ἡ κορυφή τῶν ἀρετῶν εἶναι ἡ προσευχή. Ἡ βάση τῶν ἀρετῶν εἶναι ἡ νηστεία.

Νηστεία εἶναι ὁ διαρκής μετριασμός τῆς τροφῆς μέσύνεση καί διάκριση.

Ὑπερήφανε ἄνθρωπε! Φαντάζεσαι τόσα πολλά καί τόσα ὑψηλά γιά τόν νοῦ σου, κι αὐτός εἶναι ἀπόλυτα καί ἀδιάσπαστα ἐξαρτημένος ἀπό τό στομάχι σου.

Ὁ νόμος τῆς νηστείας φαινομενικά ἀφορᾶ τό σῶμα, καί εἰδικότερα τό στομάχι, στήν πραγματικότητα ὅμως ἀφορά τήν ψυχή, καί εἰδικότερα τόν νοῦ.

Ὁ νοῦς, αὐτός ὁ βασιλιάς τοῦ ἐσωτερικοῦ κόσμου τοῦ ἀνθρώπου, γιά νά ἀσκήσει καί νά διατηρήσει τά κυριαρχικά δικαιώματά του, πρέπει πρῶτα ἀπ᾿ ὅλα νά ὑποταχθεῖ στόν νόμο τῆς νηστείας. Μόνο ἔτσι θά μπορέσει νά ὑποτάξει τίς ἐπιθυμίες τῆς καρδιᾶς καί τοῦ σώματος. Καί μόνο μέ τή συνεχή ἐγρήγορση, τή νήψη, θά μπορέσει νά διδαχθεῖ τίς εὐαγγελικές ἐντολές καί νά τίς ἐφαρμόσει. Τό θεμέλιο, λοιπόν, τῶν ἀρετῶν εἶναι ἡ νηστεία.

Λόγος γιά τή μετάνοια

Ἄς μήν κυριευόμαστε λοιπόν ἀπό ἐκεῖνο τό φόβο πού ἔχει σχέση μέ τά πράγματα καί τίς καταστάσεις τοῦ μάταιου αὐτοῦ κόσμου. Νά μήν φοβόμαστε δηλαδή ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει φόβος (Α’ Ἰωάν. 4, 18). Γιατί ποιός ἀνθρώπινος φόβος μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τό θεῖο φόβο; Καί ποιά φθαρτή ἀνθρώπινη δόξα μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τήν μεγαλωσύνη, τήν ἀνέκφραστη δύναμη καί τήν ἄφθαρτη δόξα τοῦ Θεοῦ;

Ἐπειδή ὅμως μᾶς παρασύρουν τά γήινα πράγματα, δέν μποροῦμε, μέ τή δύναμη τῆς πίστης καί τό φωτισμό τῆς γνώσης, νά προσηλώσουμε τό νοῦ μας στά ἀόρατα. Ἄν λοιπόν, ἔστω καί μόνο ἀπό τή θέα τῶν ὁρατῶν πραγμάτων ὁδηγούμαστε στήν κατανόηση τῆς ἀνέκφραστης δύναμης τοῦ ἀφθάρτου Θεοῦ, ἄς σταθοῦμε ἐνώπιόν Του μέ δέος καί ἄπειρο σεβασμό.

Ἄν κάποιος θελήσει νά μετακινήσει ἕνα βράχο, ἔστω κι ἄν ὁ ἴδιος εἶναι βασιλιάς, δέν θά μπορέσει νά τό κάνει μέ ἄλλον τρόπο, παρά μονάχα ἄν χρησιμοποιήσει διάφορους μοχλούς καί σχοινιά. Ὁ Θεός ὅμως μπορεῖ νά κάνει τή γῆ νά τρέμει καί μόνο μέ τό βλέμμα Του (πρβλ.Ψαλμ. 103, 32). Δέν ἀπορεῖ ὁ νοῦς σου; Τό βλέμμα τοῦ Θεοῦ καί μόνο νά κάνει τά βουνά νά τρέμουν κι ἄλλα βαριά πράγματα νά σαλεύουν! 

