Ο Όσιος Παΐσιος και το πρόσωπο της ψυχής

Ερχόμουνα για άλλη μια φορά στον Άγιον Όρος με συνοδεία φοιτητών μου του Αρχαιολογικού Ιωαννίνων. Στο πρόγραμμά μας ήταν και η επίσκεψη στον άγιο γέροντα Παΐσιο, που ασκήτευε στο Κουτλουμουσιανό κελλί «Παναγούδα». 

Έτσι κατεβήκαμε από την Ιερά Μονή Κουτλουμουσίου στο πυκνό και καταπράσινο δάσος της χαράδρας. Σε κάποιο ξέφωτο μια φραγμένη περιοχή τεσσάρων-πέντε στρεμμάτων φιλοξενεί το απλό σπίτι του πατρός Παϊσίου. Σταθήκαμε έξω από την απλή σιδερένια πόρτα. Περιμέναμε χτυπώντας κατά διαστήματα το κουδουνάκι, τραβώντας το σχοινί. Ξέραμε ότι έπρεπε να περιμένουμε πολλή ώρα. Ο γέροντας δεν άνοιγε αμέσως. Εξασκούσε με τον τρόπο του στην υπομονή τους επισκέπτες του. Και τους δοκίμαζε και λιγάκι. Έτσι έγινε και με εμάς…

Με κάποιο δέος φθάνουμε ως το κατώφλι του. Μας καλοδέχεται ένας λεπτός, χαμογελαστός άνθρωπος. Μας χαιρετά με απλότητα, χωρίς καμιά προσποίηση. Από την πρώτη στιγμή συναντηθήκαμε πνευματικά και συνεννοηθήκαμε. Σα να γνωριζόμαστε χρόνια. Η ομάδα των φοιτητών ήταν προετοιμασμένη γι αυτό. Γιατί είχε ακούσει πολλά και ήταν έτοιμη για όλα. Εκτός από ένα. 

Δύο αντίθετες φύσεις

Τοποθέτησε μπροστά σου τη ζωή και το θάνατο, το αγαθό και το κακό, δύο αντίθετες φύσεις· ιεράρχησέ τες σύμφωνα με τα δικά σου κριτήρια· εκτίμησε πιο είναι για σένα πιο χρήσιμο.

Να ντρέπεσαι όταν πράττεις την αμαρτία, όχι όταν την εξομολογείσαι

«Αν έχεις αμαρτίες, να μην απελπιστείς, αυτά δεν παύω να σας τα λέω συνεχώς, και αν κάθε μέρα αμαρτάνεις, να μετανοείς καθημερινά.

Γιατί η μετάνοια είναι το φάρμακο κατά των αμαρτημάτων είναι η προς τον Θεόν παρρησία, είναι όπλο κατά του διαβόλου, είναι η μάχαιρα πού του κόβει το κεφάλι, είναι ηελπίδα της σωτηρίας, είναι η αναίρεση της απογνώσεως.

Η μετάνοια μάς ανοίγει τον ουρανό και μάς εισάγει στον Παράδεισο. Γι' αυτό (σου λέω), είσαι αμαρτωλός; μην απελπίζεσαι. Ίσως βέβαια αναλογιστείς. Μα τόσα έχω ακούσει στην Εκκλησία και δεν τα ετήρησα. Πώς να εισέλθω και πάλι και πώς και πάλι να ακούσω; Μα γι' αυτό ακριβώς πρέπει να εισέλθεις, επειδή, όσα άκουσες δεν τα ετήρησες.

Να τα ξανακούσεις, λοιπόν, και να τα τηρήσεις. Εάν ο ιατρός σου βάλει φάρμακο στην πληγή σου και παρά ταύτα δεν καθαρίσει, την επομένη ημέρα δεν θα σου ξαναβάλει πάλι;

«Να ευχαριστείς τον Θεό για τον πειρασμό σου»

…Και κάποιος άλλος που είχε πρόβλημα αρκετά σοβαρό και πήγε και κλαιγότανε στο γέροντα και ξανακλαιγόταν, του λέει, αφού ήταν ανθρωπίνως άλυτο.

«Άκου, παιδί μου, σου εμπιστεύτηκε ο Θεός ένα μικρό πειρασμό, μία μικρή δυσκολία, ένα προβληματάκι…

Κι εσύ αντί να χαρείς γι’ αυτό που σου εμπιστεύτηκε, κάθεσαι και στενοχωριέσαι;

Πές, Χριστέ μου, να είναι ευλογημένο!

Αφού εσύ επέλεξες αυτό, ή η αδυναμία μου όρισε αυτό και εσύ το ανέχεσαι, να είναι ευλογημένο…

Το κερί της κατάνυξης και οι έξι συμβολισμοί

Οι χριστιανοί των πρώτων αιώνων άναβαν κεριά στους μυστικούς τόπους λατρείας για λόγους εντελώς πρακτικούς.

Στις κατακόμβες

Οι συνάξεις, η τέλεση των μυστηρίων, οι προσευχές, στις εξ ορισμού υπόγειες κατακόμβες γίνονταν νύχτα, οπότε τα κεριά μετρίαζαν το πυκνό σκοτάδι.

Μόνο οι κατακόμβες της Αγίας Πρισκίλλης στη Ρώμη (2ος – 5ος αι. μ.Χ.) αναπτύχθηκαν σε μία έκταση 13 χλμ υπόγειων στοών, σε βάθος 35 μέτρων και σε ανάπτυξη τριών επιπέδων, λόγω της εκτεταμένης ταφής Μαρτύρων (οι ταφές υπολογίζεται από τους αρχαιολόγους ότι ξεπερνούν τις 40.000).

Διάλογος μεταξύ γέροντα και αθέου

Ένα πρωινό συζητά ο Γέροντας Επιφάνειος Θεοδωρόπουλος με δυο-τρεις επισκέπτες στο σπίτι του. Ο ένας είναι ιδεολόγος άθεος και κομμουνιστής. Σε μια στιγμή έρχεται κάποιος απ’ έξω και τους πληροφορεί ότι η Αθήνα έχει γεμίσει από φωτογραφίες του Μαο Τσε Τουγκ με την επιγραφή: "Δόξα στον μεγάλο Μάο". Ήταν η ημέρα κατά την οποία είχε πεθάνει ο Κινέζος δικτάτορας… 

Γέροντας:

Έτσι είναι, παιδάκι μου. Δεν υπάρχουν άθεοι. Ειδωλολάτρες υπάρχουν, οι οποίοι βγάζουν τον Χριστό από τον θρόνο Του και στη θέση Του τοποθετούν τα είδωλά τους. Εμείς λέμε: «Δόξα τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι». Αυτοί λένε: «Δόξα στον μεγάλο Μάο». Διαλέγεις και παίρνεις.

