Η αγάπη είναι πάνω απ' όλα

Η αγάπη προς τον Χριστό δεν έχει όρια, το ίδιο και η αγάπη προς τον πλησίον. Να εκτείνεται παντού, στα πέρατα της γης. Παντού, σε όλους τους ανθρώπους. 

Εγώ ήθελα να πάω να ζήσω μαζί με τους χίπηδες στα Μάταλα χωρίς, βέβαια, αμαρτίες, για να τους δείξω την αγάπη του Χριστού, πόσο είναι μεγάλη και πώς μπορεί κάποιος να τους αλλάξει, να τους μεταμορφώσει. Η αγάπη είναι πάνω απ' όλα. Θα σας το πω μ' ένα παράδειγμα. 

Ήταν ένας ασκητής κι είχε δυο υποτακτικούς. Προσπαθούσε πολύ να τους ωφελήσει και να τους κάνει καλούς. Είχε, όμως, την ανησυχία αν όντως προχωρούν στην πνευματική ζωή, αν προοδεύουν κι αν είναι έτοιμοι για τη Βασιλεία του Θεού.

Δεν σε ελέγχει;

Βρίσκεσαι στη θεία Λειτουργία, κι ενώ το βασιλικό τραπέζι είναι ετοιμασμένο, ενώ ο Αμνός του Θεού θυσιάζεται για χάρη σου, ενώ ο ιερέας αγωνίζεται για τη σωτηρία σου, εσύ αδιαφορείς. 

Την ώρα που τα εξαπτέρυγα Σεραφείμ σκεπάζουν τα πρόσωπά τους από δέος και όλες οι ουράνιες δυνάμεις μαζί με τον ιερέα παρακαλούν το Θεό για σένα,

Η μελέτη του Ευαγγελίου

Όταν μελετάς το Ευαγγέλιο, μη ζητάς απόλαυση, μη ζητάς έξαρση, μη ζητάς περίλαμπρες σκέψεις. Ζήτα να δεις την αλάθητη αγία Αλήθεια. Μην αρκείσαι στην άκαρπη μελέτη του Ευαγγελίου. Μελέτα το έμπρακτα. Αγωνίσου να εκπληρώνεις τιςεντολές του. Σαν βιβλίο ζωής, μελέτα το με τη ζωή σου.

Μη νομίζεις ότι χωρίς λόγο το πιο ιερό βιβλίο, το Τετραευάγγελο, αρχίζει με το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο και τελειώνει με το κατά Ιωάννην. Ο Ματθαίος μας διδάσκει περισσότερο το πως να εκπληρώνουμε το θείο θέλημα, και οι διδαχές του ταιριάζουν σ’ εκείνους που αρχίζουν να βαδίζουν στον δρόμο του Θεού. 

Ο Ιωάννης αναφέρεται περισσότερο στον τρόπο της ενώσεως του Θεού με τον ανακαινισμένο από τις εντολές άνθρωπο. Αυτή την ένωση την κατορθώνουν όσοι έχουν προχωρήσει στον δρόμο του Θεού.

Ανοίγοντας το άγιο Ευαγγέλιο, να θυμάσαι ότι αυτό θα καθορίσει την αιώνια κατάστασή σου. Όλοι θα κριθούμε σύμφωνα μ’ Αυτό και είτε θα σωθούμε, είτε θα κολαστούμε αιώνια. «Αυτός που με απορρίπτει», λέει ο Κύριος, «και δεν δέχεται τα λόγια μου, σ’ αυτά θα βρει Εκείνον που θα τον δικάσει• ο λόγος που κήρυξα, αυτός θα τον κρίνει την έσχατη ημέρα» [1].

Δεν είναι δεδομένο

Ο άνθρωπος προσπαθεί με όλες του τις δυνάμεις, ακόμη και στις καθημερινές δραστηριότητές του, να επιτύχει το τέλειο. 

Και αυτό αποτελεί μία μαρτυρία για την δυνατότητα που του έχει δώσει ο Θεός στον άνθρωπο για την προσωπική του τελείωση και ολοκλήρωση ως ψυχοσωματική οντότητα και ύπαρξη. 

Kαρδιές στον «Πάγο»…

Πλέον μόνο βλέπουμε ένα είδωλο του άλλου (στην οθόνη), πληκτρολογούμε και σπάνια μιλάμε και στο τέλος δεν νιώθουμε, μια αίσθηση κενού σε πλημμυρίζει και μετά ψάχνεις τα αντικαταθλιπτικά διότι νιώθεις κενό.

Μιλάμε πλέον με #tags και μοιραζόμαστε την ζωή μας για να δείξουμε ότι κάνουμε κάτι ή στέλνουμε ξερές ηλεκτρονικές ευχές για να βγάλουμε την υποχρέωση και να τηρήσουμε το πρωτόκολλο. Βγάζουμε selfies από ταξίδια και συναντήσεις για να πούμε στους άλλους «Ε! Είμαι καλά!!!» ενώ δεν είσαι και θες να συμπληρώσεις το κενό που νιώθεις με άλλο κενό.

Πολλές φορές είσαι με μεγάλη παρέα γελάς, γλεντάς, και μέσα σου νιώθεις μόνος και κλαίς. Αυτό το κενό είναι ένα φρικτό συναίσθημα, διότι το εσωτερικό βρέφος της ψυχής κλαίει διότι δεν τρέφεται με την Χάρι του Θεού. Και φωνάζεις σε όλους «Είμαι καλά!!!» ενώ δεν είσαι και πολλές φορές στο σπίτι κλαίς χωρίς όμως να θες να δεις την προσωπική σου ευθύνη στην δική σου ζωή.

Ταξίδια, ταβέρνες, χρήματα, υλικά αγαθά δεν θα μπορέσουν να συμπληρώσουν ποτέ το κενό της χάριτος που υπάρχει μέσα στην καρδιά του ανθρώπου.

Να έχουμε επίγνωση

Δεν φτάνει μόνο να βγαίνει η προσευχή από τα χείλη μας. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να αγαπάμε Εκείνον που επικαλούμαστε. 

Όμως την αγάπη αυτή δεν μπορούμε να την νοιώσουμε, αν επαναλαμβάνουμε μηχανικά την προσευχή ή έστω αν αυτοσυγκεντρωνόμαστε. 

 Αν δεν αγωνιζόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις να φυλάσσουμε τις εντολές του Κυρίου, τότε επικαλούμαστε το όνομά Του επί ματαίω. 

Όποιος θέλει να σωθεί…

Ὁ ἄνθρωπος συμβουλεύει τὸν πλησίον του καθὼς γνωρίζει. Ὁ Θεὸς πάλι ἐνεργεῖ σ᾿ αὐτὸν ποὺ ἀκούει ἀνάλογα μὲ τὴν πίστη του.

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ μακροθυμεῖ, ἔχει πολλὴ φρόνηση (Παροιμ. 14:29). Τὸ ἴδιο κι ἐκεῖνος ποὺ τεντώνει τὸ αὐτί του γιὰ ν᾿ ἀκούει λόγους πνευματικῆς σοφίας.

Μὴν ἀρνεῖσαι νὰ μαθαίνεις, κι ἂς τυχαίνει νὰ ξέρεις πάρα πολλά. Γιατὶ αὐτὸ ποὺ μπορεῖ νὰ οἰκονομήσει ὁ Θεός, εἶναι πολὺ πιὸ ὠφέλιμο ἀπὸ τὴ δική μας φρόνηση.

