Φωτογραφίες από την Ακολουθία του Ακαθίστου

Διαχρονικές ἀλήθειες ἐν μέσῳ Παγκοσμιοποίησης

Ἀντιφωνώντας τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀθηνῶν κατά τήν ἐπίσημη ὑποδοχή πού τοῦ ἔγινε στόν Μητροπολιτικό Ναό Ἀθηνῶν τὸ ἔτος 2001 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Τιράνων καί πάσης Ἀλβανίας κ. Ἀναστάσιος ἀναφέρθηκε σέ τρεῖς διαχρονικές ἀλήθειες πού ἀκολουθοῦν τόν ἄνθρωπο ἀπό ὑπάρξεώς του καί οἱ ὁποῖες, ἔλαβαν ἄλλη διάσταση μέ τήν ἐμφάνιση καί καθιέρωση τοῦ Χριστιανισμοῦ.

Γι’ αὐτό καί ὁ κ. Ἀναστάσιος τίς ἀνέλυσε μέ βάση τήν ὁριοθέτηση πού ἔκανε σέ αὐτές ὁ Ἀπόστολος τῶν Ἐθνῶν Παῦλος. Ὁ προκαθήμενος τῆς Ἀλβανικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἶπε συγκεκριμένα: 

Ὅταν λειτουργεῖ κανείς (κληρικός) στήν Ἀθήνα, αὐθόρμητα n σκέψη στρέφεται στόν Ἀπόστολο τῶν Ἐθνῶν ὁ ὁποῖος, μέ τόν πιό συνεκτικό τρόπο, μίλησε γιά τό μυστήριον τοῦ Χριστοῦ στόν Ἄρειο Πάγο. Ἐκεῖ, ὄχι ἁπλῶς ἔθιξε, ἀλλά καί καθόρισε αἰώνια κριτήρια γιά τή λύση θεμάτων πού ἐξακολουθοῦμε νά ἀντιμετωπίζουμε καί σήμερα. Ἐπισημαίνω τρία: 

Πρῶτον, τό θέμα ἔθνος καί οἰκουμένη. 

Δεύτερον, πολιτιστική παράδοση καί συνεχής ἀνανέωση. 

Τρίτον, παρόν καί ἔσχατα γιά κάθε ἄνθρωπο καί γιά ὅλο τόν κόσμο.

Ἡ Ἐκκλησία Σῶμα Χριστοῦ

Τι λέει για την Εκκλησία ο Απόστολος Παύλος; Τη χαρακτηρίζει με μια συμβολική έκφραση πολύ περιεκτική και παραστατική. Την ονομάζει Σώμα Χριστού. Χρησιμοποιεί μια θαυμάσια εικόνα, που ακόμα κι εγώ μπορώ να καταλάβω.Η Εκκλησία παρουσιάζεται ως Σώμα. Τι σημαίνει αυτό θα μου το αναλύσει ο ίδιος Απόστολος σιγά σιγά, ώστε να αντιληφθώ τι κρύβεται πίσω από αυτήν.

Την εικόνα του σώματος ως παράσταση της Εκκλησίας τη χρησιμοποιεί ο απόστολος Παύλος γιατί έχει πολλή βαθιά σημασία και ταυτόχρονα μεγάλη σαφήνεια. Ο ίδιος γράφει στους Χριστιανούς των Κολασσών. «Και αυτός (ο Χριστός) εστι πρό πάντων και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε. Και αυτός εστιν η Κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας» (Κολασ. α' 7-8).

Πριν από όλα υπάρχει ο Χριστός. Όλα αυτός τα συγκρατεί και τα διατηρεί και τα κατευθύνει με την πάνσοφη και στοργική του πρόνοια. Και αυτός που όλα τα συγκρατεί και τα διευθύνει, αυτός είναι και η κεφαλή του σώματος που είναι η Εκκλησία. Πάλι για σώμα μιλάει ο απόστολος Παύλος.

Μιλάει για σώμα που δεν είναι τυχαία η κεφαλή του, αλλά αυτός ο Υιός και Λόγος του Θεού, που δημιούργησε τον κόσμο και σαρκώθηκε στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Προς το παρόν μένω στην έννοια του σώματος. Η έννοια της Κεφαλής θα με απασχολήσει αργότερα.

Σε κάποια στιγμή η Ευχή με βγάζει απ’ αυτό το «διαστημικό ταξίδι» στο παρελθόν…

Εγερτήριο. Ξυπνώ με δυσκολία κι αρχίζω αμέσως την Ευχή. Προσπαθώ ν’ ανακαλύψω το μέτρο, αν αυτό υπάρχει. Πρέπει να ασκούμαι συνεχώς στην καρδιακή προσευχή.

Συγκρούομαι με τον τρόπο, με τον οποίο μέχρι τώρα πλησίαζα τα πράγματα, τη ζωή. Δηλαδή διανοητικά και γνωσιολογικά· ενώ η Ευχή ενεργείται σε ένα άλλο επίπεδο, το οποίο δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να περιγράψω, ούτε θέλω να τ’ ονομάσω «διαισθητικό». Πρόκειται για άλλες διαστάσεις, όπου ο νους μεταβάλλεται σε «αλυσίδα». Πρέπει να εγκαταλείψω το συγκεκριμένο τρόπο λειτουργίας του. 

Διότι τον αντιλαμβάνομαι ως εφήμερο, παρόλο που, όντως, είναι μια πολύτιμη δωρεά. Εδώ όμως θα πρέπει να βρει τον εσώτερο σκοπό λειτουργίας του. Μου φαίνεται πως πάντοτε προχωρώ, δίνοντας προτεραιότητα σ’ αυτά που μου λέει το λογικό μου και όχι η καρδιά μου, που την τοποθετώ συνήθως σε δεύτερη θέση. Μα, αυτός είναι ο τρόπος που έμαθα, χάρη στον οποίο, μπόρεσα και επιβίωσα. Ή τουλάχιστον αυτό νομίζω. Ίσως δεν είχα άλλη δυνατότητα. Εδώ όμως, όχι ότι πρέπει ν’ απενεργοποιήσω αυτές τις ικανότητες, αλλά ν’ ανακαλύψω άλλες συμπληρωματικές και παράλληλα βασικές της ανθρώπινης υπόστασης. […]

Ἡ Θεία Χάρη ἔρχεται σ᾿ αὐτόν πού ἀπορρίπτει κάθε κοσμική βοήθεια καί ἀνθρώπινη ἐλπίδα καί ἀφιερώνεται στό Θεό!

Ἡ γνώση ἡ ὁποία προηγεῖται ἀπό τήν πίστη εἶναι γνώση φυσική. Ἡ γνώση ὅμως ἡ ὁποία ἀκολουθεῖ τήν πίστη εἶναι γνώση πνευματική!...

Ἡ φυσική γνώση (διάκριση καλοῦ καί κακοῦ) μᾶς ὁδηγεῖ στήν π ί σ τ η στό Θεό. Ἡ πίστη, στό φ ό β ο τ ο ῦ Θ ε ο ῦ . Ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ, στή μ ε τ ά ν ο ι α καί τά κ α λ ά ἔ ρ γ α. Ἀπό τά καλά ἔργα δίνεται ἡ π ν ε υ μ α τ ι κ ή γ ν ώ σ η καί ἡ αἴσθηση τῶν μυστηρίων πού γεννάει τή θ ε ω ρ ί α τ ο ῦ Θ ε ο ῦ !...

Θεωρία ἤ θέα Θεοῦ εἶναι ἡ ἀπόλαυση τοῦ Θεοῦ!...

