Kαρδιές στον «Πάγο»…
Πλέον μόνο βλέπουμε ένα είδωλο του άλλου (στην οθόνη), πληκτρολογούμε και σπάνια μιλάμε και στο τέλος δεν νιώθουμε, μια αίσθηση κενού σε πλημμυρίζει και μετά ψάχνεις τα αντικαταθλιπτικά διότι νιώθεις κενό.
Μιλάμε πλέον με #tags και μοιραζόμαστε την ζωή μας για να δείξουμε ότι κάνουμε κάτι ή στέλνουμε ξερές ηλεκτρονικές ευχές για να βγάλουμε την υποχρέωση και να τηρήσουμε το πρωτόκολλο. Βγάζουμε selfies από ταξίδια και συναντήσεις για να πούμε στους άλλους «Ε! Είμαι καλά!!!» ενώ δεν είσαι και θες να συμπληρώσεις το κενό που νιώθεις με άλλο κενό.
Πολλές φορές είσαι με μεγάλη παρέα γελάς, γλεντάς, και μέσα σου νιώθεις μόνος και κλαίς. Αυτό το κενό είναι ένα φρικτό συναίσθημα, διότι το εσωτερικό βρέφος της ψυχής κλαίει διότι δεν τρέφεται με την Χάρι του Θεού. Και φωνάζεις σε όλους «Είμαι καλά!!!» ενώ δεν είσαι και πολλές φορές στο σπίτι κλαίς χωρίς όμως να θες να δεις την προσωπική σου ευθύνη στην δική σου ζωή.
Ταξίδια, ταβέρνες, χρήματα, υλικά αγαθά δεν θα μπορέσουν να συμπληρώσουν ποτέ το κενό της χάριτος που υπάρχει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου.
Μένουμε στην επιφάνεια και όλα αυτά γιατί; Για να βάλουμε υπογραφή στον κοινωνιολογικό νομικισμό για να τηρήσω την ταμπέλα του καλού παιδιού.
Και πάλι μένεις μόνος… εσύ και ο πόνος της μοναξιάς που ο ίδιος θέλησες να πάσχεις...
Πάρε ένα τηλέφωνο να ακούσεις τον άλλον, να ακούσεις την φωνή του, να νιώσεις πως είναι πως περνάει. Χωρίς να θέλεις κάτι…
Φτάνουμε στο σημείο να μας παίρνει ο άλλος τηλ. και να τον ρωτάμε τι θέλει…,
Μπα ! με πήρε τηλέφωνο για να δει τι κάνω ;;;; Φοβερό! Θαύμα !
Ακόμα και οι φιλικές σχέσεις δυστυχώς γίνονται επαγγελματικές.
Όχι! Σε πήρα τηλέφωνο έτσι γιατί θέλω να σε ακούσω.
Αυτό, έτσι απλά τίποτα άλλο.
Πήγαινε μια επίσκεψη στο φίλο που γιορτάζει. Να τον δεις να του μιλήσεις, να τον ακούσεις. Να ακούσεις τις αγωνίες του, τα λάθη του, να τον κοιτάξεις στα μάτια. Αυτή η συνομιλία είναι ένα θαύμα από μόνη της.
Πως θα νιώσω τον Χριστό όταν δεν μπορώ στο ελάχιστον να νιώσω και να μπω σε μια κατάσταση υγιούς επικοινωνίας με τον αδερφό μου.
Μας καταβροχθίζει η καθημερινότητα και οι μέριμνες με αποτέλεσμα ακόμα και το συναίσθημα να μπαίνει σε παγοκύστες, τα πάντα σε αριθμούς που καταλήγουν σε € και κάποιους άλλους αριθμούς που μετράμε τον χρόνο. Σε όλη αυτήν την φουρτούνα χάνουμε τον εαυτό μας και ο χρόνος φεύγει, η φθορά έρχεται και εμείς δεν αλλάζουμε προς το καλύτερο αλλά γερνάμε εσωτερικά.
Να βρούμε, να ψάξουμε, να δημιουργήσουμε χρόνο για τον εαυτό μας , τον σύντροφο μας και τον Θεό. Να θερμάνουμε την καρδιά μας με τις εκφράσεις τις απλότητας και του καλού λογισμού.
Σε αυτά τα μικρά θα βρούμε λάμψεις της χάριτος. Τον Χριστό μόνο στην ησυχία μπορούμε να τον ακούσουμε τι θέλει να μας πει.
Μια κατάδυση στην καρδιά με ένα «Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησον με» και η καρδιά θα ζεσταθεί και πάλι...
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν …
π. Σπυρίδων Σκουτής