Αὐτὸς ποὺ θέλει νὰ σηκώσει τὸ σταυρό του καὶ ν᾿ ἀκολουθήσει τὸ Χριστό, πρέπει πρῶτα-πρῶτα νὰ ἐπιδιώξει τὴν ἀληθινὴ γνώση καὶ μάθηση, ἐξετάζοντας ἀκατάπαυστα τοὺς λογισμούς του καὶ μεριμνώντας συνεχῶς γιὰ τὴ σωτηρία του καὶ ρωτώντας τοὺς δούλους τοῦ Θεοῦ ποὺ ἔχουν τὸ ἴδιο φρόνημα καὶ ἀγωνίζονται τὸν ἴδιο ἀγῶνα μ᾿ αὐτόν, ἔτσι ὥστε νὰ μὴν ἀγνοεῖ ποῦ καὶ πῶς βαδίζει καὶ νὰ μὴν προχωράει μέσα στὸ σκοτάδι χωρὶς λύχνο νὰ τοῦ φέγγει. 

Τον αμαρτωλό τον αγαπάς, δεν τον πετροβολάς...

Πάντως ώρες ώρες έχω την εντύπωση ότι ορισμένοι άνθρωποι της "θρησκείας", όχι απλά δεν θα άφηναν κάτω την πέτρα στην προτροπή του Χριστού «ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλέτω…», αλλά θα έπιαναν την πιο μεγάλη και βαριά πέτρα που θα έβρισκαν μπροστά τους και θα την πετούσαν με μανία στο αμαρτωλό άνθρωπο. 

Άλλωστε γι’ αυτούς είναι εχθρός, γιατί κάνει κάτι «απαίσιο», τους θυμίζει όλα εκείνα που θα ήθελαν και αυτοί να ζήσουν και τα έχουν θάψει. Την πέτρα την πετάς πάντα στο καθρέπτη σου, ώστε να σπάσει και να μην σου θυμίζει εσένα.

Για το «Μετά» που θα’ ρθει μετά το τέλος...

Προσπαθούσα να καταλάβω τους ανθρώπους που παίρνουν την απόφαση να τα αφήσουν όλα και να πάνε να γίνουν μοναχοί. Προσπαθούσα να καταλάβω το γιατί.

Γιατί να μην ζήσουν μία ζωή μέσα στον κόσμο, να παντρευτούν, να κάνουμε παιδιά κι ας ζούνε όπως λέει η Εκκλησία, αφού και στον κόσμο μπορεί κάποιος να προκόψει πνευματικά, ακόμα και να αγιάσει…

Προσπαθούσα με την λογική να καταλάβω πως κατάφεραν αυτοί οι λίγοι να επιλέξουν κάτι το οποίο θα τους άλλαζε για πάντα, θα τους άλλαζε βαθιά.

Κάτι το οποίο θα τους έβαζε στην διαδικασία μιας ζωής χωρίς «άδειες πνευματικές», χωρίς διακοπές, μιας ζωής υπακοής και ταπείνωσης… μέσα στα μαύρα ράσα του χαροποιού πένθους, που πολλοί καταφρονούν, άλλοι κοροϊδεύουν, άλλοι αγνοούν…

«Αν σου έρθει «νόημα» τότε έφυγες…» ήταν η απάντηση που άκουσα από έναν αγαπημένο φίλο.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

Κυριακῆ ΙΓ΄ Λουκᾶ 

Λουκ. ιη΄ 18-27

«Ἔτι ἕν σοι λείπει»

Δὲν εἶχε εὐτυχὴ κατάληξη ἡ συνάντηση τοῦ πλούσιου ἐκείνου νεανίσκου μὲ τὸν Κύριο, τὴν ὁποία μᾶς περιγράφει τὸ σημερινὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο. Ἔφυγε λυπημένος ὁ νέος ὅταν ὁ Κύριος τοῦ ζήτησε νὰ ἀποχωριστεῖ αὐτὸ τὸ ἕνα ποὺ κρατοῦσε αἰχμάλωτη τὴν ψυχή του: τὸ χρῆμα.

Γιατί ὅμως νὰ συμβεῖ ἔτσι; Γιατί ὁ Κύριος νὰ μὴ δεχθεῖ κοντά του τὸν πλούσιο νέο, ἔστω μὲ αὐτὴν τὴν ἀδυναμία ποὺ εἶχε στὸν πλοῦτο; Μὰ ὁ Κύριος δὲν θέλει οἱ μαθητές του νὰ Τὸν ἀκολου­θοῦν μὲ ἐπιπολαιότητα ἀλλὰ μὲ ­στα­θερότητα καὶ ἀπόφαση θυσίας. Θέλει νὰ ἀγωνίζονται, ὥστε νὰ μὴν ὑστεροῦν σὲ τίποτε. Νὰ γίνονται τέλειοι! Αὐ­τὸς εἶναι ὁ τελικὸς στόχος γιὰ κάθε χριστιανό.

Ἂς δοῦμε λοιπὸν πῶς κι ἐμεῖς μπο­ροῦ­με νὰ ἐπιτύχουμε αὐτὴν τὴν τελειότητα. 

1. Μὲ αὐτογνωσία καὶ ἀγώνα

Πρῶτον, ὀφείλουμε νὰ ἀποκτήσουμε καλὴ γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας. Νὰ ἀνακρίνουμε τὴ ζωή μας καὶ νὰ βαθμολογήσουμε τὴ σχέση μας μὲ τὸν Κύριο ­Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ πλούσιος νέος τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου νόμιζε ὅτι εἶναι κα­λὸς ἐπειδὴ τηροῦσε τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. 

† Κυριακῇ 26 Νοεμβρίου 2023 (ΙΓ' Λουκᾶν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν 

Κεφ. ιη' : 18-27

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, ἄνθρωπος τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, πειράζων αὐτὸν, καὶ λέγων· Διδάσκαλε ἀγαθέ, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· Τί με λέγεις ἀγαθόν; οὐδεὶς ἀγαθὸς εἰ μὴ εἷς, ὁ Θεός. Τὰς ἐντολὰς οἶδας· Μὴ μοιχεύσῃς· μὴ φονεύσῃς· μὴ κλέψῃς· μὴ ψευδομαρτυρήσῃς· τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου. Ὁ δὲ εἶπε· Ταῦτα πάντα ἐφυλαξάμην ἐκ νεότητός μου. Ἀκούσας δὲ ταῦτα ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν αὐτῷ· Ἔτι ἕν σοι λείπει· πάντα ὅσα ἔχεις πώλησον καὶ διάδος πτωχοῖς, καὶ ἕξεις θησαυρὸν ἐν οὐρανῷ, καὶ δεῦρο ἀκολούθει μοι. Ὁ δὲ ἀκούσας ταῦτα περίλυπος ἐγένετο· ἦν γὰρ πλούσιος σφόδρα. Ἰδὼν δὲ αὐτὸν ὁ ᾿Ιησοῦς περίλυπον γενόμενον εἶπε· πῶς δυσκόλως οἱ τὰ χρήματα ἔχοντες εἰσελεύσονται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ! Εὐκοπώτερον γάρ ἐστι κάμηλον διὰ τρυμαλιᾶς ῥαφίδος εἰσελθεῖν ἢ πλούσιον εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ εἰσελθεῖν.

Απελπισία: Το πιο ύπουλο εμπόδιο του διαβόλου

Ο δρόμος της επιστροφής δεν είναι χωρίς εμπόδια. […] Το πιο ύπουλο όμως εμπόδιο του διαβόλου είναι σίγουρα η απελπισία και η απόγνωση.