Θέλεις νά βρεῖς τήν αἰώνια ζωή; Κράτησε τά δύο αὐτά· α) τήν πίστη, καί β) τήν ταπείνωση!...

Ὅταν στέκεσαι στήν προσευχή νά θεωρεῖς τόν ἑαυτό σου μυρμήγκι, σαύρα, βδέλλα καί νήπιο.

Ρίξε ὅλη σου τή φροντίδα στό Θεό καί προσεύχου μέ θέρμη, μέχρις ὅτου νιώσεις χαρά μέσα σου!...

Δόξασε τον Θεόν εις το σώμα σου και εις την ψυχήν σου

Μη χάνης το θάρρος σου, παιδί μου. Αι στερήσεις, που υπομένομεν, αποβλέπουν εις το να μας ετοιμάσουν την αιώνιαν απόλαυσιν του Ουρανού! 

Ημείς εν γνώσει μας υστερούμεθα τα ηδονικά της ζωής αυτής δια την αγάπην του χριστού μας. Αν θέλωμε τα απολαμβάνομεν ελεύθερα, αλλά εκούσια δεν τα δεχόμεθα, δια να μας δοθή η ερασμία αγάπη του υπεργλυκυτάτου Ιησού μας. 

Ημείς, κόρη μου, έχομεν Νυμφίον αθάνατον και αιώνιον, που διατηρεί την δόξαν της παρθενίας αθάνατον. Άγγελοι εκλήθημεν να γίνωμε, κόρη μου αγαπητή, και δεν θα στερηθώμεν τα ηδονικά, τα αμαρτωλά; Δεν του αξίζει του Ιησού μας να στερηθώμεν τα βρωμερά δια την θεϊκήν Του αγάπην;

Είναι πολύ σημαντικό να ξεκινήσεις την ημέρα σου με την αίσθηση της αγάπης του Θεού

Μπορεί να νιώθεις ότι ο Θεός εργάζεται μέσα από τα χέρια σου. Ότι ο Θεός κινεί το σώμα σου. Σου δίνει την πνοή. Σου δίνει την υγεία. Ενεργοποιεί το νευρικό σύστημα.

Κάνει ώστε να στέκεται όρθιος ο σκελετός σου, γι’ αυτό περπατάς και αναπνέεις. Όλα αυτά μπορείς κάλλιστα να τα σκέφτεσαι την ώρα που κάνεις τις δουλειές σου, την ώρα που πλένεις τα δόντια σου ή ντύνεσαι.

Είναι πολύ σημαντικό αυτό: να ξεκινήσεις την ημέρα σου με την αίσθηση της αγάπης του Θεού. Και να νιώσεις μια ευγνωμοσύνη, όχι παράπονο ή αίσθηση έλλειψης. Διαρκώς νιώθουμε ότι κάτι μας λείπει. «Κάτι μου λείπει, τι θα κάνω στη ζωή, ρε παιδί μου, τι γίνεται…». Μας χαρακτηρίζουν διαρκώς μια γκρίνια και μια δυσαρέσκεια. Το πρόσωπό μας δεν είναι ανακουφισμένο μα ανικανοποίητο, παραπονεμένο και πικραμένο.

Όταν ο Άγιος Γέροντας Παΐσιος επισκέφτηκε τα Σκλάβαινα για να προσκυνήσει τα ιερά Λείψανα του Αγίου Βλασίου

Ἀναφέρει ὁ Ἀπόστολος Παπαχρήστου: «Τὴν εἰκοστὴ Μαΐου 1980 ὁ Γέροντας Παίσιος ἦρθε στὸ σπίτι μου στὸ Ἀγρίνιο, μὲ σκοπὸ νὰ μεταβεῖ στὰ Σκλάβαινα Ξυρομέρου καὶ νὰ προσκυνήσει τὰ ἱερὰ Λείψανα τοῦ Ἁγίου Βλασίου τοῦ ἐν Σκλαβαίνοις, μετὰ ἀπὸ ἀποκάλυψη τοῦ Ἁγίου στὸ Κελλί του.

Ἔμεινε ἕνα βράδυ στὸ σπίτι μας καὶ παρ’ ὅτι τοῦ στρώσαμε καθαρὰ λευκὰ σεντόνια, ὁ Γέροντας τὰ ἄφησε τελείως ἄθικτα. Ὅταν πῆγε στὰ Σκλάβαινα, προσκύνησε μὲ στρωτὲς μετάνοιες τὸν Ἅγιο καὶ δίδαξε ὅλους γύρω του».

Ο Αρχιμανδρίτης π. Αυγουστίνος Κατσαμπίρης είχε επανειλημμένως παρακαλέσει τον Γέροντα να προσευχηθεί για να του εμφανιστεί ο νεοφανής άγιος Βλάσιος ο εκ Σκλαβαίνων. Επιθυμούσε να γνωρίσει τα χαρακτηριστικά του για να τον αγιογραφήσουν.

Ήταν η 21η Ιανουαρίου 1980, Κυριακή του Ασώτου, προς Δευτέρα. Ο Γέροντας ενώ προσευχόταν το βράδυ στο Κελλί του με το κομποσχοίνι, βλέπει να παρουσιάζεται μπροστά του μέσα σε φως ένας Άγιος άγνωστος που φορούσε μανδύα καλογερικό (ηγουμένου). Δίπλα του στον τοίχο του Κελιού του, πάνω από την σόμπα φαίνονταν ερείπια Μοναστηριού. Αισθανόταν απερίγραπτη χαρά και αγαλλίαση και σκεφτόταν «ποιος Άγιος είναι». Τότε άκουσε φωνή από την Εκκλησία «Είναι ο άγιος Βλάσιος από τα Σκλάβαινα»...

Ὅποιος καταφρονήσει τήν ἀνθρώπινη δόξα, ἀξιώνεται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ!

Ὁ πολυμέριμνος καί πολυπράγμων δέν μπορεῖ νά γίνει πράος καί ἡσύχιος, διότι χωρίς τήν ἀδιάλειπτο προσευχή δέν μπορεῖς νά πλησιάσεις τό Θεό!...

Οἱ ὁμιλίες καί θεωρίες τῶν κοσμικῶν καί ἀνευλαβῶν μοναχῶν, προκαλοῦν στούς ἡσυχαστές θόλωση τοῦ νοῦ, ἀνευλάβεια στά Θεῖα καί ἄγχος ψυχῆς.

Ὁ ὑπερήφανος περπατάει στό σκοτάδι καί νομίζει ὅτι εἶναι ἀνώτερος ἀπό ὅλους τούς ἄλλους ἀνθρώπους, ἐνῶ εἶναι ὁ χειρότερός τους, διότι δέ θέλησε νά περιπατήσει τήν ὁδό τοῦ Θεοῦ, πού εἶναι ἡ ταπείνωση!...

Ἡ παντοτινή μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν γεμίζει τήν ψυχή ἀπό θαυμασμό καί Θεία εὐφροσύνη!...

Τῆς μετανοίας ... Τῆς σωτηρίας ... Τά πλήθη

(Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης

σήμερα, Κυριακῇ Δ´ Νηστειῶν, 26 Μαρτίου 2017)

Δόξα Πατρὶ… Ἦχος πλ. δ´

Τῆς μετανοίας ἄνοιξόν μοι πύλας Ζωοδότα, ὀρθρίζει γὰρ τὸ πνεῦμά μου, πρὸς ναὸν τὸν ἅγιόν σου, ναὸν φέρον τοῦ σώματος, ὅλον ἐσπιλωμένον, ἀλλ’ ὡς οἰκτίρμων κάθαρον, εὐσπλάγχνῳ σου ἐλέει. 