Άθεος:

Και σεις, παππούλη, το παίρνετε το ναρκωτικό σας. Μόνο που εσείς το λέτε Χριστό, ο άλλος το λέει Αλλάχ, ο τρίτος Βούδα κ.ο.κ.

Γέροντας:

– Ο Χριστός, παιδί μου, δεν είναι ναρκωτικό. Ο Χριστός είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος κόσμου. Αυτός που με σοφία κυβερνά τα πάντα: από το πλήθος των απέραντων γαλαξιών μέχρι τα απειροελάχιστα σωματίδια του μικρόκοσμου. Αυτός που δίνει ζωή σε όλους μας. Αυτός που σ’ έφερε στον κόσμο και σου’ χει δώσει τόση ελευθερία, ώστε να μπορείς να Τον αμφισβητείς, αλλά και να Τον αρνείσαι ακόμη.

Το ανύπαρκτο αρχίζει και γίνεται υπαρκτό

Το κακό, ούτε φυσική ύπαρξη έχει, αλλ’ ούτε και κανένας είναι εκ φύσεως κακός. Γιατί ο Θεός δεν έπλασε τίποτε κακό. 

Όταν κανείς επιθυμήσει το κακό, τότε το ανύπαρκτο αρχίζει και γίνεται υπαρκτό, όπως το θέλει εκείνος που το κάνει. 

Ο Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης απαντά στο ερώτημα γιατί μνημονεύουμε τα ονόματα

Μερικοί ρωτούν γιατί μνημονεύουμε τα ονόματα των κεκοιμημένων και των ζώντων στις προσευχές που κάνουμε γι’ αυτούς.

Ο Θεός σαν παντογνώστης που είναι, δεν ξέρει τα ονόματά τους και τις ανάγκες τους;

Όμως αυτοί που μιλούν και σκέπτονται έτσι, ξεχνούν ότι την προσευχή δεν την κάνομε για ενημέρωση του Θεού.

Φυσικά ο Θεός δεν έχει ανάγκη τέτοιας ενημερώσεως. Άλλη είναι η σημασία αυτής της προσευχής.

Προσευχόμεθα υπέρ των ζώντων και των μεταστάντων και τους μνημονεύουμε με τα ονόματά τους, για να δείξουμε, ότι τους αγαπάμε με όλη μας την καρδιά.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Κυριακή ΙΓ' Λουκά 

(η προσκόληση στα χρήματα) 

(Λουκ. 18, 18-27) 

Η διήγηση της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής αποτελεί ως προς το περιεχόμενό της συνέχεια της παραβολής του άφρονα πλουσίου που ακούσαμε την περασμένη Κυριακή.

Εκεί ο Χριστός αποκάλεσε άφρονα τον άνθρωπο που φροντίζει μόνο για την δική του προσωπική απόλαυση και γίνεται δέσμιος του εγωισμού του και τελικά της ολιγοπιστίας του προς τον Θεό. Σήμερα, στον άρχοντα που Τον ρωτά τί πρέπει να κάνει για να κερδίσει την αιώνιο ζωή, του απαντά να τηρεί τις εντολές της Παλαιάς Διαθήκης. 

Και στην απόκριση του ανθρώπου ότι από μικρός τηρεί αυτές τις εντολές, ο Κύριος τον καλεί να πουλήσει τα υπάρχοντά του, να τα μοιράσει στους φτωχούς και να Τον ακολουθήσει.

Λυπήθηκε ο άρχοντας κι έφυγε, και ο Χριστός μονολόγησε: “πόσο δύσκολο είναι να μπουν στη βασιλεία του Θεού εκείνοι που έχουν χρήματα”, πιο δύσκολο και από το να περάσει μια καμήλα από την τρύπα μιας βελόνας1. 

Όταν έλθη ο Κύριός μας εις τον καθωρισμένον χρόνον, δια να κρίνη τον κόσμον...

Τα χρόνια κυλούν, ανακυκλώνονται οι ενιαυτοί και ημέρα τη ημέρα όλον και φθάνομεν εις το τέρμα έκαστος του βίου του. 

Ο πολύτιμος χρόνος κυλά και φεύγει προ των οφθαλμών μας, χωρίς βέβαια να γνωρίζωμεν, τι μας φεύγει απαρατήρητον, διότι εάν ήξευρε το παιδάκι την αξίαν του χρυσού, δεν θα επροτίμα αντί τούτου μίαν πτωχήν καραμέλλαν! 

Ουχί τούτο αληθεύει εν τοις ανθρώποις και πρώτον εις εμέ;

Θαύματα

‘Εκείνος που έκανε κρασί κατά την ημέρα του συμποσίου, ο ίδιος το κάνει κάθε χρόνο στα αμπέλια. Γιατί, όπως μετεβλήθη σε κρασί το νερό που είχαν βάλει οι υπηρέτες στις υδρίες, κατά παρόμοιο τρόπο και το νερό που χύνεται από τα σύννεφα μεταβάλλεται σε κρασί με την ενέργεια του ίδιου του Κυρίου. 

Για το φαινόμενο αυτό δεν εκπληττόμαστε, γιατί γίνεται κάθε χρόνο. Και όμως θα έπρεπε να το προσέξουμε περισσότερο από εκείνο που έγινε στις υδρίες. 

Γιατί ποιος παρατηρεί τις ενέργειες του Θεού, με τις οποίες κυβερνάται και κατευθύνεται ολόκληρος ο κόσμος, και δεν εκπλήσσεται από τα θαύματα; 

Μόρφωση και ευσέβεια

Κανένας δέν µπορεῖ νά ἀµφισβητήσει τή µόρφωση σ᾿ ἕνα κληρικό ἤ µοναχό τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι ἀπαραίτητη καί βοηθάει πολύ στό ποιµαντικό ἔργο. 

Ἰδιαίτερα στήν ἐποχή µας, πού οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀρκετή κοσµική µόρφωση καί ἀπαιτοῦν ἀπό τούς κληρικούς νά ἔχουν τά ἀνάλογα προσόντα προκειµένου νά ἐργάζονται ἀποδοτικά καί νά µποροῦν νά ἀνταποκρίνονται στίς σύγχρονες ἀνάγκες. 

