Τι ήταν η πτώση των Πρωτοπλάστων;
Μέχρι που οι Πρωτόπλαστοι ζούσαν μέσα στη χάρη του Θεού, γνώριζαν και ζούσαν το καλό, είχαν το Θεό κοντά τους που τους φώτιζε και τον υπάκουαν. Μετά την πτώση, όμως, γνώρισαν και έζησαν και το κακό ως αντίθετο του καλού, ως ανυπακοή στο Δημιουργό και ως απομάκρυνση από το Θεό.
Το κακό μπήκε τόσο πολύ στη ζωή των ανθρώπων, που άλλοτε το μπερδεύουν με το καλό και άλλοτε δεν μπορούν να το πολεμήσουν. Ο άνθρωπος της πτώσης γέμισε από δισεπίλυτα διλήμματα και, καθώς δεν είχε φωτισμό Θεού, δυσκολευόταν να αναγνωρίζει και να εφαρμόζει το σωστό, το καλό. Η πτώση είναι η ψυχοσωματική φθορά του ανθρώπου αλλά κυρίως η απώλεια της χάρης του Θεού.
Η πτώση, το κακό, είναι η απουσία του Θεού από τον άνθρωπο. Αυτή η απουσία του Θεού είναι ο θάνατος που ο Θεός προείπε στους Πρωτοπλάστους: «την ημέρα που θα φάτε απ’ αυτό με θάνατο θα πεθάνετε» (Γεν. 2,17). Την ημέρα της πτώσης δεν πέθαναν σωματικά, αλλά πνευματικά. Αυτό φάνηκε αμέσως, καθώς ο Αδάμ δεν υπερασπίσθηκε την Εύα, όταν τον ρώτησε ο Θεός για την ανυπακοή τους.
Επειδή η ανυπακοή των Πρωτοπλάστων είχε ως συνέπεια την απομάκρυνση του Θεού από τη ζωή τους, ο Θεός τους στέρησε τον Παράδεισο. Ο άνθρωπος έχασε την ευλογημένη κοινωνία με το Θεό, πέθανε πνευματικά και ήλθε στην ψυχή του η ροπή προς το κακό, και στο σώμα του ο πόνος, ο κόπος, η θλίψη και ο θάνατος. Ο θάνατος της ψυχής θα ολοκληρωνόταν με τον αιώνιο θάνατο της κολάσεως. Απ’ τον πνευματικό θάνατο, επίγειο και αιώνιο, ήλθε ο Χριστός να μας λυτρώσει. Ο πόνος, η θλίψη και ο σωματικός θάνατος είναι μικρό κακό μπροστά στην αιώνια στέρηση του Θεού, στον αιώνιο θάνατο της κολάσεως.
Ο Αδάμ μακριά από το Θεό βγάζει το ψωμί του με κόπο. Η Εύα χωρίς τη συμπαράσταση του Θεού γεννά τα τέκνα της με πόνο. Εδώ κρύβεται όλος ο κόπος και όλος ο πόνος της ζωής. Ποιος δεν κοπιάζει και ποιος δεν πονά; Μέσα από τον κόπο και τον πόνο συναισθανόμαστε τη μικρότητά μας και αναζητούμε το θείο έλεος και τη θεία προστασία.
Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ.109-110),
Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου, Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου
