Το κάψιμο της Σολομωνικής στο Άγιο Όρος

(Επί τη βάσει των σημειώσεων του αειμνήστου Υμνογράφου Γέροντος Γερασίμου Μικραγιαννανίτου, τις οποίες έθεσαν ευγενώς στη διάθεση μου οι υποτακτικοί του).

Σε κάποιο χωριό της Χαλκιδικής, ένας οικογενειάρχης χριστιανός, συνεργεία του διαβόλου, εγκατέλειψε τον εκκλησιασμό και την μετοχή στην χάρι των μυστηρίων, και ακολούθως, από περιέργεια στην αρχή, ασχολήθηκε με τούς μάγους και την μαγεία, έως ότου κατάντησε και ό ίδιος μάγος αργότερα, ασχοληθείς συστηματικώς με την «Σολομωνική», το ομώνυμο σατανοβιβλίο της οποίας του έγινε σύμβουλος και αχώριστος φίλος.

Παραχωρήσει Θεού και προς σωτηρίαν του, τον βρήκαν μεγάλες συμφορές.

Η ευλαβέστατη σύζυγος του δυσφορούσε και υπέφερε πολύ γι' αυτήν του την επίδοση στην μαγεία∙ τον παρακαλούσε να μετανοήσει, να παύση ασχολούμενος με τα μάγια και να επιστρέψει στην χάρι του Χριστού- εκείνος όμως δεν την ήκουε. 

Τό μόνο κακό πού ἔχεις εἶναι ὅτι εἶσαι τρομερά εὐαίσθητος

Ἐσύ, μοῦ εἶπε ὁ Γέροντας, τὸ μόνο κακὸ ποὺ ἔχεις εἶναι ὅτι εἶσαι τρομερὰ εὐαίσθητος καὶ δὲν δέχεσαι νὰ σὲ προσβάλλουν. Γιὰ τὸ πρῶτο, δὲν εὐθύνεσαι ἐσύ. Τὸ κληρονόμησες ἀπὸ τὸν παπα-Γιάννη. Καὶ ἡ εὐαισθησία ἡ μεγάλη δὲν εἶναι καλή. Καλὴ εἶναι γιὰ τοὺς ἄλλους, οἱ ὁποῖοι συνήθως τὴν ἐκμεταλλεύονται. Καὶ μάλιστα, πολὺ ἄσχημα. Ἐνῶ γιὰ ἐκεῖνον ποὺ τὴν ἔχει εἶναι ὅ,τι χειρότερο μπορεῖς νὰ φανταστεῖς! 

Ἄσε ποὺ ἀποτελεῖ καὶ τὴν γενεσιουργὸ αἰτία ὅλων τῶν ἀσθενειῶν. Γι’ αὐτό, προσπάθησε νὰ τὴν ἀποβάλεις. Ἢ ἔστω, νὰ τὴν περιορίσεις. Διαφορετικὰ θὰ κάνεις κακὸ καὶ στὸν ἑαυτὸ σου, ἀλλὰ καὶ στὴν οἰκογένειά σου. Ποὺ στὸ κάτω κάτω, δὲν σοῦ χρωστάει καὶ τίποτα, γιὰ νὰ τὴν ταλαιπωρεῖς, καὶ μάλιστα, χωρὶς κανένα λόγο.

Ὅσον ἀφορᾶ τὸ δεύτερο, δηλαδὴ τὴν προσβολή, αὐτὴ κανεὶς δὲν τὴν ἀνέχεται μὲ εὐχαρίστηση. Πολὺ περισσότερο ἐσύ, ποὺ εἶσαι ὑπερήφανος καὶ ἔχεις τὴν ἀξίωση ἀπὸ τοὺς ἄλλους νὰ μὴ σὲ προσβάλλουν, ὅπως δὲν τοὺς προσβάλλεις κι ἐσύ. 

Ὅμως, αὐτὰ δὲν γίνονται σήμερα. Καὶ ὅλοι μας εἴμαστε θύματα τῆς προσβολῆς, ποὺ μᾶς προκαλοῦν οἱ ἄλλοι. Δηλαδή, ὅταν λέμε προσβολή,τί ἐννοοῦμε; Ἐσὺ πρέπει νὰ ξέρεις καλύτερα ἀπὸ ἐμένα, ἐκείνη τὴν ἠθικὴ μείωση, τὴν ἠθικὴ βλάβη ἢ τὴν ἀμφισβήτηση τοῦ κύρους μας ἀπὸ τρίτους. Ἔ, πῶς νὰ τοὺς ἐλέγξεις, παιδί μου, αὐτοὺς τοὺς τρίτους; Ἐλέγχονται; Ἀσφαλῶς ὄχι. 

Ἡ γλώσσα τῆς Ἐκκλησίας

Ἡ ἁγία μας ἐκκλησία ἀπὸ τὴν ἵδρυσή της εἶναι ἡ μάννα, ποὺ ταΐζει τὰ τέκνα της οὐράνια τροφή, γιὰ νὰ γίνουν ὅμοια μὲ τὸν Πατέρα τους. Ἡ τροφὴ αὐτὴ εἶναι τὸ ἴδιο τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ, εἶναι ἡ δύναμη τῶν θαυμάτων, εἶναι ἀκόμα τὸ παράδειγμα τῶν μαρτύρων. 

Πέρα, ὅμως, ἀπ’ αὐτὰ ἤ μᾶλλον στὴν πράξη πρὶν ἀπ’ αὐτὰ εἶναι ὁ λόγος. Ὁ λόγος κατηχεῖ, διδάσκει ἀλλὰ καὶ τελετουργεῖ τὴ Θεία Λειτουργία καὶ ὅλα τὰ μυστήρια.

Ἡ Πεντηκοστή, ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, ἄρχισε μὲ πολυγλωσσία. Ἀπὸ αὐτὸ καὶ μόνο ἐλέγχεται ἡ θεωρία περὶ ἱερῶν γλωσσῶν, ὅτι τάχα τὰ Ἑβραϊκά, τὰ Ἑλληνικὰ καὶ τὰ Λατινικὰ εἶναι ἱερὲς γλῶσσες καὶ σ’ αὐτὲς πρέπει νὰ λειτουργεῖται ἡ χριστιανικὴ διδασκαλία καὶ λατρεία. Ἡ ἰδέα περὶ ἱερῶν γλωσσῶν ἔχει τὶς ρίζές της στὴν εἰδωλολατρεία, ποὺ ἀναζητᾶ μὲ μαγικὴ ψυχολογία τὸ ἀγαθὸ μέσα στὴ φύση τῶν πραγμάτων. Ἡ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας ἀναζητᾶ τὸ ἀγαθὸ στὴν Τριαδικὴ Θεότητα καὶ τὸ δέχεται ὡς πνοὴ χάριτος, ποὺ διαπνέει ὅλη τὴ κτίση χωρὶς διάκριση, γιατί κατὰ τὸν ψαλμωδὸ "τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καὶ τὸ πλήρωμα αὐτῆς", τὰ "σύμπαντα δοῦλα Σά".

Ὅσιος Πορφύριος - Ἡ ὅραση τῆς ἀγάπης

Γιὰ τὸν ὅσιο Πορφύριο μπορεῖ νὰ εἰπωθεῖ τοῦτο:

Ἐκπυρωθεὶς ἀπὸ τὴν ἕνωσή του μὲ τὸ ἄστεκτον πῦρ, ἔγινε γιὰ μᾶς ζωτικὴ δύναμις.

Αὐτὴ εἶναι ἡ ἐμπειρία ὅλων, ὅσοι τὸν γνωρίσαμε, ἀλλὰ καὶ πολλῶν ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ τὸν γνωρίσουν κατὰ τὴν ἐπίγεια ζωή του. Ἦταν, καὶ εἶναι ἀκόμη, ἡ παράκλησις τοῦ κόσμου. Ἔχοντας τὴν ἁγία εὐαισθησία τῶν Ἁγίων, εἶχε ἀπὸ τὸν Θεὸ ἕνα ἰδιαίτερο χάρισμα: νὰ βλέπει. Κι ὅταν δυσκολευόταν νὰ βλέπει στὸ φυσικὸ φῶς, εἶχε τὸ χάρισμα νὰ βλέπει ὅσα συνέβαιναν μακριὰ ἢ κοντά, σὰν μέσα σὲ μιὰ ἀχτίδα φωτός.

Οἱ έμπειρίες ποὺ μοῦ χάρισε ὁ Θεὸς κοντά του εἶναι θαυμαστές. Ὅμως ὁ ἴδιος δὲν θεωροῦσε τὰ θαυμαστὰ σημεῖα ὡς τεκμήρια ἁγιότητας. Ἐκεῖνο ποὺ ἦταν ἀναμφισβήτητα τεκμήριο ἁγιότητας ἦταν ὅτι οἱ παρεμβάσεις του ἔσωζαν ἀνθρώπους. Ἐξίσου ἀδιαμφισβήτητο τεκμήριο ἦταν καὶ ἡ σωστικὴ καὶ ζωντανὴ παρουσία του μετὰ τὴν ὁσία του κοίμηση.

