Ποιά εἶναι ἡ ραχοκοκκαλιά τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως

Συμβαίνει νὰ ἔχωμε στὰ χέρια μας ἕναν θησαυρό, τὴν Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Παραδόσεως, ποὺ εἶναι ἀπαύγασμα καὶ ἀποτέλεσμα αἰώνων ἐμπειριῶν, ποὺ ἐπαναλαμβάνονται, ἀνανεώνονται καὶ καταγράφονται ἀπὸ τοὺς θεουμένους τῶν διαφόρων ἐποχῶν. 

Ἔχομε τίς ἐμπειρίες τῶν Πατριαρχῶν, τῶν Προφητῶν, καὶ μετὰ τίς ἐμπειρίες τῶν Ἀποστόλων, τίς ὁποίες ὅλες ἀποκαλοῦμε δοξασμό. Δοξάζεται ὁ Προφήτης σημαίνει ὅτι βλέπει τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ. Δοξάζεται ὁ Ἀπόστολος σημαίνει ὅτι ὁ Ἀπόστολος βλέπει τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ. Βλέποντας ὁ Ἀπόστολος τὴν δόξα τοῦ Χριστοῦ, διαπιστώνει ἀπὸ τὴν ἴδια τὴν ἐμπειρία του ὅτι ἡ δόξα τοῦ Χριστοῦ στὴν Καινὴ Διαθήκη εἶναι ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Ὁπότε ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Γιαχβὲ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Ἐλωΐμ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης.

Ὅσο γιὰ τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, τὸ τί εἶναι – ἐπειδὴ δὲν εἶναι σαφὲς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη - διαπιστώνεται ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῶν Ἀποστόλων. Διότι σ’ αὐτοὺς γίνεται μία ἐπανάληψις τῆς ἐμπειρίας τῶν Προφητῶν μὲ τὴν διαφορὰ ὅμως ὅτι τώρα στὸν Γιαχβὲ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἔχει προστεθῆ ἡ ἀνθρώπινη φύσις τοῦ Χριστοῦ. 

Παραδινόμαστε στήν ἀπόλαυση

Τήν ζωή μας τήν ἔχουμε κάνει παιδικό παιχνίδι. ὄχι ὅμως ἀθῶο, ἀλλά ἁμαρτωλό. Γιατί, ἐνῶ γνωρίζουμε τόν σκοπό τῆς ζωῆς μας, τόν παραμελοῦμε καί ἀσχολούμαστε μέ μάταια καί ἄσκοπα ζητήματα.

• Παραδινόμαστε στήν ἀπόλαυση τῶν ἐνδυμάτων, ἀντί νά σκεπάζουμε ἄνετα καί εὐπρεπῶς τό σῶμα μας καί ἔτσι νά τό προστατεύουμε ἀπό ἐπιβλαβεῖς ἐπιδράσεις.

• Παραδινόμαστε στήν ἀπόλαυση τῶν κατοικιῶν μας. Ἀντί νά ἔχουμε ἁπλῶς ἀσφαλή, ἄνετη καί εὐπρεπή στέγη γιά τήν προστασία μας ἀπό τά στοιχεῖα τῆς φύσης.

• Παραδιδόμαστε στήν ἀπόλαυση τῶν διανοητικῶν μας χαρισμάτων, τοῦ νοῦ καί τῆς φαντασίας καί τά μεταχειριζόμαστε γιά νά ὑπηρετήσουμε ἁπλῶς τήν ἁμαρτία καί τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου τούτου.

Συνηθίζει να κρύβεται

Ακόμα κι αν μας προσβάλλει χίλιες φορές την ημέρα ο πονηρός το ξεχνάμε, ενώ θυμόμαστε τις προσβολές των ανθρώπων πολύ περισσότερο. 

Αυτό είναι τέχνασμα του διαβόλου. Ξέρει να μας απατά έξυπνα κι ενώ μας προσβάλει ο ίδιος, συνηθίζει να κρύβεται πίσω από τη φιλαυτία μας.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

πηγή

Στολίσου

Στόλισε τον εαυτό σου όχι με μαργαριτάρια και διαμάντια, όχι με χρυσάφι και ασήμι, αλλά με τη σωφροσύνη και την ταπεινοφροσύνη, την πραότητα, την πνευματική σύνεση, με τα δάκρυα της μετάνοιας και την παιδική, ή μάλλον την αγγελική ακακία. 

Να ο ακριβός στολισμός σου! Έτσι βλέποντας στολισμένη τη ψυχή σου ο Βασιλιάς των βασιλιάδων, ρίχνει σ’ αυτήν το σπλαχνικό του βλέμμα.

Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνωφ

πηγή

Απ’ τα σαλόνια στα αλώνια

Η υπερηφάνεια έχει και αυτή τα επίπεδά της, ακριβώς όπως και η ταπείνωση. Η εξωτερική υπερηφάνεια είναι πιο εύκολα θεραπεύσιμη, αλλά η υπερηφάνεια του νου είναι σχεδόν αδύνατο να ξεριζωθεί. 

Κανείς δεν μπορεί να αποδείξει σ’ ένα τέτοιον άνθρωπο ότι έχει πάρει λάθος δρόμο. Αλλά η εξωτερική υπερηφάνεια είναι θεραπεύσιμη, διότι μπορεί κανείς από τη μια στιγμή στην άλλη να βρεθεί απ’ τα σαλόνια στα αλώνια, και να ταπεινωθεί είτε το θέλει είτε όχι.

Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

πηγή

Χερουβεικόν, Φωκαέως, βαρέως ἤχου

(Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης

σήμερα, Κυριακῇ Η' Ματθαῖου, 30 Ἰουλίου 2017)

Ὁ Χερουβικὸς ὕμνος

Οἱ τὰ Χερουβεὶμ μυστικῶς εἰκονίζοντες, καὶ τῇ ζωοποιῷ Τριάδι τὸν τρισάγιον ὕμνον προσᾴδοντες, πᾶσαν τὴν βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν, ὡς τὸν Βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι, ταῖς ἀγγελικαῖς ἀοράτως δορυφορούμενον τάξεσιν. Ἀλληλούϊα.