Ὡστόσο, µόνη της ἡ µόρφωση δέν φτάνει. Εἶναι βέβαια χρήσιµο µέσον, δέν εἶναι ὅµως αὐτή πού θά βοηθήσει τόν κληρικό νά ποιµάνει ἐπιτυχῶς τό λαό τοῦ Θεοῦ. Χρειάζεται νά συνοδεύεται καί ἀπό εὐσέβεια, ἱερό ζῆλο καί φόβο Θεοῦ. 

∆ίχως αὐτά δέν µπορεῖ νά προκύψει σηµαντικό ἔργο. Στήν ἐποχή µας οἱ περισσότεροι κληρικοί ἔχουν µόρφωση. Ἔχουν φοιτήσει σέ ἐκκλησιαστικές καί θεολογικές σχολές. 

Δεν εκφράζεται το ακατανόητο

Αληθινά δε, μακαριστή ύπαρξη είναι το Θείο. Γιατί ό,τι και να υποθέσουμε πως είναι το Θείο, μακαριότητα είναι εκείνη η καθαρή ζωή, το ανεκδιήγητο και ακατάληπτο αγαθό, το ανέκφραστο κάλλος, αυτό που είναι όλο χάρη και σοφία και δύναμη, το αληθινό φως, η πηγή κάθε αγαθότητας, η ανώτερη εξουσία όλων, το μόνο ποθητό, αυτό που πάντα είναι το ίδιο, η παντοτινή αγαλλίαση, η αιώνια ευφροσύνη, για την οποία θα μπορούσε κανείς να πει πολλά, κι όμως να μην έχει πει τίποτε το ισάξιο. 

«Κάνε το σταυρό σου και περιφρόνησε το διάβολο. Ο πονηρός είναι πάρα πολύ αδύνατος»

«Κάνε το σταυρό σου και περιφρόνησε το διάβολο»

«Άφησε τον αυτόν», μου έλεγε ο π. Πορφύριος για το διάβολο.

«Μην του δίνεις σημασία. Όσο του δίνεις σημασία, τόσο περισσότερο σε πλησιάζει. Αν θέλεις να τον διώξεις, να τον απομακρύνεις από κοντά σου, πάψε να του δίνεις σημασία. Περιφρόνησέ τον. Μόνο η περιφρόνηση του αξίζει. 

Από τη στιγμή που θα αρχίσει να την εισπράττει, θα αρχίσει και θα υποχωρεί. Μέχρι που, τελικά, θα τραπεί σε φυγή. Η περιφρόνηση αποτελεί το δεύτερο όπλο, μετά τον Τίμιο Σταυρό, κατά του διαβόλου!

Και τον μέν Τίμιο Σταυρό τον φοβάται και, κυριολεκτικά, τον τρέμει και τρέπεται σε άτακτη φυγή. Την δε περιφρόνηση δεν την αντέχει. Γιατί είναι υπερόπτης και σκάει από το κακό του! Εξάλλου, αυτή η υπεροψία ήταν αιτία να εκπέσει και να γίνει αυτό που έγινε. Εισέπραξε την τιμωρία του… » 

Να γνωρίσεις τον εαυτό σου, ποιός είσαι

Και γι’ αυτό πρώτα απ’ όλα χρειάζεται το “γνώθι σαυτόν”. Δηλαδή να γνωρίσεις τον εαυτό σου, ποιος είσαι. Ποιός είσαι στ’ αλήθεια, όχι ποιός νομίζεις εσύ ότι είσαι. Με τη γνώση αυτή γίνεσαι ο σοφότερος των ανθρώπων. Με τέτοια επίγνωση έρχεσαι σε ταπείνωση και παίρνεις χάρη από τον Κύριο. 

Διαφορετικά αν δεν αποκτήσεις αυτογνωσία, αλλ’ υπολογίζεις μόνο τον κόπο σου, γνώριζε ότι πάντοτε θα βρίσκεσαι μακριά από το δρόμο. Διότι δεν λέει ο Προφήτης· “ίδε, Κύριε, τον κόπον μου”, αλλά “ίδε, λέγει, την ταπείνωσίν μου και τον κόπον μου”. Ο κόπος είναι για το σώμα, η ταπείνωση για τη ψυχή και πάλι τα δύο μαζί, κόπος και ταπείνωση, για όλον τον άνθρωπο.

Ποιός νίκησε το διάβολο; Αυτός που γνώρισε την ασθένειά του, τα πάθη και τα ελαττώματα, που έχει. Ο φοβούμενος να γνωρίσει τον εαυτό του, αυτός βρίσκεται μακριά από τη γνώση· άλλο τίποτε δεν αγαπά παρά να βλέπει μόνο λάθη στους άλλους και να τους κρίνει. 

Τι είναι οι «αλλοιώσεις» στην πνευματική ζωή;

Ψυχωφελείς συζητήσεις με το Γέροντα Ιωσήφ Βατοπαιδινό

Κακός γείτονας και επίβουλος, ειδικά, για τους αστήρικτους και γι’ αυτούς, που αρχίζουν να αγωνίζονται, είναι οι αλλοιώσεις ή τροπές.

Μοιάζουν με τις καιρικές συνθήκες που μεταβάλλονται. Δεν είναι μόνιμες, αλλά παροδικές. Δεν πρέπει να μας φοβίζουν, ώστε να μεταβάλλουν την πορεία της ζωής μας. Έχουμε παράδειγμα τους ναυτικούς. Δε σταματούν να ταξιδεύουν, επειδή η θάλασσα γίνεται επικίνδυνη, κατά την ώρα της τρικυμίας. Δένουν λίγο στο λιμάνι το πλοίο και περιμένουν. Μετά, συνεχίζουν την πορεία τους, χωρίς να ασχολούνται με την τρικυμία.

Είναι η ισόβια μεταπτωτική καταδίκη μας. Μετά την πτώση, ο άνθρωπος έχασε την προσωπικότητά του, έγινε θύμα της επιρροής και υπόκειται στις εναλλαγές. Ποτέ δε μένει σταθερός σε μια θέση και αίσθηση και γνώμη. Επιδρούν στο χαρακτήρα του οι λόγοι, οι σκέψεις, τα πράγματα, τα πρόσωπα, η δίαιτα, το κλίμα και όσα γενικά, συμβαίνουν. 

Την ελπίδα της σωτηρίας ποτέ μη χάνης και να βοάς προς τον Θεόν και να κλαις

Την ελπίδα της σωτηρίας ποτέ μη χάνης και να βοάς προς τον Θεόν και να κλαις. Ο Θεός ποτέ δεν παραβλέπει μίαν ψυχήν που θέλει να σωθή και μετανοεί, όσον και αν τραυματίζεται εις τον αγώνα. 

Γνωρίζει ο Θεός, πόσον ασθενής είναι η φύσις μας. Πόθεν θα εύρη την δύναμιν ο πηλός να βαστάζη την πίεσιν του νερού, εάν ο Θεός δεν τον ψήση με την χάριν του Αγίου Πνεύματος; 

Γνωρίζει ως αλάνθαστος οφθαλμός ότι μόλις μας αφήση, πίπτομεν και χανόμεθα. Δια τούτο δεν μας αφήνει να πειρασθώμεν, όσον ο διάβολος επιθυμεί. Εάν μας άφηνε, συσσώμους θα μας έρριπτε εις την κόλασιν, αλλά ο αγαθός Θεός τον εμποδίζει και τον αφήνει τόσον, όσον δύναται να βαστάξη η κάθε ψυχή. 

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακή Θ’ Λουκά: Είμαστε ευτυχισμένοι με τα υλικά αγαθά;

Για άλλη μία Κυριακή, ο Χριστός μάς μιλάει διαμέσου μίας παραβολής. Μικρής αλλά πολύ εύστοχης και σημαντικής.

Μάς λέει λοιπόν ότι τα χωράφια ενός πλούσιου ανθρώπου, εκείνη τη χρονιά, έφερε μεγαλύτερη σοδειά από τη συνηθισμένη. Τότε, ο πλούσιος σκεφτόταν τι θα μπορούσε να κάνει για να αποθηκεύσει τη σοδειά του, καθώς οι υπάρχουσες αποθήκες ήταν πολύ μικρές για να αποθηκευτεί όλη η σοδειά. 

Σκέφτηκε, λοιπόν, να γκρεμίσει τις υπάρχουσες αποθήκες και να κτίσει νέες και μεγαλύτερες για να συνάξει τα αγαθά από τα χωράφια. Αφού θα αποθήκευε όλη τη σοδειά, συλλογίστηκε και είπε στην ψυχή του: «ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου» (Ψυχή, έχεις μαζέψει πολλά αγαθά, που σου φτάνουν για πολλά χρόνια. Αναπαύου, λοιπόν, τρώγε, πίνε, καλοπερνά). 

Εκείνος που αγάπησε πραγματικά τον Κύριον...

Εκείνος που αγάπησε πραγματικά τον Κύριον και επεζήτησε αληθινά να κερδήση την μέλλουσα βασιλεία, εκείνος πού απέκτησε πραγματικό πόνο για τα αμαρτήματά του και ζωντανή ενθύμησι της κολάσεως και της αιωνίου κρίσεως, εκείνος που ξύπνησε αληθινά μέσα του τον φόβο του θανάτου του, δεν θα αγαπήση πλέον ούτε θα ενδιαφερθή ούτε θα μεριμνήση καθόλου για χρήματα ή για κτήματα ή για επίγειο δόξα ή για φίλους ή για αδελφούς ή για τίποτε το γήϊνο. 

“Η ψυχή μετά τον θάνατο” - Οι πρώτες δύο ημέρες, τα τελώνια, οι σαράντα μέρες, η ψυχή μέχρι την Τελική Κρίση

Οι πρώτες δύο ημέρες μετά το θάνατο

Για διάστημα δύο ημερών η ψυχή απολαύει σχετικής ελευθερίας και έχει δυνατότητα να επισκεφθεί τόπους που της ήτα προσφιλείς στο παρελθόν, αλλά την Τρίτη ημέρα μετακινείται σε άλλες σφαίρες.

Εδώ ο Αρχιεπίσκοπος Ιωάννης απλώς επαναλαμβάνει τη διδασκαλία που η Εκκλησία ήδη γνωρίζει από τον 4ο αιώνα, όταν ο άγγελος που συνόδευσε τον Αγ. Μακάριο Αλεξανδρείας στην έρημο, του είπε, θέλοντας να ερμηνεύσει την επιμνημόσυνη δέηση της Εκκλησίας για τους νεκρούς την Τρίτη ημέρα μετά θάνατο: 

«Όταν γίνεται η προσφορά της αναίμακτης θυσίας (μνημόσυνο στη θεία λειτουργία) στην Εκκλησία την τρίτη ημέρα, η ψυχή του κεκοιμημένου δέχεται από τον φύλακα άγγελο της ανακούφιση για τη λύπη που αισθάνεται λόγω του χωρισμού της από το σώμα… Στο διάστημα των δύο πρώτων ημερών επιτρέπεται στην ψυχή να περιπλανηθεί στον κόσμο, οπουδήποτε εκείνη επιθυμεί, με τη συντροφιά των αγγέλων που τη συνοδεύουν. Ως εκ τούτου η ψυχή, επειδή αγαπά το σώμα, μερικές φορές περιφέρεται στο οίκημα στο οποίο το σώμα της είχε σαβανωθεί, περνώντας έτσι δύο ημέρες όπως ένα πουλί που γυρεύει τη φωλιά του. 

Ἡ ἐργασία πού γίνεται μέ ἡρεμία καί προσευχή ἁγιάζεται

– Δεν είναι καλύτερα, Γέροντα, μια δουλειά να γίνη πιο αργά, για να έχει κανής την ηρεμία του;

– Ναι, γιατί, όταν εργάζεται κανείς με ηρεμία, διατηρεί την γαλήνη του και αγιάζει όλη την ημέρα του. Δυστυχώς, δεν έχουμε καταλάβει πως, όταν κάνουμε γρήγορα μια δουλειά, αποκτούμε μια νευρικότητα. Και η εργασία που γίνεται με νευρικότητα δεν είναι αγιασμένη. Σκοπός μας δεν πρέπει να είναι να φτιάξουμε πολλά και να είμαστε όλα αγωνία. Αυτό είναι δαιμονική κατάσταση.

Το εργόχειρο που γίνεται με ηρεμία και προσευχή αγιάζεται και αγιάζει και τους ανθρώπους που το χρησιμοποιούν και έτσι έχει νόημα, όταν η λαϊκοί ζητούν να πάρουν εργόχειρα από μοναχούς για ευλογία. Ενώ εκείνο που…… γίνεται με βιασύνη και νευρικότητα μεταδίδει αυτήν την δαιμονική κατάσταση και στους άλλους.

