«Ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἀποδεικνύεται ἀπό τό ὅτι ἔγινε ἀληθινά ἄνθρωπος κατά φύση»
Ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἀποδεικνύεται ἀπό τό ὅτι ἔγινε ἀληθινά ἄνθρωπος κατά φύση. Ἡ δικαιοσύνη Του, ἀπό τό ὅτι κατά τή γέννησή Του πῆρε φύση ἐπιδεικτική παθημάτων, ὅπως καί ἐμεῖς. Ἡ δύναμή Του, ἀπό τό ὅτι μέσω παθῶν καί θανάτου δημιούργησε αἰώνια ζωή καί ἀμετάτρεπτη ἀπάθεια γιά τήν ἀνθρώπινη φύση.
Ὁ Κύριος φανέρωσε τή σοφία μέ τόν τρόπο τῆς θεραπείας, μέ τό νά γίνει ἄνθρωπος χωρίς μετατροπή ἤ τήν ὁποιαδήποτε ἀλλοίωση.
Τήν ἰσότητα τῆς δικαιοσύνης τήν ἔδειξε μέ τό μέγεθος τῆς συγκαταβάσεως, παίρνοντας ἐπάνω Του θεληματικά τήν καταδίκη, στήν ὁποία ὑπόκεται ἡ ἐπιδεκτική παθημάτων ἀνθρώπινη φύση, καί κάνοντάς την ὅπλο γιά τήν ἐξάλειψη τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου πού προῆλθε ἀπ᾿ αὐτήν, δηλαδή τῆς ἡδονῆς καί τῆς ὀδύνης πού προῆλθε ἀπ᾿ αὐτήν.
Μέσα στήν παθητότητα ὑπῆρχε ἡ δύναμη τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου καί ἡ τυραννία τῆς ἁμαρτίας μέσω τῆς ἡδονῆς καί ἡ ἐξουσία τοῦ θανάτου μέσω τῆς ὀδύνης. Γιατί εἶναι φανερό ὅτι στήν παθητότητα τῆς φύσεως ὑπάρχει ἡ δύναμη τῆς ἡδονῆς καί τῆς ὀδύνης.
Ὅταν δηλαδή ἐπιτείνεται ἡ φυσική τιμωρία μέ τήν ὀδύνη, τότε φροντίζομε νά παρηγοροῦμε κάπως τή φύση μέ τήν ἡδονή. Γιατί θέλοντας νά ἀποφύγομε τήν αἴσθηση τῆς ὀδύνης, καταφεύγομε στήν ἡδονή, ἐπιχειρώντας νά παρηγορήσομε τή φύση πού ἐνοχλεῖται ἀπό τήν κάκωση τῆς ὀδύνης.
Φροντίζοντας ὅμως ν᾿ ἀμβλύνομε μέ τήν ἡδονή τά κινήματα τῆς ὀδύνης, ἁπλῶς κάνομε τό χρέος μας μεγαλύτερο, μή μπορώντας νά ἔχομε τήν ἡδονή ἐλεύθερη ἀπό ὀδύνη καί πόνους.
Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής
"ΦΙΛΟΚΑΛΙΑ" τῶν ἱερῶν Νηπτικῶν
Τόμος β΄ (σελ. 217-218)
Ἐκδόσεις: ”Τό Περιβόλι τῆς Παναγίας"
Ἀρχ. Σάββας Ἁγιορείτης