Τά τῆς Μαρίας δάκρυα (Δοξαστικόν Ἑωθινόν Η’)

(Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης

σήμερα, Κυριακῇ Η' Ματθαῖου, 30 Ἰουλίου 2017)

Δόξα Πατρί… Ἦχος πλ. δ‘

ΕΩΘΙΝΟΝ Η‘ 

Τὰ τῆς Μαρίας δάκρυα οὐ μάτην χεῖνται θερμῶς΄ ἰδοὺ γὰρ κατηξίωται, καὶ διδασκόντων Ἀγγέλων, καὶ τῆς ὄψεως τῆς σῆς ὢ Ἰησοῦ΄ ἀλλ’ ἔτι πρόσγεια φρονεῖ, οἷα γυνὴ ἀσθενής΄ διὸ καὶ ἀποπέμπεται μὴ προσψαῦσαί σοι Χριστέ. Ἀλλ’ ὅμως κῆρυξ πέμπεται τοῖς σοῖς Μαθηταῖς, οἷς εὐαγγέλια ἔφησε, τὴν πρὸς τὸν πατρῷον κλῆρον ἄνοδον ἀπαγγέλλουσα. Μεθ’ ἧς ἀξίωσον καὶ ἡμᾶς, τῆς ἐμφανείας σου, Δέσποτα Κύριε.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

1η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Ὑποδοχή Ἱερῶν Λειψάνων, Ἱερόν Σαρανταλείτουργον & Παρακλήσεις πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον καί τόν Ἅγιον Διονύσιον ἐν Ὀλύμπῳ

Δεν μπορείς από μόνος σου

Όταν αμαρτήσεις και η συνείδησή σου σε βασανίζει και σε καίει, να απευθυνθείς αμέσως στον ιερέα κι εκεί να αποθέσεις τις αμαρτίες σου. Είναι η μόνη αιώνια και ζωντανή θεραπεία. Μη νομίζεις πως μπορείς να σωθείς από μόνος σου, με δικά σου μέσα.

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

πηγή

Θα ζει με τους αγγέλους

Είναι μακάριος αυτός που έχει αποκτήσει την αγάπη, και με αυτήν ως κτήμα αναχωρεί προς τον Θεό, διότι ο Θεός, αναγνωρίζοντας τον δικό του άνθρωπο, θα τον δεχθεί στους κόλπους του, θα ζει δηλαδή ο εργάτης της αγάπης μαζί με τους Αγγέλους, και θα βασιλεύσει μαζί με τον Χριστό. 

Διότι την αγάπη έχοντας ήρθε και ο Θεός Λόγος επάνω στη γη, μ’ αυτήν και ο παράδεισος έχει ανοιχθεί για μας, και η ανάβαση στον ουρανό διακηρύχθηκε για όλους. 

Φιλοδοξία καί ταπεινοφροσύνη

Ὁ Χριστὸς μιλάει προφητικὰ γιὰ τὸ πάθος Του. Προετοιμάζει τοὺς μαθητές του γιὰ τὶς σκληρὲς ὧρες τῶν δραματικῶν γεγονότων ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν. Προλέγει τὸ ποτήριο τοῦ μαρτυρικοῦ θανάτου ποὺ θὰ πιοῦν καὶ τὸ βάπτισμα τῆς θυσίας τοῦ αἵματος ποὺ θὰ ὑποστοῦν. Ὅμως οἱ μαθητὲς ἀδιαφορώντας γιὰ τὴν καταλληλότητα τῆς στιγμῆς ζητοῦν πρωτεῖα καὶ τιμές. 

Ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι σαφὴς καὶ κατηγορηματική, «οὐκ οἴδατε τί αἰτεῖσθε», δὲν ξέρετε τί ζητᾶτε. Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει καὶ στὴν προσωπική μας ζωή, ὅταν τὰ αἰτήματά μας εἶναι μικροπρεπῆ. Ὅταν λαχταρᾶμε, διακρίσεις, χρῆμα, προβολὴ καὶ ἐπιβολὴ στοὺς ἄλλους. Καὶ τὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι τὰ ζητᾶμε ἀπὸ τὸν Χριστό, ποὺ τὰ περιφρόνησε καὶ ἀποκάλυψε τὴ μηδαμινότητά τους.

Τὸ πάθος τῆς φιλοδοξίας

Τὸ φυσικὸ αἴτημα γιὰ ἄνοδο καὶ πρωτιὰ ἔχει τὶς ρίζες του στὴν ἀρχὴ τῆς δημιoυργίας, τότε ποὺ ὁ Θεὸς ἔδωσε τὴν ἐντολὴ στοὺς ἀνθρώπους «ἀρχέτωσαν ἐπὶ πάσης τῆς γῆς». Ἡ ἔμφυτη τάση τοῦ ἀνθρώπου νὰ ἀνεβαίνει ψηλὰ καὶ νὰ προοδεύει στὴν ἐπιστήμη, τὴν τεχνολογία καὶ σὲ ὅλα τὰ ἐπίπεδά τῆς ζωῆς βελτιώνει τὴν ποιότητά της καὶ προάγει τὸν πολιτισμό. Ἡ ἔμφυτη, ὅμως, αὐτὴ τάση διαστρέφεται ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ σὲ πάθος καὶ ἁμαρτία. 

«Προσκυνάτε, πατέρες, προσκυνάτε. Να ήρθε η Δέσποινά μας… Να την στέκεται από πάνω μας!»

Ό ρασοφόρος Βασίλειος ήταν από μικρός βοσκός προβάτων. Πριν να έλθη στην Συχάστρια, ασκήθηκε ένα διάστημα στην σκήτη Κοζάντσεα της επαρχίας Μποντοσάνη.

Εκεί είχε το ίδιο διακόνημα. Και για την ενάρετη ζωή του ο πονηρός εχθρός του προξενούσε πολλούς πειρασμούς. «Ένα βράδυ, όταν διάβαζε το ψαλτήρι, του εμφανίσθηκε ο διάβολος με την μορφή ενός πουλιού, το οποίο μπήκε μέσα στην φωτιά, σκόρπισε τα αναμμένα κάρβουνα με αποτέλεσμα να ανάψουν φωτιά το ποιμνιοστάσιο και τα πρόβατα. 