Κυριακάτικο πρωινό με τα παιδιά του Κατηχητικού

Την Κυριακή 13.11.2022, μετά την πανηγυρική Θεία Λειτουργία (εόρταζε το Ιερό παρεκκλήσι του Ναού που είναι αφιερωμένο στον Άγιο Ιωάννη Χρυσόστομο), τα παιδιά των κατηχητικών συνάξεων της ενορίας μας, μαζί με τους γονείς τους, είχαν την ευκαιρία να πάρουν πρωινό, με εδέσματα, που εκτός από την επιτροπή του ναού, προσέφεραν και οι ίδιοι.

Ἀδιάκοπος σκοπός τῶν δαιμόνων καί ἀγώνας τους εἶναι νά μήν ἀφήνουν διόλου τήν καρδιά μας νά ζεῖ μέ προσοχή...

29. Ἄν μέ ταπεινό φρόνημα καί μνήμη θανάτου καί αὐτοκατηγορία καί ἀντίρρηση κατά τῶν πονηρῶν λογισμῶν καί μέ ἐπίκληση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μένεις μέσα στήν καρδιά σου καί ἄν τόν στενό ἀλλά χαροποιό καί τερπνό δρόμο τῆς διάνοιας μέ τά παραπάνω ὅπλα βαδίζεις καθημερινά ἔχοντας νήψη, θά φτάσεις σέ ἅγιες θεωρίες Ἁγίων. 

Καί θά φωτιστεῖς σέ βαθιά μυστήρια ἀπό τό Χριστό, στόν Ὁποῖο βρίσκονται οἱ θησαυροί οἱ κρυμμένοι τῆς γνώσεως καί τῆς σοφίας1, στόν Ὁποῖο κατοικεῖ ὅλη ἡ θεότητα μέ σωματική μορφή2. Θά αἰσθανθεῖς δηλαδή ὅτι μαζί μέ τόν Ἰησοῦ, πήδησε ὁρμητικά στήν ψυχήσου τό Ἅγιο Πνεῦμα, ἀπό τό Ὁποῖο ὁ νοῦς τοῦ ἄνθρώπου φωτίζεται νά βλέπει μέ ξέσκεπο πρόσωπο3.

«Κάνεις –λέει ἡ Γραφή– δέν μπορεῖ νά πεῖ Κύριε Ἰησοῦ, παρά μόνο μέ τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος4», δηλαδή τό Ἅγιο Πνεῦμα βεβαιώνει μυστικά ὅτι ἔχεις μέσα σου τόν ζητούμενο Κύριο. 

Επίσκεψη του κατηχητικού στην έκθεση με θέμα τη Μικρά Ασία, στο Μητροπολιτικό μέγαρο

Την εβδομάδα που μας πέρασε, τα παιδιά των κατηχητικών συνάξεων της ενορίας Παντανάσσης, είχαν την ευκαιρία να ξεναγηθούν στην έκθεση που φιλοξενεί η Μητρόπολη μας με θέμα: 

"Μνήμη μου σε λένε Μικρασία - 100 χρόνια μετά". 

Ο Θεός παραμένει μυστήριο ακόμη και όταν Τον βλέπουμε

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος, ο οποίος επικαλείται την ιδικήν του εμπειρίαν του δοξασμού εις την αναίρεσιν των ισχυρισμών των Ευνομιανών ότι ο άνθρωπος ημπορεί να γνωρίση την ουσίαν του Θεού [ 21 ] τονίζει το σημείον αυτό σαφώς. Αναφέρει ότι κάποιος φιλόσοφος (ο Πλάτων) ισχυρίζεται ότι “φράσαι Θεόν αδύνατον, νοήσαι χαλεπόν”. 

Ο Άγιος Γρηγόριος διαφωνεί τονίζων ότι “Θεόν φράσαι μεν αδύνατον, νοήσαι δε αδυνατώτερον, το μεν γαρ νοηθέν, τάχα αν λόγος δηλώσειεν, ει και μη μετρίως, αλλ’ αμυδρώς γε…” [22]. Αυτό σημαίνει ότι να εννοήση τις και να εκφράση τον Θεόν δεν είναι μόνον αδύνατον εις τους απίστους, αλλά ακόμη και εις τους φίλους του Θεού, οι οποίοι έχουν φθάσει είτε εις τον φωτισμόν είτε εις τον δοξασμόν. Ο Θεός παραμένει μυστήριον ακόμη και όταν οράται.

Εν τούτοις, εκείνοι οι οποίοι φθάνουν εις τον φωτισμόν και τον δοξασμόν, χρησιμοποιούν νοήματα και ρήματα εις την ομιλίαν περί Θεού. Βεβαίως, αυτά τα νοήματα και ρήματα είναι εμπνευσμένα από την εμπειρίαν του δοξασμού. Οι πνευματικοί πατέρες χρησιμοποιούν ρήματα και νοήματα να οδηγήσουν τους άλλους μέσω της καθάρσεως εις τον φωτισμόν, ως έκαναν οι προφήται, οι απόστολοι και ο Ίδιος ο Χριστός. 

Είκοσι κανόνες για τη Ζωή!

1. Ο μεγαλύτερος και καλύτερος φίλος: Ο Θεός.

2. Οι καλύτεροι σύντροφοι: Οι γονείς.

3. Το καλύτερο σπίτι: Το σπίτι σου.

4. Ο μεγαλύτερος ηρωισμός: Το θάρρος να είσαι καλός και να μη παρασύρεσαι από τους άλλους σε ό,τι δεν πρέπει.

5. Η μεγαλύτερη χαρά: Το εκπληρωμένο καθήκον.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακή Η’ Λουκά: Να γίνουμε οι Καλοί Σαμαρείτες των άλλων ανθρώπων

Το σημερινό Ευαγγελικό ανάγνωσμα μάς παρουσιάζει μία γνωστή παραβολή που είπε ο Χριστός.

Πλησιάζει το Χριστό, μάς λέει το Ευαγγέλιο, ένας νομικός, δηλαδή; Ο γνώστης του Μωσαϊκού νόμου και του λέει «διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω;». Με ειρωνικό τόνο προσφωνεί το Χριστό ως «Διδάσκαλο» γιατί ήθελε ο νομικός να παγιδεύσει το Χριστό και να πει κάτι εναντίον του Μωυσή. Εκείνο τον καιρό, υπήρχε η αντίληψη ότι ο Χριστός φέρνει καινές (δηλ. καινούργιες) διδασκαλίες, αντίθετες από το Μωυσή.