Καὶ νῦν… Θεοτοκίοv

Τῆς σωτηρίας εὔθυνόν μοι τρίβους, Θεοτόκε, αἰσχραῖς γὰρ κατεῤῥύπωσα, τὴν ψυχὴν ἁμαρτίαις, ὡς ῥᾳθύμως τὸν βίον μου, ὅλον ἐκδαπανήσας, ταῖς σαῖς πρεσβείαις ῥῦσαί με, πάσης ἀκαθαρσίας.

Στίχ. Ἐλεήμων Ἐλέησόν με ὁ Θεὸς κατὰ τὸ μέγα ἔλεός σου καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῶν οἰκτιρμῶν σου, ἐξάλειψον τὸ ἀνόμημά μου.

Τὰ πλήθη τῶν πεπραγμένων μοι δεινῶν, ἐννοῶν ὁ τάλας, τρέμω τὴν φοβερὰν ἡμέραν τῆς κρίσεως· ἀλλὰ θαρρῶν εἰς τὸ ἔλεος τῆς εὐσπλαγχνίας σου, ὡς ὁ Δαυῒδ βοῶ σοι· Ἐλέησόν με ὁ Θεός, κατὰ τὸ μέγα σου ἔλεος.

Φωτογραφίες από την σημερινή γιορτή των παιδιών του Κατηχητικού

Μαυρουδής (τραγούδι από την χορωδία των παιδιών του Κατηχητικού)

Videos (θεατρικά) από την σημερινή γιορτή των παιδιών του Κατηχητικού

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Δ´ Κυριακὴ Νηστειῶν 

(Μάρκ. θ´, 17-31)

Στὴ σημερινὴ Εὐαγγελικὴ περικοπὴ συναντᾶμε ἕνα πονεμένο καὶ δυστυχισμένο πατέρα νὰ ἀμφισβητεῖ τὴ δύναμη τοῦ Κυρίου. Τὰ λόγια του ἔδειχναν μία ἀμφιβολία γιὰ τὴ θεραπευτικὴ ἱκανότητα τοῦ Ἰησοῦ. Ὅταν μὲ σπαραγμένη καρδιὰ ὁδήγησε τὸ ἐπιληπτικό του παιδὶ στὸν Κύριο, γιὰ νὰ τὸ θεραπεύσει, εἶπε ἀπερίσκεπτα στὸν Κύριο: «εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν».

Μὲ τὴν παρατήρηση ὅμως τοῦ Κυρίου πώς, ἂν πιστεύει, ὅλα εἶναι δυνατὰ σὲ αὐτὸν ποὺ πιστεύει, τότε δὲν κρατήθηκε ὁ πατέρας, γιατὶ κατάλαβε τὸ λάθος του. Μὲ δάκρυα στὰ μάτια ξέσπασε μὲ μία κραυγὴ γεμάτη συντριβή, μεταμέλεια, συγγνώμη καὶ ὁμολογία: «πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ». Δηλαδὴ ὄχι μόνο ἐπανορθώνει τὸ λάθος, ἀλλὰ ὁμολογεῖ πίστη στὸν Ἰησοῦ καὶ τὸν παρακαλεῖ νὰ τοῦ δώσει μεγαλύτερη πίστη. Καὶ τὸ θαῦμα ἔγινε, γιατὶ νίκησε ἡ πίστη του. Τὸ παιδὶ θεραπεύτηκε.

Ἡ ζωὴ τῆς πίστης ὅμως περνάει στιγμὲς πολὺ δύσκολες. Κάποτε φαίνεται νὰ μᾶς ἐγκαταλείπει. Καὶ ἀναρωτιόμαστε: «Ποῦ εἶναι ἡ πίστη;» Ἀλλὰ ὅπως στὸ στάδιο ὁ ἀθλητὴς κουράζεται, ἀλλὰ διατηρεῖ τὴν ὑπομονὴ καὶ τὴν ἀντοχή του, ἔτσι κι ἐμεῖς στὸν ἀγῶνα τῆς πίστης καλούμαστε νὰ δείξουμε τὴν ἴδια ἀντοχή. Ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος μᾶς λέγει: «Τὸ πάντων μέγιστον τῶν ἀγαθῶν, τὸ στερρῶς τῆς εἰς τὸν Θεὸν ἔχεσθαι πίστεως». Τὸ ἴδιο ἔκαναν καὶ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, ὅταν κάποτε ζήτησαν ἀπὸ τὸν Θεό: «Πρόσθες ἡμῖν πίστιν». Τὴν ἴδια ἀκριβῶς ἱκεσία ἀπευθύνει στὸν Χριστὸ ὁ πατέρας τοῦ ἐπιληπτικοῦ νέου: « βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ».

† Κυριακῇ 26 Μαρτίου 2017 (Δ' Νηστειῶν) (Κυριακῇ τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατὰ Μάρκον

Κεφ. θ' : 17-31

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπος τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, γονυπετῶν αὐτῷ, καὶ λέγων· Διδάσκαλε, ἤνεγκα τὸν υἱόν μου πρός σε, ἔχοντα πνεῦμα ἄλαλον· καὶ ὅπου ἂν αὐτὸν καταλάβῃ ῥήσσει αὐτόν, καὶ ἀφρίζει, καὶ τρίζει τοὺς ὀδόντας αὐτοῦ, καὶ ξηραίνεται· καὶ εἶπον τοῖς Μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσι, καὶ οὐκ ἴσχυσαν. Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς αὐτῷ λέγει· Ὦ γενεὰ ἄπιστος, ἕως πότε πρὸς ὑμᾶς ἔσομαι; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν; φέρετε αὐτὸν πρός με. Καὶ ἤνεγκαν αὐτὸν πρὸς αὐτόν. Καὶ ἰδὼν αὐτὸν, εὐθέως τὸ πνεῦμα ἐσπάραξεν αὐτόν, καὶ πεσὼν ἐπὶ τῆς γῆς, ἐκυλίετο ἀφρίζων. Καὶ ἐπηρώτησε τὸν πατέρα αὐτοῦ· Πόσος χρόνος ἐστὶν ὡς τοῦτο γέγονεν αὐτῷ; Ὁ δὲ εἶπε· παιδιόθεν. Καὶ πολλάκις αὐτὸν καὶ εἰς πῦρ ἔβαλε καὶ εἰς ὕδατα, ἵνα ἀπολέσῃ αὐτόν· ἀλλ᾿ εἴ τι δύνασαι, βοήθησον ἡμῖν σπλαγχνισθεὶς ἐφ᾿ ἡμᾶς.Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ τὸ, Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατὰ τῷ πιστεύοντι. Καὶ εὐθέως κράξας ὁ πατὴρ τοῦ παιδίου, μετὰ δακρύων ἔλεγε· Πιστεύω, κύριε· βοήθει μου τῇ ἀπιστίᾳ.

Αύριο, Κυριακή 26 Μαρτίου, μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, η Επετειακή Εορτή των παιδιών του Κατηχητικού για την 25η Μαρτίου

Λόγος εις τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου

Τρία σημαντικότατα γεγονότα στην ιστορία του κόσμου εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας.

To πρώτο είναι ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου, τον οποίο εορτάζουμε σήμερα με χαρά και αγάπη, αλλά και με δέος ενώπιον του μεγαλείου του γεγο­νότος αυτού, το οποίο ονομάζεται «κεφάλαιον» (δη­λαδή αρχή) της σωτηρίας μας.