«Άλλοτε εφόβιζε το κοπάδι του, επήγαινε στα σκυλιά και τα σκότωνε. Και όλα αυτά επειδή δεν μπορούσε να υπομείνη την φλόγα της προσευχής του. «Όμως ο νέος στρατιώτης του Χριστού δεν τρόμαζε από τις παγίδες του διαβόλου και ουδέποτε άφηνε την σκέψη του να διασκορπίζεται κατά την ώρα της προσευχής του.

«Όταν ήλθε ο ρασοφόρος Βασίλειος στο μοναστήρι Συχά­στρια με τούς αδελφούς του Γεώργιο και Κων/νο, δοκιμάσθηκαν από τον ηγούμενο με μια συγκεκριμένη άσκηση. Διατάχθηκαν επί τρεις ημέρας να παραμείνουν στην πόρτα του μοναστηριού με νη­στεία και προσευχή, για να δοκιμασθεί η δύναμις της πίστεώς των. 

Ἐκεῖνος πού ἀγωνίζεται γιά τήν ἀρετή ποτέ δέν μένει μόνος του στόν πνευματικό του ἀγώνα

Ἀπό τήν σοφία τῶν Πατέρων

«Ἄν θέλης νά μήν ξεπέσης ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μήτε τόν ἀδελφό σου νά ἀφήσης νά κοιμηθῆ στενοχωρημένος ἀπό σένα, μήτε ἐσύ νά κοιμηθῆς στενοχωρημένος ἐναντίον του. Συμφιλιώσου μέ τόν ἀδελφό σου καί τότε πήγαινε καί πρόσφερε στόν Χριστό μέ καθαρή συνείδησι τό δῶρο τῆς ἀγάπης, μέ ἔνθερμη προσευχή» (Ματθ. Ε΄ : 24).

* * *

«Ἐκεῖνος πού ἀγωνίζεται γιά τήν ἀρετή ποτέ δέν μένει μόνος του στόν πνευματικό του ἀγώνα. Πλάϊ του στέκει ὁ Θεός, «πάντοτε ζῶν εἰς τό ἐντυγχάνειν ὑπέρ αὐτοῦ» (Ἑβρ. Ζ΄ : 29).

Γιά τόν Δαβίδ αὐτό ἀποτελοῦσε πεῖρα: «προωρώμην τόν Κύριον ἐνώπιόν μου διά παντός, ὅτι ἐκ δεξιῶν μου ἐστίν, ἵνα μή σαλευθῶ» (Ψαλμ. Ιε΄ : 8).

Τό ἐγώ, πανάθεμά το

Ὅταν – νεαρός - ὁ Καζαντζάκης ἐπισκέφθηκε τό ἅγιον Ὄρος, ρώτησε ἕνα γέ­ρον­τα: «Πάτερ, γιατί, στό τέλος, νά μή σωθῆ ... καί ὁ διάβολος;» 

Καί ὁ γέροντας Μα­κάριος – κατά τήν περιγραφή τοῦ Καζαντζάκη – τοῦ ἀ­πάν­τησε: 

- Πρόσεξε νεαρέ, γιατί τό ‘ἐγώ’ θά σέ φάει. Ὁ ἑωσφόρος, πού ἐσύ ὑπερα­σπίζεσαι καί θέλεις νά τόν σώσεις, ξέρεις πότε γκρεμίστηκε στήν κόλαση; Ὄταν στρά­φηκε στόν Θεό καί Τοῦ εἶπε: ‘Ἐγώ’! Ναί, ναί, ἄκου καί βάλ’το καλά στόν νοῦ σου. Ἕνα μονάχα πράμα κο­λά­ζε­ται στήν κόλαση: τό ‘ἐγώ’. Τό ‘ἐγώ’, πανάθεμά το!»

»Καί τότε ἐγώ (συνεχίζει ὁ Καζαντζάκης) τίναξα τό κεφάλι πει­σμωμένος καί τοῦ ἀντιμίλησα:

Μέ ἀφάνισε ἡ νηστεία σου

Ἀνέβασαν κάποτε στὴ σκήτη τῶν Πατέρων ἕνα δαιμονισμένο νέο, γιὰ νὰ τὸν θεραπεύσουν μὲ τὴν προσευχή τους. Ἐκεῖνοι ὅμως, ἀπὸ ταπείνωσι, ἀπόφευγαν.

Πολὺ καιρὸ βασανιζόταν ἔτσι ὁ δυστυχισμένος ἄνθρωπος, ὥσπου κάποιος Γέρων τὸν ἐλυπήθη, τὸν σταύρωσε μὲ τὸν ξύλινο σταυρό, ποὺ εἶχε στὴ ζώνη του, κι ἔδιωξε τὸ πονηρὸ πνεῦμα.

– Ἀφοῦ μὲ βγάζεις ἀπὸ τὴν κατοικία μου, τοῦ εἶπε ἐκεῖνο, θὰ μπῶ μέσα σου.

1η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Ὑποδοχή Ἱερῶν Λειψάνων, Ἱερόν Σαρανταλείτουργον & Παρακλήσεις πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον καί τόν Ἅγιον Διονύσιον ἐν Ὀλύμπῳ

Τα μήλα της Θεοτόκου

«Μια φορά – διηγείται ο παππούς – ανεβαίνοντας κατά τον χειμώνα το χιονισμένο μονοπάτι, όταν κοντέψαμε στην Παναγία, είτε από δαιμονικήν ενέργειαν, είτε για να μας δοκιμάσει η Παναγία μας, έπιασε μια τόσο πυκνή ομίχλη, ώστε δεν βλέπαμε ούτε βήμα μπροστά μας. 

Μου λέει ο Γέροντας : “π. Αρσένιε, εδώ πάνω οι τόποι είναι επικίνδυνοι. Μπορεί να πέσουμε σε κανέναν γκρεμό. Καλύτερα ας διανυκτερεύσουμεν εδώ και το ίδιον είναι”.