Λένε μερικοί: «Έχω κάνει μεγάλες και πολλές αμαρτίες· δεν υπάρχει για μένα συγγνώμη και σωτηρία.» Αυτή η φράση είναι τελείως αντιορθόδοξη και αντιεκκλησιαστική· δεν έχει καμιά σχέση με τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού.[…]

Η εκκλησία είναι νοσοκομείο, ιατρείο ψυχών. Γι’ αυτό βρισκόμαστε μέσα στην εκκλησία, όπως λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, «δεν υπάρχει ασυγχώρητη αμαρτία, παρεκτός από την αμετανόητη». 

Ο σωστός δρόμος

Όποιος έχει αμετάπτωτο το βίωμα της έμπονης συντριβής ενώπιον του Κυρίου, βίωμα που προέρχεται από την επίγνωση των κινδύνων και των δυσκολιών της πνευματικής ζωής,

Φρικτή σκληρότητα

Φρικτή σκληρότητα δείχνει στον εαυτό του όποιος απορρίπτει την μετάνοια. Τρομερή ασυμπάθεια, μίσος εναντίον του εαυτού του έχει όποιος παραμελεί την μετάνοια. 

Η δύναμη της νηστείας

H ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΝΗΣΤΕΙΑΣ

Ανέβασαν κάποτε στη σκήτη των Πατέρων ένα δαιμονισμένο νέο, για να τον θεραπεύσουν με την προσευχή τους. Εκείνοι όμως από ταπείνωση απέφευγαν. Πολύ καιρό βασανιζόταν έτσι ο δυστυχισμένος άνθρωπος, ώσπου κάποιος Γέροντας τον λυπήθηκε, τον σταύρωσε με τον ξύλινο σταυρό που είχε στη ζώνη του, και έδιωξε το πονηρό πνεύμα.

- Αφού με βγάζεις από την κατοικία μου, του είπε εκείνο, θα μπω μέσα σου.

- Έλα, του αποκρίθηκε θαρραλέα ο Γέροντας.

Έτσι μπήκε μέσα του το δαιμόνιο και τον βασάνιζε δώδεκα ολόκληρα χρόνια! Υπέμεινε με καρτερία τον πόλεμο, αλλ' αντιπολεμούσε κι εκείνος με τον εχθρό με υπεράνθρωπη νηστεία και ακατάπαυστη προσευχή. Όλα αυτά τα χρόνια δεν έβαλε ούτε μια φορά στο στόμα του μαγειρευμένη τροφή.

Ας δώσουμε την καρδιά μας στον Χριστό

– Δώσαμε την καρδιά μας στα εφήμερα.

– Δώσαμε την καρδιά μας στην αλαζονεία.

– Δώσαμε την καρδιά μας στην κενοδοξία.

– Δώσαμε την καρδιά μας στην φασαρία.

– Δώσαμε την καρδιά μας στην περιαυτολογία.

– Δώσαμε την καρδιά μας στην πονηρία.

– Δώσαμε την καρδιά μας στην ανηθικότητα.

– Δώσαμε την καρδιά μας στην καταλαλιά και στη συκοφαντία.

Ο στόχος μας

Η δυνατή πίστη μιας ανθρώπινης καρδιάς απαιτεί και συνάμα παράγει προσευχή, και μια ζωή προσευχής για πολλά χρόνια παράγει αγάπη. 

Ο στόχος της ζωής μας δεν είναι τίποτε άλλο από την κάθαρση της καρδιάς μας μέχρι του σημείου να είναι ικανή να τραγουδά από χαρά. Κατά συνέπεια, η προσευχή της καρδιάς οδηγεί στη χαρά της καρδιάς. 

Ἡ ὑπερβολή στή νηστεία καί ἡ λαιμαργία ἔχουν τό ἴδιο ἀποτέλεσμα

"Ας αγωνιστούμε λοιπόν με όλη τη δύναμη να αποκτήσουμε, με τη βοήθεια της αρετής της ταπείνωσης, την αρετή της διάκρισης, το οποίο θα μας προφυλάσσει από τις ακρότητες.

Όλοι έχουμε ακούσει το ρητό που λέει: "Μεταξύ των δύο άκρων υπάρχει η μέση οδός". Η υπερβολή στη νηστεία και η λαιμαργία έχουν το ίδιο αποτέλεσμα.

Οι συνεχείς αγρυπνίες δεν είναι λιγότερο καταστροφικές από τη νωθρότητα και τον άμετρο ύπνο. Οι υπερβολικές στερήσεις σίγουρα, εξασθενούν τον άνθρωπο και τον οδηγούν στην κατάσταση εκείνη, όπου λιμνάζουν η αμέλεια και η αθυμία.

Αληθινή νηστεία

Πρέπει να προσέχουμε να νηστεύουμε πνευματικά, συγκρατώντας όλα τα πνευματικά μας πάθη, που είναι ο φθόνος, η ζήλεια, η ηδυπάθεια, η πονηριά, η περιέργεια, το ψεύδος, η υποκρισία, η φιλαργυρία και η θεομίσητη τοκογλυφία, καθώς και η αιτία όλων των κακών, η υπερηφάνεια. 

Έτσι έρχεται ο Θείος φωτισμός

Θείος φωτισμός – Άγιος Δημήτριος του Ροστώφ

Βυθό βαθύ ονομάζει ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος τα μυστήρια και τη σοφία του Θεού. 

Γι’ αυτό, ενώ η ανθρώπινη σοφία διδάσκεται από τους ανθρώπους, η θεία σοφία διδάσκεται μόνο από τον Θεό και μόνο σε λίγους, όσους έχουν ζωντανή πίστι και καλή προαίρεσι. 

Εκείνος που δεν διδάχθηκε από τους ανθρώπους τη σοφία τους, δεν θα μπορέση ποτέ να την κατανοήση και να την οικειοποιηθή. Εκείνος που διδάχθηκε από τον Θεό τη θεία σοφία, είναι σε θέσι να κατανοή τα πάντα, και θεία και ανθρώπινα. Το Πνεύμα το Άγιον είναι πηγή κάθε σοφίας. 

«Το γαρ Πνεύμα πάντα ερευνά και τα βάθη του Θεού. Ημείς δε ου το πνεύμα του κόσμου ελάβομεν, αλλά το Πνεύμα το εκ του Θεού, ίνα ειδώμεν τα υπό του Θεού χαρισθέντα ημίν. Α και λαλούμεν ουκ εν διδακτοίς ανθρωπίνης σοφίας λόγοις, αλλ’ εν διδακτοίς Πνεύματος Αγίου» (Α’ Κορ. 2. 10, 12-13). 

Μεγάλον κακόν η καταλαλιά

Μεγάλον κακόν η καταλαλιά, όπως ακριβώς το μικρόν τιμόνι του καραβιού οδηγεί όπου θέλει το καράβι, έτσι και η γλώσσα οδηγεί τον άνθρωπον είτε εις το καλόν είτε εις το κακόν. 

Οι άγιοι πατέρες το κρίνειν τα ξένα αμαρτήματα ή ελαττώματα ή τας κακάς συνηθείας πολύ το ελέγχουν. Όταν κρίνωμεν τον αδελφόν μας, κατακρίνομεν τον εαυτόν μας εις μεγάλο αμάρτημα. Όταν λοιπόν σκεπάζωμε τον αδελφό μας, θα μας σκεπάση και ημάς ο Θεός από μεγάλα αμαρτήματα. 

Όταν ξεσκεπάζωμε τον αδελφόν μας, διώκομεν από επάνω μας την χάριν του Θεού και παραχωρούμεθα να πέσωμεν εις τα ίδια και ημείς, δια να μάθωμεν ότι όλοι μας, είμεθα αδύνατοι και ότι η χάρις του Θεού μας βαστάζει. 

Τι μας συμφέρει;

Με τις θλίψεις και τους πειρασμούς, ο άνθρωπος καθαρίζεται. Είναι σαν το χρυσό, που το βάζουν στο καμίνι για να «καθαριστεί» και να γίνει 24 καρατίων. 