Γέροντα, πως είναι ο Παράδεισος;

Γέροντα, πώς είναι ό Παράδεισος;

– Είναι ένα ευλογημένο μέρος, χαρούμενο, έχει ποτάμια με νερά μέσα. Τόπος απέραντος, χωρίς κόπο, χωρίς στενοχώρια. Ανάπαυση ψυχής, ελευθερία πνεύματος. Καί θα χαίρεσαι εκεί, δεν θα κλαις, δεν θα πονάς. Χαρά, αγαλλίαση, ευφροσύνη ψυχών. Εκεί μέσα μπαίνουν όσοι φύλαξαν εδώ τη ζωή τους στην καθαρότητα.

Καί τί είναι ή Χάρις του θεού;

Δύναμις! Απέραντος δύναμις! Είναι εδώ στη γη καί καλύπτει τον Ουρανό. Ή Χάρις του θεού μπορεί να χτίσει τη γη καί εν ριπή οφθαλμού να τήν γκρεμίσει, να χαθεί. Γιατί ή Χάρις είναι δύναμις καί αλλάζει το Σύμπαν.

Γι’ αυτό βλέπουμε τις μεγάλες καταστροφές από τη μία στιγμή στην άλλη;

Θ’ αρπαχτούν μέσα σε σύννεφα

Εκείνοι που απέκτησαν την τελειότητα της αγάπης προς το Θεό και ανύψωσαν την ψυχή με τις αρετές, θ’ αρπαχτούν μέσα σε σύννεφα, κατά τον Απόστολο (Α΄ Θεσ. 4, 17), και δε θα υποστούν κρίση. 

Εκείνοι όμως που δεν απέκτησαν ολόκληρη την τελειότητα, αλλά έχουν αμαρτήματα μαζί με τα κατορθώματα, αυτοί έρχονται στο δικαστήριο της κρίσεως. 

Όταν δίνεις ευλογία, παίρνεις ευλογία

Γέροντα, είναι δυό αδελφάκια· τό μικρό δίνει, ενώ τό μεγάλο δεν δίνει.

- Νά μάθουν οι γονείς καί στο μεγάλο νά γλυκαίνεται άπό τό νά δίνη. Αν τό μεγάλο δούλεψη πάνω σ' αυτό, θά εχη μεγαλύτερο μισθό άπό τό μικρό πού άπότην φύση του δίνει, καί θά γίνη καλύτερο.

- Γέροντα, πώς θά απαλλαγή κανείς άπό την στενότητα της καρδιάς, άπό την δυσκολία πού έχει νά δίνη;

-Τί, είσαι τσιγγούνα; Θά σε πετάξω εξω! Καί στην διακονία, λ.χ. όταν είσαι στο άρχονταρίκι, νά πάρης μιά γενική ευλογία, γιά νά μπορής νά δίνης. Βλέπεις και Θεός πόσο άφθονα δίνει σε όλους τις ευλογίες Του; Αν δεν συνηθίση νά δίνη κανείς, μαθαίνει στην τσιγγουνιά καί δυσκολεύεται μετά νά δώση. Ό φιλάργυρος είναι «κουμπαράς»· μαζεύει αυτός, γιά νά τά βρουν οί άλλοι. Χάνει έτσι τήν χαρά τού δοσίματος καί τήν θεία ανταπόδοση.

«Αντισταθείτε στην ευτέλεια» (αποφθέγματα πατέρων της εποχής μας)

«Η ευτέλεια της κοινωνικής και της δημόσιας ζωής είναι κάτι που απαιτεί από όλους μας αντίσταση, μια αντίσταση η οποία θα φανεί όχι με τα αιτήματα της διόρθωσης των άλλων, αλλά με την δίκη μας πνευματική, πρώτα απ’ όλα, διόρθωση, γιατί, αν αυτή η διόρθωση δεν αρχίσει από μας, δεν πρόκειται ποτέ να αρχίσει από κανέναν». 
Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος 

«Το υπέροχο τρίπτυχο Πατρίδα, Θρησκεία, Οικογένεια. Αυτά τα τρία μοιάζουν με πανίερες εικόνες και οι βάρβαροι εικονοκλάστες του καιρού μας στρέφουν εναντίον τους όλην τους τη μανία και τη λύσσα και τις πολεμούν». 

Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος 

«Ο πρώτος και ο κυριότερος εχθρός του ανθρώπου δεν είναι ο διάβολος, όχι. Είναι ο ίδιος ο άνθρωπος εις τον εαυτό του επίβουλος. Και τούτο, διότι δεν ακούει τον άλλον, ακούει τι τον λέει ο λογισμός του».

Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης 

«Τρεις εχθροί πολεμούν το ανθρώπινο γένος: οι δαίμονες, η ίδια η φύση μας και η συνήθεια. Εκτός απ’ αυτά, άλλος πόλεμος δεν υπάρχει». 

Γέρων Ιωσήφ Ησυχαστής 

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακή του Ασώτου: Είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε την αγκαλιά του Πατέρα;

Δεύτερη Κυριακή του Τριωδίου και το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα μάς περιγράφει την παραβολή του Ασώτου Υιού. Την πιο ωραία παραβολή που έχει πει ο Χριστός για τη ζωή μας αλλά και για την αγάπη του Θεού.

Κάποιος άνθρωπος, γράφει ο ευαγγελιστής Λουκάς, είχε 2 γιους. Ο νεότερος λέει στον πατέρα του: «πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας», («Πατέρα, δώσε μου το μέρος της περιουσίας που μου ανήκει»). Και εκείνος, διαίρεσε την περιουσία και σε λίγες μέρες έφυγε για μακρινή χώρα σκορπίζοντας την περιουσία του. 

Όταν, όμως, δαπάνησε όλη την περιουσία του, ήρθε στη χώρα λιμός και ήρθε η στέρηση για κάποια πράγματα. Τότε, πήγε να βόσκει χοίρους και ήθελε να χορτάσει με τα ξυλοκέρατα των χοίρων, αλλά κανένας δεν του έδινε.

Ποῦ ἔχεις τά μάτια σου;

Ποῦ εἶχες τὰ μάτια σου;

Συχνὰ ἀκοῦμε τὴ φράση μὲ τόνο ἐπιτιμητικό, διάθεση ἐπιπλήξεως, μάλιστα ἀπὸ γονεῖς πρὸς ἄτακτα παιδιά τους. Πόσες φορὲς καθημερινὰ δὲν ἐπαναλαμβάνεται ἡ σκηνή, παιδὶ μικρό, ποὺ εἶχε πρωτύτερα ξεφύγει ἀπὸ τὴ στενὴ ἐπιτήρηση τῆς μητέρας του, νὰ ἐπιστρέφει σὲ λίγο κοντά της μὲ κλάματα ἀπὸ τραῦμα ποὺ ἔλαβε ἀπὸ ἀπροσεξία του καὶ νὰ δέχεται τὶς περιποιήσεις ἀπὸ ἐκείνη καὶ συν­άμα τὴν παρατήρηση ποὺ προτάξαμε:

–Γιατί δὲν πρόσεχες; Δὲν ἔβλεπες μπροστά σου; Ποῦ εἶχες τὰ μάτια σου;

«Ὅποιος περπατᾶ καὶ βλέπει τὰ ἀστέρια, εἶναι καταδικασμένος νὰ πέφτει σὲ λακκοῦβες», λέει παλιὰ παροιμία.

Αὐτὰ γιὰ τὴ ζωὴ τὴν καθημερινή, τὸ βάδισμα στοὺς δρόμους τῆς γῆς.

Γιὰ τὴν πορεία τὴν πνευματικὴ ἰσχύει κάτι πιὸ ἀποτελεσματικὸ ἀπὸ τὸ νὰ ἔχει κανεὶς μονίμως προσηλωμένα τὰ μάτια τῆς ψυχῆς του στὶς παγίδες καὶ τοὺς πειρασμοὺς ποὺ τυχὸν θὰ συναντήσει στὸ δρόμο του, ἢ νὰ ἀσχολεῖται ἀποκλειστικὰ μὲ τὸ πῶς ὁ ἴδιος θὰ καταφέρει νὰ ἀπεμ­πλακεῖ, ὅταν συμβεῖ κάποτε νὰ περιπέσει σ’ αὐτά.

Μη σηκώνεις τους ώμους

Αν δεν μπορείς να γίνεις ένας πρώτης τάξεως άγιος, όπως ο άγιος Αντώνιος, όμως μη σηκώνεις τους ώμους σου και λες: «τίποτα δεν μπορώ να καταφέρω!».

«Ἡ συνείδηση εἶναι μεγάλο δῶρο τοῦ Θεοῦ πρός ἐμᾶς καί βοηθᾶ πολύ ἐκεῖνον πού τήν ἀκούει»

Εἶπε ὁ ἀββᾶς Ἀγάθων: «Ο μοναχός δέν πρέπει νά ἀφήσει τή συνείδησή του νά τόν κατηγορήσει γιά τίποτε».