Tί να σας πω, βγάλαμε τόσο ωραίαν αγρυπνίαν, που δεν θα την ξεχάσω ! Το πρωί, μόλις έφεξε, τί να δούμε ; Ήμασταν έξω από την Παναγίαν. Ήταν κι αυτό δώρο της Παναγίας μας.

Ο Σοφός Πνευματικός...

Ένας άρχοντας πλούσιος εθησαύριζε κατά πολλά, ποτέ δεν ήθελε μήτε να εξομολογηθεί μήτε ελεημοσύνη να κάμει. 

Είχεν ένα υιόν έως δέκα χρονών. Ήλθε καιρός και αρρώστησε ο άρχοντας εκείνος. Του έλεγον οι ιδικοί του να εξομολογηθεί, να κάμη δια την ψυχήν του τίποτε, αυτός τους έλεγεν: Άς είναι καλά το παιδί μου, εκείνο έχει να κάμη δια την ψυχήν μου. Όλος με τον διάβολον ήτο, και η γνώμη του δεν ήλλαζεν.

Εις τον τόπον εκείνον ήτο ένας πνευματικός ενάρετος. Πηγαίνει και ξυρίζει τα γένεια του, ενδύεται φορέματα κοσμικά και πηγαίνει εις το σπίτι του πλουσίου. Κτυπά εις την πόρταν, βγαίνουν και τον ερωτούν τι γυρεύει.

Απεκρίθη πως είναι ξένος άνθρωπος και έτυχα εδώ, λέγει, εις την χώραν σας, έμαθα πως είναι ο άρχοντας της χώρας άρρωστος και ήλθα να τον ιδώ και εγώ, επειδή είμαι ιατρός. Ευθύς τον εδέχθησαν. Ήσαν όλοι οι συγγενείς του γύρω του και τον επαράστεκαν. 

Φωτογραφίες από τη χθεσινή Θεία Λειτουργία στην οποία φιλοξενήθηκαν Πολωνοί Ιερείς και σπουδαστές

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

«Σχετικά μέ τή φιλαυτία»

Τοῦ ἀββᾶ Ἠσαΐα

Αὐτός πού φοβᾶται μήν τυχόν ἀρρωστήσει σωματικά, δέν φτάνει στήν κατάσταση πού ταιριάζει στήν ἀνθρώπινη φύση, οὔτε μπορεῖ νά ἀποκτήσει τίς ἀρετές. Ἄν ὅμως κανείς, σέ κάθε κόπο του, καταφεύγει στόν Θεό, ὁ Θεός ἔχει τή δύναμη νά τόν ξεκουράσει. Ἄν ὁ Γεδεών δέν ἔσπανε τίς στάμνες, δέν θά ἔβλεπε τό φῶς τῶν πυρσῶν. Ἔτσι καί ὁ ἄνθρωπος, ἄν δέν καταφρονήσει τό σῶμα του, δέν θά δεῖ τό φῶς τῆς Θεότητας.

Τοῦ ἁγίου Μαξίμου

Πρόσεχε τόν ἑαυτό σου ἀπό τή μητέρα τῶν παθῶν, τή φιλαυτία, ἡ ὁποία εἶναι ἡ παράλογη ἀγάπη τοῦ σώματος. Ἀπό αὐτήν γεννιοῦνται, μοιάζοντας δικαιολογημένοι, οἱ πρωταρχικοί καί γενικοί ἐμπαθεῖς λογισμοί – τῆς γαστριμαργίας, ἐννοῶ, τῆς φιλαργυρίας καί τῆς κενοδοξίας – παίρνοντας τίς ἀφορμές ἀπό τήν ἀπαραίτητη τάχα ἀνάγκη τοῦ σώματος, καί ἀπό αὐτούς γεννιοῦνται ὅλα τά πάθη. Ὅπως εἴπαμε λοιπόν, πρέπει ἀπαραίτητα νά προσέχουμε καί νά πολεμοῦμε τή φιλαυτία μέ πολλή ἐπαγρύπνηση. Γιατί ὅταν θανατωθεῖ αὐτή, μαζί της θανατώνονται καί ὅλα ὅσα γεννιοῦνται ἀπό αὐτήν.

Η γνώση του Αγ. Πνεύματος – γνώση εμπειρίας

[…] Φυσικά υπάρχουν ένα σωρό τρόποι χρήσης του όρου «πνεύμα» μέσα στην Αγία Γραφή: το πνεύμα του Ανθρώπου, «τα πνεύματα» σε πληθυντικό αριθμό, που σημαίνουν τους αγγέλους και τους δαίμονες. Υπάρχει επίσης και μία έννοια την οποία υποδηλώνουμε, όταν μιλάμε για το «πνεύμα» ενός έθνους, το «πνεύμα» μιας ομάδας ανθρώπων, το οποίο σε τελική ανάλυση σηματοδοτεί κάτι μη ορίσιμο και ασαφές, που όμως είναι ξεκάθαρα αναγνωρίσιμο ως συγκεκριμένο και μοναδικό. Και ίσως αυτή είναι η κατεύθυνση προς την οποία πρέπει να στοχαστούμε , όταν λέμε πως ο Θεός είναι πνεύμα, ή όταν μιλάμε για το Άγιο Πνεύμα.

Υπάρχει επίσης και μία άλλη προσέγγιση, που προέρχεται επίσης από την Αγία Γραφή και που μας οδηγεί ίσως, σύμφωνα και με τις πρώτες μου επισημάνσεις, σε μια εγγύτερη κατανόηση. Σίγουρα όλοι θα θυμάστε τη συζήτηση που είχε κάποια νύχτα ο Κύριος Ιησούς Χριστός με τον Νικόδημο, και που περιγράφεται στο ευαγγέλιο του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου. Μπορείτε να φανταστείτε το σκηνικό. 

Το απόγευμα είχε ζυγώσει. Ο Χριστός και ο Νικόδημος στέκονται ή κάθονται στην ταράτσα ενός εκ των σπιτιών της Ιερουσαλήμ και βυθίζονται σιγά-σιγά στη δροσιά της νύχτας και στο σκοτάδι, που ολοένα πυκνώνει. Μιλούν για τον Θεό και ο Νικόδημος παλεύει να καταλάβει.