Εμείς όμως είμαστε φυγόπονοι και γογγύζουμε. Οι πραγματικοί Χριστιανοί στον κόσμο τούτο θα πετροβοληθούν, θα διωχθούν, θα έχουν πειρασμούς. 

Τό ὅραμα τῆς Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν

«Ἤρξατο ὁ Ἰησοῦς κηρύσσειν... ἤγγικε γὰρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἔστω καὶ ἂν εἶναι ἡ θεμελιώδης πολυσήμαντη ἔννοια τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας καὶ πίστεως, παραμένει θολὴ καὶ συγκεχυμένη στὴ σκέψη πολλῶν. Καὶ αὐτὸ ἐξαιτίας τῆς πληθώρας τῶν συμβολικῶν εἰκόνων μὲ τὶς ὁποῖες παρουσιάζεται στὴν Ἁγία Γραφή, ἀλλὰ καὶ τῶν ἀνάλογων ποικίλων ἑρμηνειῶν πάνω σ' αὐτές. Ἕνας σύγχρονος ἐπίσκοπος ἀναρωτιέται:

«Τί εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Εἶναι κάτι τωρινὸ ἤ μελλοντικό; Κάτι γήινο ἤ οὐράνιο; Κάτι ἁπτὸ καὶ συγκεκριμένο ἡ μακρινὸ καὶ ἀκαθόριστο»;

Ἡ Ἐκκλησία ὡς μυστήριο τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ

Ἡ Ἐκκλησία ἀποτελεῖ τὴν προτύπωση καὶ τὸν «προθάλαμο» τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἱερέας, ὅταν ὑψώνει τὸ Εὐαγγέλιο, διακηρύσσει πανηγυρικὰ τὴ δοξολογικὴ φανέρωση αὐτῆς τῆς βασιλείας, λέγοντας «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων». Ὅμως τί σημαίνει βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Ποιὰ εἶναι ἡ ἔννοιά της; Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, σύμφωνα μὲ τὴν Ἁγία Γραφὴ ἀλλὰ καὶ τὴν πατερικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἡ ἀγάπη γι' Αὐτόν, ἡ ζωὴ ἐν Αὐτῷ, ἡ «καινὴ κτίσις». Εἶναι ἡ καινούργια πραγματικότητα τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς προσπάθειας τοῦ ἀνθρώπου ἐντὸς αὐτῆς.

Συμβουλές Αγίων Πατέρων: Περί των Λόγων μας

* Άνθρωπος είσαι, μη γίνεσαι θηρίο. Γι’ αυτό σου δόθηκε το στόμα από τον Θεό, όχι για να δαγκώνεις, αλλά για να παρηγορείς με τα λόγια σου.

* Αν θέλεις να δείξεις ότι δεν σου αρέσει να λέγεις αισχρά λόγια, τότε να μη ανέχεσαι ούτε να τα ακούς.

* Ένας λόγος που θα ειπωθεί με απροσεξία, ολόκληρες οικογένειες μπορεί να κάνει άνω κάτω και να καταστρέψει και να βυθίσει στον όλεθρο ανθρώπινες ζωές.

* Την μεν ζημιά των χρημάτων είναι δυνατόν να την επανορθώσει κανείς. Ένα απρόσεκτο λόγο όμως, ο οποίος ξέφυγε από το στόμα μας, δεν είναι πλέον δυνατόν να τον πάρουμε πάλι πίσω.

* Ο γνήσιος χριστιανός, μελετά συνεχώς μέσα στην καρδιά του την αλήθεια και ουδέποτε μολύνει την γλώσσα του με το ψέμα και ουδέποτε κάνει κακό στον πλησίον του, όπως λέγει η Αγία Γραφή.

* Ο γνήσιος χριστιανός, ευλογεί όταν υβρίζεται…ουδέποτε ορκίζεται, λέει πάντα την αλήθεια…σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, από το ναι και από το όχι στις απαντήσεις του.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΛΟΥΚΑ

«Ἄφρον,...»

Τό νά λησμονεῖ κανείς τόν Θεό καί νά πορεύεται μέ βάση τό στενό ἀτομικό συμφέρον εἶναι πράξη ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του. Μέ τήν ἁμαρτία ὁ ἄνθρωπος στρέφεται κατά τοῦ δικοῦ του συμφέροντος, ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ του. 

Γιά τόν λόγο αὐτό οἱ Πατέρες τῆς Έκκλησίας δέν θεωροῦν τήν ἁμαρτία παράβαση ἀλλά ἀσθένεια καί τήν Ἐκκλησία θεραπευτήριο. Στήν σημερινή παραβολή ὁ Θεός ἀποκαλεῖ ἄφρονα, δηλαδή παράφρονα, αὐτόν πού στηρίζει τήν ἀσφάλειά του στόν πλοῦτο του. Αὐτόν πού θησαυρίζει γιά τόν ἑαυτό του καί ὄχι πρός τόν Θεό. Τό «πλουτεῖν εἰς Θεόν» εἶναι ἡ βοήθεια πρός τούς ἄλλους ἀνθρώπους. «Ποιήσατε ἑαυτοῖς βαλάντια μή παλαιούμενα, θησαυρόν ἀνέκλειπτον ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Λουκ. 12,33). «Ὁ ἐλεῶν πτωχόν δανείζει τόν Θεόν» καί αὐτός πού δέν πολλαπλασιαζει τό τάλαντό του καί ὅτι ἔχει θά τοῦ ἀφαιρεθεῖ. 

Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά ἐνηλικιωθεῖ πνευματικά καί νά ἀναχθεῖ στήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου, ὅπου δέν κυριαρχεῖ τό ταπεινό προσωπικό μας συμφέρον καί τό ἐγώ, ἀλλά ἡ μεγαλωσύνη τοῦ Θεοῦ καί ἡ μέριμνα καί ἀγάπη του πρός τήν κτίση. Ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά αἰσθανθεῖ μέλος τοῦ ἀνθρώπινου γένους μέσα ἀπό τόν σύνδεσμο τῆς ἀγάπης, τῆς μίας ποίμνης ὑπό ἕνα ποιμένα, τόν Χριστό. Κάθε προσπάθεια νά ὀχυρωθεῖ κανείς πίσω ἀπό τόν πλοῦτο του καί ἔτσι νά αἰσθανθεῖ αὐτάρκης ἤ νά ἐπιδιώξει μία προσωπική εὐημερία λησμονεῖ τόν Θεό, πλάθει μία οὐτοπία, ἕνα κόσμο πού δέν ὑπάρχει, δηλαδή ἕνα κόσμο χωρίς Θεό.

† Κυριακῇ 19 Νοεμβρίου 2023 (Θ' Λουκᾶν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν 

Κεφ. ιβ' : 16-21

Εἶπε ὁ Κύριος τήν παραβολὴν τάυτην· Ἀνθρώπου τινὸς πλουσίου εὐφόρησεν ἡ χώρα· καὶ διελογίζετο ἐν ἑαυτῷ, λέγων· Τί ποιήσω, ὅτι οὐκ ἔχω ποῦ συνάξω τοὺς καρπούς μου; Καὶ εἶπε· Τοῦτο ποιήσω· καθελῶ μου τὰς ἀποθήκας καὶ μείζονας οἰκοδομήσω, καὶ συνάξω ἐκεῖ πάντα τὰ γενήματά μου καὶ τὰ ἀγαθά μου, καὶ ἐρῶ τῇ ψυχῇ μου· Ψυχή, ἔχεις πολλὰ ἀγαθὰ κείμενα εἰς ἔτη πολλά· ἀναπαύου, φάγε, πίε, εὐφραίνου. Εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ Θεός· Ἄφρον, ταύτῃ τῇ νυκτὶ τὴν ψυχήν σου ἀπαιτοῦσιν ἀπὸ σοῦ· ἃ δὲ ἡτοίμασας τίνι ἔσται; Οὕτως ὁ θησαυρίζων ἑαυτῷ, καὶ μὴ εἰς Θεὸν πλουτῶν.