Ο Χριστός, όμως, λέει: «ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις;» (στον νόμο τι είναι γραμμένον; Πως αντιλαμβάνεσαι αυτό που διαβάζεις στον νόμο;). Δεν θέλει ο Χριστός να ξεφύγει από το Μωυσή. 

Ο νομικός, που ήθελε να παγιδεύσει το Χριστό, απαντάει: «ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν». Με την απόκριση του Χριστού να είναι: «ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ». 

† Κυριακῇ 13 Νοεμβρίου 2022 (Η' Λουκᾶν)

† Μνήμη τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρὸς ἡμῶν Ἰωάννου, Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Χρυσοστόμου

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. ι' : 25-37

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, Νομικός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, πειράζων αὐτὸν, καὶ λέγων· Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις; Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν. Εἶπε δὲ αὐτῷ· Ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ. Ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν, εἶπε πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν· Καί τίς ἐστί μου πλησίον; Ὑπολαβὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ ῾Ιερουσαλὴμ εἰς ῾Ιεριχώ, καὶ λησταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν, καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον, ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα. Κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν. Ὁμοίως δὲ καὶ Λευΐτης, γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν, ἀντιπαρῆλθε. Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ᾿ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ, ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος, ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον, καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ·

Ἱερά Πανήγυρις

Μεταφέρουν τον αγιασμό οι άγγελοι. Μόνο αυτοί μπορούν να δοξάζουν τόσο τον Θεό…

Ο Θεός θέλει να ομοιωθούμε με τους αγγέλους. Οι άγγελοι μόνο δοξολογούν τον Θεό. Αυτή είναι η προσευχή τους, μόνο η δοξολογία. Είναι λεπτό πράγμα η δοξολογία – ξεφεύγει απ’ τα ανθρώπινα.

Η δοξολογία είναι ανιδιοτελής προσευχή. Οι άγγελοι δεν προσεύχονται, για να κερδίσουν κάτι, είναι ανιδιοτελείς. Ο Θεός έδωσε και σ’ εμάς αυτή τη δυνατότητα, να είναι η προσευχή μας μία διαρκής δοξολογία, προσευχή αγγελική. 

Εδώ βρίσκεται το μεγάλο μυστικό. Όταν μπούμε σ’ αυτή την προσευχή, τότε θα δοξάζουμε τον Θεό συνεχώς, αφήνοντάς τα όλα σε Αυτόν, όπως εύχεται η Εκκλησία μας: «πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα».

Ἱερά Πανήγυρις

Πόσους παλμούς διέθεσες για τον Θεό σου;

Ρώτησα κάποτε ένα νέο 16 ετών:

-Αγαπάς, παιδί μου, το Θεό;

-Τον αγαπώ πολύ, πάτερ μου, μου απάντησε αυθόρμητα.

–Προσεύχεσαι σ’ Αυτόν τακτικά;

-Όχι! μου είπε με ειλικρίνεια.

Ο νέος αυτός δεν μπορούσε να συλλάβει την αντίθεση που υπήρχε μεταξύ των δύο απαντήσεών του. Γιατί είναι αδύνατον να αγαπά κανείς πραγματικά το Θεό και να μην προσεύχεται.

Αν έχεις ένα φίλο εξαιρετικά αγαπητό, δεν προσπαθείς να βρεις τρόπους να επικοινωνείς συχνά μαζί του και να συζητάς διάφορα ζητήματα; Έτσι δεν είναι;

Παρακολούθησε, παιδί μου, αυτούς τους αριθμούς που θα σου πω. Είναι εξακριβωμένοι.

Ἱερά Πανήγυρις

Το καύχημα του Σταυρού

Δυστυχώς στις μέρες μας ακόμα και στους Εκκλησιαζόμενους, βλέπουμε ότι ελάχιστοι φοράνε τον Σταυρό στον λαιμό τους.

Το σύμβολο της θυσίας και της σωτηρίας αντιμετωπίζεται ως κόσμημα που θα το βάλουμε με το ανάλογο ρούχο και την ανάλογη διάθεση.

Υποθέτω ότι για τους περισσότερους, ιδιαίτερα ο βαπτιστικός σταυρός θα είναι σε κανένα συρτάρι μέσα σε μια πολιτεία από αράχνες και σκόνη, ξεχασμένος.

Αντίθετα, επιλέγουμε όχι απλά κοσμήματα ή σύμβολα αλλά κάτι χειρότερο και φυσικά όχι αθώο: βάζουμε ματάκια, κερατάκια, μικρούς βούδες κλπ.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακή Ζ’ Λουκά: Έχουμε ακουμπήσει την ελπίδα μας στο Χριστό;

Σήμερα, το Ευαγγελικό ανάγνωσμα μάς παρουσιάζει αρκετά στοιχεία που χρειάζεται να έχουμε στη ζωή μας.

Φεύγοντας ο Χριστός από την πόλη των Γαδαρηνών, κατευθύνεται προς την Καπερναούμ. Ξαφνικά, μέσα στον κόσμο, πέφτει στα πόδια του Χριστού, ο αρχισυνάγωγος της συναγωγής της Καπερναούμ, ο Ιάειρος, να μεταβεί στο σπίτι του γιατί η κόρη του ήταν έτοιμη να πεθάνει σε ηλικία μόλις 12 ετών. 

Στην πορεία του Χριστού προς το σπίτι του Ιαείρου, ο λαός ήταν ασφυκτικά κοντά Του και, ξαφνικά, μία γυναίκα ακούμπησε την άκρη του ενδύματός Του, κρυφά για να μην τη δει κανένας, και έγινε καλά, αφού 12 χρόνια έπασχε από αιμορραγία και ξόδεψε όλη την περιουσία της για να γίνει καλά.

Τότε, ο Χριστός είπε: «τίς ὁ ἁψάμενός μου;» (Ποιος με άγγιξε;). Όλος ο λαός αρνιόταν κάτι τέτοιο· τότε ο Πέτρος και οι υπόλοιποι μαθητές του Χριστού, είπαν: «ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις τίς ὁ ἁψάμενός μου;» (Διδάσκαλε, ο λαός σε περικύκλωσε και σε πιέζει ασφυκτικά και εσύ λες, ποιος με άγγιξε;).