Για χάρη των λίγων

Εάν μέχρι σήμερα ο Θεός δεν μας καταστρέφει, δεν μας εξολοθρεύει, δεν μας αποδίδει κατά τις αμαρτίες μας, το κάνει αυτό γιατί είναι εύσπλαχνος, μακρόθυμος, πολυέλεος και περιμένει την μετάνοια και επιστροφή μας. 

Αυτό το κάνει γιατί βρίσκονται σπάνιοι στις ερημιές και τις πόλεις, που προσεύχονται για τη σωτηρία του κόσμου. Για χάρη αυτών των λίγων, σώζει ο Θεός και τους υπόλοιπους.

Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος

πηγή

1η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ: Ὑποδοχή Ἱερῶν Λειψάνων, Ἱερόν Σαρανταλείτουργον & Παρακλήσεις πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον καί τόν Ἅγιον Διονύσιον ἐν Ὀλύμπῳ

Ἡ ἐπίσκεψις ἡμῶν εἰς τό Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον

Κατόπιν προσκλήσεως τῆς Α.Θ. Παναγιότητος τοῦ Πατριάρχου, ἀντιπροσωπεία τοῦ Ἱ. Ναοῦ Παντανάσσης Κατερίνης, τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Κίτρους, Κατερίνης καί Πλαταμῶνος, ἀποτελουμένη ἀπό τόν Αἰδεσιμολ. Πρωτοπρεσβύτερον και Προϊστάμενον τοῦ Ἱ. Ναού κ. Πέτρον Ζώην και τῶν Ἐντιμολ. κ.κ. Μιχαήλ Τσίκρα καί Ἄρη Τσιουπλῆ, ἐπεσκέφθη τόν Προκαθήμενον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κ.κ. Βαρθολομαῖον, τήν Ἑσπέραν τοῦ Σαββάτου, 15ης Ἰουλίου τοῦ σ.ἔ. 2017, μετά τον Μ. Ἑσπερινόν εἰς τόν ὁποῖον ἐχοροστάτησεν ὁ Παναγιώτατος, ἐν τῷ Π. Πατριαρχικῷ Ναῷ.

…Όπως ο Θεός έτρεφε τον Προφήτη Του Ηλία για τριάμισι χρόνια, έτσι θα τρέφει και τον λαό Του στην έρημο για ίσο χρονικό διάστημα

…Όπως ο Θεός έτρεφε τον Προφήτη Του για τριάμισι χρόνια, έτσι θα τρέφει και τον λαό Του στην έρημο για ίσο χρονικό διάστημα.

Αλλά εκεί στην έρημο ο προφήτης Ηλίας τί έτρωγε;

«Και οι κόρακες έφερον αυτώ άρτους το πρωί και κρέα το δείλης, και εκ του χειμάρρου έπινεν ύ­δωρ.»[35] Κοράκια του έφερναν ψωμί το πρωί, και το βράδυ του έφερναν κρέας, κι έπινε νερό από τον χείμαρρο.

Γιατί κοράκια; Ξέρετε ότι τα κοράκια είναι σαρκοβόρα. Το λέει και η Αγία Γραφή αυτό[36], αλλά το ξέρουμε κι από τη φύση τους. Τα κοράκια τρώνε κρέατα, και μάλιστα σάπια κρέατα. πτώματα τρώνε τα κοράκια. Βάζει λοιπόν κοράκια, στέλνει κοράκια, για να δείξει -τί;- ότι πρόκειται για θαύμα, που με τον τρόπο αυτό τονίζεται. Τα κοράκια, που μπορούν να φάνε το κρέας, και μάλιστα σε μία εποχή πείνας, δεν το τρώνε, αλλά το φέρνουν στον Προφήτη. Για να τονισθεί το θαύμα της προστασίας του Προφήτου από τον Θεό. Παρόμοια θα τρέφεται και η Εκκλησία στην έρημο.

Λέει πάλι το βιβλίο της Αποκαλύψεως: «όπως τρέφηται εκεί καιρόν και καιρούς και ήμισυ καιρού από προσώπου του όφεως»[37], για να τρέφεται εκεί η Εκκλησία, λέει, «καιρόν» -είναι το έτος- «και καιρούς» -είναι τα δύο χρόνια. δύο συν ένα, τρία- «και ήμισυ καιρού» -είναι ο μισός χρόνος- δηλαδή τριάμισι χρόνια, «από προσώπου του όφεως», δηλαδή για όσο καιρό ο Διάβολος και ο Αντίχριστος θα επικρατούν σ’ αυτόν τον κόσμο.

Ποια είναι η γνήσια αγάπη;

Κατ’ εμέ η αγάπη είναι τριών ειδών: η σαρκική αγάπη, η οποία είναι γεμάτη πνευματικά μικρόβια, η κοσμική αγάπη, η οποία είναι φαινομενική, τυπική, υποκριτική, δίχως βάθος, και η πνευματική αγάπη, η οποία είναι αληθινή, η αγνή, η ακριβή αγάπη. Αυτή η αγάπη είναι αθάνατη!

Να έχετε το νου σας συνέχεια στο Θεό. Να λέτε την ευχή, να μιλάτε με το Θεό. Όταν ο άνθρωπος κάνει αυτήν την εργασία, κατ’ αρχάς νιώθει λίγο την αγάπη του Θεού και αργότερα, όσο προχωράει, την νιώθει όλο και πιο πολύ. 

Ο νους του βρίσκεται μόνιμα πλέον στον Θεό, και δεν τον συγκινεί τίποτα πλέον το γήινο και το μάταιο. Στην καρδιά του φουντώνει η αγάπη προς το Θεό, γεμίζει και δε θέλει πια να σκέφτεται τίποτα άλλο εκτός από τον Θεό. Αδιαφορεί για όλα τα του κόσμου και σκέφτεται συνέχεια τον Ουράνιο Πατέρα. Βλέπεις, όσοι ασχολούνται με εφευρέσεις, απορροφούνται από την επιστήμη. Πού είναι όμως η δική μας απορρόφηση από τον Χριστό;

Κόρη μου, νά πηγαίνεις στήν ἐκκλησία

Σ’ ένα από τα μεγάλα χωριά της Αιτωλοακαρνανίας συνέβη το εξής περιστατικό:

Η μητέρα μιας κοπέλας, καλή και ευσεβής, έφυγε για την αιώνια Βασιλεία του Θεού.

