Φροντίζει γιά τήν ἐπιτυχία τῆς συνόδου
Ἀρνήθηκε, λοιπόν, νά πάει στή σύνοδο. Ὁ γέροντας ἄκουγε σύνοδο ἐπισκόπων καί σφιγγότανε ἡ καρδιά του. Οἱ παράλληλες ὅμως παρακλήσεις ὑψηλῶν προσώπων, γιά νά πάει στή σύνοδο, πιάσανε τόπο. Τόν κλόνισαν. Δέν ἄλλαξε βέβαια γνώμη, ἀλλά κλείστηκε περισσότερο στόν ἑαυτό του.
Ἡ στεναχώρια πού τόν τυραννοῦσε φαινόταν ἔντονα στό πρόσωπό του. Ὁ διάκος καί ὁ Εὐστάθιος βρεθήκανε σέ μεγάλη ἀμηχανία. Δέν ξέρανε τί νά τοῦ ποῦν, ὅταν ἕνα πρωί ὁ διάκος εἶπε μέ παράπονο:
-Ἔλα, γέροντα, μή στενοχωριέσαι... Ἀφοῦ εἶσαι ἄρρωστος, πῶς νά κάνεις τέτοιο ταξίδι; Κι ἔπειτα... πῶς νά συναντήσεις ὅλους τούς ἐπισκόπους, αὐτούς πού..... πέρυσι τέτοιο καιρό σέ ταλαιπώρησαν...
Ἀναστέναξε ὁ γέροντας:
-Καλά εἶν’ αὐτά παιδί μου. Ἄθλια μοῦ φέρθηκαν... μά ἡ Ἐκκλησία.... τί θά γίνει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Ἄν συνεχίσουνε τίς διαιρέσεις, ποῦ θά φτάσουμε; ...ἐγώ ἐδῶ, στήν ἀγαπημένη μου ἡσυχία....
-Εἶσαι ἄρρωστος, γέροντα, πῶς νά τό κάνουμε;
-Ὄχι, κάτι πρέπει νά κάνω. Ἔστω ἀπό τό κρεββάτι μου.... (ξαφνικά κάτι ἔλαμψε στά μάτια του). Φρόντισε νά ἔρθει ταχυδρόμος. Θά γράψω, σέ δικούς μου ἀνθρώπους, ἔχουνε δύναμη... περνάει ὁ λόγος τους.
Πράγματι ἔγραψε στό Σατουρνίνο, ἀνώτερο καί πανίσχυρο ἀξωματοῦχο, πού ἔγινε κι ἔπαρχος τῆς Κωνσταντινούπολης. Τόν εἶχε γνωρίσει τά τρία προηγούμενα χρόνια στή Πόλη καί τόν ἐκτιμοῦσε. Τοῦ ζήτησε, λοιπόν, νά ἐπισκεφτεῖ ἐπισκόπους, νά παρακαλέσει, νά μεσολαβήσει, νά κάνει ὅ,τι μπορεῖ γιά νά ὁμονοήσουν, νά μήν τούς παρασύρει ἡ φιλαρχία.
Τέλειωσε τό γράμμα. Τό διάβασε μιά φορά καί τό σφράγισε. Ἔμεινε σκεφτικός, Δέν ἤτανε ἱκανοποιημένος. Ἔνιωθε ἀμηχανία. Ξαφνικά, τόν ἄκουσε ὁ Εὐστάθιος:
-Πῶς τόν ξέχασα..... εἶναι σαρμάτης καί δραστήριος. Φέρε μου, Εὐστάθιε, κι ἄλλη μεμβράνη. Θά γράψω στόν φίλο μου τό Βίκτωρα. Μεγάλος ἀξιωματικός. Εἶναι γνωστές οἱ νίκες του. Θά ἐπιδράσει στούς ἐπισκόπους. Χαθήκαμε ἄν ξαναρχίσουνε τίς φιλονικίες καί τίς διαιρέσεις. Συνδέεται μέ πολλούς ἐπισκόπους. Πάντα μέ ἄκουγε. Κάτι θά κάνει καί τώρα. Θά δεῖς....
Ἑτοίμασε καί τό γράμμα γιά τόν ἀνώτερο ἀξιωματικό Βίκτωρα. Πάλι ὅμως δέν ἡσύχασε. Ἔστειλε ἀνθρώπους ἐπιρροῆς σέ ἀρκετούς ἐπισκόπους νά τούς μιλήσουνε καί νά τούς ἐξορκίσουνε γιά ὁμόνοια καί σύνεση. Καί πράγματι αὐτή τή φορά οἱ ἐπίσκοποι δείξανε καί τά δύο, ὁμόνοια καί σύνεση. Ἔνιωσε γι’ αὐτό, στά μέσα τοῦ καλοκαιριοῦ μεγάλη ἀνακούφιση ὁ Γρηγόριος.
Ὁ πληγωμένος Ἀετός (Γρηγόριος ὁ Θεολόγος)
(ἀφηγηματικὴ Βιογραφία), (σελ.328-330)
Στυλιανοῦ Γ. Παπαδοπούλου Καθηγητή Πανεπιστημίου
Ἔκδοση Δ΄, Ἀποστολική διακονία