Εννέα μήνες μετά τον Ευαγγελισμό πραγματο­ποιήθηκε και το δεύτερο από τα σημαντικότερα γε­γονότα, η κατά σάρκα Γέννηση του Κυρίου μας Ιη­σού Χρστού. Κορυφή και ολοκλήρωση της σωτηρί­ας μας θα είναι η ανάσταση του Κυρίου Ιησού Χριστού μετά από ένα φρικτό θάνατο πάνω στο Σταυρό.

Σε τίποτε άλλο δεν απατάται ο άνθρωπος περισσότερο, όσο στο θέμα της αγάπης!

Τα σημάδια της αληθινής αγάπης είναι τα εξής: 

Α΄. Ο ίδιος ο Κύριος καθορίζει και λέει: «Ο έχων τάς εντολάς μου και τηρών αυτάς, εκείνος έστιν ο αγαπών με» (Ιω. 14, 21). Όποιος αγαπάει ειλικρινά τον Θεό, προσπαθεί να φυλάγεται απ΄όσα δεν αρέσουν σ΄Εκείνον και αγωνίζεται να εφαρμόζει όσα Εκείνος αγαπάει. Γι΄αυτό εκτελεί τις άγιες εντολές του Κυρίου. Επόμενο είναι λοιπόν να μην έχουν αγάπη προς τον Θεό όσοι χριστιανοί δεν δείχνουν ενδιαφέρον για τις εντολές Του. Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται και οι κακοποιοί, όσοι βλάπτουν τους άλλους με ποικίλους τρόπους, οι άσωτοι, οι μοιχοί, οι αισχροί, οι κλέφτες, οι άρπαγες, οι ληστές, οι άδικοι… 

Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται οι πονηροί, οι δόλιοι, οι γόητες, οι απατεώνες και οι υποκριτές. Σ΄αυτούς συγκαταλέγονται ακόμα οι μάγοι κι εκείνοι που τους φωνάζουν στα σπίτια τους και γενικά όλοι οι παράνομοι. Αυτοί, όπως δεν αγαπούν τον νόμο του Θεού, έτσι δεν αγαπούν κι Αυτόν τον ίδιο. Αυτοί αγαπούν τον εαυτό τους και τα πάθη τους, και όχι τον Θεό και τον άγιο νόμο Του. 

Β΄. Φανερό δείγμα της αγάπης μας προς τον Θεό είναι και η χαρά της καρδιάς μας. Γιατί είναι φυσικό να αισθανόμαστε χαρά για ό,τι αγαπάμε. Έτσι και η αγάπη μας προς τον Θεό, χωρίς τη χαρά δεν μπορεί να νοηθεί. 

Ἱερά Ἀγρυπνία Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου

Ὁ δρόμος τώρα ἀρχίζει

Ἄν ἀξιώθηκες νά πᾶς νά ἐξομολογηθῆς, καί μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ νά ξεπλυθῆς ἀπό τόν ρύπο τῶν ἁμαρτιῶν σου, μή νομίσεις ὅτι ὅλα πιά τελείωσαν, ὅτι μέχρις ἐδῶ ἦταν!

Ὄχι! Μή τό βάλεις αὐτό μέσα στό μυαλό σου! Μέ τήν ἐξομολόγηση, δέν τελείωσαν ὅλα! Ἀντίθετα, ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ἀρχίζει ὁ μεγάλος ἅγιος ἀγώνας γιά εὐαρέστηση τοῦ Κυρίου.

Μέ τήν ἐξομολόγησή σου, ἔκαμες μιά δήλωση στόν Θεό, ὅτι ἀποτάσσεσαι τόν σατανᾶ καί τά ἔργα του. Τό δήλωσες δυνατά καί δυναμικά. Καί τό ὑποσχέθηκες ὅτι τώρα πιά θά ζεῖς μέ ἀρχηγό σου τόν Χριστό.

* * *

Θυμήσου ὅτι: Ὅταν ἕνας ἄνθρωπος ζεῖ περιορισμένος καί δεμένος στό σπίτι του καί στήν δουλειά του, κανέναν δέν ἐνοχλεῖ· καί κανένας δέν τόν φοβᾶται.

Ο γιαπωνέζος ζητιάνος που έγινε Ορθόδοξος μοναχός!

Θα ήθελα να δώσω ένα μικρό παράδειγμα ποιμαντικής δραστηριότητας. Εμείς έχουμε ένα μικρό μετόχι στην Νέα Υόρκη. Βρίσκεται σε μία πολύ φτωχή συνοικία της πόλης όπου ζουν κυρίως ισπανόφωνοι και μαύροι: Παντού ναρκωτικά, αλκοόλ, άστεγοι. Πίστευω πως πάνω από τους μισούς κατοίκους της περιοχής ζουν από τα επιδόματα του κράτους.

Για τους εφήβους της περιοχής το να γεννήσεις ένα παιδί στα 14-15 σου χρόνια είναι λόγος να υπερηφανεύεσαι. Όχι να το φροντίζεις,απλώς να το γεννήσεις. Γι αυτό πολλοί λίγοι ατενίζουν το μέλλον με κάποια προοπτική. Σε κάθε δεύτερη γωνία θα βρεις μία καθολική ή προτεσταντική εκκλησία,μία συναγωγη, αλλά όλες είναι άδειες.

Μπροστά από το οίκημά μας βρίσκεται ένα βαθούλωμα, το οποίο εμείς ονομάζουμε ''πηγάδι''. Χρησιμεύει για να κατέβεις σ'ένα υπόγειο μέρος. Μία φορά, μέσα Φεβρουαρίου ήταν, έριχνε χιονόνερο και έκανε κρύο. Ξαφνικά ανάμεσα στους κάδους των σκουπιδιών, που επίσης βρίσκονται σε αυτό το βαθούλωμα, άκουσα ένα θόρυβο. Σκέφτηκα πως κάποιος ζητιάνος ψάχνει μέσα στους κάδους άδεια μπουκάλια και όπως συνήθως γίνονταν, θα πέταγε τα σκουπίδια έξω από την πόρτα μας. Αυτό δεν ήθελα να το επιτρέψω.

Ανοίγοντας την πόρτα είδα έναν άνθρωπο με ασιατικά χαρακτηριστικά...

Η εσωτερική ελεημοσύνη

Μας έλεγε συχνά ο γέρων Εφραίμ ο Φιλοθεΐτης: «Την εσωτερική ελεημοσύνη να προσέχετε. Εκεί κυρίως να φροντίσετε να σπουδάσετε τον κόπο σας, εκεί να φροντίσετε να αποθέσετε τον κοπετό σας».

Παράξενα λόγια, αμφίσημα ακούσματα τότε, στα ήδη ανήσυχα, ακόμη και τώρα, εφηβικά μας ώτα. Εσωτερική ελεημοσύνη που παραλληλίζεται με την εκούσια μόνωση του πιστού, την αυτοθέλητη απόπειρά του να ¨μορφώσει νουν Χριστού¨, να ¨παραμορφωθεί¨ διά τον κόσμον για να ¨μορφωθεί¨ τον Νυμφίο Χριστό.

Και ασφαλώς ο σεβαστός μας γέροντας αναφερόταν στην προσπάθεια του πιστού να καλλιεργήσει την περισυλλογή του νου, ν΄αγαπήσει την ησυχία, να εναρμονιστεί με την προσευχητική ενατένιση των ουρανίων και αρρήτων!

Όχι βέβαια πως ακύρωνε την αξία της ελεημοσύνης προς τον συνάνθρωπο, αλλά κυρίως, εναπόθετε το βάρος της πνευματικής ζωής και ορθοπραξίας στην καλλιέργεια της προσευχής και δη, της μονολόγιστης ευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ , Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό».