Από τη σοφία του λαού μας… 11 παροιμίες περί Πίστεως

«Η παροιμία είναι λόγος προτρεπτικός, χρησιμεύων προς πάσαν του βίου οδόν». 

(Άγιος Βασίλειος)

-Κάνε το σταυρό σου, για να’ χεις όπλο στο πλευρό σου.

-Έχεις πίστη στο Θεό; Μη φοβάσαι τον εχθρό.

-Όποιος κάνει το σταυρό του, όπλο έχει στο πλευρό του. (Η δύναμη της προσευχής σου δίνει εξασφάλιση).

-Η πίστη βλέπει με τ’ αυτιά.

-Μην καρφιτσώνεις την πίστη σου στο μανίκι ενός άλλου.

-Όσο κι αν είσαι πλούσιος, την πίστη να την έχεις.

-Πίστη στο Θεό και όλα καλά θα πάνε.

Η αρχή του εβδόµου Αιώνα σηµαίνει το τέλος των αιώνων…

Από το όραµα του Αγίου Νήφωνος Κωνσταντιανής για την µέλλουσα Κρίση:

… Έπειτα, ο Κύριος, πρόσταξε να του φέρουν τους Επτά Αιώνες της συστάσεως του κόσµου. Ο αρχιστράτηγος Μιχαήλ ανέλαβε την εκτέλεση κι αυτής της προσταγής.

Γι’ αυτό πήγε αµέσως στον οίκο της διαθήκης και τους έφερε. Ήταν σαν µεγάλα βιβλία και τα τοποθέτησε µπροστά στον Κριτή. Έπειτα στάθηκε παράµερα παρατηρώντας µε ευλάβεια πως ξεφυλλίζει ο Κύριος την ιστορία των αιώνων.

Πήρε Εκείνος τον πρώτο Αιώνα, τον άνοιξε και διάβασε:

«Ο Πατήρ, ο Υιός και το Άγιο Πνεύµα, ένας Θεός σε τρία πρόσωπα. Από τον Πατέρα γεννήθηκε ο Υιός και δηµιουργός των αιώνων. ∆ιότι µε τον Λόγο του Πατρός, τον Υιό, έγιναν οι Αιώνες, δηµιουργήθηκαν οι ασώµατες ∆υνάµεις και στερεώθηκαν οι ουρανοί, η γη, τα καταχθόνια, η θάλασσα, οι ποταµοί και πάντα τα εν αυτοίς». Έπειτα διάβασε λίγο παρακάτω:

Κατώρθωσες να καταισχύνης τον διάβολον, που χαίρει τόσον πολύ, όταν κρύβη τους λογισμούς του κανείς από τον πνευματικόν του πατέρα

Αύτη η εξομολόγησις μου έδωσε χαράν εις την ψυχήν, διότι εχάρη ο Θεός και οι άγγελοι, που την περίμεναν από στιγμήν εις στιγμήν. Κατώρθωσες να καταισχύνης τον διάβολον, που χαίρει τόσον πολύ, όταν κρύβη τους λογισμούς του κανείς από τον πνευματικόν του πατέρα.

Το φίδι, όταν βγη από την φωλιά του, τρέχει δια να κρυφθή, διότι αισθάνεται ότι θα το κτυπήσουν. Έτσι και ο διαβολικός λογισμός, που είναι ωσάν φαρμακερό φίδι. Όταν βγη από το στόμα του ανθρώπου, διαλύεται και εξαφανίζεται, διότι η εξομολόγησις είναι ταπείνωσις, οπότε ο σατανάς ούτε να μυρισθή δεν δύναται την ταπείνωσιν, και πως είναι δυνατόν να σταθή μετά την ταπεινήν και ειλικρινή εξομολόγησιν; 

Αλλά, παιδί μου, εύχομαι καλήν αρχήν και προσοχήν. Να μην εντρέπεσαι καθόλου εμένα, μη με εκλαμβάνης ως άνθρωπον, αλλά ως αντιπρόσωπον του Θεού. 

Τι έχεις στη μνήμη σου;

Πάντα με αγάπη πρέπει να φέρνουμε στη μνήμη μας το Χριστό. Μπορεί να κρατούμε στα χέρια μας μια φωτογραφία ενός ανθρώπου, αλλά επειδή δεν τον αγαπούμε, δεν τον γνωρίζουμε πολύ, δεν μας συγκινεί. Ενώ όταν πάρουμε την φωτογραφία της μάνας μας, αμέσως η ψυχή μας σκιρτά και κλαίει από αγάπη.

Γέροντας Αμφιλόχιος Μακρής

πηγή

Σημερινός άνθρωπος και Θεός

“Σήμερα… οι περισσότεροι άνθρωποι έχουνε γυρίσει πάλι στην κατάσταση που βρισκότανε η ανθρωπότητα σε κείνα τα φοβερά χρόνια που εξουσιάζανε την οικουμένη οι Ρωμαίοι.

Δηλαδή, σε πολλά ξαναπέσανε στο κτήνος κι ας μη το παραδέχουνται.

Οι σημερινοί άνθρωποι ζούνε όπως ζούσανε και κείνοι, δίχως τα λεπτά αισθήματα που φανερώνουνε πως ο άνθρωπος είναι τιμημένος και σφραγισμένος με μια θεϊκή σφραγίδα…

Τούτη η θεϊκή εικόνα παραμορφώθηκε, και νοιώθοντας την ασκήμια του κι ο ίδιος [ο άνθρωπος], σωστά είπε πως η καταγωγή του βαστά από τα ζώα…

Πλούσιο φωτογραφικό υλικό, από την σημερινή Θεία Λειτουργία, της οποίας Ιερουργός ήταν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Τριπόλεως και πάσης Λιβύης κ.κ. Θεοφύλακτος και από την εκδήλωση τιμής προς τον π. Δημήτριο Παναηλίδη για τα 28 έτη Διακονίας του στην Παντάνασσα

Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός

(Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης

σήμερα, Κυριακῇ τῶν Ἁγίων Πατέρων, 28 Μαΐου 2017)

Δόξα Πατρί… Ἦχος πλ. δ’

Τῶν ἁγίων Πατέρων ὁ χορός, ἐκ τῶν τῆς οἰκουμένης περάτων συνδραμών, Πατρός, καὶ Υἱοῦ, καὶ Πνεύματος ἁγίου, μίαν οὐσίαν ἐδογμάτισε καὶ φύσιν, καὶ τὸ μυστήριον τῆς θεολογίας, τρανῶς παρέδωκε τῇ Ἐκκλησίᾳ, οὓς εὐφημοῦντες ἐν πίστει, μακαρίσωμεν λέγοντες, Ὦ θεία παρεμβολή, θεηγόροι ὁπλῖται, παρατάξεως Κυρίου, ἀστέρες πολύφωτοι, τοῦ νοητοῦ στερεώματος, τῆς μυστικῆς Σιὼν οἱ ἀκαθαίρετοι πύργοι, τὰ μυρίπνοα ἄνθη τοῦ Παραδείσου, τὰ πάγχρυσα στόματα τοῦ Λόγου, Νικαίας τὸ καύχημα, οἰκουμένης ἀγλάϊσμα, ἐκτενῶς πρεσβεύσατε, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Κυριακή των Αγ. Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου

Ιω. 17, 1-13 

Κατά τη σημερινή Κυριακή έχει ορίσει η Εκκλησία μας να εορτάζουμε και να τιμούμε την μνήμη των αγίων 318 Πατέρων της Α' Οικουμενικής Συνόδου, που συνήλθε στη Νίκαια της Βιθυνίας το 325 μ.χ., καταδίκασε την αίρεση του Αρειανισμού και θέσπισε το Σύμβολο της Πίστεως, κοινό για όλους τους χριστιανούς, το οποίο περιέχει συνοπτικά τα κύρια σημεία της ορθής Πίστεως. 

Ο σημερινός εορτασμός, μια Κυριακή πριν την Πεντηκοστή, θεσπίστηκε για να τονιστεί η θεότητα του προσώπου του Χριστού και η μεγάλη σημασία αυτής της αλήθειας για ολόκληρη την Εκκλησία. Ο Άρειος με τη διδασκαλία του αρνούνταν ουσιαστικά την θεότητα του Χριστού, και αυτό ακριβώς πολέμησαν οι άγιοι Πατέρες της Α' Οικουμενικής Συνόδου: κατέδειξαν και υπερασπίστηκαν την ορθή πίστη, όπως προκύπτει μέσα από τα λόγια του ίδιου του Χριστού που διαβάζουμε στα Ευαγγέλια, ότι δηλαδή ο Ιησούς Χριστός είναι ο σαρκωθείς Υιός και Λόγος του Θεού, που έπαθε και Αναστήθηκε για την σωτηρία του κόσμου. 