† Κυριακῇ 6 Νοεμβρίου 2022 (Ζ' Λουκᾶν)

 

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. η' : 41-56

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, ᾧ ὄνομα ᾿Ιάειρος, καὶ αὐτὸς ἄρχων τῆς Συναγωγῆς ὑπῆρχε· καὶ πεσὼν παρὰ τοὺς πόδας τοῦ ᾿Ιησοῦ παρεκάλει αὐτὸν εἰσελθεῖν εἰς τὸν οἶκον αὐτοῦ· ὅτι θυγάτηρ μονογενὴς ἦν αὐτῷ, ὡς ἐτῶν δώδεκα, καὶ αὕτη ἀπέθνησκεν. ᾿Εν δὲ τῷ ὑπάγειν αὐτὸν, οἱ ὄχλοι συνέπνιγον αὐτόν. Καὶ γυνὴ οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἀπὸ ἐτῶν δώδεκα, ἥτις, ἰατροῖς προσαναλώσασα ὅλον τὸν βίον, οὐκ ἴσχυσεν ὑπ᾿ οὐδενὸς θεραπευθῆναι, προσελθοῦσα ὄπισθεν, ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς. Καὶ εἶπεν ὁ ᾿Ιησοῦς· Τίς ὁ ἁψάμενός μου; Ἀρνουμένων δὲ πάντων, εἶπεν ὁ Πέτρος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ· Ἐπιστάτα, οἱ ὄχλοι συνέχουσί σε καὶ ἀποθλίβουσι, καὶ λέγεις Τίς ὁ ἁψάμενός μου; Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· Ἥψατό μού τις· ἐγὼ γὰρ ἔγνων δύναμιν ἐξελθοῦσαν ἀπ᾿ ἐμοῦ. Ἰδοῦσα δὲ ἡ γυνὴ ὅτι οὐκ ἔλαθε, τρέμουσα ἦλθε καὶ προσπεσοῦσα αὐτῷ, δι᾿ ἣν αἰτίαν ἥψατο αὐτοῦ, ἀπήγγειλεν αὐτῷ ἐνώπιον παντὸς τοῦ λαοῦ, καὶ ὡς ἰάθη παραχρῆμα. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· Θάρσει, θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· πορεύου εἰς εἰρήνην. ῎Ετι αὐτοῦ λαλοῦντος, ἔρχεταί τις παρὰ τοῦ ἀρχισυναγώγου, λέγων αὐτῷ· ὅτι τέθνηκεν ἡ θυγάτηρ σου· μὴ σκύλλε τὸν Διδάσκαλον. Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀκούσας ἀπεκρίθη αὐτῷ, λέγων· Μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε, καὶ σωθήσεται. Εἰσελθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν, οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα, εἰ μὴ Πέτρον καὶ ᾿Ιάκωβον καὶ ᾿Ιωάννην καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα. Ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν.

Η αληθινή αγάπη δεν κομματιάζεται

Έγραφε κάποτε ο πατήρ Αντώνιος Αλεβιζόπουλος: «Η αληθινή αγάπη δεν κομματιάζεται.

Δεν μπορεί κανείς να πει: αγαπώ αυτόν, αλλά δεν μπορώ να αγαπήσω τον άλλον, αγαπώ την ανθρωπότητα αλλά δεν μπορώ να αγαπήσω τον διπλανό μου, αγαπώ τον Θεό αλλά δεν αγαπώ τον άνθρωπο, αγαπώ τους ανθρώπους αλλά δεν αγαπώ τον Θεό!».

Εύστοχος ο π. Αντώνιος Αλεβιζόπουλος σε αυτό που πολύ διακριτικά υπονοούσε, ότι, δηλαδή, εγώ κι εσύ ως άνθρωποι, ισχυριζόμαστε ότι θέλουμε να σώσουμε την ανθρωπότητα, τον πλανήτη ολόκληρο αν γίνεται, αλλά την ίδια στιγμή δεν έχουμε τη διάθεση να αγαπήσουμε και να βοηθήσουμε τον διπλανό μας, τον πλησίον μας, τον γείτονα μας.

Ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Βατάτζης ὁ ἐλεήμονας βασιλιάς

Ο Άγιος Ιωάννης Δούκας Βατάτζης ο Ελεήμων, γεννήθηκε το 1193 στο ιστορικό Κάστρο της Θράκης, στο Διδυμότειχο. Καταγόταν από οικογένεια η οποία βρισκόταν κοντά στη βασιλική σύγκλητο, αφού ο παππούς του Κωνσταντίνος, ο Βατάτζης λεγόμενος, ήταν Στρατοπεδάρχης του βασιλέως Μανουήλ του Κομνηνού.

Όταν κοιμήθηκαν οι γονείς του Ιωάννη, του άφησαν πολύ μεγάλη περιουσία, την οποία όμως ως σώφρων εκείνος, μοίρασε στους φτωχούς, καθώς και σε αφιερώματα στους Ιερούς Ναούς και τις Εκκλησίες, διότι “μακάριοι οι αγαπώντες την ευπρέπειαν του οίκου Σου”…

Στη συνέχεια ο Ιωάννης, μια που η Κωνσταντινούπολη ήταν στα χέρια των Φράγκων, κατευθύνθηκε στο Νυμφαίο της Βιθυνίας, όπου και ήταν η έδρα της αυτοκρατορίας μας, αφού από το 1204 ο Πόλη είχε αλωθεί και κατακυριευθεί με δόλο από τους “Σταυροφόρους” και νέος αυτοκράτωρ είχε ανακηρυχθεί στη Νίκαια της Βιθυνίας ο ευσεβέστατος Θεόδωρος Λάσκαρης, ο ποιητής της Μεγάλης Παράκλησης στην Παναγιά, την οποία και ψάλλουμε εναλλάξ με την Μικρή, κάθε ημέρα, από την 1η έως τις 15 Αυγούστου!

Εκεί κατέφυγε λοιπόν ο Ιωάννης, για να βρει ένα θείο από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν Ιερεύς στα ανάκτορα του Θεοδώρου Λάσκαρη. Έτσι, γνωρίστηκε με τον καλό βασιλέα, αλλά ούτε στιγμή δεν υπερηφανεύτηκε για εκείνη τη συναναστροφή του, αλλά εξακολούθησε να είναι φιλικός και ταπεινός με όλους, ευπρόσιτος, πράος, άκακος, γαλήνιος, σεμνός και πάντα ήρεμος στο διάλογο. 

«Ἄν ὁ ἄνθρωπος δέν κάνει τό θέλημα καί τό νόμο τοῦ Κυρίου μέσα ἀπό τήν καρδιά του, οὔτε ἐξωτερικῶς μπορεῖ νά τό κάνει εὔκολα»

«Συμβουλές γιά τό ἦθος τῶν ἀνθρώπων

καί τήν ἐνάρετη ζωή...»