Εορτή Κατηχητικού

«Εσύ όμως μετανόησε…»

Μια μέρα μετέβη σ᾿ ἕνα νοσοκομεῖο, ὅπου νοσηλευόταν ἕνας ἱερεύς, γιά νά τόν ἐξομολογήσει. Τόν προσκάλεσε ἐπειγόντως ὁ ἀσθενής γέροντας, διότι τήν προηγούμενη βραδυά εἶδε ἕνα θαυμαστό καί τρομακτικό ὅραμα. Ἐμφανίσθηκε κοντά του ἕνας ὁλόφωτος νέος καί τοῦ ἔλεγε δείχνοντάς του τόν οὐρανό:

-Ἑτοιμάσου γιά να εἰσέλθης στό Θυσιαστήριο τοῦ οὐρανοῦ, ὅπου ἱερουργοῦν οἱ ἄξιοι ἐκ τῶν ἐπισκόπων καί ἱερέων, οἱ ὁποῖοι ἐδόξασαν τόν Τριαδικό Θεό στήν γῆ μέ τήν ζωή καί τήν ἱερατική διακονία τους….ἀλλά ἐσύ ὅμως μετανόησε!

-Ἰδού ὁ Θρόνος τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ, ὅπου θά κριθῆς μέ στοργή ἀλλά καί μέ δικαιοσύνη ἀπό τόν Κύριο!…Ἐσύ ὅμως μετανόησε!

-Ἰδού ἡ Ἄνω Ἱερουσαλήμ, πού εἶναι ἡ κατοικία χιλιάδων καί μυριάδων Ἅγίων, πού ἀπο-λαμβάνουν τήν θέα τῆς δόξης τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ!… Ἐσύ ὅμως μετανόησε μέ εἰλικρίνεια καί συντριβή!

Φυσικά και αδιάβλητα πάθη

Ο Χριστός ανέλαβε όλα τα του ανθρώπου εκτός της αμαρτίας. Η αμαρτία δεν είναι γνώρισμα της φύσεως μας. Την αποκτήσαμε θεληματικά με τη βοήθεια του Διαβόλου. Και φυσικά «έξις επαναλαμβανόμενη δευτέρα φύσις καθίσταται». Αλλά δεν είναι γνώρισμα της αρχικής μας φύσεως. Είναι γνώρισμα της μεταπτωτικής καταστάσεως, «ού βία όμως ημών κρατούσα». Δεν επιβάλλεται δηλαδή σε μας αναγκαστικά.

Αδιάβλητα πάθη είναι όσα δεν εξαρτώνται από τη θέληση μας πλην όμως εισήλθαν μετά την παράβαση στη ζωή του ανθρώπου. Όπως πείνα, δίψα, κόπος, πόνος, δάκρυ, φθορά, θάνατος, δειλία, αγωνία, ύπνος, ασθένεια.

Ο Χριστός όμως ακόμη και αυτά τα έχει κατά παραχώρηση επειδή θέλησε. Δεν υπέρκεινται της θελήσεως του. Πεινά, διψά, κουράζεται, πονάει, δακρύζει, πεθαίνει, δειλιάζει γιατί το θέλει. Τα αδιάβλητα πάθη στο Χριστό είναι κατά φύση, όταν παραχωρεί ο ίδιος στη σάρκα του να τα υφίσταται. είναι όμως και υπέρ φύση διότι δεν έχουν τον αναγκαστικό χαρακτήρα που έχουν σε μας. Η θέληση του Κυρίου έχει το προβάδισμα.

Η αθέατη της ιερωσύνης όψη

Είναι βέβαιο πως ο κόσμος μας θεω­ρεί εμάς τους κληρικούς ως προνο­μιούχους και σ’ αυτό, πιστεύω, πως δεν έχει άδικο. Διότι το μέγα προνόμιο της Ιερωσύνης είναι η άρση του Σταυρού, η σιωπηλή άρση, κι ας νομίζει ο κόσμος πως η βιοτή και η διακονία ενός συνει­δητού παπά είναι ταυτισμένη με την πο­λυτέλεια, την ευμάρεια, την ηρεμία και την ξεκούραση. Βλέπεις, η άγνοια με την ιεροκατηγορία συμβαδίζουν πάντοτε.

Ωστόσο, το βασικό έδρανο, πάνω στο οποίο υψώνεται και στηρίζεται η Ιερωσύνη είναι, και θα παραμείνει να είναι έως της συντελείας, ο μαρτυρικός λόφος του Γολγοθά. Εκεί που υψούται κι ο σταυρός του κάθε κληρικού που με εύορκο συνείδηση και θεοπειθή μαρτυ­ρία διακονεί «τον Κύριον των Πάντων». 

Γιατί, τι άλλο είναι η Αγία Τράπεζα, η στολισμένη με ματωμένα λείψανα Α­γίων και στεφανωμένη με την παρουσία του Εσταυρωμένου; Ένας νοητός Γολ­γοθάς, που οφείλει, κάθε γιορτή και κά­θε Κυριακή (γιατί όχι και κάθε μέρα;) να ανεβεί ο κάθε κληρικός, οποιασδήποτε ιερατικής βαθμίδος, μορφώσεως και υπεροχής αν είναι. Διότι μπροστά Του «διάκονοι πάντες εσμέν».

Η ανοχή στα ελαττώματα των άλλων

Είναι απαραίτητο να βαστάζωμε «τα βάρη αλλήλων».

Όποιου πράγματος η διόρθωσις δεν εξαρτάται από την θέλησί μας, πρέπει με υπομονή να το υποφέρουμε, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις πρέπει να σκέπτεσαι πως ίσως καλλίτερα τα πράγματα να γίνωνται έτσι, ώστε να δοκιμάζεται η υπομονή σου και να γυμνάζεται η ψυχή σου που έχει αξία ανεκτίμητη.

Πρέπει πάντως να προσεύχεσαι θερμά, και να ζητάς απ’ τον Θεό να δυναμώνη την υπομονή σου, ώστε να υποφέρης χωρίς γογγυσμούς και να περνάς σίγουρα όλα τα εμπόδια.

Όταν βλέπης πως ένας συνάνθρωπός σου παρά τις επανειλημμένες σου προσπάθειες μένει αδιόρθωτος, μην φιλονικείς μαζί του. Άφησέ τον στο έλεος του Θεού κι Εκείνος ξέρει να τακτοποιήση τα πάντα.

Το φοβερό όραμα του Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας

Κάποτε ο γέροντάς μου, ο πατήρ Εφραίμ, είδε το εξής φοβερόν όραμα: Βρέθηκα, μας διηγείται, όπως μας το διηγείται -μας το έχει διηγηθεί πέντε δέκα φορές μέχρι τώρα-, σε ένα απέραντο τόπο, όπου υπήρχαν χιλιάδες χιλιάδων άνθρωποι, πάσης ηλικίας και φύλου. 

Και μπροστά σ’ αυτό το πλήθος, στεκόμουν και γώ. Απέναντι από μένα βρισκόταν ένας γίγαντας, ένας δαιμόνιος άνθρωπος, ένας φοβερός κατήγορος, έτοιμος να κατηγορήσει, και να τους καταδικάσει όλους, με επιχειρήματα σατανικά. Επιχειρήματα που του έδιδε αυτό το πλήθος. Το αξιοπερίεργον λοιπόν ήτο, ότι όλο αυτό το πλήθος, ήταν βουβό, είχαν μεν όλοι στόματα, όπως και μάτια και τα λοιπά και πρόσωπο, αλλά το στόμα τους ήταν κλειστό. Ήταν όλοι τους μουγγοί.