Πράγματι, ήταν μια γνήσια χριστιανή σε όλες τις εκδηλώσεις της ζωής της. Την Κυριακή, εκτός αν ήταν άρρωστη, πρωί-πρωί ξεκινούσε για την Εκκλησία κι εκεί η καθαρή και φιλόθεη ψυχή της πραγματικά συναντούσε κι ερχόταν σε επικοινωνία με τον Θεό. Συχνά-πυκνά κοινωνούσε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που της έδινε ζωή και δύναμη.

Και η κόρη της καλή κοπέλα ήταν, αλλά μετά τον θάνατο της μητέρας της αραίωσε τον εκκλησιασμό και δεν πήγαινε τακτικά στην Εκκλησία. Κι αν πήγαινε, πήγαινε προς το τέλος.

Από μόνη της δεν σώζει

Ένας άνθρωπος προετοιμάζεται με τη νηστεία, για να δείξει ελεημοσύνη, αλλά ασκεί πραγματικά την ελεημοσύνη με τη συγχώρηση των προσβολών που δέχεται. Η νηστεία προηγείται της συγχωρήσεως, αλλά από μόνη της χωρίς συγχωρητικότητα, δεν σώζει τον άνθρωπο.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

πηγή

Ἐάν «ἄνθρωπον οὐκ ἔχης...» ὡστόσο Θεόν ἔχεις ἐνανθρωπήσαντα

«Μέ τό νεῦμα καί τή δύναμι τοῦ Θεοῦ Λόγου ὁ οὐρανός περιστρέφεται, κινοῦνται τά ἄστρα, ὁ ἥλιος φωτίζει, οἱ ἄνεμοι πνέουν, τά ὄρη στέκουν πανύψηλα. 

Ἡ θάλασσα κυμαίνεται, τρέφονται τά ζῶα, ἡ γῆ καρποφορεῖ, ὁ ἄνθρωπος γεννιέται... 

Μέ τήν θεία δύναμι καίει ἡ φωτιά, δροσίζει τό νερό, οἱ πηγές ἀναβλύζουν... τά πετεινά πετοῦν στόν ὁρίζοντα, τά ἑρπετά σύρονται πάνω στήν γῆ, τά ψάρια κολυμποῦν, ἡ θάλασσα διασχίζεται ἀπό πλοῖα, ἡ γῆ σπείρεται καί βλαστάνει... 

Να στενάζουμε και να οδυρόμαστε

Αν η ψυχή είναι ανώτερη από το σώμα, όπως βέβαια και είναι, όταν αυτή καταστρέφεται, τότε είναι περισσότερο σωστό να στενάζουμε και να οδυρόμαστε. 

Αν πάλι είναι αναίσθητη, και γι’ αυτό το λόγο πρέπει να πενθούμε γι’ αυτήν πολύ περισσότερο. Γιατί αξίζει να λυπούμαστε περισσότερο εκείνους που επιθυμούν τον ακόλαστο έρωτα, παρά εκείνους που υποφέρουν από πυρετό, και εκείνους που μεθούν περισσότερο από εκείνους που υποφέρουν.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

πηγή

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Οι Πέντε Οσιομάρτυρες στη νήσο Λειψώ της Δωδεκανήσου

Το νησί με ιστορική ονομασία «η Λειψώ» και νεότερη «οι Λειψοί» βρίσκεται στο βορειότερο σημείο της Δωδεκανήσου στα ανατολικά του Αιγαίου και υπάγεται εκκλησιαστικώς στη νήσο Πάτμο, αφού μαζί με αυτή δωρήθηκε το 1088 μ.Χ. στον όσιο Χριστόδουλο τον Λατρηνό από τον αυτοκράτορα του Βυζαντίου Αλέξιο τον Κομνηνό.

Μάλιστα από το έγκυρο βιβλίο «Βραβείον» της ιεράς Μονής του οσίου στην Πάτμο πληροφορούμαστε ότι το 1550 μ.Χ. περίπου έφτασαν στη Λειψώ οι πρώτοι ασκητές. Μα το εντυπω­σιακό του ερχομού των μοναχών αυτών, ως προ­μήνυμα της οσιότητάς τους, το διαφυλάσσει η τοπική λαϊκή παράδοση, που μεταδίδει, ότι οι πρώτοι εκείνοι αναχωρητές, ξεκινώντας από την Πάτμο, άπλωσαν τα ράσα τους στη θάλασσα, ανέβηκαν επάνω και εκείνα με την ευλογία του Κυρίου τους έφεραν στη Λειψώ, στον ορμίσκο με τη σημερινή ονομασία Κοίμηση (της Θεοτόκου).

Από τον ορμίσκο αυτόν ξεκινά μια κατάξερη πλαγιά, «η Σκάφη». Αυτή διάλεξαν οι πρώτοι εκείνοι ασκητές, για να χτίσουν το ησυχαστήριό τους, γιατί σ' αυτή τους την επιλογή συνηγορούσε η αυστηρή όψη του τοπίου, που ταίριαζε με το αυστηρό ασκητικό ύφος τους.

Αλλ' όμως μύριες δυσκολίες τους παρουσίασε η αφιλόξενη πλαγιά Σκάφη, εμποδίζον­τάς τους να ριζώσουν στο χώμα της.

Το πονηρό δαιμόνιο στον μοναχό Ιάκωβο

Ο μοναχός Ιάκωβος είχε μέσα του για αρκετά χρόνια πονηρό δαιμόνιο. Για να βρει τη θεραπεία του, ήρθε στην Κύπρο με σκοπό να προσπέσει στην Αγία Εικόνα και να την προσκυνήσει...