Γι αυτό και στο Σύμβολο της Πίστεως ομολογούμε με έμφαση ότι ο Ιησούς Χριστός είναι “φῶς εκ φωτός, θεός ἀληθινός ἐκ θεοῦ ἀληθινοῦ”, ότι δεν είναι κτίσμα, και ότι υπήρχε πάντα μαζί με τον Πατέρα. Ομολογούμε επίσης ότι ο θεάνθρωπος Χριστός έπαθε και ετάφη και αναστήθηκε την τρίτη μέρα, και ανελἠφθη στους ουρανούς και θα έλθει, τέλος, κατά την ημέρα της Δευτέρας παρουσίας Του, να κρίνει τους ζώντες και τους νεκρούς. 

Παράλληλα με την ορθή πίστη, οι Άγιοι Πατέρες διαφύλαξαν και την ενότητα της Εκκλησίας, μιας που η κάθε αίρεση γίνεται αφορμή για τη διάσπαση των πιστών, για την καταρράκωση του ίδιου του σώματος του Χριστού, που είναι η Εκκλησία. 

† Κυριακῇ 28 Μαΐου 2017 (τῶν Ἁγίων 318 Θεοφόρων Πατέρων τῆς ἐν Νικαίᾳ Α' Οἰκουμε-νικῆς Συνόδου)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην 

Κεφ. ιζ' : 1-13

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἐπάρας ὁ ᾿Ιησοῦς, τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ εἶπε· Πάτερ, ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασόν σου τὸν Υἱόν, ἵνα καὶ ὁ Υἱός σου δοξάσῃ σε, καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσῃ αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον. Αὕτη δέ ἐστιν ἡ αἰώνιος ζωή, ἵνα γινώσκωσί σε τὸν μόνον ἀληθινὸν Θεὸν καὶ ὃν ἀπέστειλας ᾿Ιησοῦν Χριστόν. Ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπί τῆς γῆς· τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω· καὶ νῦν δόξασόν με σύ Πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξη ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. ᾿Εφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου· σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. Νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν· ὅτι τὰ ῥήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας. ᾿Εγὼ περὶ αὐτῶν ἐρωτῶ· οὐ περί τοῦ κόσμου ἐρωτῶ, ἀλλὰ περὶ ὧν δέδωκάς μοι, ὅτι σοί εἰσι. Καὶ τὰ ἐμὰ πάντα σά ἐστι, καὶ τὰ σὰ ἐμά, καὶ δεδόξασμαι ἐν αὐτοῖς. Καὶ οὐκ έτι εἰμὶ ἐν τῷ κόσμῳ, καὶ οὗτοι ἐν τῷ κόσμῳ εἰσί, καὶ ἐγὼ πρὸς σὲ ἔρχομαι. Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς.

Η ακηδία

Η ακηδία είναι παραπλήσια της λύπης (ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ, De institutis coenobiorum), σε τέτοιο βαθμό που η ασκητική παράδοση της Δύσης της οποίας εμπνευστής είναι ο Άγιος Γρηγόριος ο Μέγας, ενώνει τα δύο πάθη σ’ ένα μόνο (Moralium liber). 

Η ασκητική παράδοση της Ανατολής, ωστόσο, τα διακρίνει. Η λατινική γλώσσα δανείζεται τον όρο acedia από την ελληνική, ενώ ο γαλλικός όρος «acedie», που προέρχεται από τον λατινικό, δυσκολεύεται πραγματικά ν’ αποδώσει νόημα ταυτόχρονα απλό και πλήρες· οι λέξεις «οκνηρία» ή «ανία», με τις «οποίες συχνά αποδίδεται, εκφράζουν μόνο κατά ένα μέρος τη σύνθετη πραγματικότητα, που ο όρος υποδηλώνει [Σ.τ.μ.: Δεν υπάρχει, αντίθετα, πρόβλημα στην ελληνική γλώσσα, όπου οι λέξεις αδιαφορία, παραμέληση, ολιγωρία αποδίδουν επαρκώς το νόημα του όρου «ακηδία»]. 

Βέβαια, η ακηδία αντιστοιχεί σε κάποια κατάσταση οκνηρίας (ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ, Conlationes) και ανίας, όπως επίσης στην κατάσταση της αηδίας, ανορεξίας, της αποστροφής, της ατονίας και εξίσου τηςαθυμίας, της αποθάρρυνσης (ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ, Κεφάλαια διάφορα), της χαύνωσης, της αναισθησίας, της νωχέλειας, της νάρκωσης, της υπνηλίας (ΙΩΑΝΝΗΣ ΚΑΣΣΙΑΝΟΣ, Conlationes), της νωθρότητας· όλα αυτά αφορούν τόσο στο σώμα (ΑΡΣΕΝΙΟΣ, Επιστολή, ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ, Κεφάλαια διάφορα, ΙΩΑΝΝΗΣ ΣΙΝΑΪΤΗΣ, Κλίμαξ) όσο και στηνψυχή (ΙΣΑΑΚ ΣΥΡΟΣ, Λόγος). 

Η αναισχυντία (η έλλειψη ντροπής)

Πόσο όμορφα περιγράφει ο Ιερός Χρυσόστομος την διαδικασία αυτή της φυγής του αναίσχυντου αμαρτωλού από την αληθινή μετάνοια στο πρόσωπο το Κάιν.

"Ο Κάιν σκότωσε τον αδελφό του, τον Άβελ, κατεχόμενος από το πάθος του φθόνου, διότι μετά από τον φθόνο ακολουθεί ο φόνος· και τον έφερε σ' ένα χωράφι και εκεί τον σκότωσε. 

Και τι λέγει ο Θεός σ'αυτόν; Που είναι ο Άβελ ο αδελφός σου; Αυτός που τα ξέρει όλα ρωτά σαν να μην γνωρίζει μόνο και μόνο για να τραβήξει τον φονιά σε μετάνοια. Το ότι γνώριζε, το έδειξε με την ερώτηση· που είναι ο Άβελ ο αδελφός σου; 

Αυτός όμως του απάντησε, δεν γνωρίζω, μήπως φύλακας του αδελφού μου είμαι εγώ; Έστω, δεν είσαι φύλακας του, γιατί όμως είσαι και φονιάς του; Δεν τον φύλαγες, γιατί όμως και τον σκότωσες; Όμως έμμεσα τα ομολογείς αυτά; Είσαι και φύλακάς του.

Πώς συμμετέχουμε στις λιτανείες;

Εἶναι πάρα πολὺ συνηθισμένο καὶ σχεδὸν καθιερωμένο. Δὲν ὑπάρχει πα­νήγυρη ἱεροῦ Ναοῦ ποὺ νὰ μὴν πε­ριλαμβάνει μέσα στὸ ὅλο πρόγραμμα καὶ λιτάνευση τῆς ἱερᾶς εἰκόνος ἢ τῶν ἱερῶν Λειψάνων τοῦ ἑορταζομένου Ἁγίου.

Τί εἶναι ἡ Λιτανεία; Εἶναι ἡ θρησκευτι­κὴ τελετὴ ἡ ὁποία γίνεται μὲ πομπὴ καὶ ἱε­ρὴ πορεία. Συμπεριλαμβάνει εὐχὲς καὶ ὕ­­μνους καὶ συμμετέχουν σ᾿ αὐτὴν ὅλοι: ἀρ­χιερεῖς, ἱερεῖς, διάκονοι καὶ ὁ πιστὸς λαός. 

Ἡ λέξη παράγεται ἀπὸ τὸ ἀρχαῖο ρῆμα «λίσ­σομαι», ποὺ σημαίνει «ἱκετεύω, θερμοπαρακαλῶ», καὶ ἀπὸ αὐτὸ παράγεται καὶ τὸ οὐσιαστικὸ «λιτή», ποὺ σημαίνει δέηση, παράκληση. Ἡ Λιτανεία λοιπὸν εἶ­ναι ἡ πάνδημη παράκληση πρὸς τὸν Θεὸ γιὰ τὴν κατάπαυση κάποιας συμφορᾶς ἢ ἡ εὐχαριστία πρὸς τὸν Θεὸ καὶ ἡ ἀπόδοση τιμῆς σὲ ἑορταζόμενους ἁγίους ἢ γεγονότα.

Ηγοράσθητε γαρ τιμής

Διαμαρτυρόμαστε ότι δεν είμαστε ελεύθεροι. Ότι αποφασίζουν για μας πριν από εμάς. Ότι η ζωή μας είναι δεσμευμένη από τις μέριμνες, τις υποχρεώσεις, τις μικρότερες ή μεγαλύτερες αγωνίες. 

Η μέγιστη υποδούλωση όλων μας είναι στον θάνατο. Αυτός είναι ο βέβαιος δυνάστης, ο οποίος θα μας καταπιεί, όταν έρθει η ώρα. Είμαστε όμως ακόμη δεσμευμένοι και στα μικρότερα ή μεγαλύτερα πάθη μας. Στις επιθυμίες και τις εξαρτήσεις μας. Στην παγίδα της απουσίας αληθινής πνευματικότητας, με την οποία ο πολιτισμός μάς περιβάλλει, ώστε να μην μπορούμε να αφυπνιστούμε. 

Τελικά, η παγίδευσή μας, η αιχμαλωσία μας στην οικονομία και την ψευτοπαρηγοριά της φιληδονίας ή της εικονικής πραγματικότητας κρύβει την ήττα μας από αυτόν τον τρόπο που ονομάζεται εκκοσμίκευση, παρόν, «εδώ και τώρα».

Αναρωτιόμαστε: η Εκκλησία άραγε κηρύσσει την απελευθέρωση από το σήμερα; Κηρύσσει την ανεξαρτησία από τις ανθρώπινες ανάγκες; Πόσο ρεαλιστικός είναι αυτός ο δρόμος, αν ισχύει;

Τότε θρυμματίζεται

Οι λογισμοί, οι διαθέσεις και οι επιθυμίες μας ανοίγουν δρόμο και καθρεφτίζουν ολόκληρη τη ζωή μας. 

Αν οι λογισμοί μας είναι ήσυχοι, ειρηνικοί, γεμάτοι αγάπη, αγαθοσύνη και αγνότητα, τότε θα έχουμε ειρήνη, διότι οι ειρηνικοί λογισμοί καθιστούν εφικτή την ύπαρξη της εσωτερικής ειρήνης, που ακτινοβολεί από μέσα μας. 

Σαν δηλητηριώδες φίδι

Πόσο μικρόψυχοι είναι ορισμένοι χριστιανοί, οι οποίοι παρ’ ότι αναγνωρίζουν τον Χριστό ως αναστάντα και πανένδοξο Κύριο, ωστόσο στην καρδιά τους διατηρούν την αμφιβολία, σαν ένα δηλητηριώδες φίδι, που τους δηλητηριάζει καθημερινά και ενταφιάζει τη ζωή τους στο αιώνιο σκοτάδι.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς

πηγή

Περί τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Χριστοῦ

«Βλέπετε αὐτὴ τὴ κοινὴ γιὰ μᾶς ἑορτὴ καὶ εὐφροσύνη, τὴν ὁποία ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς ἐχάρισε μὲ τὴν ἀνάσταση καὶ ἀνάληψή του στοὺς πιστούς; Ἐπήγασε ἀπὸ θλίψη.

Βλέπετε αὐτὴ τὴ ζωή, μᾶλλον δὲ τὴν ἀθανασία; Ἐπιφάνηκε σὲ μᾶς ἀπὸ θάνατο.

Βλέπετε τὸ οὐράνιο ὕψος, στὸ ὁποῖο ἀνέβηκε κατὰ τὴν ἀνύψωσή του ὁ Κύριος καὶ τὴν ὑπερδεδοξασμένη δόξα ποὺ δοξάσθηκε κατὰ σάρκα; Τὸ πέτυχε μὲ τὴ ταπείνωση καὶ τὴν ἀδοξία. Ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος γι' αὐτόν, «ἐταπείνωσε τὸν ἑαυτὸ του γενόμενος ὑπήκοος μέχρι θανάτου, καὶ μάλιστα σταυρικοῦ θανάτου, γι' αὐτὸ κι' ὁ Θεὸς τὸν ὑπερύψωσε καὶ τοῦ χάρισε ὄνομα ἀνώτερο ἀπὸ κάθε ὄνομα, ὥστε στὸ ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ νὰ καμφθεῖ κάθε γόνατο ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων καὶ νὰ διακηρύξει κάθε γλώσσα ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι ὁ Κύριος σὲ δόξα Θεοῦ Πατρός».(Φιλιπ. 2: 8-11).

Ἐὰν λοιπὸν ὁ Θεὸς ὑπερύψωσε τὸ Χριστό του γιὰ τὸ λόγο ὅτι ταπεινώθηκε, ὅτι ἀτιμάσθηκε, ὅτι πειράσθηκε, ὅτι ὑπέμεινε ἐπονείδιστο σταυρὸ καὶ θάνατο γιὰ χάρη μας, πῶς θὰ σώσει καὶ θὰ δοξάσει καὶ θὰ ἀνυψώσει ἐμᾶς, ἂν δὲν ἐπιλέξωμε τὴ ταπείνωση, ἂν δὲν δείξουμε τὴ πρὸς τοὺς ὁμοφύλους ἀγάπη, ἂν δὲν ἀνακτήσωμε τὶς ψυχές μας διὰ τῆς ὑπομονῆς τῶν πειρασμῶν, ἂν δὲν ἀκολουθοῦμε διὰ τῆς στενῆς πύλης καὶ ὁδοῦ, ποὺ ὁδηγεῖ στὴν αἰώνια ζωή, τὸν σωτηρίως καθοδηγήσαντα σ' αὐτήν; «διότι, καὶ ὁ Χριστὸς ἔπαθε γιά μᾶς, ἀφήνοντάς μας ὑπογραμμὸ (παράδειγμα), γιὰ νὰ παρακολουθήσουμε τὰ ἴχνη του». (Α' Πέτρ. 2:21).

Το παθαίνει πρώτα αυτός

Τίποτα πιο ολέθριο δεν τρυπώνει στις ψυχές των ανθρώπων, από το πάθος του φθόνου, ο οποίος πολύ λίγο λυπεί και κάνει κακό στους άλλους, αφού το μεγαλύτερο κακό το παθαίνει πρώτα αυτός που φθονεί.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

πηγή

Αδιαφόρησε για τις ανέσεις και τότε θα αποκτήσεις άνεση ...

Αδιαφόρησε για τις ανέσεις και τότε θα αποκτήσεις άνεση, αδιαφόρησε για τα υλικά αγαθά και τότε θα τα πάρεις, για να τα πάρεις όχι σαν δέσμιος αυτών, ούτε σαν δούλος, αλλά σαν ελεύθερος.

_____

Ο Θεός όταν δει ότι εμείς δεν ενδιαφερόμαστε πλέον για τα υλικά αγαθά, τότε μας επιτρέπει να τα αποκτήσουμε και να τα χρησιμοποιούμε. Διότι τότε πλέον τα κατέχουμε σαν ελεύθεροι άνθρωπο και όχι όπως έχουν τα παιδά τα παιχνίδα τους.

_____

Άνθρωπος είσαι, μη γίνεσαι θηρίο. Γι’ αυτό σου δόθηκε το στόμα απο τον Θεό, όχι για να δαγκώνεις, αλλά για να παρηγορείς με τα λόγια σου.

_____

Ποιά είναι τα σπουδαιότερα πνευματικά προβλήματα;

-Κατὰ τὴν ἄποψή μου, τὸ σοβαρότερο πνευματικὸ πρόβλημα τοῦ σύγχρονου Εὐρωπαίου εἶναι ἡ ἀπώλεια νοήματος καὶ σκοποῦ. Στὴ σύγχρονη Δυτικὴ Εὐρώπη οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἀπολαμβάνουν μεγάλο βαθμὸ ὑλικῆς εὐμάρειας, σαφῶς μεγαλύτερης ἀπ’ ὅτι στὸ παρελθόν…

ἀλλὰ ὅπως εἶπε ὁ Κύριος «οὐκ ἐπ’ ἄρτῳ μόνῳ ζήσεται ἄνθρωπος», καθὼς τὸ πρόβλημα τὸ ὁποῖο ἀντιμετωπίζουν οἱ ἄνθρωποι σήμερα εἶναι πὼς δὲν βρίσκουν λόγο ὕπαρξης, δὲν βρίσκουν κανένα σκοπὸ ἢ κατεύθυνση στὴ ζωή τους, καὶ αὐτὸ συμβαίνει ὄχι μόνο μ’ ἐκείνους ποὺ ἔχουν ἀπωλέσει τὴν πίστη τους, μεγάλος ἀριθμὸς χριστιανῶν αἰσθάνεται τὸ ἴδιο. Ὡς ἕνα βαθμὸ αὐτὸ συνδέεται μὲ μία μεγάλη μεγαλύτερη ἀποδόμηση τῆς κοινωνίας.

Στὸ παρελθόν, στὴ Δυτικὴ Εὐρώπη, ὅπως συμβαίνει ἀκόμη σὲ ἄλλα μέρη τῆς γῆς, οἱ ἄνθρωποι γεννιόντουσαν σὲ μιὰ ζῶσα κοινότητα, σὲ μιὰ εὐρύτερη οἰκογένεια, ἐντὸς πολλῶν δικτύων, ἐκείνων τοῦ χωριοῦ ἢ τῆς κωμόπολης, καὶ ἔνοιωθαν ὅτι κατεῖχαν μία θέση στὴν κοινωνία. Σήμερα, ὁ σύγχρονος Εὐρωπαῖος νοιώθει μόνος, εἴτε –συχνότατα-, ἀκόμη καὶ ἐὰν δύο ἄνθρωποι συζευχθοῦν, πρόκειται ἁπλῶς περὶ δύο προσώπων, δὲν ὑφίσταται ἡ εὐρύτερη οἰκογένεια, θεῖοι, θεῖες, ἐξαδέλφια, φίλοι, νὰ τοὺς στηρίξουν.

