Κυριακή Στ’ Λουκά: Πού είναι ο Θεός;

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα, μάς μεταφέρει στα Γέργεσα ή Γάδαρα της Παλαιστίνης. Διηγείται ο Ευαγγελιστής Λουκάς ότι συνάντησε ο Χριστός έναν νέο που έπασχε από δαιμόνια πολλά χρόνια, δε φορούσε ρούχα και έμενε στα μνήματα. 

Όταν είδε το Χριστό, είπε: «τί ἐμοὶ καὶ σοί, Ἰησοῦ, υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑψίστου; δέομαί σου, μή με βασανίσῃς» (Τί ἐπεμβαίνεις σ’ ἐμέ, Ἰησοῦ, Υἱὲ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου; Σὲ παρακαλῶ μὴ μὲ βασανίσῃς), γιατί διέταξε ο Χριστός το ακάθαρτο πνεύμα να εξέλθει από το νεαρό.

Είχε τόσα πολλά δαιμόνια που οι άνθρωποι τον έδεναν με αλυσίδες, αλλά παρόλα αυτά, τις έσπαγε με μανία. Αποκρίθηκε ο Χριστός: «τί σοί ἐστιν ὄνομα;», «λεγεών» απαντάει ο νεαρός από το πλήθος των δαιμονίων που είχε. 

Αφού βγήκαν τα δαιμόνια από το νεαρό, τους επέτρεψε ο Χριστός να μπουν σε μία αγέλη χοίρων που ήταν κοντά τους. Αφού εισήλθαν στους χοίρους, όρμησαν οι χοίροι και έπεσαν μέσα στη λίμνη και πνίγηκαν. Φοβισμένοι οι βοσκοί που αντίκρυσαν αυτό το θέαμα, πήγαν στην πόλη και ανήγγειλαν το γεγονός στους ανθρώπους. 

Έντρομοι οι άνθρωποι πήγαν προς το Χριστό και είδαν το νεαρό, μέχρι τότε δαιμονισμένο, να κάθεται κοντά στο Χριστό και να είναι ντυμένος. Τότε, ο Χριστός έφυγε από την πόλη, κατ’ απαίτηση των ανθρώπων, και προέπεμψε το νεαρό να γυρίσει πίσω στο σπίτι και να διηγείται ό,τι του έκανε ο Θεός.

Ας παρατηρήσουμε μία σημαντική λεπτομέρεια στην σημερινή περικοπή.

Όταν τονίζουν στο Χριστό οι κάτοικοι της πόλης να φύγει από κοντά τους, φεύγει. Δεν μιλάει καθόλου. Δεν εκστομίζει τίποτα.

Διέταξαν και υπάκουσε ο Χριστός.

Μήπως και εμείς, σήμερα, δεν κάνουμε το ίδιο;

Δεν Τον διώχνουμε από τη ζωή μας;

Υψώνουμε ένα τείχος και λέμε τέλος. Μέχρι εδώ Εσύ· από εδώ και πέρα μπορώ μόνος μου. Δεν σε θέλω στη ζωή μου. Γιατί; Γιατί έχω εγωισμό και μπορώ να τα καταφέρω.

Και, δυστυχώς, πού καταλήγουμε;

Σε μία σημαντική και δυσάρεστη εξέλιξη από τη ζωή μας, τα βάζουμε με το Θεό και ρίχνουμε την ευθύνη στο Θεό: «Πού είσαι; Γιατί δε με βοηθάς; Γιατί με άφησες να φτάσω μέχρι εδώ; Να καταστραφώ;».

Αλλά όχι· εμείς επιλέγουμε και πραγματοποιούμε την καταστροφή μας. Η καταστροφή είναι όλη δική μας. Γιατί; Γιατί, αφήσαμε το Θεό έξω από τη ζωή μας. Χτύπησε την πόρτα μας και εμείς Του είπαμε: «Όχι, δεν θα περάσεις».

Ο Θεός σε αυτή την περίπτωση τι κάνει;

Σέβεται την ελευθερία μας και την απόφασή μας. Σέβεται ότι δεν Τον θέλουμε στη ζωή μας και δεν επεμβαίνει καθόλου.

Το πιο παράξενο, όμως, ξέρετε ποιο είναι;

Όταν Τον χρειαστούμε, θα είναι δίπλα μας. Θα μας βοηθήσει και πάλι σαν Πατέρας μας που είναι.

Αλλά, το πιο σημαντικό είναι να βάλουμε το Θεό από τώρα στη ζωή μας. Να έχουμε έναν βοηθό και συμπαραστάτη στη δύσκολη ζωή που βιώνουμε. Μόνο, τότε, η ζωή μας θα γίνει καλύτερη και πιο ήρεμη.

Σωτήριος Θεολόγου

Φοιτητής Α.Ε.Α.Α.