Οἱ γέροντες ἔλεγαν ὅτι ἡ ψυχή εἶναι σάν τήν πηγή· ἄν τή σκάψεις, καθαρίζεται, ἄν ὅμως τή σκεπάσεις μέ χώματα, καταστρέφεται. Νομίζω ὅτι ψυχή ἔλεγαν τή συνείδηση. Ὅποιος ὑπακούει σέ αὐτήν, τήν κάνει πιό διάφανη· ὅποιος ὅμως τήν παρακούει καί τήν καταπατᾶ, τή θολώνει.

Τοῦ ἀββᾶ Ἠσαΐα

Ἀδελφοί, ἄς μιμηθοῦμε μέ ζῆλο ὅλους τούς Ἁγίους πού δέν ὑπάκουσαν στήν ἁμαρτία μέχρι θανάτου, ἀλλά ὑπάκουσαν στή συνείδησή τους καί κληρονόμησαν τήν οὐράνια βασιλεία. Ἄς προσέχουμε λοιπόν καί ἐμεῖς μέ φόβο Θεοῦ τή συνείδησή μας, ὡσότου νά ἐλευθερωθεῖ καί αὐτή μαζί μ᾿ ἐμᾶς, καί ἔτσι νά γίνει ἕνωση ἀνάμεσα σ᾿ ἐμᾶς καί σέ αὐτήν, καί ἀπό ἐκεῖ καί πέρα αὐτή θά γίνει φύλακάς μας καί θά μᾶς δείχνει καθετί στό ὁποῖο ὑστεροῦμε. 

Μήπως είναι εύκολο;

Δύσκολο πράγμα ζητάει από μας ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Θέλει να αγαπάμε τους εχθρούς μας. 

Μήπως αυτό είναι εύκολο; Όχι, αλλά πάρα πολύ δύσκολο. 

Να αγαπάνε τους εχθρούς τους μαθαίνουν αυτοί που έχουν καθαρή καρδιά,

Η αδιάλειπτη Προσευχή

Όπως το να αναπνέεις ποτέ δεν είναι άκαιρο, έτσι ούτε και το να ζητάς, αλλά το να μη ζητάς είναι άκαιρο. Διότι όπως έχουμε ανάγκη από αυτήν, την αναπνοή, έτσι και από τη βοήθειά Του· και εάν θέλουμε, εύκολα μπορούμε να Τον προσελκύσουμε. 

Αυτά που πολλές φορές δεν μπορούμε να κατορθώσουμε με τη δική μας προσπάθεια, αυτά εύκολα θα μπορέσουμε να τα επιτύχουμε με τις προσευχές, τις προσευχές εννοώ τις συνεχείς. Διότι πρέπει πάντοτε και ακατάπαυστα να προσεύχεται και αυτός που βρίσκεται σε θλίψη και αυτός που βρίσκεται σε άνεση, και μέσα στις συμφορές και μέσα στα αγαθά· αυτός που έχει άνεση και πολλά αγαθά, για να μένουν αμετακίνητα και αμετάβλητα και να μην τα στερηθεί ποτέ, και αυτός που έχει θλίψεις και πολλές συμφορές, για να δει κάποια αγαθή μεταβολή, να επέλθει γαλήνη και να παρηγορηθεί.

Έλεγε η Άννα (η μητέρα του Σαμουήλ) συνεχώς τα ίδια και δεν σταματούσε να προσεύχεται δαπανώντας πολύ χρόνο με τα ίδια λόγια. Έτσι λοιπόν και στο Ευαγγέλιο διέταξε ο Χριστός να προσευχόμαστε. Διότι λέγοντας στους Μαθητές: 

«Όταν προσεύχεστε, μη φλυαρείτε όπως οι ειδωλολάτρες, που νομίζουν ότι με την πολυλογία τους θα εισακουσθούν» (Ματθ. 6, 7), μας δίδαξε και τον τρόπο της προσευχής, δείχνοντας ότι το να εισακουσθεί η προσευχή εξαρτάται όχι από το πλήθος των λόγων, αλλά από την εγρήγορση του νου.

Στά τέλη τοῦ 18ου αἰώνα, ἕνας χριστιανός, ὁ Θεόδωρος ζοῦσε στή Μυτιλήνη μέ τήν οἰκογένειά του.