Το μεγάλο εμπόδιο

Σήμερα ο υπ’ αριθμόν «ένα» πόλεμος -ας τον πούμε έτσι, πόλεμο, κι ας μην τον ονομάσουμε ήττα- είναι το σαρκικό φρόνημα. 

Προσπαθεί να μας λερώσει την σκέψη και τις πέντε αισθήσεις, τόσο τις σωματικές, όσο και τις ψυχικές και έτσι να μας καταστήσει βρώμικους, ώστε να μη βρει θέση το Άγιον Πνεύμα να κατοίκηση μέσα μας, ούτε να εμφορηθούμε από την ευλογία του Θεού,

Όταν λέμε «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», ο πειρασμός κατακαίεται

– Παππού, βοήθησέ με.

– Mωρὲ πολὺ τρομαγμένος φαίνεσαι. Τί ἔχεις, παιδί μου;

– Ἒ, νὰ Γέροντα. Ὁ πειρασμὸς δὲν μὲ ἀφήνει ἥσυχο. Καὶ στὸν ὕπνο, ἀλλὰ καὶ φανερὰ ξύπνιο μὲ πολεμᾶ.

Στὸν ὕπνο φωνές, ἀπειλές. Στὴν ἀγρυπνία τὸ ἴδιο. Μόλις ἀρχίσω τὸν κανόνα μου χτυπᾶ τὴν πόρτα, ἀκούω ἄγριες φωνές, ἀπειλές. Ἀπὸ τὸν φόβο μου τρέμω σὰν ψάρι. Ποῦ νὰ πάω νὰ γλυτώσω!

– Μωρέ, ἐσὺ μεγάλος ἀγωνιστὴς εἶσαι. Σὲ κατάλαβε ὁ σατανᾶς καὶ γελᾶ μαζί σου. Ὅταν λέμε «Κύριε, Ἰησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με», ὁ πειρασμὸς κατακαίεται, μόνο ποὺ ἀκούει τὸ ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Πάση θυσία μηχανεύεται νὰ μᾶς καταφέρει νὰ σιωπήσουμε. Βάζει μέριμνες, ἰδέες, περισπασμούς, καὶ ὅ,τι ἄλλο φανταστεῖς.

Μόνον εὐχὴ νὰ μὴ λέμε.

Για να έχεις μια ευλογημένη ημέρα…

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που αισθανόμαστε ανήμποροι, ακόμη και απελπισμένοι. Κάθε ημέρα, όμως, είναι ευλογημένη από τον Θεό και καλούμαστε να της δώσουμε την αξία που της πρέπει. Όσο καταβεβλημένοι και αν νιώθουμε υπάρχει τρόπος, για να «φτιάξουμε« τη διάθεσή μας.

Ακολουθείστε τους 10 τρόπους και θα αλλάξει η ψυχολογία σας!

Αυτή η μέρα είναι ευλογημένη από το Θεό, ανήκει στο Θεό, ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, να μπούμε μέσα σ΄αυτή. Προχωρείς αυτή τη μέρα σαν αγγελιοφόρος του Θεού. Όποιον συναντάς, τον συναντάς με τον τρόπο του Θεού. Βρίσκεσαι εκεί για να είσαι η παρουσία του Κυρίου και Θεού, η παρουσία του Χριστού, η παρουσία του Αγίου Πνεύματος, η παρουσία του Ευαγγελίου. Αυτό είναι το καθήκον σου αυτή τη συγκεκριμένη μέρα.”

Τό πρῶτο πού θά σκεφθεῖς, ὅταν ξυπνᾶς εἶναι ἡ σκέψη τοῦ Χριστοῦ. Νά στρέψουμε τόν νοῦ μας στόν Χριστό. Ὁ Γέρων Πορφύριος ἔλεγε: “Μήν ἀσχολεῖσαι μέ τό σκοτάδι, ἄνοιξε τό παράθυρο στό φῶς”.

Στην ουσία δεν είμαστε

«Γιατί μας εκπλήττει το γεγονός ότι η απουσία του Θεού μας πλήττει; Εμείς είμαστε εκείνοι που απουσιάζουμε, εμείς γινόμαστε ψυχροί, αφού δεν μας ενδιαφέρει πλέον ο Θεός. Γιατί; Διότι ο Θεός δεν έχει τόσο σημασία για εμάς. 

Υπάρχουν επίσης και άλλες περιπτώσεις που ο Θεός είναι «απών». Εφόσον εμείς είμαστε πραγματικοί, δηλαδή είμαστε, αληθινά, ο εαυτός μας, ο Θεός μπορεί να είναι παρών και να κάνει κάτι για εμάς. 

«Μέσα σε τρία λεπτά ο Γέροντας του είπε τα πάντα!»

Στο τελευταίο του ταξίδι, την πρώτη κιόλας ημέρα που πάτησε το πόδι του στο Άγιον Όρος, έπεσε πάνω στόν πατέρα Χαρίτωνα.

Εκείνος τον φώναξε. »Ελα λίγο μέσα να σου πω…» ο προσκυνητής ακολούθησε χαμογελώντας τον γέροντα… μέσα σε τρία λεπτά χωρίς περιστροφές, του είπε τα πάντα.

Για ποιόν λόγο είχε πάει, τι ακριβώς είχε προηγηθεί, τι απαντήσεις έψαχνε να βρεί, και ποιά ήταν η λύση στήν αναζήτηση του…

Σάστισε απο την ολοφάνερη αποκάλυψη του γέροντα, απροκάλυπτα έβλεπε μπροστά στα μάτια του να ενεργεί τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος…

Τά Σά ἐκ τῶν Σῶν

Στά Τίμια Δῶρα δέν ἔχουμε κρυμμένον τόν Χριστό (δέν ὑποκρύπτεται, δέν εὐρίσκεται ἁπλᾶ μέσα, οὔτε εἶναι ἁπλᾶ σύμβολα ὁ ἄρτος καί ὁ οἵνος αὐτοῦ τοῦ Σώματος καί τοῦ αἷματος τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ προτεστάντες) καί, πολύ περισσότερο, δέν ἔχουμε ἁπλή μυστική ἕνωσι τῆς ψυχῆς τοῦ κάθε πιστοῦ μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὄχι! 

Θά μποροῦσα νά φωνάξω χίλιες φορές: ὄχι! Στήν πραγματική καί ἀληθινή Μεταβολή βρίσκεται Ο ΧΡΙΣΤΟΣ! καί μόνον ὁ Χριστός. 

Γι᾿ αὐτό λέμε «ἐσθίομεν καί πίνομεν», καί ἔτσι γινόμεθα σύσσωμοι καί σύναιμοι καί χριστοφόροι καί ἀποτελοῦμε μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό, πού λαμβάνουμε μέσα μας, ἕνα σῶμα καί ἕνα αἷμα. Ἔχουμε τόν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό «κατοικοῦντα καί μένοντα σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι», ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ Μέγας Βασίλειος σέ μιά Λειτουργική του Εὐχή.