Ακόμα και τα πνευματικά μπορούν να σε παγιδέψουν!

Γνωρίζει ο Θεός αυτά τα οποία έχεις ανάγκη και φροντίζει για σένα. Ο Θεός σε έφερε εκεί που σε έφερε, ο Θεός σε φωτίζει, σε καθοδηγεί. Γιατί λοιπόν πέφτεις σε μέριμνα ακόμα και στα πνευματικά ζητήματα;

Ενώ δηλαδή νομίζεις ότι τάχα ασχολείσαι με πνευματικά θέματα και έχεις πνευματικά ενδιαφέροντα και έχεις πνευματικά ερωτήματα και έχεις πνευματικές απορίες και θέλεις να σου εξηγούν και θέλεις να σου πουν και να μάθεις, τελικά περιπλέκεσαι, τελικά μπαίνεις σε μέριμνα και σε φροντίδα.

Εγώ θα έλεγα και περισσότερο και από αυτό. Δεν είναι απλώς ότι μπαίνει κανείς σε κάποιες φροντίδες, αλλά παγιδεύεται από τον ίδιο τον εαυτό του, από τον εγωισμό του.

Ο άνθρωπος παιδεύεται συνέχεια από αυτήν την τάση που έχει, να θέλει να είναι κάτι. Και σε όποιο σκαλοπάτι κι αν βρεθεί πάλι εκεί ξαναγυρίζει.

Ὅπως τό ψάρι βγαίνοντας ἀπό τή θάλασσα πεθαίνει, ἔτσι καί ὁ νοῦς βγαίνοντας ἀπό τήν ἐνθύμηση τοῦ Θεοῦ!

205 . Ὅταν εἴμαστε δοῦλοι τῶν παθῶν, ἡ ψυχή μας εἶναι νεκρή!...

206 . Τό σιωπηλό στόμα ἑρμηνεύει τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Ὁ πολύλογος καί ἀργολόγος ἀπομακρύνεται ἀπό τό Θεό!...

207 . Ὅποιος ἐμποδίζει τό στόμα του ἀπό τήν καταλαλιά καί κατάκριση, φυλάει τήν καρδιά του ἀπαθῆ καί βλέπει Κύριον τόν Θεόν, διώκοντας μακριά τούς δαίνομες τῆς κακίας!...

208 . Εὐφραίνεται ἡ καρδιά ἐκείνου, πού ἐπιμελεῖται τήν ψυχή του!...

Πάλεψα πενήντα χρόνια μέ τόν διάβολο. Μήν φοβᾶσαι, στροφή και καταφυγή στόν Κύριο !

Βλέποντας κανείς τον Γέροντα να έχει φθάση σε υψηλά μέτρα αρετής, δεν μπορούσε να φαντασθεί τον μαρτυρικό δρόμο πού είχε διανύσει, μέχρι να γίνει δοχείο του Αγίου Πνεύματος. Οι ομολογίες του είναι αποκαλυπτικές:

«Ο αγώνας κατά των παθών είναι οδυνηρός και χρειάζεται αιματηρή προσευχή. Διάβασα κάποτε ότι ένας μοναχός είχε πειρασμό τριάντα χρόνια. Πω! πω! λέω, τριάντα χρόνια! Ε! Ήλθα στο Μοναστήρι και βασανίσθηκα περισσότερα χρόνια από εκείνον, παρακαλώ... 

Κι όταν λέμε πειρασμό, εννοούμε σκληρή δοκιμασία, βαρύτατο αγώνα. Όλη μου την ζωή πάλεψα σκληρά, για ν' απαλλαγώ των παθών μου. Επάλειψα πενήντα χρόνια! Ειδικότερα στο Μοναστήρι. Πενήντα χρόνια! Πότε τον ένα, πότε τον άλλο... Α! και σήμερα... ά! και αύριο... πάλι τον ίδιο... πάλι τον ίδιο... Τίποτε! Τελείωσε!... Την άλλη μέρα πάλι... πάλι τον είπα... Είπα να μην ομιλήσω. Και πάλι μίλησα... Άντε πάλι αγώνα από την αρχή και δός του αγώνα! Γιατί ό ψιθυριστής μας παίρνει συνέχεια από κοντά. Και τί τεχνίτης είναι! Μου κάνει εντύπωση! Ε! τον καμπούρη, λέω, από κοντά έρχεται συνεχώς! Που τα μαζεύει όλα αυτά και τα προσφέρει μπουκέτα; 

Δόξα…Ὁ τῶν Ἀνάκτων Ἄναξ καί Θεός, Καί νῦν…Τίς λαλήσει τάς δυναστείας σου Χριστέ;

(Ζωντανή ἠχογράφηση στον Ι.Ν. Παντανάσσης Κατερίνης

σήμερα, Κυριακῇ τοῦ Τυφλού, 21 Μαΐου 2017)

Δόξα... Ἦχος πλ. δ' 

Ὁ τῶν Ἀνάκτων Ἄναξ καὶ Θεός, ὁ πλουσίαις δωρεαῖς κατακοσμῶν τοὺς ἀξίους, αὐτὸς οὐρανόθεν, ὥσπερ Παῦλον τὸν ἀοίδιμον, διὰ σημείου τοῦ Σταυροῦ, σὲ Κωνσταντῖνε ἐζώγρησεν. Ἐν τούτῳ, φήσας, νίκα τοὺς ἐχθρούς σου, ὃν ἀναζητήσας σὺν μητρὶ θεόφρονι, καὶ εὑρὼν ὡς ἐπόθεις, τούτους κατὰ κράτος ἐτροπώσω. Σὺν αὐτῇ οὖν ἱκέτευε, ὑπὲρ ὀρθοδόξων Βασιλέων, καὶ τοῦ φιλοχρίστου Στρατοῦ, καὶ πάντων τῶν τὴν μνήμην σου τελούντων πιστῶς, τὸν μόνον φιλάνθρωπον, λυτρωθῆναι πάσης ὀργῆς.

Καὶ νῦν…Ἦχος πλ. δ'

Τίς λαλήσει τὰς δυναστείας σου Χριστὲ; ἢ τίς ἐξαριθμήσει τῶν θαυμάτων σου τὰ πλήθη; διπλοῦς γὰρ ὡς ὡράθης ἐπὶ γῆς δι' ἀγαθότητα, διπλᾶς καὶ τὰς ἰάσεις τοῖς νοσοῦσιν ἐχορήγεις, οὐ μόνον γὰρ τοῦ σώματος ὀφθαλμοὺς διήνοιξας, τοῦ ἀπὸ μήτρας πηρωθέντος, ἀλλὰ καὶ τοὺς τῆς ψυχῆς, ὅθεν Θεόν σε ὡμολόγει τὸν κρυπτόμενον, καὶ πᾶσι παρέχοντα τὸ μέγα ἔλεος.

Φωτογραφίες από τη χθεσινή ημέρα, λήξης των Κατηχητικών της Ιεράς Μητροπόλεώς μας

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Κυριακή του Τυφλού

Ιω. 9, 1-38 

Συνάντησαν στο δρόμο, ο Ιησούς και οι μαθητές Του, έναν εκ γενετής τυφλό. Και η πρώτη απορία των μαθητών ήταν “Κύριε, ποιός αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, για να γεννηθεί τυφλός;”. “Ούτε αυτός, ούτε οι γονείς του”, απαντά ο Χριστός, “αλλά για να φανερωθούν τα έργα του Θεού”. Και αφού με το σάλιο Του έφτιαξε πηλό, τονίζοντας ότι Αυτός ο ίδιος είναι το φώς του κόσμου, τον έβαλε επάνω στα μάτια του τυφλού και του είπε να πάει να πλυθεί στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ. 

Ο Κύριος επαναλαμβάνει μπροστά στα μάτια των μαθητών Του το έργο της Δημιουργίας, αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι είναι ο Υιός και Λόγος του Θεού. Τόσο μεγάλο είναι το θαύμα, ώστε ακόμα και οι γείτονες του πρώην τυφλού, αδυνατούν να πιστέψουν ότι είναι το ίδιο πρόσωπο. Τον ρωτούν επανειλημμένα να τους εξηγήσει πώς, ενώ δεν είχε μάτια, τώρα έχει και βλέπει. 

Κι εκείνος, με απλότητα τους διηγείται το περιστατικό και με πίστη ομολογεί ότι ο Ιησούς, που τον θεράπευσε, είναι Προφήτης, δηλαδή απεσταλμένος του Θεού. Κι ενώ ο σωματικά τυφλός τώρα βλέπει, οι γραμματείς και οι Φαρισαίοι εμμένουν στην πνευματική τους τύφλωση, διώχνοντας από τη συναγωγή όποιον τολμούσε να ομολογήσει τον Χριστό. 