Μιά ἡμέρα σέ κάποια δύσκολη περίσταση πού τοῦ ἔτυχε, θύμωσε καί ἀρνήθηκε τόν Χριστό Καί ἔγινε μουσουλμάνος! Ὅμως, ὅταν συνῆλθε καί συνειδητοποίησε, τί ἔκανε, μετανόησε πικρά! Τότε, ἀνεχώρησε ἀπό τήν πατρίδα του καί κατέφυγε στό Ἅγιο Ὄρος.

Ἐκεῖ ἔμεινε ἀρκετό καιρό, θρηνώντας γιά τήν ἁμαρτία τῆς ἄρνησης. Καί ἀφοῦ ἐξομολογήθηκε καί ἐχρίσθη μέ τό ἅγιο Μῦρο (ὡς ἐπιστρέφων στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ), γύρισε στήν Μυτιλήνη.

Ἐκεῖ, μέ τήν εὐλογία καί ἄδεια τοῦ ἱερέα-πνευματικοῦ του, ἀποφάσισε νά σβήσει τό ἁμάρτημα τῆς ἄρνησης μέ τήν δημόσια ὁμολογία τῆς πίστης στόν Χριστό.

Με όλη την καρδιά

Να προσέχεις πάντα την καρδιά σου, την κάθε κίνησή της, ακόμα και τις πιο ασήμαντες εκδηλώσεις των παθών μέσα της. 

Ας θυμόμαστε πάντα τον λόγο του αποστόλου Παύλου στην επιστολή προς Εφεσίους: «Να φέρεσθε μεταξύ σας με καλοσύνη κι ευσπλαχνία,

Πώς να διαβάζουμε την Αγία Γραφή;

Ο π. Ευσέβιος Ματθόπουλος (1859-1929) συνήθιζε να πηγαίνει σε κάποιο καφενεδάκι κι εκεί μελετούσε ή μάλλον βυθιζόταν στην Καινή Διαθήκη, που κρατούσε πάντα μαζί του.

Κάποιος Μεσολογγίτης περνώντας τον ρώτησε.

– Τι διαβάζεις, π. Ευσέβιε;

– Το λόγο του Θεού, παιδί μου, το Ευαγγέλιο.

– Και τι λέει αυτού, που διαβάζεις;

– “Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστίν…”.

Μετά από ημέρες ξαναπέρασε ο Μεσολογγίτης και τον βρήκε πάλι να διαβάζει.

Η ορθόδοξη Θεία Λειτουργία δεν είναι τίποτα άλλο από μία πρόβα για το πως οι σεσωσμένοι θα “περάσουν” στον Παράδεισο

Η ορθόδοξη Θεία Λειτουργία δεν είναι τίποτα άλλο από μία πρόβα για το πως οι σεσωσμένοι θα “περάσουν” στον Παράδεισο και το πως θα «ζουν» στην αιωνιότητα.

Κάθε τμήμα του Όρθρου αλλά και της Θείας Λειτουργίας είναι βιωματικό.

Ξεκινώντας από τον Όρθρο, ο πιστός κάνει μιάν αρχική πρόβα για το πως θα παρουσιαστεί μπροστά στον Δικαιοκρίτη Χριστό. Είναι, κατά τη γνώμη μου, η πιο σημαντική στιγμή του Όρθρου.

Εδώ ο καθένας από εμάς μπορεί να αναλογιστεί τη στιγμή της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου και να κάνει έναν απολογισμό για το τι θα πει στον Κύριο. Πως θα δικαιολογήσει την παρουσία του στο μικρό πλανήτη, τι καλά και κακά έκανε, εάν τήρησε τις εντολές, εάν αγάπησε τον Θεό και τον πλησίον του.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακή Τελώνου και Φαρισαίου: Θέλουμε να γίνουμε σαν τον Τελώνη;

Αρχίζει από σήμερα η περίοδος του Τριωδίου, με αποκορύφωμα την Μεγάλη Εβδομάδα και ο εορτασμός της λαμπροφόρου Αναστάσεως του Κυρίου.

Η Αγία μας Εκκλησία όρισε το Ευαγγελικό ανάγνωσμα για την πρώτη Κυριακή, να είναι με μία ενδιαφέρουσα παραβολή.

«Ανθρωποι δύο ἀνέβησαν εἰς τὸ ἱερὸν προσεύξασθαι, ὁ εἷς Φαρισαῖος καὶ ὁ ἕτερος τελώνης». Από την πρώτη πρόταση, μάς γίνεται γνωστό για 2 ανθρώπους, οι οποίοι ανεβαίνουν στο ναό για να προσευχηθούν· ο ένας είναι Φαρισαίος και ο άλλος Τελώνης.