Βέβαια, τά μάτια μας βλέπουν ἄρτο καί οἵνο, καί ἡ γλῶσσα μας ἔχει γεῦσι ψωμιοῦ καί κρασιοῦ, ἀλλά δέν εἶναι ἔτσι. Καί θά τολμήσω νά πῶ: πολλοί ἥταν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι δέν ἐμάσησαν, δέν ἔφαγαν, δέν κατάπιαν ψωμί καί κρασί, ἀλλά Σῶμα καί αἷμα, Σάρκα καί αἷμα Χριστοῦ, γιά νά ἀκολουθήση ἀπέραντη εὐφροσύνη τῆς ψυχῆς τους καί γενικά ψυχοσωματική ἀλλοίωσις διά Πνεύματος Ἁγίου.

Η πίστη στον Αληθινό Θεό

Η πίστη στον Αληθινό Θεό είναι αναγκαίο θεμέλιο για την πνευματική πρόοδο μας. Όσο στερεώτερα και βαθύτερα είναι τα θεμέλια, τόσο ψηλότερο και στερεώτερο γίνεται το οικοδόμημα. 

Όσο αυξάνεται η πίστη μας στον Θεό, τόσο περισσότερες και πλουσιώτερες ευλογίες λαμβάνουμε από το Άγιο Πνεύμα. 

Ἡ Ἄκτιστη Ἐκκλησία

Ὁ πατὴρ Πορφύριος, ὅταν μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὸν ἄνθρωπο, γιὰ τὸ Θεό, γιὰ τὸν κόσμο, γιὰ τὴν ἀγάπη, γιὰ τὴν προσευχή, γιὰ τὴ δημιουργία ὁλόκληρη, μιλοῦσε μὲ θεολογικὰ κριτήρια (πτυχιοῦχος τῆς Β´τοῦ Δημοτικοῦ Σχολείου). 

Εἶχε ὄντως τὸ χάρισμα τῆς Θεολογίας, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴ ζῶσα πηγή, τὴ νοερά, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ μάλιστα τῆς Μυστικῆς Θεολογίας, ὅπου βλαστάνει ἡ κατὰ Χριστὸν φιλοσοφία. Ἦταν ἕνας Μυστικὸς Θεολόγος χωρὶς κοσμικὲς σπουδές, παρὰ μόνο μὲ τὶς σπουδὲς τῆς ἀσκήσεως, τῆς ἡσυχίας, τῆς νοερᾶς ἐργασίας. 

Ἔλεγε: «Εἴθε νὰ μποῦμε ὅλοι στὴν ἐπίγεια Ἄκτιστη Ἐκκλησία, γιατί, ἂν δὲν μποῦμε σ᾿ αὐτήν, δὲν θὰ μποῦμε καὶ στὴν οὐράνια». «Μποροῦμε νὰ ἑνωθοῦμε, ἂν κάνουμε μυστικὴ ζωή…». «Ἡ καλὴ δύναμη πάει πλούσια, ἀλλὰ ἁπαλὰ ὡς “θρούς”, ὅπως λέει ἡ Παλαιὰ Διαθήκη·». «Νὰ γίνεσθε ἅγιοι…». [Ἰ 101] 

Οφείλω μια συγνώμη στο Θεό...

Οφείλω μια συγνώμη στο Θεό για όσα μου χάρισε και δεν τα χάρηκα. Για εκείνα που μου έδωσε και δεν τα πήρα. Μα κι γι αυτά που μου ζήτησε και δεν του έδωσα. 

Πάνω από όλα θέλω να κλάψω στην αγκαλιά Του, για όλες εκείνες τις μέρες που δεν έζησα και απλά επιβίωσα.

Να πω συγνώμη για όσα σε αγαπώ δεν είπα, σε αγκαλιές που δεν έδωσα, σε πόρτες που έκλεισα, σε τηλέφωνα που δεν σήκωσα, σε μάτια που δεν αντίκρισα και σε προσευχές που δεν ειπώθηκαν…

Η Νηστεία των Χριστουγέννων

15 Νοεμβρίου, από σήμερον άρχεται η τεσσαρακονθήμερος νηστεία των Χριστουγέννων...

Επιτρέπεται εκτός Τετάρτης και Παρασκευής, μέχρι 17ης Δεκεμβρίου, από 18-24 κατάλυσις οίνου καί ελαίου (Ράλλη- Ποτλή, Σύνταγμα Ιερών Κανόνων, Τόμος Δ' σελ. 488, πρβλ. Πηδάλιον, Αθήναι 1841, υποσ. είς ερμηνεία του ΞΘ' κανόνος Αγ. Αποστόλων).

Σήμερα 15 Νοεμβρίου ἀρχίζει ἡ νηστεία τῶν Χριστουγέννων. Πρόκειται γιὰ μιὰ περίοδο ἔντονης πνευματικῆς ἐργασίας καὶ ψυχοσωματικῆς προετοιμασίας γιὰ τὸν ἑορτασμό τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Γεννήσεως τοῦ Κυρίου. 

Ἀπὸ τὶς 15 Νοεμβρίου ἕως τὶς 17 Δεκεμβρίου (κατ’ ἄλλη παράδοση ἕως τὶς 12 Δεκεμβρίου) νηστεύουμε τὸ κρέας, τὰ γαλακτομικά καὶ τὰ αὐγά καὶ τρῶμε ψάρι (ἐκτὸς βεβαίως Τετάρτης καὶ Παρασκευῆς, ποὺ νηστεύουμε αὐστηρά). Μετὰ τὶς 17 (ἢ 12) Δεκεμβρίου νηστεύουμε καὶ τὸ ψάρι. 

H Σαρακοστή των Χριστουγέννων – Πορεία προς την Βηθλεέμ!

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΓΙΟΡΤΗ 

Η Εορτή της κατά σάρκα Γεννήσεως του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τα Χριστούγεννα, απότελεί μία από τις μεγαλύτερες ημέρες της χριστιανοσύνης. Ανήκει στις Δεσποτικές εορτές, δηλ. αναφέρεται σε γεγονός της ζωής του Δεσπότη Χριστού. Μαζί με το Πάσχα είναι οι κορυφαίες εορτές της Ορθόδοξης Εκκλησίας. 

Την ημέρα αυτή εορτάζουμε την ενανθρώπηση του Θεού Λόγου, την κάθοδο του δευτέρου Προσώπου της Αγίας Τριάδος στον κόσμο. Ο Θεός γίνεται άνθρωπος για να γίνει ο άνθρωπος θεός κατά χάριν. Ο Θεός έρχεται από τον Ουρανό στη γη, για να ανέβει ο άνθρωπος από τη γη στον Ουρανό. Ο Χριστός ήλθε ανάμεσά μας για να σώσει το ανθρώπινο γένος, να στήσει και πάλι τις γκρεμισμένες γέφυρες επικοινωνίας με τον Θεό, να αποκαταστήσει τον άνθρωπο στην αληθινή του δόξα, να φανερώσει στους ανθρώπους το θέλημα του Θεού. 

Ο Χριστός ταπεινώθηκε βαθειά για να μας ανυψώσει, γεννήθηκε στο χρόνο για να υπερβούμε εμείς το χρόνο, έλαβε την ανθρώπινη φύση για να τη θεώσει. Γι’ αυτό γιορτάζουμε, χαιρόμαστε και πανηγυρίζουμε.

Ανεβαίνει στα ύψη

Όποιος αμαρτάνει δεν αμαρτάνει επειδή αμαρτάνει, αλλά επειδή δεν μετανοεί. Καρπός της πίστης είναι το άγιο και ανέσπερο φως και το άγιο φως είναι προσθήκη και αύξηση της πίστης.

Δια Χριστόν κλέφτης!