† Κυριακῇ 21 Μαΐου 2017 (τοῦ Τυφλού)

† Μνήμη τῶν Ἁγίων ἐνδόξων, μεγάλων, θεοστέπτων καὶ

Ἰσαποστόλων Βασιλέων, Κωνσταντίνου καὶ Ἑλένης.

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Ἰωάννην 

Κεφ. θ' : 1-38

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, παράγων ὁ ᾿Ιησοῦς, εἶδεν ἄνθρωπον τυφλὸν ἐκ γενετῆς. Καὶ ἠρώτησαν αὐτὸν οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ λέγοντες· Ῥαββί, τίς ἥμαρτεν, οὗτος ἢ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῇ; Ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς· οὔτε οὗτος ἥμαρτεν οὕτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ᾿ ἵνα φανερωθῇ τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ· Ἐμὲ δεῖ ἐργάζεσθαι τὰ ἔργα τοῦ πέμψαντός με ἕως ἡμέρα ἐστίν· ἔρχεται νὺξ ὅτε οὐδεὶς δύναται ἐργάζεσθαι. Ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ὦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. Ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπί τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος, Ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων. Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; Ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. Ἐκεῖνος ἔλεγε ὅτι ἐγώ εἰμι. Ἔλεγον οὖν αὐτῷ· Πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί; Ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· ἄνθρωπος λεγόμενος ᾿Ιησοῦς, πηλὸν ἐποίησε, καὶ ἐπέχρισέ μου τοῦς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· Ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· Ἀπελθὼν δὲ νιψάμενος ἀνέβλεψα. Εἶπον οὗν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ἐκείνος; Λέγει· ούκ οἴδα. ῎Αγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. Ἦν δὲ σάββατον, ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησε ὁ ᾿Ιησοῦς, καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. Πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι, πῶς ἀνέβλεψεν. Ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω.

Νέκρωση δέ τοῦ κόσμου εἶναι τό νά μήν ἐπιθυμήσει κανείς κατά διάνοιαν, κανένα ἀπό τά ἀγαθά του!...

197 . Ὅποιος ἀξιώθηκε καί γεύθηκε τή Θεία Χάρη, δέν ἀφήνει τά πάθη νά εἰσέρχονται στήν καρδιά του, ἐπειδή ἐκεῖ ὑπερίσχυσε ἄλλη ἐπιθυμία, ἀνώτερη ἀπ᾿ αὐτά, ἡ τρυφή τοῦ Θεοῦ!...

198 . Ὅποιος ἀνακατεύεται μέ κοσμικά πράγματα καί παραλύει ἀπό τίς πολλές συνομιλίες, δέν μπορεῖ νά διατηρήσει τήν ψυχική του ὑγεία!...

199 . Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, ἀξίωσέ με νά μείνω νεκρός ἀπό τή συναναστροφή τοῦ αἰῶνος τούτου. Νέκρωση δέ τοῦ κόσμου εἶναι τό νά μήν ἐπιθυμήσει κανείς κατά διάνοιαν, κανένα ἀπό τά ἀγαθά του!...

Ἀπόδειξη τῆς ἀναστάσεως τῶν ἀνθρωπίνων σωμάτων

Ἀπόδειξη τῆς ἀναστάσεως τῶν ἀνθρωπίνων σωμάτων ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τῆς νοερᾶς προσευχῆς

Σὲ μιάν ἀπόμερη καὶ ἄσημη μονή, ποὺ βρισκόταν ἀνάμεσα σὲ δάση καὶ βάλτους, ζοῦσε κάποιος μοναχὸς (1). Μελετοῦσε τὰ πατερικὰ συγγράμματα καὶ συνάμα, μὲ φόβο καὶ ταπείνωση, ἀσκοῦσε τὴν προσευχὴ ἔχοντας τὸν νοῦ βυθισμένο στὰ βάθη τοῦ μυστικοῦ θαλάμου τῆς καρδιᾶς.

Κάποτε προσευχόταν μέσα στὴν ἐκκλησία. Ξαφνικὰ ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιὰ του κινήθηκαν προσευχητικά, παρασύροντας καὶ ὅλο τὸ σῶμα του σὲ μίαν ἁγιασμένη πνευματικὴ κατάσταση ποὺ ξεπερνοῦσε κάθε ἔκσταση, μία κατάσταση ποὺ δὲν ἐκφράζεται μὲ λόγια ἀλλὰ μόνο βιώνεται. Μέσα σ’ αὐτὴ τὴν πρωτόγνωρη ψυχοσωματικὴ κατάσταση, ὁ νοῦς τοῦ μοναχοῦ φωτίστηκε μὲ μιὰ μυστικὴ γνώση καὶ κατανόησε τὰ παρακάτω λόγια του ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου, ποὺ ὥς τότε τοῦ φαίνονταν αἰνιγματικὰ καὶ παράδοξα: «Προσευχήθηκα μ’ ὅλη μου τὴν καρδιὰ" (2), δηλαδὴ καὶ μὲ τὸ σῶμα (3) μου καὶ μὲ τὴν ψυχή μου καὶ μὲ τὸ πνεῦμα μου» (4).

Ἡ ἀρετή τῆς ἐλεημοσύνης

Ἡ ἐλεημοσύνη ὡς ὁρισμός εἶναι ἡ ἀνιδιοτελής προσφορά πρός τόν συνάνθρωπό μας, ὁ ὁποῖος εἶναι ἐμπερίστατος. Εἶναι μέ ἄλλα λόγια ἡ ἔμπρακτη ἐκδήλωση ἀγάπης πρός τόν πλησίον. Σημαίνει ὅτι σπλαχνίζομαι καί ἐλεῶ κάποιον.

Ἡ ἀπόλυτη ἔννοια τῆς φιλανθρωπίας καί ἐλεημοσύνης εἶναι ἡ εἰκόνα τοῦ ἰδίου τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός ἀπό ἄκρα φιλανθρωπία καί συγκατάβαση δημιούργησε τόν κόσμο. Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἦταν τό κίνητρο γιά τή δημιουργία τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος ὡς ἡ κορωνίδα τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ δέχεται ἀπό αὐτόν τῆς εὐεργετικές του δωρεές. 

Ἀπολαμβάνει ὁ ἄνθρωπος ὅλα τά ὑλικά ἀγαθά, τά ὁποῖα μέ φιλανθρωπία τοῦ τά παρέχει ὁ ἐλεήμων Θεός. Ἀλλά καί στή συνέχεια παρά τήν πτώση καί ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ φιλανθρωπία τοῦ Θεοῦ δέν παύει νά ὑφίσταται. Ἀντίθετα κορυφώνεται μέ τήν ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ του, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τήν σταυρική του Θυσία, πού λυτρώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τήν φθορά καί τόν θάνατο. 

Τί μορφή έχουν οι ψυχές;

– Γέροντα, πολλοί Άγιοι έχουν δει ψυχές, όταν φεύγουν από το σώμα. Τί μορφή έχουν;

– Είναι σαν παιδάκια. Στην άλλη ζωή όλοι θα είναι όπως οι Άγγελοι· δεν θα υπάρχουν ούτε άνδρες ούτε γυναίκες ούτε γέροι ούτε γριές ούτε μωρά· όλοι θα είναι ένα φύλο, θα έχουν μια ηλικία.

Γι’ αυτό, και όταν δη κανείς ψυχές που φεύγουν από την ζωή, τις βλέπει κατά κάποιον τρόπο σαν μικρά παιδιά. Το πρόσωπό τους έχει τα χαρακτηριστικά του, αλλά είναι σαν μικρού παιδιού.

Όταν έμενα στο Κελλί του Τιμίου Σταυρού, επισκεπτόμουν καμμιά φορά τον Γερο‐Φιλάρετο.

Ήταν ένα ευλαβέστατο γεροντάκι που έμενε σε ένα κοντινό Κελλί. Επί δεκαπέντε χρόνια, μέχρι που αρρώστησε και ο ίδιος, διακονούσε τον υποτακτικό του Πατέρα Βαρθολομαίο, που έπασχε από πάρκινσον.

Ἅγιος Ἰ. Δαμασκηνός: Λόγος ψυχωφελής καί θαυμάσιος

Πρέπει να ξέρομε ότι ο άνθρωπος είναι διπλός, δηλαδή από σώμα και ψυχή, και έχει διπλές τις αισθήσεις και διπλές τις αρετές τους. Πέντε αισθήσεις έχει η ψυχή και πέντε το σώμα.

Οι ψυχικές αισθήσεις είναι, νους, διάνοια, γνώμη, φαντασία και αίσθηση• οι σοφοί τις ονομάζουν και δυνάμεις. Οι σωματικές αισθήσεις είναι τούτες: όραση, όσφρηση, ακοή, γεύση και αφή. 