«Ὁ Φαρισαῖος σταθεὶς πρὸς ἑαυτὸν ταῦτα προσηύχετο΄ ῾Ο Θεός, εὐχαριστῶ σοι ὅτι οὐκ εἰμὶ ὥσπερ οἱ λοιποὶ τῶν ἀνθρώπων, ἅρπαγες, ἄδικοι, μοιχοί, ἢ καὶ ὡς οὗτος ὁ τελώνης· νηστεύω δὶς τοῦ σαββάτου, ἀποδεκατῶ πάντα ὅσα κτῶμαι», (Ο Φαρισαίος εστάθη επιδεικτικώς δια να προκαλή εντύπωσιν· και δια να δοξάση τον ευατόν του, αυτά προσηύχετο· Σε ευχαριστώ, Θεε μου, διότι δεν είμαι όπως οι άλλοι άνθρωποι, άρπαγες, άδικοι, μοιχοί η και ωσάν αυτός ο τελώνης. Εγώ νηστεύω δύο φορές την εβδομάδα, Δευτέρα και Πεμπτην, δίδω το δέκατον από όλα γενικώς όσα αποκτώ).

Εκδήλωση - Αφιέρωμα του Συλλόγου Ιεροψαλτών Ν. Πιερίας προς τον Άρχοντα Διδάσκαλο του Αποστόλου της ΜτΧΕ κ. Γεώργιο Γαργαγέττα

 

Νεκρώσιμο Τρισάγιο στην Παντάνασσα

 

Τι εννοούσε ο Άγιος Συμεών ο Θεοδόχος όταν είπε «Νυν απολύεις τον δούλον σου δέσποτα»

Οι τα πάντα καλώς διαταξάμενοι πνευματοκίνητοι άγιοι Πατέρες μας, όρισαν, μέσα στον λειτουργικό της κύκλο, η Εκκλησία μας να εορτάζει την 2α Φεβρουαρίου την εορτή της Υπαπαντής του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού.

Αυτό συμβαίνει διότι η ευλογημένη αυτή ημέρα είναι η τεσσαρακοστή από την 25η Δεκεμβρίου, που εορτάζεται η κατά σάρκα Γέννηση του Κυρίου. Και όπως ο Ιησούς εκπλήρωσε στη ζωή του όλα τα του Νόμου της Παλαιάς Διαθήκης, έτσι και τώρα, σαράντα μέρες από την Γέννησή Του, προσφέρθηκε στο Ναό, σύμφωνα με τα καθιερωμένα, βάσει των διατάξεων του Λευιτικού (ΙΒ' κεφ.).

Επειδή στον Ναό τού έγινε υποδοχή από ανθρώπους του Θεού, και μάλιστα λόγω του ότι ο Συμεών τον πήρε στην γεροντική του αγκαλιά, γι' αυτό και η εορτή αυτή ονομάζεται Υπαπαντή.

Η λέξη προέρχεται από το ρήμα «υπαντάω», το οποίο σημαίνει ότι έρχομαι σε συνάντηση κάποιου.

Το περιστατικό αυτό της προσφοράς του Χριστού στον Ναό, μας το περιγράφει κατά τρόπο συγκινητικό ο Ιερός Ευαγγελιστής Λουκάς στο Β' κεφ. του Ιερού του Ευαγγελίου.

Νεκρώσιμο Τρισάγιο στην Παντάνασσα

 

Πόση μεγάλη δύναμη έχει ο σταυρός! Να κάνεις σωστά το σταυρό σου

-Πόση μεγάλη δύναμη έχει ο σταυρός! Γιατί βέβαια πάνω του είναι ο Σταυρωμένος Χριστός.

Γι’ αυτό και τίποτα πιο ακριβό από το βαπτιστικό σου σταυρό δεν υπάρχει! Εκείνος είναι ευλογημένος στο όνομά σας, και να μην τον δίνετε σε κανέναν άλλον. Δεν κάνει να βγάλετε ούτε για μια στιγμή αυτόν το σταυρό. Ούτε όταν κάνετε μπάνιο, με την αιτιολογία ότι το βρώμικο νερό θα χύνεται πάνω στο σταυρό. Και τι να κάνουμε; Ίσα ίσα το νερό καθαρίζει το σταυρό. Χωρίς αυτόν μπορεί να σας χτυπήσει το κακό! Ούτε κι όταν έχετε συζυγικές επαφές να τον βγάζετε.