Στην Πνευματική ζωή, είναι ανάποδα τα πράγματα. Άμα κρατάς εσύ το άσχημο , τότε νοιώθεις όμορφα. Άμα το δίνεις στον άλλον, τότε νοιώθεις άσχημα. Όταν δέχεσαι την αδικία και δικαιολογείς τον πλησίον σου, δέχεσαι τον πολυαδικημένο Χριστό, στην καρδιά σου. Τότε ο Χριστός μένει με το ενοικιοστάσιο [1], μέσα σου και σε γεμίζει με ειρήνη και αγαλλίαση. Για δοκιμάστε, βρε παιδιά, να ζήσετε αυτήν την χαρά! Να μάθετε να χαίρεσθε με αυτήν την πνευματική χαρά, όχι με την κοσμική. Πάσχα θα έχετε τότε κάθε μέρα.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από την χαρά που νοιώθεις, όταν δέχεσαι την αδικία. Μακάρι να με αδικούσαν όλοι οι άνθρωποι! Ειλικρινά, σας λέω, την γλυκύτερη πνευματική χαρά την ένοιωσα μέσα στην αδικία. Ξέρετε πόσο χαίρομαι , όταν κάποιος με πει πλανεμένο; «Δόξα σοι ο Θεός, λέω, από αυτό έχω μισθό, ενώ αν με πουν άγιο, χρωστάω». Γλυκύτερο πράγμα από την αδικία δεν υπάρχει!

Ένα πρωί στο καλύβι χτύπησε κάποιος το σιδεράκι στην πόρτα. Κοίταξα από το παράθυρο να δω ποιος είναι, γιατί δεν ήταν ακόμα η ώρα να ανοίξω. Είδα έναν νέο με φωτεινό πρόσωπο και κατάλαβα ότι είχε βιώμαα πνευματικά, αφού τον πρόδιδε η Χάρις του Θεού. Γι’ αυτό, αν και ήμουν απασχολημένος, διέκοψα αυτό που έκανα, άνοιξα την πόρτα, τον πήρα μέσα, του πρόσφερα νερό και με τρόπο άρχισα να τον ρωτάω για την ζωή του, γιατί έβλεπα ότι είχε πνευματικό περιεχόμενο. 

Ο ουρανός πάνω στη γη… Η Θεία Λειτουργία!

Στην εποχή του ιερού Χρυσοστόμου (4ος αι.) ζούσε κάποιος πλούσιος, που ανήκε μαζί με τη γυναίκα του, στην αίρεση του Μακεδονίου.

Κάποτε, ακούγοντας τη διδαχή του αγίου, μετανόησε και επέστρεψε στην αλήθεια της μιας, αγίας, καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας. Η γυναίκα του όμως, ενώ με το στόμα ομολογούσε την πίστη της στο ορθόδοξο δόγμα, με την καρδιά της ακολουθούσε την αίρεση.

Σε μια μεγάλη γιορτή λοιπόν της Εκκλησίας, που συνήθιζαν να κοινωνούν πολλοί χριστιανοί, συνέβη το εξής περιστατικό:

Η γυναίκα του πλουσίου πήγε κρυφά στους ιερείς των αιρετικών για να κοινωνήσει. Δεν κοινώνησε όμως, αλλ’ αφού πήρε στα χέρια της τον άρτο, τον έδωσε κρυφά στη δούλη της να τον φυλάξει, χωρίς κανείς άλλος ν’ αντιληφθεί αυτό που έκανε.

Ἑβδομαδιαῖον Πρόγραμμα Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν

Κυριακάτικο Κήρυγμα

ΚΥΡΙΑΚΗ Η΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. ι΄ : 25-37)

Τό ἐρώτημα πού τίθεται στό Χριστό στή σημερινή παραβολή, ἄν καί ὄχι μέ καθαρή καί ἀνιδιοτελῆ διάθεση, εἶναι: «Διδάσκαλε, τί πρέπει νά κάνω γιά νά κληρονομήσω τήν αἰώνια ζωή;». Αὐτό πού ποθεῖ ὁ ἄνθρωπος, βαθιά μέσα στήν ὕπαρξή του, εἶναι ἡ ζωή. Καί μάλιστα ζωή χωρίς τέρμα, χωρίς ὅρια, χωρίς περιορισμούς, αἰώνια.

Ἡ ἀπάντηση ἀπό τό θεῖο Διδάσκαλο εἶναι μία: ὁ δρόμος γιά τή ζωή ὀνομάζεται ἀγάπη. Καί γιά νά γίνει πιό σαφής τονίζει πώς ἡ ἀγάπη ἔχει διπλή κατεύθυνση, πρός τό Θεό καί πρός τόν πλησίον. Ἐπειδή ὅμως ὁ νομοδιδάσκαλος δέν δείχνει νά καταλαβαίνει τή γεμάτη νόημα σημασία τῆς θείας ἐντολῆς, ὁ Ἰησοῦς Χριστός παραθέτει τήν ἐξήγησή της μέ τήν παραβολή τοῦ σπλαχνικοῦ Σαμαρείτη.

Συνήθως, ὅταν ἀκοῦμε τήν παραβολή, νομίζουμε πώς ὁ Χριστός ἤθελε μέ αὐτήν νά ψέξει τούς ἀναίσθητους ἱερεῖς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης σέ ἀντιδιαστολή μέ τό φιλεύσπλαχνο λαό ἤ νά περιγράψει τή «σωστή» συμπεριφορά. Ὅμως ὁ Χριστός δέν ξεχνᾶ τό ἀρχικό ἐρώτημα καί ὁ σκοπός του εἶναι νά ἐξηγήσει στόν ἀποροῦντα νομικό, στό λαό τῆς ἐποχῆς ἀλλά καί σ’ ἐμᾶς σήμερα τό πῶς κανείς ἀγαπώντας ὁδηγεῖται στή ζωή.

† Κυριακῇ 12 Νοεμβρίου 2023 (Η' Λουκᾶν)

Τὸ Εὐαγγέλιον

Ἐκ τοῦ κατά Λουκᾶν

Κεφ. ι' : 25-27

Τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, Νομικός τις προσῆλθε τῷ ᾿Ιησοῦ, πειράζων αὐτὸν, καὶ λέγων· Διδάσκαλε, τί ποιήσας ζωὴν αἰώνιον κληρονομήσω; Ὁ δὲ εἶπε πρὸς αὐτόν· ἐν τῷ νόμῳ τί γέγραπται; πῶς ἀναγινώσκεις; Ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπεν· Ἀγαπήσεις Κύριον τὸν Θεόν σου ἐξ ὅλης τῆς καρδίας σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς ἰσχύος σου, καὶ ἐξ ὅλης τῆς διανοίας σου, καὶ τὸν πλησίον σου ὡς ἑαυτόν. Εἶπε δὲ αὐτῷ· Ὀρθῶς ἀπεκρίθης· τοῦτο ποίει καὶ ζήσῃ. Ὁ δὲ θέλων δικαιοῦν ἑαυτὸν, εἶπε πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν· Καί τίς ἐστί μου πλησίον; Ὑπολαβὼν δὲ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπεν· Ἄνθρωπός τις κατέβαινεν ἀπὸ ῾Ιερουσαλὴμ εἰς ῾Ιεριχώ, καὶ λησταῖς περιέπεσεν· οἳ καὶ ἐκδύσαντες αὐτὸν, καὶ πληγὰς ἐπιθέντες ἀπῆλθον, ἀφέντες ἡμιθανῆ τυγχάνοντα. Κατὰ συγκυρίαν δὲ ἱερεύς τις κατέβαινεν ἐν τῇ ὁδῷ ἐκείνῃ, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἀντιπαρῆλθεν. Ὁμοίως δὲ καὶ Λευΐτης, γενόμενος κατὰ τὸν τόπον, ἐλθὼν καὶ ἰδὼν, ἀντιπαρῆλθε. Σαμαρείτης δέ τις ὁδεύων ἦλθε κατ᾿ αὐτόν, καὶ ἰδὼν αὐτὸν ἐσπλαγχνίσθη, καὶ προσελθὼν κατέδησε τὰ τραύματα αὐτοῦ, ἐπιχέων ἔλαιον καὶ οἶνον, ἐπιβιβάσας δὲ αὐτὸν ἐπὶ τὸ ἴδιον κτῆνος, ἤγαγεν αὐτὸν εἰς πανδοχεῖον, καὶ ἐπεμελήθη αὐτοῦ· καὶ ἐπὶ τὴν αὔριον ἐξελθών, ἐκβαλὼν δύο δηνάρια ἔδωκε τῷ πανδοχεῖ καὶ εἶπεν αὐτῷ· Ἐπιμελήθητι αὐτοῦ, καὶ ὅ,τι ἂν προσδαπανήσῃς, ἐγὼ ἐν τῷ ἐπανέρχεσθαί με ἀποδώσω σοι.