Γι΄ αυτό και διπλές είναι οι αρετές, διπλές και οι κακίες. Ώστε είναι αναγκαίο να γνωρίζει καθαρά ο κάθε άνθρωπος, πόσες είναι οι ψυχικές αρετές και πόσες οι σωματικές. Και ποια είναι τα ψυχικά πάθη και ποια τα σωματικά. Ψυχικές αρετές είναι εν πρώτοις οι τέσσερις γενικότατες αρετές, οι οποίες είναι, ανδρεία, φρόνηση, σωφροσύνη και δικαιοσύνη. 

Από αυτές γεννιούνται οι ψυχικές αρετές πίστη, ελπίδα, αγάπη, προσευχή, ταπείνωση, πραότητα, μακροθυμία, ανεξικακία, χρηστότητα, αοργησία, θεία γνώση, ευφροσύνη, απλότητα, αταραξία, ειλικρίνεια, η χωρίς έπαρση διάθεση, η χωρίς υπερηφάνεια, φθόνο, δόλο, η αφιλαργυρία, συμπάθεια, ελεημοσύνη, μεταδοτικότητα, αφοβία, αλυπία, κατάνυξη, σεμνότητα, ευλάβεια, επιθυμία των μελλόντων αγαθών, πόθος της βασιλείας του Θεού και επιθυμία της θείας υιοθεσίας.

Ο χριστιανός είναι ο μοναδικός πραγματικός νικητής στον κόσμο

Ο κόσμος ως σκλάβος της αμαρτίας, του θανάτου και του διαβόλου, ως «κράτος διαβόλου», ως «κράτος θανάτου» (Εβρ. Β΄, 14), είναι κάτι αντίθεο, κάτι που διαρκώς πολεμά τον Θεό.

Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι η συμμαχία της αμαρτίας με το θάνατο και το διάβολο είναι φοβερή δύναμη, πιο δυνατή από κάθε τι ανθρώπινο, πιο δυνατή από κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, και απ’ όλους τους ανθρώπους συνολικά.

Στο δικό μας ανθρώπινο κόσμο μόνο ο Θεάνθρωπος Χριστός φάνηκε πιο δυνατός απ’ αυτήν την τριπλή συμμαχία, επειδή μόνον Εκείνος κατέστρεψε «το κράτος του θανάτου», εξόντωσε τον διάβολο, εκμηδένισε την αμαρτία.

Τό ἀλφαβητάρι τῆς ἀρετῆς

Ἄ ρχιζε πάντα ἀπ’ τὸ Θεὸ καὶ πάντα τελείωνε μαζί του

Β ίου τὸ κέρδος εἶν’ αὐτό: τὴ μέρα σου καλὰ νὰ τελειώνεις

Γ νώριζε ὅλα τὰ καλὰ ἔργα τῶν δικαίων

Δ εινὸν τὸ νὰ πεινάει κανείς, μὰ φοβερότερος ὁ πλοῦτος ὁ παράνομος

Ε ὐεργετεῖς; Μάθε λοιπὸν πὼς τὸ Θεὸ μιμεῖσαι.

Ζ ήτα ἀπ’ τὸ Θεὸ νὰ σοῦ εἶναι σπλαχνικός, σὰν ὅμως εὔσπλαχνος εἶσαι καὶ ἐσὺ

Ἡ σάρκα ἡ ἀνθρώπινη νὰ συγκρατεῖται πρέπει καὶ νὰ δαμάζεται γερὰ

Ἡ ἁμαρτία ἔγινε μόδα

Γέροντα, εἴπατε σὲ κανέναν ὅτι θὰ γίνη πόλεμος; Ἔτσι ἀκούσαμε. Εἶναι ἀλήθεια;

- Ἐγὼ δὲν λέω τίποτε καὶ ὁ κόσμος λέει ὅ,τι θέλει. Καὶ νὰ ξέρω κάτι, ποῦ νὰ τὸ πῶ;

- Τί βάρβαρο πράγμα, Γέροντα, ὁ πόλεμος!

- Ἂν οἱ ἄνθρωποι δὲν εἶχαν αὐτὴν τὴν … “εὐγένεια” τῆς ἁμαρτίας, δὲν θὰ ἔφθαναν σ’ αὐτὸ τὸ βάρβαρο. Πιὸ βάρβαρο ἀκόμη εἶναι ἡ ἠθικὴ καταστροφή. Διαλύονται ψυχικὰ καὶ σωματικὰ οἱ ἄνθρωποι. Μοῦ ἔλεγε κάποιος: “Λένε γιὰ τὴν Ἀθήνα, “ζούγκλα-ζούγκλα” καὶ κανεὶς δὲν φεύγει ἀπὸ ‘κεῖ! Ὅλοι “ζούγκλα” τὴν λένε καὶ ὅλοι στὴν ζούγκλα μαζεύονται”. Πῶς ἔχουν γίνει οἱ ἄνθρωποι! Σὰν τὰ ζῶα! 

Τὰ ζῶα ξέρετε τί κάνουν; Στὴν ἀρχὴ μπαίνουν στὸν σταῦλο, κοπρίζουν, οὐροῦν… Μετὰ ἀρχίζει νὰ χωνεύη ἡ κοπριά. Μόλις ἀρχίζη νὰ χωνεύη, αἰσθάνονται μιὰ ζεστασιά. Δὲν τὰ κάνει καρδιὰ νὰ φύγουν ἀπὸ τὸν σταῦλο, ἀναπαύονται. 

Οι αμαρτίες έχουν τον δικό τους θεό...!

Οι αμαρτίες έχουν τον δικό τους θεό και αυτός είναι ο διάβολος. Αυτός είναι και ο κύριος δημιουργός τους. Και οι άνθρωποι όταν κάνουν τις αμαρτίες γίνονται συνεργοί του διαβόλου και όχι μόνον αυτό, αλλά και δούλοι και υπηρέτες του. Οι αμαρτίες έχουν το βασίλειο τους, τον κόσμο τους και αυτός είναι η κόλαση. 

Και αυτός ο γήινος κόσμος μας, με την θεληματική, εκούσια διαβίωσή μας στις αμαρτίες, γίνεται και είναι δικός τους κόσμος. Και τόσο είναι δικός τους, όσο εμείς οι άνθρωποι με ευχαρίστηση κάνουμε τις αμαρτίες. Ο διάβολος έρχεται με την αμαρτία στον γήινο κόσμο μας και τον κατακτά ολοκληρωτικά με τις αμαρτίες που κάνουν οι άνθρωποι.

Και με τη βοήθεια των αμαρτιών, ο διάβολος κυβερνά τους ανθρώπους και κυριαρχεί σ’ αυτούς με το θάνατο. Και κάνει τους ανθρώπους «αβοήθητους δούλους» και γίνεται θεός αυτού του κόσμου, «θεός του αιώνος τούτου» (Β’ Κορ. 4,4). Γι’ αυτό το λόγο, ο Κύριος Ιησούς Χριστός ονομάζει το διάβολο κύριο αυτού του κόσμου, «άρχοντα του κόσμου τούτου» (Ιωάν. 12,31, 14,30).

Ένας λογοτέχνης στην Αγία Άννα του Άθωνα

(…) Το μονοπάτι ανηφορίζει κορδελλιαστό και απότομο, γεμάτο πέτρα και βράχια, ψηλά, πιότερο από μιάν ώρα, ένα κελλί με πρασινάδα και ίσκιο. Τελείωσε πια ο μεγάλος ανήφορος. Ο ίδρως με περιλούζει. Ψηλά μου, ο Άθωνας μου χαμογελάει. Η κορφή του ξεχωρίζει κατάγυμνη, γεμάτη ξεραΐλα και βράχια.

Κοντεύουμε πια για την Κερασιά. Τρία τέταρτα πάνω – κάτω δρόμος. Όμορφος τόπος η Κερασιά, με κρυσταλλένιο νερό, δέντρα πολλά και καρποφόρα, μ’ αγριοκερασιές και τα πρώτα ελάτια που συναπαντάς στο δρόμο σου. Οχτακόσια μέτρα υψόμετρο πάνω απ’ τη θάλασσα. Είναι ένα μικρό οροπέδιο, που το κλείνουνε ολοτρόγυρα λοφάκια κι ο όγκος του Άθωνα. 

Λίγο ψηλότερα απ’ τη βρύση ανταμώνεις το καλντερίμι της Λαύρας – Κερασιάς – Αγιάννας. Βρίσκουμε το σταυρό. Ανάρια – ανάρια τα ελάτια ανηφορίζουνε. Τούφες, τούφες τριγυρίζουνε χαμηλά το βουνό. Στον Άθωνα δε θαύρεις το πυκνωμένο ρουμάνι της Πάρνηθας, ούτε και του Γράμμου το άσωστο. 