Διότι όλοι τους ήσαν αναπολόγητοι σ’ αυτή την κρίση που γινόταν, σ’ αυτό το δικαστήριο. Και τώρα τι θα γίνει; Τι πρέπει να κάνω εγώ; Και αμέσως του λέγω θαρρετά -ο γέροντας, λέει θαρρετά, στον δαιμόνιο αυτόν άνθρωπο-: «Δεν μπορείς να τους καταδικάζεις όλους αυτούς τους ανθρώπους εσύ, επειδή συ έτσι το θέλεις!»

Ὅταν δέν ἀπομακρύνεσαι ἀπό τά αἴτια, δίνεις ἀφορμές νά σέ πολεμάει ὁ ἐχθρός

Συναναστρέφου τούς ταπεινούς, πού καί ἡ θέα καί ἡ διδασκαλία τους εἶναι ὠφέλιμες. Μή χλευάσεις μυσαρόν, οὔτε ν᾿ ἀηδιάσεις ὅσους ἔχουν πληγές. Τίμησε τόν πλησίον σου περισσότερο ἀπό τήν ἀξίαν του, ἐπαίνεσέ τον σ᾿ ἐκεῖνα πού δέν ἔχει, καί ἔτσι θεραπεύεις τά ἐλαττώματά του!...

Προφυλάξου καί μήν ἐλέγχεις κανέναν, γιά κανένα πράγμα. Ἡ ἀγάπη δέ θυμώνει, μήτε ἐλέγχει κανέναν μέ πάθος!...

Ὅταν δέν ἀπομακρύνεσαι ἀπό τά αἴτια, δίνεις ἀφορμές νά σέ πολεμάει ὁ ἐχθρός. Ἡ μελέτη τῆς Ἀγίας Γραφῆς διώχνει τίς πονηρές μνῆμες!...

Μακριά ἀπ᾿ τόν κόσμο δέν ὑπάρχουν τά αἴτια τῶν πτώσεων θυμοῦ, ἐπιθυμίας, μνησικακίας ἤ δόξης. Καλύτερα πολεμώντας ν᾿ ἀποθάνουμε, παρά νά ζοῦμε νικημένοι ἀπό τά πάθη.

Ὅποιος βαριέται νά ζυμώσει...

Ὅποιος βαριέται νὰ ζυμώσει...

...δέκα μέρες κοσκινίζει. Καί γενικά ψάχνει νά βρῆ «πειστικές» δικαιολογίες, γιά νά καλύψει τήν τεμπελιά του.

Πολύ σοφή ἡ λαϊκή παροιμία. Καί ἄν αὐτό ἰσχύει γιά τήν ὄντως κοπιαστική ἐργασία τοῦ ζυμώματος τοῦ ψωμιοῦ, πολύ περισσότερο ἰσχύει γιά τήν περισσότερο κοπιαστική ἐργασία τῆς ἀποκτήσεως τῶν ἀρετῶν.

* * *

Στήν Καινή Διαθήκη περιλαμβάνεται μία ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Ἰακώβου, πού ἀπευθύνεται πρός ὅλους τούς Χριστιανούς. Ὅποιος δέν κάθησε ποτέ νά τήν μελετήσει, ἀδικεῖ τόν ἑαυτό του. Ἡ ἐπιστολή αὐτή περιέχει συνοπτικά ὅλη τήν διδασκαλία τοῦ ἁγίου ἀποστόλου. Ἔστω κι ἄν εἶναι μικρή, δείχνει τό μεγαλεῖο τῆς καρδιᾶς του.

Τήν ὑψηλόφρονα γνώμην, Δοξαστικόν Ἰδιόμελον τοῦ Τριωδίου

[Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης

σήμερα, Κυριακῇ Γ´ Νηστειῶν (τῆς Σταυροπροσκυνήσεως), 19 Μαρτίου 2017]

Δόξα Πατρί …

Ἰδιόμελον τοῦ Τριωδίου Ἦχος πλ. δ’

Τὴν ὑψηλόφρονα γνώμην τῶν κακίστων Φαρισαίων ὁ πάντων Κύριος παραβολικῶς ἐκφεύγειν ταύτην ἐδίδαξε καὶ μὴ ὑψηλοφρονεῖν, παρ’ ὃ δεῖ φρονεῖν, πάντας ἐπαίδευσεν ὑπογραμμὸς καὶ τύπος ὁ αὐτὸς γενόμενος, μέχρι Σταυροῦ καὶ θανάτου, ἑαυτὸν ἐκένωσεν, Εὐχαριστοῦντες οὖν σὺν τῷ Τελώνῃ εἴπωμεν, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν καὶ ἀπαθὴς διαμείνας Θεὸς τῶν παθῶν ἡμᾶς ῥῦσαι, καὶ σῶσον τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Φωτογραφίες από την Λιτανεία του Σταυρού

Πρόσκληση Γιορτής Κατηχητικού

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

«Προς υποτύπωσιν των μελλόντων πιστεύειν επ’ αυτώ εις ζωήν αιώνιον»

Στη ζωή μας λειτουργούμε σχεδόν πάντοτε με την αίσθηση του παρόντος. Του «νυν». Βλέπουμε τις άμεσες ανάγκες μας, ζητούμε την άμεση ικανοποίηση των επιθυμιών μα, μας είναι δύσκολο να σκεφτούμε σε βάθος χρόνου, παρότι οι άνθρωποι έχουμε και όνειρα και φιλοδοξίες. Κάποτε μπορεί να καταστρώνουμε σχέδια για την μετέπειτα ζωή μας. 

Σπάνια όμως σκεφτόμαστε ότι εκτός από τα όσα έχουμε και πρόκειται να κληροδοτήσουμε στους επόμενους, υπάρχει και η πνευματική διάσταση της ύπαρξής μας, η σχέση μας με τον Θεό. Κι αυτή δεν έχει να κάνει μόνο με την οικογένεια και τη ζωή της, αλλά και με τα ίδια τα πρόσωπά μας. 

Η Εκκλησία μας καλεί να γίνουμε υποδείγματα πίστης για όσους πρόκειται να πιστέψουν στον Χριστό και να οδηγηθούν έτσι στην αιώνια ζωή. «Προς υποτύπωσιν των μελλόντων πιστεύειν επ’ αυτώ εις ζωήν αιώνιον» (Α’ Τιμ. 1, 16).

Τήν ὡραιότητα τῆς Παρθενίας Σου

(Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης

σήμερα, Παρασκευή 17 Μαρτίου 2017)

Ἦχος γ' 

Τὴν ὡραιότητα τῆς Παρθενίας σου, καὶ τὸ ὑπέρλαμπρον τὸ τῆς ἁγνείας σου, ὁ Γαβριὴλ καταπλαγείς, ἐβόα σοι Θεοτόκε· Ποῖόν σοι ἐγκώμιον, προσαγάγω ἐπάξιον, τὶ δὲ ὀνομάσω σε; ἀπορῶ καὶ ἐξίσταμαι. Διὸ ὡς προσετάγην βοῶ σοι· Χαῖρε, ἡ Κεχαριτωμένη.

Το φως των αγγέλων είναι μέθεξη του ακτίστου Φωτός

-Το άκτιστο Φως που είδαν οι Μαθητές στο όρος Θαβώρ, κατά τον άγιο Γρηγόριο τον Παλαµά, δεν ήταν µιά τρίτη κρυµµένη φύση του Χριστού, αλλά η δόξα της θείας φύσεως στην υπόστασή Του.