Ἱερά Πανήγυρις

 

Μέσα μας, είχε γίνει μια αλλοίωση ...

Όταν επισκέφθηκε το Άγιον Όρος ο Πατριάρχης Δημήτριος, πήγε και ο Γέροντας να πάρη την ευχή του.

Κάποιος είπε : " Παναγιώτατε, ο π. Παΐσιος ". Σηκώθηκε ο ταπεινός Πατριάρχης από τον θρόνο του, για να τον χαιρετήση. Ο Γέροντας έβαλε εδαφιαία μετάνοια και παρέμεινε γονατιστός με το κεφάλι κολλημένο στο έδαφος μέχρι που κάποιος Επίσκοπος τον ανήγειρε.

Στο Πρωτάτο τότε παρευρίσκετο και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Ο αστυνομικός διοικητής της φρουράς του Προέδρου κ. Κωνσταντίνος Παπουτσής μαρτυρεί: 

" Είχα ακούσει για τον γέροντα Παΐσιο. Τον φανταζόμουν ψηλό, μεγαλοπρεπή και περίμενα να βρίσκεται σε εξέχουσα θέση. Μου τον έδειξαν. Στεκόταν πίσω σε μια γωνιά κρυμμένος, και σκυφτός.΄Ηταν ένα γεροντάκι γηρασμένο, μικρόσωμο, αλλά είχε πάνω του κάτι το Θεϊκό που σε τραβούσε ''.

" Κάποιος χωροφύλακας τον αναγνώρισε και είπε στους άλλους: " Ο π. Παΐσιος". Με μιας όλοι οι άνδρες της φρουράς έτρεξαν στον Γέροντα.΄Εμεινα μόνος με τον Πρόεδρο. Τά ΄χασα.΄Εκανα να τους φωνάξω να γυρίσουν πίσω, αλλά μάταια ''.

'' Ύστερα ακολουθώντας την επιταγή της καρδιάς και όχι την λογική, χωρίς να το σκεφθώ, έτρεξα και εγώ στον Γέροντα. Ο Θεός φύλαξε και δεν έγινε τίποτε ''.

" Ο Γέροντας μη μπορώντας να αποφύγη την "επίθεση" της αστυνομικής δυνάμεως, μας χτυπούσε απαλά στο κεφάλι, λέγοντας: 

" Άντε πίσω στην δουλειά σας ". Μέσα μας είχε γίνει μια αλλοίωση. Μια πρωτόγνωρη χαρά μας πλημμύριζε ".

Από το βιβλίο του +Ιερομονάχου ΙΣΑΑΚ 

"ΒΙΟΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΊΣΙΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ " 

πηγή

Το άναμμα του καντηλιού και ο συμβολισμός του

Το άναμμα του καντηλιού ενέχει τον συμβολισμό ότι προσφέρεται ως θυσία σεβασμού και τιμής προς τον Θεό και τους Αγίους του.

Συμβολίζει επίσης, το φώς του Χριστού που φωτίζει κάθε άνθρωπο, καθώς επίσης συμβολίζει και το γνωστό παράγγελμα του Κυρίου μας ότι πρέπει να είμαστε, οι χριστιανοί, τα φώτα του κόσμου.

Το έλαιον, το λάδι δηλαδή που καίει στα καντήλια μας, “τον του Θεού υπεμφαίνει έλαιον” γράφει ο Άγ. Συμεών Θεσσαλονίκης, το έλεος του Θεού που φανερώθηκε όταν η περιστερά του Νώε επέστρεψε στην Κιβωτό για να σημάνει την παύση του κατακλυσμού, έχοντας στο ράμφος της κλάδο ελαίας, ή όταν ο Ιησούς, καθώς επροσηύχετο εκτενώς, επότιζε με τους θρόμβους του ιδρώτος του την ελιά, κάτω από τα κλαδιά της οποίας γονάτισε την μαρτυρική εκείνη νύχτα, στο Όρος των Ελαιών.

Ἡ κρίση τῆς θεολογικῆς αὐτοσυνειδησίας

Σέ μιὰ χρονική περίοδο, ὅπως αὐτή πού διερχόμεθα σήμερα, κατά τήν ὁποία οἱ ἀξίες γενικά τῆς ζωῆς συνεχῶς ὑποβαθμίζονται καί, γιατί ὄχι, ἐκμηδενίζονται, ἡ θεολογική αὐτοσυνειδησία δείχνει καί αὐτή, ὄχι σπάνια, τά δικά της γνωρίσματα μιᾶς βαθειᾶς κρίσεως, μέ κύριο προσανατολισμό τήν ἀποξένωσή της ἀπό τίς παραδοσιακές καί ἁγιοπνευματικές της ἀφετηρίες!

Ἀναμφιβόλως ἡ κρίση τῆς θεολογικῆς αὐτοσυνειδησίας, ὑπῆρξε πάντοτε, καί ἐξακολουθεῖ νά εἶναι καί σήμερα, ἡ σκιά τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς θεολογίας της. Τό γεγονός ὅτι κυρίαρχο στοιχεῖο τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ πίστη, στό πρόσωπό του ἀλλά καί στήν ὑπαρξιακή λυτρωτική δυναμική τοῦ εὐαγγελικοῦ λόγου, προβάλλει ἤδη ἐνωρίς, κατά τήν ἱστορική πορεία τῆς Ἐκκλησίας, μέσα στή ζωή τοῦ κόσμου, τήν προτεραιότητα τῆς πίστεως αὐτῆς ἔναντι τῆς ἀνθρωπίνης λογικῆς καί συγχρόνως προμηνύει τόν προκλητικό χαρακτήρα τῆς προτεραιότητος αὐτῆς γιά τίς κυριαρχικές ἀπαιτήσεις τῆς ἐγκόσμιας λογικῆς. 

Σέ πολλές περιπτώσεις ὁ θεολογικός νοῦς γιά ποικίλους λόγους διολισθαίνει στήν ἐπιλογή τῆς δυναμικῆς τῆς ἐγκόσμιας αὐτῆς λογικῆς, ὡς τοῦ κυρίου ἐργαλείου τῆς κατανοήσεως καί ἑρμηνείας τοῦ εὐαγγελικοῦ καί πατερικοῦ λόγου!

Μιὰ τέτοια ἐπιλογή, συνειδητή ἤ μή συνειδητή, ἑκούσια ἤ ἀκούσια, ἀποτελεῖ ἀσφαλῶς τήν οὐσία καί τήν κύρια αἰτία τῆς κρίσεως τῆς θεολογικῆς αὐτοσυνειδησίας πάντοτε, ἰδιαιτέρως ὅμως σήμερα!

Ἱερά Πανήγυρις