Λέει ἡ Γραφή: «Ὅσοι διψᾶτε, πηγαίνετε στό νερό»1. Ὅσοι ὅμως διψᾶτε τό Θεό, βαδίζετε μέ τήν καθαρότητα τοῦ νοῦ σας. Πρέπει ὅμως, ἐκεῖνος πού μέ τήν καθαρότητα αὐτή πετᾶ ψηλά, νά βλέπει καί κάτω τή γῆ τῆς μηδαμινότητάς του. Γιατί κανείς δέν εἶναι ὑψηλότερος τοῦ ταπεινοῦ. Ὅπως, ὅταν δέν ὑπάρχει φῶς, εἶναι ὅλα σκοτεινά καί ζοφερά, ἔτσι καί ὅταν δέν ὑπάρχει ταπεινοφροσύνη, ὅλα μας τά κατά Θεόν ἔργα εἶναι μάταια καί ἄχρηστα.

Ἄκου τώρα τήν κατακλείδα τοῦ λόγου μου. Νά φοβᾶσαι τό Θεό καί νά φυλάγεις τίς ἐντολές Του2, καί νοερά καί αἰσθητά.

Γιατί ἄν βιάσεις τόν ἑαυτό σου νά τηρεῖ τίς θεῖες ἐντολές νοερά, λίγες φορές θά χρειαστεῖς αἰσθητούς κόπους γιά τήν τήρησή τους, ὅπως λέει καί ὁ Δαβίδ: «Θέλησα ἀπό μέσα ἀπό τήν καρδιά μου νά πράξω τό θέλημά Σου καί τό νόμο Σου3». 

Προσέχετε τους λογισμούς σας … (Διδακτικοί λόγοι Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεΐτου)

Ποικίλα διδακτικά προς εν Χριστώ τελείωσή μας

* Προσέχετε τους λογισμούς σας. Η προσοχή σας κυρίως να στραφή εις το να συνάζει ταπεινούς λογισμούς. Διότι η ταπείνωσις σώζει τον άνθρωπο, και αυτή είναι κυρίως ο στόχος όλων των πνευματικών επιδιώξεων.

* Χωρίς νήψη η κάθαρσις της ψυχής και του σώματος δεν αποκτώνται, οπότε μήτε ο Θεός οπτάνεται εν αισθήσει νοός και καρδίας.

* Πολλά μας θλίβουν, πλην μακάριος είναι εκείνος ο οποίος με υπομονή και ευχαριστία διέρχεται τα θλιβερά της πρόσκαιρης ζωής.

* Πρόσεχε, παιδί μου, να μην κρίνης ουδεμία ψυχή· διότι εις τον κρίνοντα τον πλησίον παραχωρεί ο Θεός και πέφτει, για να μάθει να συμπαθει τον ασθενή αδελφό του.

Η Προσευχή είναι σαν το λεωφορείο που πρέπει να φεύγει γεμάτο (Όσιος Παΐσιος)

Πάντα ο Όσιος Παΐσιος τόνιζε την αξία της προσευχής, λέγοντας προς τους συνανθρώπους του που αντιμετώπιζαν προβλήματα στην ζωή τους: «Θα προσευχηθώ για εσένα».

Εκείνο τον καιρό είχε φύγει από την ζωή ένας στενός, αγαπημένος συγγενής μου, ο Νίκος, οπότε ρώτησα τον Γέροντα, αν είναι καλό που προσεύχομαι κάθε βράδυ με το κομποσχοίνι, να αναπαύει ο Θεός την ψυχή του Νίκου στην άλλη ζωή.

Μου απάντησε, ότι η προσευχή είναι σαν το λεωφορείο που πρέπει να φεύγει γεμάτο, και συνέχισε: «Αφού προσεύχεσαι για τον Νίκο, γιατί δεν προσεύχεσαι και για άλλους κεκοιμημένους;» Τότε τον ρώτησα: «για πόσους» και μου απάντησε: «για όσους περισσότερους μπορείς! Όσο πιο πολλούς επιβάτες παίρνει το λεωφορείο, τόσο περισσότερο κόσμο εξυπηρετεί ο οδηγός».

Προσευχή της εβδομάδος

-ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ-

ΔΕΥΤΕΡΑ: Θεέ μου δεν φοβάμαι για την πορεία της ημέρας μου, γιατί θ’ αφήσω Εσένα να με οδηγείς.

ΤΡΙΤΗ: Θεέ μου, όποιο άδικο σήμερα έρθει για να με πληγώσει, βοήθησε με να μην ξεχάσω ότι υπάρχει η Δικαιοσύνη Σου, που θα το επανορθώσει.

ΤΕΤΑΡΤΗ: Πατέρα ευλόγησε το σπίτι μας σήμερα και όλους που μένουν εδώ σ’ αυτό. Δώσε μας ειρήνη και αγάπη. Έτσι όλοι που έρχονται, να μπορούν να νοιώσουν βαθειά μέσα τους, την ευλογία Σου.

ΠΕΜΠΤΗ: Προσπαθώ να ακολουθώ το θέλημά Σου, κάνοντας όσο μπορώ πιο καλά το καθήκον μου.

Τό χάραγμα τοῦ Χριστοῦ στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπου

Κάθε φορά που στεκόμαστε ενώπιον του Θεού ας φέρουμε μέσα μας όλους τους αδελφούς μας, ώστε ο Θεός να βλέπει στήν καρδιά μας ολόκληρη την αδελφότητα. Αν είμαστε πενήντα άνθρωποι σε ένα μέρος, ο Θεός πρέπει να βλέπει πενήντα πρόσωπα στην καρδιά του καθενός. 

Αὐτή είναι η ενότητα που ο Κύριος εντέλλεται να έχουμε. Να είμαστε ένα ενώπιον του Πνεύματός Του και του Προσώπου Του, ή όπως λέει ο Απόστολος, «ίνα μη ή σχίσμα εν τω σώματι» (Α΄ Κορ. 12,25).

Η ενότητα για την οποία μίλησε ο Κύριος, «ίνα ώσιν εν» (Βλέπε Ιωάν. 17,11) επιτελείται μέσα στην καρδιά.

Εάν ο καθένας από εμάς φέρει μέσα στην καρδιά του όλη την αδελφότητα,συνεργεί στην ενότητα του σώματός της. Ποτέ ας μην ανεχθούμε να σταθούμε ενώπιον του Κυρίου και να λείπει έστω και ένας αδελφός από την καρδιά μας.