Έπειτα, το Θείο Φως δεν είναι ανυπόστατο, δηλαδή δεν γίνεται και απογίνεται όπως η φύση της αστραπής και της βροντής και όπως ο λόγος και το νόηµά µας, αλλά είναι µόνιµο και γι’ αυτό οι άγιοι το ονόμασαν «ενυπόστατον», ως «υπομένον (παραμένον) και µή αστραπής δίκην ή λόγου ή νοήματος παρατρέχον τους ορώντας». Πρόκειται για υποστατικό Φως που διαφέρει σαφώς από τα φυσικά φαινόμενα και από την ενέργεια και την πορεία της σκέψεως.

Έτσι, ο θεούµενος κάνει ευχερώς διάκριση µεταξύ φυσικών και πνευματικών εμπειριών, Ο Βαρλαάµ ισχυριζόταν ότι οι φιλόσοφοι που εργάζονταν με την λογική βρίσκονταν σε υψηλότερη θέση από τους Προφήτες, γιατί η όραση των Προφητών ήταν «πολλώ χείρω της νοήσεως». Απαντώντας ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαµάς λέγει ότι η όραση των Προφητών ήταν ανώτερη του νου (λογικής) των φιλοσόφων, γι’ αυτό και η προφητική καθαρότητα είναι «συλλειτουργός, κατά την θεολογίαν, των αγγέλων». 

Ὅποιος ἀναπαύει τούς ἀνθρώπους, εὐχαριστεῖ τό Θεό!

Ὅποιος ἀναπαύει τούς ἀνθρώπους, εὐχαριστεῖ τό Θεό!...

Ὅποιος ἀναπαύει τούς ἀνθρώπους, εὐχαριστεῖ τό Θεό!...

Οἱ ἀρρώστιες παραχωροῦνται ἀπό τό Θεό γιά τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς στούς ράθυμους καί ἀμελεῖς, πού ἀγαποῦν τό Θεό!...

Ἐπιτρέπει ὁ Θεός τίς θλίψεις, γιά νά τόν πλησιάσουμε μέ τίς προσευχές καί τήν ταπείνωση καί νά μήν πάθουμε ὅ,τι ἔπαθε ὁ σατανᾶς.

Τά λυπηρά μᾶς θυμίζουν τό Θεό «ἐν θλίψειἐμνήσθημέν Σου) καί μᾶς πλησιάζουν πρός Αὐτόν, ἀπομακρύνοντας ἀπό ἐμᾶς τά μάταια καί φθαρτά, καί μᾶς δωρίζουν κάθε μακαρισμό!...

Ἡ παρρησία πρός τό Θεό ἀποκτᾶται μέ τή συνεχή καί ἔντονη προσευχή. Διότι εὐφραίνεται «ἡ καρδία τῶν ζητούντων τόν Κύριον»...

Ὅποιος ὁμολογεῖ καί ἐγκαταλείπει τίς ἁμαρτίες του, θά εὕρει ἔλεος παρά Κυρίου (=μετάνοια).

«Nα μιλάς νοερώς με τον Χριστό δια της νοεράς Προσευχής»

-Γέροντα, πώς είναι καλύτερα να λέω την ευχή; Φωναχτά, ψιθυριστά ή με τον νου;

- Αν την λες φωναχτά, θα κουράζεσαι και γρήγορα θα αποκάμης. Γι’ αυτό να την λες πότε ψιθυριστά και πότε με τον νου. Η ευχή με τον νου είναι το καλύτερο∙ επειδή όμως δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να την λένε συνέχεια με τον νου, βοηθάει να την λέη κανείς και ψιθυριστά, σαν μια προπαίδεια.

Μπορείς να αρχίζης να την λες ψιθυριστά, να συνεχίζης με τον νου, και ύστερα πάλι ψιθυριστά και πάλι με τον νου. Να κάνης αυτή την εναλλαγή, μέχρι να καταλήξη η ευχή να γίνεται μόνο με τον νου, να γίνη δηλαδή νοερά, όπως και λέγεται «νοερά προσευχή». Τότε προσεύχεται κανείς με τον νου του και η καρδιά του σκιρτά, αγάλλεται∙ φθάνει στον θείο έρωτα, ζη ουράνιες καταστάσεις.

- Αυτό το διάστημα, Γέροντα, κάθε φορά που μπαίνω στο κελλί μου, έχω μετεωρισμό και βλάσφημους λογισμούς. Γιατί μου συμβαίνει αυτό;

Γιά τίς επιθέσεις από πνεύματα τοῦ φόβου

Eἶναι κακό τό πνεῦμα πού σοῦ ἐπιτίθεται. Ἕνα ἀπό τά πολυάριθμα κακά πνεύματα πού ἀπεργάζονται τήν πτώση τῶν ἀνθρώπων. Γράφεις ὅτι ὅταν σοῦ ἐπιτίθεται τό πνεῦμα τοῦ φόβου, σοῦ φαίνεται ὅτι σέ καταδιώκει ὅλος ὁ κόσμος, ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι εἶναι ἐχθρικοί, ὅτι σέ μισεῖ ὁ Θεός. Ρώτησες γνῶστες καί σοῦ εἶπαν ὅτι αὐτό εἶναι παραλογισμός ἰδιαίτερου εἴδους. Καί καλά σοῦ εἶπαν· εἶναι παραλογισμός!

Καί ἡ Ἐκκλησία θά στό πεῖ. Μόνο πού ἡ Ἐκκλησία θά σοῦ πεῖ καί περισσότερα, κατά τήν ἐμπειρία της καί τή γνώση της. Θά σοῦ πεῖ καί ποιόν καί ἀπό τί προέρχεται αὐτός ὁ παραλογισμός. Ἀπό τό πνεῦμα τοῦ κακοῦ καί λόγω κάποιας ἁμαρτίας σου. Ἡ Ἐκκλησία θά σοῦ προτείνει καί φάρμακο: ἐξομολογήσου καί μετανόησε γιά τό ἁμάρτημά σου, καί τό κακό πνεῦμα θά φύγει ἀπό σένα. 

Ἀπο μόνο του δέν θά σέ ἄφηνε ποτέ, ἀλλά ὁ Θεός θά τό διώξει ἀπό σένα. Γνωρίζεις πῶς ὁ Χριστός, ἔδιωχνε τά κακά πνεύματα ἀπό τούς ἀνθρώπους. Πῶς εἶχε πλήρη ἐξουσία ἐπάνω τους. Πῶς τά κακά πνεύματα Τοῦ ὑποτάσσονταν χωρίς ὅρους. 

Αὐτός πού δέν ἔχει ταπείνωση ὁ… ἐγωιστής, δέν θέλει νά τοῦ κόψεις τό θέλημα, νά τόν θίξεις, νά τοῦ κάνεις ὑποδείξεις…

Ὅλα τὰ κακὰ αἰσθήματα, ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀπελπισία, ἡ ἀπογοήτευση, ποὺ πᾶνε νὰ κυριεύσουν τὴν ψυχή, φεύγουν μὲ τὴν ταπείνωση.

Αὐτὸς ποὺ δὲν ἔχει ταπείνωση, ὁ… ἐγωιστής, δὲν θέλει νὰ τοῦ κόψεις τὸ θέλημα, νὰ τὸν θίξεις, νὰ τοῦ κάνεις ὑποδείξεις. Στενοχωρεῖται, νευριάζει, ἐπαναστατεῖ, ἀντιδρᾶ, τὸν κυριεύει ἡ κατάθλιψη.