-Πρέπει να κάνεις σωστά το σταυρό σου. Όταν δεν τον κάνεις σωστά, τα πονηρά πνεύματα όχι μόνο δεν φεύγουν αλλά γελάνε. Και η Παναγία θυμώνει. Όταν κάνεις το σημείο του σταυρού, πρέπει να βάλεις το δεξί χέρι πρώτα στο μέτωπο, μετά στον αφαλό, ύστερα στον δεξιό ώμο και έπειτα στον αριστερό. 

Εκείνος που βάζει το χέρι του όχι πάνω στον αφαλό αλλά στην καρδιά, βγάζει ανάποδο σταυρό. Ούτε στον αέρα κάνει να σταυρώνεσαι. Το χέρι πρέπει οπωσδήποτε να αγγίζει το σώμα. Κι όταν σταυρώνεσαι, πρέπει να προσεύχεσαι. Αλλιώτικα, έτσι σταυρώνονται κι οι ηθοποιοί.

Εκοιμήθη ο Μητροπολίτης Περγάμου Ιωάννης

Την τελευταία του πνοή άφησε σήμερα, Πέμπτη 2 Φεβρουαρίου 2023 ο Σεβ. Μητροπολίτης Περγάμου κ. Ιωάννης (Ζηζιούλας)

Σύμφωνα με πληροφορίες της Romfea.gr ο 92χρονος Ιεράρχης του Οικουμενικού Πατριαρχείου, τις τελευταίες ημέρες νοσηλευόταν στο Σισμανόγλειο με κορωνοϊό.

Ο Μητροπολίτης Ιωάννης, γεννήθηκε στις 10 Ιανουαρίου 1931 στο Καταφύγιο Κοζάνης.

Ήταν μαθητής του μεγάλου Ρώσου ορθόδοξου θεολόγου π. Γεωργίου Φλορόφσκι.

Σπούδασε Θεολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από όπου αποφοίτησε το 1955, στο οποίο το 1965 εκπόνησε διδακτορική διατριβή με θέμα «Ἡ ἑνότης τῆς Ἐκκλησίας ἐν τῇ Θείᾳ Εὐχαριστίᾳ καί τῷ Ἐπισκόπῳ κατά τούς τρεῖς πρώτους αἰώνας» και αναγορεύθηκε διδάκτορας.

Οι άγγελοι είναι οι μεγάλοι μας αδελφοί, οι οποίοι είναι στον ουρανό και προσεύχονται για όλους τους ανθρώπους

Ευλογημένα μου παιδιά,

Όπως γνωρίζουμε ο καλός μας Θεός μας χάρισε το Μέγα Μυστήριον, της Ιεράς Εξομολογήσεως, αυτό το Ιερόν Βαπτιστήριον, εις το οποίον πλένεται ο άνθρωπος ψυχικά και γίνεται ολόλευκος, καινούριος κατά Χριστόν άνθρωπος.

Πόση ευχαριστία πρέπει να προσφέρουμε στον Θεό συνεχώς γι’ αυτό το μεγάλο καλό, που μας άφησε ! Δηλαδή μας άφησε την καρδιά Του ανοιχτή, οσάκις θελήσουμε να καθαρισθούμε, να εισερχώμεθα άνετα. Όσο και να αμαρτήση ο άνθρωπος , όσο και να κυλισθή στην αμαρτία, όσο και να μαυρίση την ψυχή του , ημπορεί άνετα σε μία στιγμή, σε λίγη ώρα να γίνη κατάλευκος σαν το περιστέρι και σαν το χιόνι.

Υπάρχει μεγαλύτερο εργαλείο από τούτο ή μεγαλύτερη ευτυχία για τον άνθρωπο;

Συγχρόνως όμως συμβαίνει και το άλλο. Γίνεται μεγάλη χαρά «εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» (Λουκ. 15, 7). Δεν είναι μόνον ότι ο αμαρτωλός σώζεται και γίνεται ευτυχισμένος, αλλά προκαλεί και τους αγγέλους , προκαλεί τα αγγελικά τάγματα να πανηγυρίζουν, να έχουν μεγάλη χαρά, να δίνουν μεγάλη επινίκια συναυλία ενώπιον του Θεού, διότι πληροφορήθηκαν την μετάνοια του αμαρτωλού ανθρώπου.