Με θερμή πίστη ανέβηκε σε ένα ζώο και ξεκίνησε για το ιερό μοναστήρι μαζί με άλλους χριστιανούς 

Βγαίνοντας από τη Λευκωσία, οι συνοδοιπόροι του Ιάκωβου άκουσαν μία φωνή να λέει: “Ιάκωβε, πού σκοπεύεις να πας; Γύρισε πίσω και μην προχωρείς”. Αυτό έγινε δύο η τρεις φορές. Η φωνή γινόταν ακουστή, χωρίς να βλέπουν κανένα, διότι μιλούσε από μέσα του το δαιμόνιο. Οι άλλοι φοβήθηκαν και ήθελαν να γυρίσουν πίσω. Βλέποντας τον άνθρωπο να είναι ήσυχος και να μην ταράσσεται καθόλου, πήραν θάρρος. Με ελπίδα στην Υπεραγία Θεοτόκο και επικαλούμενοι το όνομα Της, συνέχισαν τον δρόμο μέχρι που έφτασαν στα μέσα περίπου. 

Χίλιες εκκλησίες να χτίσεις, αν δεν μπεις μέσα, δε σώζεσαι...

Ήμουν στο λεωφορείο και δίπλα μου καθόταν μία κυρία. Περνώντας έξω από έναν Ιερό Ναό έκανα το σταυρό μου. Παρακινούμενη από εμένα έκανε και εκείνη κάτι σαν σταυρό -γρήγορα -γρήγορα- κάτι σαν ανακάτεμα!

Της λέω..»αυτόν τον σταυρό που κάνεις δεν τον φοβάται ο διάβολος» έτσι όπως τον κάνεις είναι σαν να κοροϊδεύεις.

Θίχτηκε τότε εκείνη και μου λέει: «Τι είναι αυτά που λέτε; Το ξέρετε πως εγώ είμαι πολύ πιστή και βοηθάω την εκκλησία όσο μπορώ;»

Της απάντησα πως δεν το ήξερα και συνέχισα: «Δηλαδή εκκλησιάζεστε, εξομολογείστε, κοινωνάτε, και συμμετέχετε στα μυστήρια της εκκλησίας;’

Τι ήταν η πτώση των Πρωτοπλάστων;

Μέχρι που οι Πρωτόπλαστοι ζούσαν μέσα στη χάρη του Θεού, γνώριζαν και ζούσαν το καλό, είχαν το Θεό κοντά τους που τους φώτιζε και τον υπάκουαν. Μετά την πτώση, όμως, γνώρισαν και έζησαν και το κακό ως αντίθετο του καλού, ως ανυπακοή στο Δημιουργό και ως απομάκρυνση από το Θεό.

Το κακό μπήκε τόσο πολύ στη ζωή των ανθρώπων, που άλλοτε το μπερδεύουν με το καλό και άλλοτε δεν μπορούν να το πολεμήσουν. Ο άνθρωπος της πτώσης γέμισε από δισεπίλυτα διλήμματα και, καθώς δεν είχε φωτισμό Θεού, δυσκολευόταν να αναγνωρίζει και να εφαρμόζει το σωστό, το καλό. Η πτώση είναι η ψυχοσωματική φθορά του ανθρώπου αλλά κυρίως η απώλεια της χάρης του Θεού.

Η πτώση, το κακό, είναι η απουσία του Θεού από τον άνθρωπο. Αυτή η απουσία του Θεού είναι ο θάνατος που ο Θεός προείπε στους Πρωτοπλάστους: «την ημέρα που θα φάτε απ’ αυτό με θάνατο θα πεθάνετε» (Γεν. 2,17). Την ημέρα της πτώσης δεν πέθαναν σωματικά, αλλά πνευματικά. Αυτό φάνηκε αμέσως, καθώς ο Αδάμ δεν υπερασπίσθηκε την Εύα, όταν τον ρώτησε ο Θεός για την ανυπακοή τους.

Η Χριστολογία του Απ. Παύλου στην Αγιορείτικη εμπειρία.( Γ΄)

Κατά τους Αγιορείτας Πατέρας, η ένωσις με τον Χριστό προϋποθέτει την κάθαρσι από τα πάθη και την καθαρά προσευχή.

Γέννημα του πένθους και της καρδιακής προσευχής είναι και ο θείος έρως: «Εξ ης καρδίας και δάκρυον ότι πλείστον απορρεί καθαίρον και πιαίνον τον εξ αγάπης ταύτα πεπλουτηκότα, αλλ’ ου τήκον και ξηραίνον τούτο και γαρ, το εκ του θείου φόβου, κακείνο, το εκ του θεϊκού έρωτος, τω σφοδρώ και ασχέτω πόθω και έρωτι του μνημονευομένου Κυρίου Ιησού Χριστού· και γε ενθουσιώσα βοά· έθελξας πόθω με Χριστέ και ηλλοίωσας τω θείω σου έρωτι. Και όλος ει, Σώτερ, γλυκασμός, όλος ει επιθυμία και έφεσις· όλος ακόρε¬στος· όλος υπάρχεις κάλλος αμήχανον. Και μετά Παύλου κραυγάζει του χριστοκήρυκος· η αγάπη του Θεού συνέχει ημάς. Και· τίς ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού; Θλίψις, ή στενοχώρια, ή διωγμός, ή γυμνότης, ή κίνδυνος, ή μάχαιρα; Και αύθις• πέπεισμαι, ότι ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε Άγγελοι, ούτε αρχαί, ούτε εξουσίαι, ούτε δυνάμεις, ούτε ενεστώτα, ούτε μέλλοντα, ούτε ύψωμα, ούτε βάθος, ούτε τις κτίσις έτερα δυνήσεται ημάς χωρίσαι από της αγάπης του Θεού της εν Χριστώ Ιησού τω Κυρίω ημών (Ρωμ. η’ 38-39)».

Κατά την διδασκαλία του Αποστόλου, ο Χριστός φέρει στον κόσμο όχι απλώς μία νέα διδασκαλία αλλά μία νέα ζωή. Διά του Σταυρού και της Αναστάσεώς του νικά τον διάβολο, την αμαρτία, τον θάνατο και αυτός ως νέος Αδάμ γίνεται η απαρχή της ανακαινίσεως του ανθρώπου και της κτίσεως. 