Ἡ κατάσταση αὐτὴ θεραπεύεται μὲ τὴ χάρη. Πρέπει ἡ ψυχὴ νὰ στραφεῖ στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Ἡ θεραπεία θὰ γίνει μὲ τὸ ν’ ἀγαπήσει τὸν Θεὸ μὲ λαχτάρα.

Πολλοὶ ἅγιοί μας μετέτρεψαν τὴν κατάθλιψη σὲ χαρὰ μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Χριστό.

Παίρνανε δηλαδὴ τὴν ψυχικὴ δύναμη, ποὺ ἤθελε νὰ τὴ συντρίψει ὁ διάβολος, καὶ τὴ δίνανε στὸν Θεὸ καὶ τὴ μεταβάλλανε σὲ χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση.

Ο σεβασμός μεταξύ των συζύγων

Ο Θεός τα ρύθμισε όλα με σοφία. Με άλλα χαρίσματα προίκισε τον άνδρα, με άλλα την γυναίκα. Έδωσε στον άνδρα ανδρισμό, για να τα βγάζη πέρα στις δύσκολες υποθέσεις και για να υποτάσσεται σ” αυτόν η γυναίκα. Γιατί, αν έδινε και στην γυναίκα τον ίδιο ανδρισμό, δεν θα μπορούσε να σταθή οικογένεια.

Έλεγαν στην Ήπειρο για μία γυναίκα ότι ήταν φοβερή! Φορούσε ένα άσπρο πουκάμισο μέχρι κάτω και είχε πάντα μαζί της ένα γιαταγάνι! Οι ληστές την έπαιρναν στην συντροφιά τους! Σκεφθήτε να έχουν μια γυναίκα στην σπείρα τους! Μια φορά πήγε ώρες δρόμο με τα πόδια σε ένα μακρινό χωριό, για να πάρη ένα Βλαχάκι και να το κάνη γαμπρό στην κόρη της. Επειδή όμως εκείνο αντιδρούσε, το έκλεψε, το φορτώθηκε στην πλάτη της και το έφερε στο χωριό της! Αυτά όμως είναι εξαιρέσεις. Αν επιστρατεύσης γυναίκες και κάνης με αυτές έναν λόχο και βάλης καμμιά δεκαριά προσκοπάκια να έρχωνται από πέρα, ου, έφυγαν όλες! Θα νομίζουν ότι είναι ο εχθρός!

«Ο ανήρ, λέει η Γραφή, εστι κεφαλή της γυναικός». Δηλαδή ο Θεός κανόνισε, ώστε ο άνδρας να αφεντεύη στην γυναίκα. Να αφεντεύη η γυναίκα στον άνδρα είναι ύβρις στον Θεο. Ο Θεός έπλασε πρώτα τον Αδάμ και ο Αδάμ είπε για την γυναίκα: «Τούτο νυν οστούν εκ των οστέων μου και σαρξ εκ της σαρκός μου».

Ὄνειρα-ὁράματα

Άσκηση και πλάνη

Γέροντα, φοβάμαι την πλάνη

-Καλά κάνεις. Όποιος φοβάται την πλάνη, δεν πλανιέται, γιατί προσέχει και λέει όλους τους λογισμούς του δεν κρύβει τίποτε, κι έτσι βοηθιέται.

-Γέροντα, τι είναι η προδιάθεση πλάνης;

-Προδιάθεση πλάνης είναι να έχεις την ιδέα ότι κάτι είσαι και να δείχνεις στους άλλους ότι κάτι κάνεις. Να νομίζεις ότι εσύ έφθασες σε πνευματικά μέτρα, επειδή κάνεις λ.χ. κάποια άσκηση, ενώ οι άλλοι δεν έχουν ακόμη συλλάβει το νόημα της πνευματικής ζωής, και να φέρεσαι υπερήφανα.

Το να ζορίζει κανείς τον εαυτό του εγωιστικά στην άσκηση, για φτάσει στα μέτρα ενός Αγίου και να τον θαυμάζουν οι άλλοι, αυτό είναι αρχή πλάνης. Άλλο βία και άλλο ζόρισμα. Είχα πει σε κάποιον: «Πρόσεξε μην πλανηθείς με την τακτική που ακολουθείς δεν πας καλά». «Εγώ να πλανηθώ; Μου λέει. Εγώ ούτε κρέας δεν τρώω». Ούτε για εξομολόγηση πάει. Στην εικόνα λέει τις αμαρτίες του. «Ορθόδοξος είσαι εσύ ή Προτεστάντης; Του λέω. Πού το βρήκες αυτό γραμμένο;». «Γιατί, μου λέει, ο Χριστός δεν ακούει;». Άκου εκεί κουβέντα!

-Γέροντα, βοηθάει η σωματική άσκηση στον αγώνα κατά των παθών;

Η ευλογία της αρρώστιας

Ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε πολλές αρρώστιες. Πολλές φορές του λέω: "Χριστέ μου, η αγάπη Σου δεν έχει όρια!". Το πώς ζω είναι ένα θαύμα. Μέσα στις άλλες μου αρρώστιες έχω και καρκίνο στην υπόφυση. Δημιουργήθηκε εκεί όγκος που μεγαλώνει και πιέζει το οπτικό νεύρο. Γι' αυτό τώρα πια δεν βλέπω. Πονάω φοβερά. Προσεύχομαι όμως σηκώνοντας το Σταυρό του Χριστού με υπομονή. Πονάω πολύ, υποφέρω, αλλά είναι πολύ ωραία η αρρώστιά μου. Την αισθάνομαι ως αγάπη του Χριστού... 

Η αρρώστιά μου είναι μια ιδιαίτερη εύνοια του Θεού, που με καλεί να μπω στο μυστήριο της αγάπης Του και με τη δική Του την χάρη να προσπαθήσω ν' ανταποκριθώ. 

Αλλά εγώ δεν είμαι άξιος. Θα μου πείτε: "Όλ' αυτά που σου αποκαλύπτει ο Θεός δεν σε κάνουν άξιο;". Αυτά με κατακρίνουν. Γιατί αυτά είναι της χάριτος του Θεού. Δεν είναι τίποτα δικό μου. 

Ὅποιος πιστεύει, ὅτι τά ἁμαρτήματά του είναι μικρά, πέφτει σέ μεγαλύτερα

Οἱ ἄνθρωποι μισοῦν τή φτώχεια, ὁ δέ Θεός τήν ὑπερήφανη ψυχή. Στούς ἀνθρώπους είναι τίμιος ὁ πλοῦτος· εἰς δέ τόν Θεόν ἡ ταπεινωμένη καί συντετριμμένη ψυχή.

Ὅταν ζεῖς ἐνάρετα, περίμενε πειρασμούς. Ὅποιος δέν πιστεύει στό Θεό, φοβεῖται καί τή σκιά του ἀκόμη. Ὅποιος ἔχει τόν ἔπαινο τῆς συνειδήσεως, ἔχει τήν ἐπιθυμία τοῦ θανάτου!...

Οἱ ἐντολές τοῦ Θεοῦ είναι τιμιότερες ἀπ΄ ὅλους τούς θησαυρούς τοῦ κόσμου, διότι ὅποιος τίς φυλάττει, εὑρίσκει τό Θεό!...

Ὅποιος πιστεύει στό Θεό, θά ἐπαινεθεῖ καί ἀπό τούς ἐχθρούς του. Ὅποιος πιστεύει, ὅτι τά ἁμαρτήματά του είναι μικρά, πέφτει σέ μεγαλύτερα.