Σαν μεγαλώσουν τα παιδιά…

Κύριε, ξέρεις καλύτερα από μένα ότι μεγαλώνω κι ότι δεν θα είμαι πάντα η μάνα κάποιων μικρών παιδιών.

Φυσικά και τα παιδιά που μου χάρισε η αγάπη Σου, Κύριε, μεγαλώνουν κι αυτά και δεν μπορώ να στέκομαι και πάλι απέναντί τους όπως τότε που ήταν μικρά.

Τώρα έχουν οικογένεια, έχουν γνώμη, έχουν δικές τους υποχρεώσεις.

Μέσα στην καρδιά τους δεν υπάρχω μόνον εγώ, αλλά και κάποιοι άλλοι που πρέπει να μοιράζονται μαζί τους την αγάπη, ίσως και πιο πολύ από μένα.

Ἀσφάλεια τῶν παιδιῶν σου εἶναι ὁ Θεός

ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΘΕΟΣ

Ὅταν πιστεύῃς ὅτι ὑπάρχει Θεὸς κι ὅτι αὐτὸς ὁ Θεὸς, ποὺ φροντίζει γιὰ τὰ κοράκια καὶ δὲν τ᾿ ἀφήνει νηστικά, δὲν θ᾿ ἀφήσῃ τὰ παιδιὰ τοῦ πιστοῦ ἀνθρώπου, γίνονται θαύματα.

Η ΠΟΛΥΤΕΚΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΖΗΤΗΜΑ ΠΙΣΤΕΩΣ

Aπόσπασμα από την ερμηνεία της Αγίας Γραφής, στην (Β΄ Θεσ. 3,3), στον κύκλο ανδρών του Μητροπολίτου Φλώρινης π. Αυγουστίνου Καντιώτου

Παντρεύτηκες; πρέπει νὰ κάνῃς παιδιά. Σοῦ τὸ λέει ὁ Θεὸς καὶ σοῦ ἐγγυᾶται, ὅτι

―Ἐγὼ θὰ τ᾿ ἀναλάβω, ὅ,τι καὶ ἂν συμβῇ. Δὲν θὰ τ᾿ ἀφήσω μόνα, θὰ τὰ προστατεύσω. Πίστεψε στὸ Θεό.

―Ὄχι, ἀπαντᾷ αὐτός. Ἐγώ, γιὰ νὰ ἔχω ἕνα παιδί, πρέπει καὶ νὰ τὸ ἀποκαταστήσω· νὰ ἔχω ἕνα διαμέρισμα, νὰ ἔχω τὸ αὐτοκίνητο καὶ κάποια περιουσία στὴν τράπεζα…

Ἀνόητε ἄνθρωπε, παλιάνθρωπε, ἄπιστε· τὸ διαμέρισμα εἶνε ἡ ἀσφάλεια τῶν παιδιῶν σου; Δὲν πιστεύεις στὸ Θεό, ἀλλὰ στὸ μαμωνᾶ… Αὐτὸς πιστεύει στὰ σπίτια, στὰ διαμερίσματα, στὰ αὐτοκίνητα, στὸ χρῆμα, καὶ κάνει πρόγραμμα καὶ λέει· Τόσα ἔχω, τόσα παιδιὰ θὰ κρατήσω. Τὰ χρήματα ὅμως αὐτά, στὰ ὁποῖα στηρίζεται, φεύγουν, καταστρέφονται καὶ διαλύονται. Γίνεται ἕνας σεισμός, ἕνας πόλεμος, καὶ πέφτουν καὶ χάνονται.

Πότε πρέπει να γίνεται το Κήρυγμα κατά την διάρκεια της Θείας Λειτουργίας

Η κανονική θέσις του κηρύγματος στην θεία λειτουργία είναι ευθύς αμέσως μετά την ανάγνωσι του ιερού Ευαγγελίου. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, την ανάγνωσι του ιερού κειμένου ακολουθεί η ερμηνεία του, ο σχολιασμός του και η εξαγωγή των διδαγμάτων, που συνάγονται από τις περικοπές που έχουν αναγνωσθή και που οι λόγοι των ηχούν ακόμη στα αυτιά των ακροατών. Έτσι ολοκληρώνεται το πρώτο, το διδακτικό μέρος της λειτουργικής συνάξεως.

Αυτό ακριβώς εγίνετο ανέκαθεν στην χριστιανική Εκκλησία, κατά το παράδειγμα εξ άλλου της πράξεως της Ιουδαϊκής συναγωγής. Η τάξις αυτή της συναγωγής μαρτυρείται και από τον ευαγγελιστή Λουκά, κατά την περιγραφή του πρώτου κηρύγματος του Κυρίου στην Ναζαρέτ. Ο Κύριος ανέγνωσε πρώτα την περικοπή του Ησαϊου «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ…» και κατόπιν εξ αφορμής της περικοπής αυτής «ήρξατο λέγειν προς αυτούς…» (Λουκά δ’, 16-27). 

Και ο Ιουστίνος ο φιλόσοφος και μάρτυς (+165) περιγράφοντας την σύναξι των χριστιανών κατά την Κυριακή, λέγει ότι μετά την ανάγνωσι των περικοπών εκ της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης «παυσαμένου του αναγινώσκοντος, ο προεστώς δια λόγου την νουθεσίαν και πρόκλησιν της των καλών τούτων μιμήσεως ποιείται» (Α’ Απολογία, κεφ. 67). Οι κατηχούμενοι, που παρακολουθούσαν την θεία λειτουργία, άκουαν τα αναγνώσματα και το κήρυγμα και μετά από αυτό και τις δεήσεις υπέρ αυτών που επακολουθούσαν, αποχωρούσαν για να συνεχισθή η τέλεσις του μυστηρίου, παρουσία μόνον των πιστών. Η σύνδεσις αυτή αναγνωσμάτων και κηρύγματος διετηρήθη πάντοτε στην Εκκλησία, μέχρι σχεδόν και τις ημέρες μας.

Ἡ σημασία τῆς πίστης στήν ἀγάπη τοῦ ζευγαριοῦ

Υπάρχουν αγάπες εγωιστικές, αγάπες τυφλές, αγάπες, που διαφθείρουν και καταστρέφουν, γιατί στο βάθος τους κρύβουν το στοιχείο της φθοράς και της ανθρώπινης ανεπάρκειας, όσο κι αν προβάλλονται ως αγνές και καθαρές κρινόμενες με ανθρώπινα μέτρα. 

Δεν φτάνει δυστυχώς μόνο η καλή διάθεση και ο συναισθηματισμός μας να αγαπούμε. Στην απόλυτη εκτίμηση της ανθρώπινης αυτάρκειας πέφτουν πολλοί στηριζόμενοι στην αγνότητα των προθέσεών τους, όπως υποστηρίζουν. Παίρνουμε το παράδειγμα του ισχυρισμού δύο νέων, που έχουν ισχυρότατο το αίσθημα αμοιβαίας αγάπης. Αφού αγαπούμε, λένε, ο ένας τον άλλο, γιατί να ζητήσουμε άλλη βοήθεια; Αυτή η αγάπη μας καθαγιάζει τον δεσμό μας. Η προαίρεσή μας είναι τόσο καθαρή και τόσο αμοιβαία! 

Το ίδιο περίπου λένε και άλλοι αναφερόμενοι σε άλλους δεσμούς ή σχετικές δραστηριότητες. Όμως δεν συμφωνεί η πραγματικότητα με αυτούς τους ισχυρισμούς, τους οποίους σύντομα διαψεύδει. 

Πές στήν μητέρα μου ὅτι τήν εὐχαριστῶ!

Τό γεγονός αὐτό συνέβη σέ μιά κωμόπολη τοῦ νομοῦ Ἀχαΐας τό 2007 καί ἀποδεικνύει ἀναμφίβολα ὅτι κάθε φιλάνθρωπη πράξη πού γίνεται ἐκ μέρους τῶν συγγενῶν γιά τήν ψυχούλα τῶν κεκοιμημένων, ἔχει ἀγαθή ἐπίδραση καί τούς δίνει τό θεῖο ἔλεος.

Ἡ κοπέλα μιᾶς ἀγροτικῆς οἰκογενείας, μορφωμένη καί προικισμένη ἀπό τόν Θεό μέ ψυχική καί σωματική ὡραιότητα, προσβλήθηκε ἀπό καρκίνο τοῦ ἥπατος καί τελικά τήν πῆρε ὁ Θεός κοντά Του.

Οἱ γονεῖς της, θεοσεβεῖς καί μέ ἀκλόνητη πίστη, πόνεσαν μέν πολύ, ἀλλά τελικά ἐμπιστεύθηκαν τό παιδί τους στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί ἡσύχασαν.

Ἐπειδή δέ ἀνέκαθεν ἦταν ἐλεήμονες, συνέχισαν ἀκόμη περισσότερο τήν εὐλογημένη τακτική τους μετά τήν κοίμηση τῆς κόρης τους.