Η μοναξιά του Παραλυτικού

 

Συνεχίζουμε την πορεία μας μέσα στην αναστάσιμη περίοδο, και σήμερα η αγία μας Εκκλησία προβάλλει την ίαση του παραλυτικού στην προβατική κολυμπήθρα.

Ήταν ένας παράλυτος, μάς λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης, 38 χρονών, που ήταν κοντά στην προβατική κολυμπήθρα αλλά δεν μπορούσε να ιαθεί.

Σε αυτή την κολυμπήθρα, κατέβαινε ένας άγγελος και τάραζε τα νερά της και όποιος έμπαινε πρώτος γινόταν καλά από οποιαδήποτε ασθένεια και αν είχε.

Αυτός ο άνθρωπος της περικοπής, περίμενε πάρα πολλά χρόνια να τον βοηθήσει ένας άνθρωπος και να γίνει καλά. Όμως, όλες του οι ελπίδες ήταν μάταιες.

Περίμενε κάτι άλλο.

Περίμενε κάτι εκτός των ανθρώπων.

Περίμενε από κάποιον πιο δυνατό και ισχυρό.

Αυτή η αναμονή του ανθρώπου, έκανε το Χριστό να έρθει κοντά του και να τον θεραπεύσει.

Έρχεται ο Χριστός κοντά στον παράλυτο και τον ρωτάει: «θέλεις ὑγιὴς γενέσθαι;».

«Θέλεις να γίνεις υγιής;». Τι φανερώνει αυτή η ερώτηση;

Φανερώνει ότι ο Χριστός σέβεται την ελευθερία και την ελεύθερη βούληση του κάθε ανθρώπου. Δεν μπορεί να κάνει κάτι, αν εμείς δεν το θέλουμε.

Δεν θα έρθει στη ζωή μας, αν εμείς δεν Τον αναζητήσουμε. Θέλει να δει τη δική μας την προθυμία για να έρθει κοντά μας.

Έτσι και σε αυτόν τον άνθρωπο· ρωτάει αν θέλει να γίνει καλά.

Τότε, ο παράλυτος διατυπώνει στον Χριστό το παράπονό του: «Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τὸ ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τὴν κολυμβήθραν· ἐν ᾧ δὲ ἔρχομαι ἐγώ, ἄλλος πρὸ ἐμοῦ καταβαίνει.» («Κύριε, άνθρωπο δεν έχω να με βάλει στην κολυμπήθρα όταν ταραχτεί το νερό. Ενώ λοιπόν εγώ προσπαθώ να έρθω, άλλος κατεβαίνει πριν από εμένα»).

Παρατηρούμε ότι ο άνθρωπος δεν είχε πια ελπίδες από τη βοήθεια των ανθρώπων. Δεν έχει κάποιο δικό του άνθρωπο να τον βοηθήσει να μπει μέσα στην κολυμπήθρα πρώτος.

Ο Χριστός, του ζητάει να σηκώσει το κρεβάτι και να περπατήσει. Υπακούει στα λόγια Του.

Σηκώνεται και περπατάει. Οι Ιουδαίοι άρχισαν να τον επιπλήττουν γιατί σήκωσε το κρεβάτι το Σάββατο (το Σάββατο ήταν η αργία). Ο υγιής πλέον παράλυτος τους λέει ότι αυτός με είπε να σηκώσω το κρεβάτι και να περπατήσω.

Ας σταθούμε, όμως, λίγο στην ψυχολογία του ανθρώπου αυτού.

Τόσα χρόνια και δεν βρέθηκε ένας άνθρωπος να βοηθήσει να γίνει καλά.

Πώς το λέμε αυτό;

Ένιωθε την μοναξιά όλων των ανθρώπων. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν μπορούσε να ζητήσει βοήθεια από κανέναν αλλά ούτε και να πει το πρόβλημά του σε κάποιον άνθρωπο.

Μήπως αυτό το φαινόμενο το συναντάμε και σήμερα; Μήπως υπάρχει και στις δικές μας μέρες;

Υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που χρειάζονται βοήθεια και κανένας δεν τη δίνει.

Υπάρχουν άνθρωποι που νοιώθουν μοναξιά αλλά και που είναι μόνοι τους στον 21ο αι.

Τι μπορούμε εμείς να κάνουμε;

Να είμαστε δίπλα τους.

Όχι κάτι δύσκολο.

Ένα τηλεφώνημα. Ένα πιάτο φαγητό. Μία κουβέντα.

Το σημαντικότερο· μία παρέα.

Να διώξουμε από τον άλλο το φόβο, τον πόνο, την μοναξιά.

Να ενθαρρύνουμε τον διπλανό μας ότι ο Χριστός είναι δίπλα του. Είναι εκεί σε ό,τι και αν του χρειαστεί.

Ας δώσουμε αγάπη στον άλλον σαν να ήταν στη θέση μας ο ίδιος ο Χριστός.

Χριστός Ανέστη! Αληθώς Ανέστη!

Σωτήριος Θεολόγου

Φοιτητής Α.Ε.Α.Θ.