Στον ιερέα Αβραάμ Γ. για την αποδοχή και την απόρριψη του Χριστού
Κάποιοι Τον αποδέχονται, άλλοι πάλι δεν Τον αποδέχονται.
Έτσι γινόταν τότε, έτσι γίνεται και τώρα. Οι άνθρωποι απομακρύνονται πότε δεξιά και πότε αριστερά Του διαιρούμενοι σε δύο στρατόπεδα : σ’ εκείνους που θέτουν τον άνθρωπο πάνω από την περιουσία και την ιδιοκτησία, και σ’ εκείνους που βάζουν τους χοίρους τους πάνω από τον άνθρωπο. Οι πρώτοι ακούν τη φωνή Του σαν την φωνή του ποιμένα τους και κρατιούνται από Αυτόν, οι δεύτεροι δεν Τον ακολουθούν και θυμωμένα Τον διώχνουν από κοντά τους διότι θεωρούν ότι είναι απειλή για τα υλικά τους συμφέροντα.
Μακάριοι εκείνοι και τότε και τώρα και εις τους αιώνες που ακούν τη φωνή Του και Τον ακολουθούν αφού ακολουθούν τον δρόμο για την αιώνια Βασιλεία. Μακάριοι κι εσείς, σεβαστέ πατέρα, που ακούτε τη φωνή Του και βαδίζετε πίσω από τον διορατικό Οδηγό στον δρόμο που οδηγεί στην Ουράνια Βασιλεία και την Αιώνια Ζωή.
Αυτό σας παραξενεύει, σεβαστέ πατέρα. Θα μπορούσε να επιβάλει τον Εαυτό του και έτσι όλοι να Τον αποδεχτούν.
Αλλά σε τι θα διέφερε τότε Αυτός από τον καίσαρα της Ρώμης ή τον Φαραώ της Αιγύπτου ή από τους σύγχρονους τυράννους; Η επιβολή και η τυραννία καταστρέφουν την προσωπικότητα του ανθρώπου. Και Αυτός δεν ήρθε για να καταστρέψει αυτό που σε κάθε άνθρωπο είναι το πιο πολύτιμο. Δεν ήθελε δια της βίας να επιβάλλει τη θέλησή Του στη θέληση κανενός, αλλά με την καλοσύνη να κάνει όλους τους ανθρώπους εθελοντικά να επιθυμούν το Βασίλειό Του.
Αυτός ως ποιμένας, είναι ένας ιδιαίτερος ποιμένας, που δεν σπρώχνει διαρκώς τα πρόβατα προς τη στάνη Του, αλλά πηγαίνει μπροστά από τα πρόβατα. Τα πρόβατά μου, λέει, ακούν τη φωνή μου και μ’ ακολουθούν. Εκείνα τα πρόβατα που δεν ακούν τη φωνή Του, γυρίζουν πίσω ή φεύγουν δεξιά κι αριστερά περιφερόμενα σε ξένα μονοπάτια.
Ούτε τότε ήθελαν όλοι οι άνθρωποι να Τον ακολουθήσουν, ούτε σήμερα όλοι το θέλουν. Γι’ αυτή τη διαίρεση μιλούν οι ευαγγελιστές :
«Καὶ οἱ ὄχλοι ἐπεζήτουν αὐτόν, καὶ ἦλθον ἕως αὐτοῦ, καὶ κατεῖχον αὐτὸν τοῦ μὴ πορεύεσθαι ἀπ’ αὐτῶν.» (Λουκ. 4, 42). Έτσι αναφέρει ένα εδάφιο. Σ’ ένα άλλο εδάφιο αντίθετα αναφέρεται:
«Καὶ ἠρώτησεν αὐτὸν ἅπαν τὸ πλῆθος τῆς περιχώρου τῶν Γερασηνῶν ἀπελθεῖν ἀπ’ αὐτῶν» (Λουκ. 8,37).
Έτσι γινόταν τότε, έτσι γίνεται και τώρα. Οι άνθρωποι απομακρύνονται πότε δεξιά και πότε αριστερά Του διαιρούμενοι σε δύο στρατόπεδα : σ’ εκείνους που θέτουν τον άνθρωπο πάνω από την περιουσία και την ιδιοκτησία, και σ’ εκείνους που βάζουν τους χοίρους τους πάνω από τον άνθρωπο. Οι πρώτοι ακούν τη φωνή Του σαν την φωνή του ποιμένα τους και κρατιούνται από Αυτόν, οι δεύτεροι δεν Τον ακολουθούν και θυμωμένα Τον διώχνουν από κοντά τους διότι θεωρούν ότι είναι απειλή για τα υλικά τους συμφέροντα.
Μακάριοι εκείνοι και τότε και τώρα και εις τους αιώνες που ακούν τη φωνή Του και Τον ακολουθούν αφού ακολουθούν τον δρόμο για την αιώνια Βασιλεία. Μακάριοι κι εσείς, σεβαστέ πατέρα, που ακούτε τη φωνή Του και βαδίζετε πίσω από τον διορατικό Οδηγό στον δρόμο που οδηγεί στην Ουράνια Βασιλεία και την Αιώνια Ζωή.
Πηγή: «ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ
Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄»
Εκδόσεις «εν πλώ»