3 τραγούδια, σε video, από την χθεσινή συναυλία της ορχήστρας του Ι.Ν. Παντανάσσης

Λήξη των θερινών δράσεων του Κατηχητικού (φωτογραφίες από την απονομή κυπέλλου στη νικήτρια ομάδα από τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Γεώργιο και από την ορχήστρα του Ναού)

Η Χριστολογία του Απ. Παύλου στην Αγιορείτικη εμπειρία. (Β΄)

Η μονολόγιστος ευχή διαποτίζει την ευσέβεια και την σκέψι όλων των Αγιορειτών. Ό,τι κατωτέρω γράφει ο Επίσκοπος Αμφιλόχιος περί του αγίου Παλαμά, ισχύει για όλους τους Αγιορείτας: «Θα ηδύνατο να είπη τις ότι ολόκληρος η σκέψις του αγίου Γρηγορίου είναι εκ των ένδον διαπεποτισμένη υπό της μονολογίστου ευχής «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», η οποία ήτο η αναπνοή του, η μυστική εστία της προσωπικότητος και ολοκλήρου της υπάρ-ξεώς του, ούσα συγχρόνως και ο ασφαλέστερος ερμηνευτής των αγώνων αυτού υπέρ «της κοινής ημών ελπίδος, του φωτός του μέλλοντος και μένοντος αιώνος», ως τού του Χριστού φωτός».

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι «εικών του Θεού του αοράτου, πρωτότοκος πάσης κτίσεως, ότι εν αυτώ εκτίσθη τα πάντα, τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης, τα ορατά και τα αόρατα, είτε θρόνοι είτε κυριότητες είτε αρχαί είτε εξουσίαι· τα πάντα δι’ αυτού και εις αυτόν έκτισται· και αυτός εστι προ πάντων, και τα πάντα εν αυτώ συνέστηκε» (Κολ. α’ 15-17).

Στο περίφημο αυτό Χριστολογικό χωρίο κηρύσσεται ο Χριστός ως ο «εν ω τα πάντα», ο «δι’ ου τα πάντα» και ο «δι’ ον τα πάντα».

Η Χριστολογία του Απ. Παύλου στην Αγιορείτικη εμπειρία. (Α΄)

Στα στενά πλαίσια μιας εισηγήσεως όψεις μόνον της πλουσιότατης χριστολογίας του Αποστόλου μπορούν να παρουσιασθούν.

Οι καταλληλότεροι για να εκφράσουν πώς το Άγιον Όρος βιώνει την Παύλειο Χριστολογία είναι οι άγιοι Αγιορείται Πατέρες, πολλοί εκ των οποίων συγκαταλέγονται στην Φιλοκαλία.

Είναι αξιοσημείωτο ότι οι αναφορές των Αγιορειτών Αγίων στα Χριστολογικά χωρία του Αποστόλου Παύλου είναι συχνότατες και οι ερμηνείες που δίδονται σ’ αυτά εκφράζουν τον τρόπο που οι Άγιοι κατανοούν την Αγία Γραφή, πάντα μέσα στο πλαίσιο της εκκλησιαστικής, ασκητικής και νηπτικής εμπειρίας.

Οι Αγιορείται Άγιοι θεωρούν και προσεγγίζουν τον Απόστολο, όχι ως τον πρώτο μετά τον Ένα, διότι αυτή η θέσις ανήκει μόνο στην Κυρία Θεοτόκο, αλλ’ ως «το της εκλογής σκεύος, τον μακαριώτατον Παύλον, τον των αρρήτων μύστην, το του Χριστού στόμα, το φως του κόσμου, τον κοινόν ήλιον, τον της οικουμένης συμπάσης διδάσκαλον», «το του θείου ονόματος περιφανέστατον όχημα», «η μακάρια τω όντι και ουράνιος ψυχή τε και γλώττα», ο Μέγας και σοφός Παύλος.

Συναυλία λήξης θερινών δράσεων του Κατηχητικού του Ιερού Ναού Παντανάσσης

Χερουβικόν, Φωκαέως, δ' ἤχου (ἅγια)

(Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης

σήμερα, Κυριακῇ Ε' Ματθαῖου, 9 Ἰουλίου 2017)

Ὁ Χερουβικὸς ὕμνος

Οἱ τὰ Χερουβεὶμ μυστικῶς εἰκονίζοντες, καὶ τῇ ζωοποιῷ Τριάδι τὸν τρισάγιον ὕμνον προσᾴδοντες, πᾶσαν τὴν βιωτικὴν ἀποθώμεθα μέριμναν, ὡς τὸν Βασιλέα τῶν ὅλων ὑποδεξόμενοι, ταῖς ἀγγελικαῖς ἀοράτως δορυφορούμενον τάξεσιν. Ἀλληλούϊα.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Τους κακούς λογισμούς, παιδί μου, να τους διώκης, διότι ο διάβολος ποτέ δεν θέλει το καλόν του ανθρώπου

Τους κακούς λογισμούς, παιδί μου, να τους διώκης, διότι ο διάβολος ποτέ δεν θέλει το καλόν του ανθρώπου. Του παρουσιάζει διαφόρους δυσκολίας, δια να τον πείση πως δεν κάνει τίποτε εις τον μοναχισμόν. 

Και τούτο διότι τον καίει το μαύρο ράσο, που φανερώνει τον στρατιώτην του Χριστού. Ας έχωμεν πειρασμούς και θλίψεις, και ο Χριστός θλίψεις είχε και με φοβερούς πόνους παρέδωκε την τεθεωμένη ψυχήν Του επάνω εις τον Σταυρόν. 

Ο Χριστός μας, κρεμάμενος επάνω εις τον Σταυρόν, γυμνός, έρημος, εγκαταλελειμένος, υβριζόμενος από χιλιάδας κόσμου και τόσα άλλα τα υπέμεινε με χαράν δι’ ημάς τους αχαρίστους και ημείς, λοιπόν παιδί μου, να μην υποφέρωμεν ολίγην θλίψιν και πόνον;